We hebben ons eindpunt bereikt: Seattle. Maar eerst nog een kleine omtoer naar het Mount Rainier np. Eens te meer waren we op deze reis op het juiste moment op de juiste plaats. Bij de ontbijttafel hadden we al zicht op de witte top van Mount Rainier. Volgens vrienden is dit een grote uitzondering.Meestal is de top verborgen in de wolken.Via de Chinook pas ( metershoge sneeuw nog langs de pas) kwamen we het nationaal park in.Vandaar stilaan naar het hoogste punt: paradise road met het visitor center. De meeste trails waren nog versperd door sneeuw en van de alpine bloemen was er ook nog niks te zien. Alles zat nog onder een dik pak sneeuw.Waren we nu op wintervakantie???? Op 21 juni was daar een parkwachter verongelukt tijdens een poging om vier wandelaars te redden die overvallen waren door een storm. Hij viel honderden meters in de ravijn.33 jaar...Door het goede weer vandaag konden ze het lichaam ophalen per heli.We hebben die heli gezien.De vlag hing halfstok en in de hall was een groot gedenkteken aangebracht.Een emo moment. Mount Rainier is er voor gekend in een gure omgeving te staan,waar de onweders zeer uitgesproken zijn...
Na het nationaal park reden we verder naar Seattle. Persoonlijk had ik een tweede Vancouver verwacht aangezien ze aan de grens zusterlijk naast elkaar liggen.No way....wat een drukke stressy stad!Hier worden zaken gedaan,niet geleefd..Iedereen loop hier op straat te telefoneren of te praten tegen het microotje van de Bluetooth. We hadden ons voorlopig in de city parking gezet omdat we niet direct de parking van het hotel vonden( valet natuurlijk). Daar mochten we een halfuur gratis staan.Toen we de gele lijn van de kassa passeerden waren we net 2 min te laat.11 dollar! William is uit de wagen gestapt om eens goed zijn gedacht te zeggen...maar niet dokken, dan gaat de brug niet open. Om het zacht uit te drukken: de sfeer was onderkoeld, nog beter gezegd , oververhit. Maar er is niks dat een goed Italiaans restaurant niet kan verhelpen! Gr Els
Het was ons gezegd,vandaag zou het een natte dag worden... Ter hoogte van Spokane was er echter een wolkbreuk.Onze ruitenwissers konden de hoeveelheid water niet volgen.We zagen het ene ongeluk na het andere.Zeer stresserend rijden zo...en rond Spokane is het zowiezo al druk in de ochtenfile. Tot de middag heeft het eens meer,dan wat minder geregend.We reden over een plateau met eindeloze' steppes'.Al wat je zag was een spoorlijn, woestijn en tegen Yakima aan wijnvelden.Je leest het goed, hier wordt wijn gemaakt.Naar men zegt is die even goed als de Californische.
In Canada bezochten we vorig jaar een dorpje die bekend was om hun muurschilderingen. In Toppennish tegen Yakima vonden ze dat idee blijkbaar niet zo slecht en hebben ze ook een dergelijk circuit opgesteld. De murals waren talrijk en heel mooi, het stadje had een cowboylook maar verder....zo deprimerend. Toppennish ligt in een indianenreservaat . Hoe sympathiek ik ook voor de indianen wil zijn, als je door de States rijdt kan je er de reservaten zo uithalen. Vuile caravans, krotten van huizen, met een vervallen tuin vol met afgedankte wagens. Niemand lijkt te werken, hangt maar overal waar ze een stoel, zetel of wagen kunnen vinden... Ooit werkten in dit stadje Mexicaanse gastarbeiders.De nazaten hiervan lopen al even doelloos en werkloos door de straten.
Op weg naar het hotel passeerden we een museum van de locale Yakama bevolking. Niet slecht, maar misschien moeten de huidige Indianen eens back to the roots in plaats van back to the Casino. Dat is het derde wat je in ieder indianenreservaat vindt:casino's. Aangezien deze daar niet vallen onder de Amerikaanse wetgeving heeft ieder reservaat een pak casino's en ook wat inkomsten.
