’t Is al weer eventjes geleden dat ik hier nog iets gepost heb. We zijn sinds maandag aan het werk bij Frupack. We gaan daar voornamelijk appelmoes maken, met en zonder stukjes, maar we zijn gestart met feijoasap te maken. Wanneer we dit maken heb ik echt wel geen fijne job. Ik sta dan de hele dag aan de band om slechte feijoas uit te rapen en dingen die er niet in thuis horen zoals kakkerlakken. Sven die staat aan de tonnekes die gevuld worden en hij moet zorgen dat de slang op het juiste moment in de andere ton gaat, ook heel interessant want er komt ook sulfur dioxide uit en dat pakt echt op uwe adem. En voor de rest zet hij de paletten met tonnen weg, wandelt wat rond, komt bij mij wat staan, maakt mijn ‘rotte’ bakken leeg. Ik daarentegen sta de hele dag op dezelfde plek, in dezelfde houding. Wanneer we appelmoes maken is het veel interessanter. Annette en Rose komen dan ook. Wij wisselen elkaar om het half uur af aan de gradingband. De anderen plooien dozen of zijn aan het afvullen. Het afvullen is een smodderwerkske. Alle zakken moeten schoon gemaakt worden want daar hangt wel altijd wat appelmoes op. En als dat gebeurt is  dan moet de lucht eruit geduwd worden. Niet zo aangenaam want dat is ook sulfur dioxide. De volgende in de rij last de zakken dan dicht en de persoon daarna lijmt de doos toe die Sven dan op het palet tast. Buiten Annette en Rose zijn er nog Kenena, Robin en Robin. Kenena doet de lijn en helpt bij het afvullen, Robin is de smurf (als je hem ziet dan zie een combi van Kabouter lui en  Mr. Humphries) en Robin onze heftruckchauffeur.

Volgende week gaan we weer een paar dagen feijoasap maken en vanaf donderdag appelmoes met stukjes. Dan starten er nog mensen.

Het is niet de meest uitdagende job maar het valt heel goed mee.

De bazin, Glenys, had gezegd dat we van 7.30 tot 17.00 moesten werken, van maandag tot vrijdag, maar blijkbaar beginnen we pas om 8.00. Het was een rustige week, dus konden we alle dagen vroeger naar huis. Niet dat we daar blij om waren (behalve vrijdag) want dat betekent natuurlijk minder centjes op de rekening. Per week worden we uitbetaald, ben benieuwd hoeveel we uiteindelijk gaan overhouden. De andere werknemers van het bedrijf moeten met hun vingerafdruk ‘tikken’ maar wij moeten gewoon een timesheet bijhouden. Een paar keer deze week hebben we zo al langer gewerkt dan we effectief daar waren. Glenys zei zelf van dat te doen. ’t Is een toffe, een losse en helemaal niet streng of strikt en ze haat regeltjes.

En voor de rest doen we hier niet zo veel. We lezen veel. Hebben een tweedehands boekenwinkel gevonden dus genoeg leesvoer. En het weer is nu eventjes niet zo goed. ’t Is echt winter nu. 14° en regenbuien maar die buien dat duurt nooit langer dan 3 dagen aan een stuk dus binnenkort zullen we wel wat gaan wandelen, gaan we misschien naar cape kidnappers en doen we misschien de art deco tour (ons huisbazin is er vrijwilliger, dus zijn we een beetje verplicht), Napier is namelijk de art deco stad.

Op zondag gaan we wel naar de farmersmarket in Hastings. Daar staat een bakkerijstandje met hele lekker koeken. Ga mijn appelflap sebiet opeten. Ja appels, als je er ene keer inzit …

03-05-2009, 06:37 geschreven door Ilse en Sven

21-04-2009, 06:41 geschreven door Ilse en Sven

21-04-2009, 06:17 geschreven door Ilse en Sven

Dit zijn onze gsm nummers
Ilse: 0210383592
Sven: 0210383582
!!! Hier in NZ zijn we 10 uren verder dan in België !!!

