Kent u dat gevoel, beste Lezer, de "goesting" ? (voor de Nederlanders: het verlangen, ....) Dat akelige gevoel, die zich op enkele seconden tijd kan maken, van je ganse geest en lichaam. Goesting ...
Als een serpent die mijn hart wurgt, zo valt het gevoel nog het beste te omschrijven... Ik voel mijn hartslag over gans mijn lichaam, terwijl het orgaan zelf wel in brand lijk te staan, en mijn longen moeite hebben de lucht te absorberen die ik naar binnen zuig. Mijn gedachten dwalen af, vervagen tot een uniform grijs die alle ratio in mijn bewustzijn uitschakelt. De kracht zakt weg uit mijn armen, terwijl mijn benen staan te trillen van spanning. Ongemerkt klem ik mijn kaken op elkaar, sluit mijn neusgaten af, en zuig mijn mond vacuüm, terwijl mijn voeten schuifelen en mijn handen paniekerig naar een bezigheid zoeken...
De kwelling die gepaard gaat met die goesting, met die verleiding... Die kwelling is mijn tegenstander, de duivel op mijn schouder, de Bowser aan het einde van mijn kasteel. Telkens ik hem overwin, vertelt een klein stemmetje mij, dat de vrijheid, de tijd van overwinning, nog steeds niet aangebroken is.
Lieve Lezer, we zijn bijna een etmaal ver, en ondertussen heb ik een doktersbezoek achter de rug. Die raadde mij een psycholoog én groepssessies aan, in een kader gelijkaardig aan dat van de "AA". Of ik op dat laatste in ga, daar zal ik nog een nachtje over moeten slapen.
Weet U, beste lezer, ik had me het "grote afscheid" altijd spectaculairder voorgesteld, feestelijker... Een bitterzoet melodrama... Lachend met enkele vrienden in de huiskamer, alcohol slurpend, muziek beluisterend en voor het laatst omgeven door de zeemzoete groene rook waar het allemaal om draait. Nog even niet denken aan de zin, de goésting die zich de volgende dagen meester van mij zal maken. In plaats daarvan, zit ik helemaal alleen in eerder genoemde huiskamer, met een slapende kat naast me, quasi vechtend tegen de tranen der eenzaamheid.
Elk moment kan Lieverd door de voordeur komen, en hoewel hij mijn steun en toeverlaat is in elke andere kwestie, heb ik het gevoel dat dit onderwerp een mijlendiepe kloof tussen ons slaat. Hij is zelf geen gebruiker van het groene goud en snapt mijn obsessie ermee absoluut niet. De kwestie is al jarenlang een twistpunt tussen ons - financieel, maar ook emotioneel. Meer over hem zal ongetwijfeld later nog volgen.
Misschien moet ik mezelf maar even voorstellen... Hoewel ik deze blog zo anoniem mogelijk probeer te houden, is een kleine "situering" van mezelf in de maatschappij niet helemaal misplaatst. Ik ben namelijk niet de standaard "junkie" die de mensen zich voor ogen houden.... Om eerlijk te zijn ben ik in geen enkel aspect van mijn leven "standaard". Maar laten we beginnen met het "image" die ik door de jaren heen zo zorgvuldig geboetseerd heb: Ik ben een late twintiger met een parttime job. Lieverd heeft een vaste job en daarnaast nog een eigen bedrijfje, waaraan ik een beetje meebouw in mijn vrije tijd. We hebben enkele huisdiertjes rondlopen, maar nog geen kinderen. Ik heb geen tattoo's, noch piercings, ga weinig uit en heb geen strafblad. Ondanks het feit dat mijn probleem nu al jaren aansleept, zijn de enige mensen die er van op de hoogte zijn, de mensen die ik zelf inlicht.Wat de buitenwereld betreft, kan ik het mooi samenvatten met drie Engelse woordjes "Ignorance is bliss"
Voor wat het laatste etmaal betreft... Gisteren ben ik bij Achmed nog 3 gram gaan oppikken, die ik gisteren en vandaag met veel genot opgerookt heb... Op 2 goedgevulde stuks na... ééntje rook ik straks, als Lieverd thuis is... en ééntje hou ik in een doosje, in een grotere doos, in nog een grotere kast opgesloten... Mijn vader beweerde vroeger altijd dat je moest kunnen stoppen met roken met een pakje sigaretten in je zak, dat je enkel dan je karakter bewijst. Dan lijkt het mij maar logisch dat ik hetzelfde doe, wanneer ik mijn lieve Marie opgeef...
Mijn beste lezers, tot hierbij mijn introductie... Wens me veel succes, ik zal het nodig hebben.