De zon is ondertussen terug aanwezig en het zou morgen een zonnige, lichtbewolkte dag worden. Mount Rainier, here we come! William en Els
Een fransklinkende stad aan een meer dat zo uit Italie geplukt is, dat kan niet slecht zijn he! De franstalige pelshandelaars onderhandelden hier met een locale indianenstam die blijkbaar geen doetjes waren.'Priemende harten ' kregen de indianen en later de stad als naam.
Vanmorgen , aan de grens met Canada, kregen we een kletterend onweer .Alsof the Lord ons zei: jullie hebben nu ongeveer wel genoeg zon gekregen, tijd voor anders. Hadden we een drop off van de wagen in Canada kunnen realiseren dan staken we hier in Kootenaai de grens over. Geen enkele firma van verhuurwagens stond dit toe.De lange weg naar Seattle was onze enige keuze. We zagen geen bijzondere toeristische .punten op ons traject .En omdat het regende reden we dan maar in 1 ruk naar onze eindbestemming van vandaag door...waar het zonnetje super zijn best deed!Het meer van Coeur d' Alene doet me sterk aan Garda denken.Overal inhammen , de buitenverblijven van de rich and famous verdoken in het groen, maar met enkele boten aan de aanlegsteiger...gisteren bloemendag....vandaag een rijk aanbod aan vogels: arend, zeearend, reigers,massa's eenden...vooral in de moerassen rond het meer...
Ondertussen heeft William met een kopje koffie gemaakt, thank you, my dear
Morgen r ijden we verder naar Yakima.Daarbij doen we na Noord Idaho, onze laatste staat Washington aan. Hopelijk is de top van de Mount Rainier overmorgen zichtbaar.Maar ik denk dat we daarvoor een tweede magical day nodig hebben!
Ondertussen zijn we hier de amicale manier van omgaan van de amerikanen al helemaal gewoon. Als ze ons onderling vlaams horen praten , vinden ze heel plezant.German? Ah neen...Belgian...nice chocolates! Het valt me op dat de mensen hier in het noorden net als de Canadezen heel warm en vriendelijk zijn. Utah blijft mijn nr 1 maar Montana hebt ik ook in mijn hart gesloten.
Bedankt voor jullie warme reacties!Hoe graag we hier ook zijn, een bericht uit Belgie doet altijd deugd. See you later guys( en de dames noemen ze hier ook zo.)
Normaal is het nu ongeveer 13 gr in Glacier np.Vandaag......25!!!!!! Vanmorgen stralende zon, enkel de hoogste toppen nog in de mist.Rond 12 u kwamen we aan op de top van Logan Pass en op 4 min trok de mist weg van de hoogste top.Zelfs de dame van het visitor center kwam naar buiten en zei: dat gebeurt hier maar enkele dagen in ' t jaar, geniet ervan , het is een magische dag!De logan pas was nog maar net open en er was nog steeds last van het smeltwater dat van de bergen naar beneden stroomde.Sneeuw, klaterende watervallen, prachtige meren, duizenden bloemen...we hebben zo van onze dag genoten.Het loonde echt de moeite om zo ver naar het noorden te gaan.Aan de Canadese grens zijn we net niet meer geraakt.We opteerden voor een wandeling...je kan niet alles zien...en ook niet steeds in de wagen zitten.We hadden een kaart gekocht met de foto's en namen van de bergbloemen op en die kwam goed van pas.Onze wandeling liep wel door een gebied waar veel beren voorkwamen.Iedere keer we iemand zagen lachten we bij onszelf: blijkbaar geen hongere grizzly in de buurt...en mss dachten die andere mensen net zo . De trails,wandelingen dus, zijn geent op de oude indianenroutes.Glacier ligt dan ook in het gebied van de Blackfoot indianen. Het enige nadeel van het park is dat er maar 1 route horizontaal middendoor loopt.Hoe ver je ook gaat, je moet langs dezelfde weg terug. Ondertussen zit het licht terug anders ...en is alles terug wondermooi nieuw.
Morgen rijden we naar Coeur d'Alene op weg naar Mount Rainier.
En Tommeke Boonen is Belgisch kampioen!Ge ziet , wij volgen alles in Belgie van een beetje heel ver op! William en Els