17-04-2009, 22:03 geschreven door Ilse en Sven

Maandag 13 april hebben we de Tongariro Crossing gedaan. Het is een heel populaire tocht (heeft ook iets met lord of the rings te maken). Van overal rijden er bussen naar de basis. De buschauffeur gaf ons 8 uur de tijd om de tocht te doen, dat was genoeg om de 19,3 km af te leggen. Om 8.40 begonnen we eraan. Daar stonden onze all stars dan tussen allemaal zware bergschoenen en onze jeans misstond ook wel een beetje tussen alle afritsbare broeken. Het eerste uur ging goed. Maar dan … 250 meter stijgen, een uur lang niets anders dan trappen. Dit was echt afzien. Daarna liepen we doorheen de South Crater, dit was aangenaam (lees: plat). Maar in de verte zagen we de volgende klim al weer naar Red Crater, het hoogste punt van deze wandeling (1900 m), weer 200 meter stijgen maar deze keer niet met trappen maar een steile klim die vrij modderig was omdat de sneeuw die er lag al platgetrapt was. Op all stars is zoiets doen dus geen goed idee. Een keer boven aangekomen had je echt een adembenemend zicht. Je zag de Red Crater en de Emerald Lakes die dan weer 200 meter lager liggen en in de verte zag je Te Wai-Whakaata-o te Rangihiroa of te wel gewoon Blue Lake. De afdaling naar de Emerald Lakes was fun. Hielen in het zand/stenen/rots en glijden naar beneden en ondertussen proberen recht te blijven. Een keer voorbij Blue Lake begon de afdaling terug naar beneden. 9 km = hoogteverschil van 1000 meter = 2,5 h lang naar beneden. Dit was ook echt afzien. Wat waren we blij toen we uiteindelijk op de parking aankwamen om 15.15. Daar moesten we nog wachten tot half 5 vooraleer dat ons busje er was en koud dat we het hadden. Dit was echt niet leuk.
De laatste kilometers was echt lachen van miserie, pijn en ellende. We zijn absoluut niet getraind en hebben onze grens weer verlegd, deze keer niet qua hoogte of water maar echt qua fysieke uithouding. Het was echt wel de moeite. Al ben ik er niet zeker van of we zo een wandeling nog vlug gaan doen. Stijf dat we geweest zijn …

Ps. Lutgarde: die eitjes van Koelen zijn er nu echt wel afgelopen hoor

17-04-2009, 00:57 geschreven door Ilse en Sven

17-04-2009, 00:57 geschreven door Ilse en Sven

12-04-2009, 08:49 geschreven door Ilse en Sven

12-04-2009, 08:45 geschreven door Ilse en Sven

11-04-2009, 08:30 geschreven door Ilse en Sven

11-04-2009, 08:29 geschreven door Ilse en Sven

De sprong houdt in dat je ongeveer 1 minuut vrije val doet. De eerste 20 seconden weet je van niets vertelden ze ons maar daarna begint het genieten.

Wij ons kostuumpje aangetrokken en ik had kennis gemaakt met Albert, ja hoor nen Duitser :). Sven zijn kameraadje kwam pas laat opdagen, ik was al weg met Albert naar het vliegtuig. Omdat we op 15 000 ft sprongen en de rest op 12 000 ft moesten we helemaal van voor in het vliegtuig. Lekker op elkaar gepakt! De vlucht duurde ongeveer 20 min. Gezellig, beetje gelachen, beetje gezeverd, het waren coole mannen. Toen de 12000fters gesprongen waren gingen wij verder naar 15 000ft. Sven als eerste eruit en dan ik. Nog even heel ‘spontaan’ een fotootje laten trekken (lees: Albert draaide mijn hoofd en ik moest mijn tanden laten zien) en dat allemaal in de deuropening met mijn voetjes al buiten.

En dan begint het! Hoofdje naar achter, beentjes plooien naar achter en off we go! De eerste seconden zijt ge aan het tollen en weet je van niets maar wanneer je dan stabiel hangt komt het besef. Beetje zitten lachen met de cameraman/fotoman. Hij liet ons spinnen. En dan na een minuutje gaat de parachute open en iets later zag ik Sven onder mij hangen  Hij had het ook overleefd  Wel hadden we allebei heel fel pijn aan ons rechter oor. Ah ik heb ook even de parachute vastgehad omdat ik de man niet verstond. Hij vroeg mij om mijn bril af te doen maar ik wist absoluut niet wat hij wilde zeggen dus ikke de stuurvrouw en hij zette mijn brilletje af. Een rustig ritje verder naar onder en ondertussen genoten van het uitzicht. En voordat je het weet staan de voetjes terug op de grond en ben je het kostuumpje al weer aan het uitdoen.

Een superervaring! Echt een aanrader voor iedereen!

11-04-2009, 08:28 geschreven door Ilse en Sven

11-04-2009, 08:24 geschreven door Ilse en Sven

09-04-2009, 00:42 geschreven door Ilse en Sven

Via Tauranga zijn we naar Rotorua gereden. Rotorua is heel speciaal. Eerst en vooral het stinkt hier nog al. Regelmatig komt er een geur van rotte eieren door. Ook als je ’s nacht wakker wordt hangt er een geurtje in de kamer maar dat moet je er allemaal bij nemen.

Maandag zijn we naar het thermal village, Whakarewarewa geweest. Een dorp je waar de maori’s leven in het midden van kokende waterbaden, borrelende modderpoelen en geisers. Heel speciaal wel want maori’s koken ook in dat water, dat zo helder is, nog nooit gezien. In het dorp staan ook overal een soort kisten. Daar leggen ze ’s morgens als ze gaan werken hun avondeten in ’s avonds is dat gaar gestoomd als ze naar huis gaan. (Overgaar wordt iets pas na 2 à 3 dagen). In het dorp hebben we ook een geiser gezien die spontaan spuit. Iets anders dan die in een of ander park waar ze zoveel reclame voor maken. Elke dag om 10.15 spuit die maar wel pas nadat ze er een pak waspoeder aan ingegooid hebben. Nee nee geef mij dan maar het spontane.

Dinsdag zijn we gaan raften. We kregen zo een sexy kostuumpje aan. Sven had een fleece trui aan met schaapjes op, ik was kleurrijk maar in ieder geval was het een volledig foute outfit J De hoogste waterval waar we vanaf zijn gegaan 7 meter. Dit is voor herhaling vatbaar maar dat met wat meer actie. Alhoewel het voor de Duitser voor mij wel actief genoeg was denk ik, ‘t kerelke kreeg het niet gepeddeld :s

Dinsdag namiddag zijn we naar Wai-O-Tapu Thermal Wonderland geweest. Dat is gewoon prachtig! Je voelde je daar soms op de maan of in de hel.

Gisterenavond zijn we naar de Polynesian Spa geweest. Daar zijn verschillende warm waterbaden (38° - 42°) vol met mineralen. Verschillende baden hebben uitzicht op Lake Rotorua, schoon! Stinken doet het wel. En gij ook hoor na uren in zo een badje gezeten te hebben. Wat wel een beetje gek is dat het 1 gezamenlijke kleedkamer is (mannen en vrouwen wel apart). Grappig om te zien hoe er mensen zijn die gewoon al hun kleren uitgooien en hoe anderen op zoek gaan naar een kotje om het dan maar te doen met het toilet.

Morgen gaan we verder naar Taupo waar we weer een paar dagen gaan verblijven. Als we het daar leuk vinden gaan we daar ook kijken voor werk. (onze IRDnummer zouden we volgende week woensdag moeten hebben, finally!)

09-04-2009, 00:41 geschreven door Ilse en Sven

09-04-2009, 00:32 geschreven door Ilse en Sven

09-04-2009, 00:29 geschreven door Ilse en Sven

03-04-2009, 09:47 geschreven door Ilse en Sven

Goed en wel vertrokken bij de Lammers family, terug naar Auckland. Onderweg gestopt bij beroemde toiletten en bij sheepworld.
’s Avonds wil ik in Auckland mijn papieren nog eens bekijken voor mijn ird nummer opnieuw aan te vragen, mijn internationaal rijbewijs kwijt. Ai ai ai, ligt nog op t kopieerapparaat in Whangarei. Om 20h terug vertrokken naar de Lammers want zonder papier geen ird nummer. 1 uur ’s nachts waren we terug in Auckland, uitgeput. Vergeetachtig dat we zijn, ongelooflijk. Van een jetlag hebben we geen last gehad maar ons geheugen is nog niet bekomen. Ons linnenzakje (zonder linnen) zijn we ook ergens te velde kwijt geraakt.

Trouwens een geweldig internationaal rijbewijs hebben wij in België. Pfff! In ’t Nederlands en in het Frans. NIET in het Engels, toch wel net hetgeen we hier nodig hebben. We hebben het zo kunnen regelen maar als ge de verkeerde voor u hebt dan kunt ge dus naar een officiële tolk gaan om dat te laten vertalen.

We zijn naar Bethell’s beach geweest. Schoon maar t was maar een strand (Wij zijn natuurlijk wel de stranden van Curaçao gewoon).

En we zijn ook een dagje naar Waiheke Island geweest met de boot. Daar hadden we eigenlijk 2 scooters gehuurd, leek ons wel fun maar er was iets mis gelopen dus kregen we een auto. Leuke dag gehad. Beetje op t strand gelegen en wat rondgereden.

Voor de rest hebben we het hier wel gehad in Auckland. We Kijken er naar uit om morgen ons autootje in te springen en verder te trekken (naar hot water beach). Alles is ondertussen aangekomen: pakketje van Freddy en Lutgarde met onze laptop en pakketje van mama met als extraatje lekkere paaseitjes in van Koelen. Mmmm.
Ons computertje heeft trouwens wel wat last van een jetlag. Soms maakt hij verbinding na een half uurtje zoeken soms moet je ook 2 uur smeken om verbinding te maken. Maar als hij het doet dan doet hij het goed hoor.

01-04-2009, 05:00 geschreven door Ilse en Sven

01-04-2009, 04:58 geschreven door Ilse en Sven

01-04-2009, 04:55 geschreven door Ilse en Sven