In wat voor een wispelturige wereld leven wij? Telkens weer, wanneer ik me de gelukzalige bedenking maak op een wolk te zweven -een wolk van levensgenot, vreugde-, lijkt men gedoemd om neer te dalen. Net als een overmoedige Icarus. Mooie liedjes duren niet lang, en zo zit het leven nu eenmaal in mekaar. Het werkt frustrerend als zulke voormalige mooie liedjes ook nog eens uitgewist zijn door de actoren van toen. Dansend en drinkend staan ze daar. Hun emoties onderdrukkend, of liever: negerend. En bovendien denkend dat ze opnieuw vat hebben op de wereld, en zich dat tikkeltje meer extravagant gedragen dan gewoonlijk. Op de koop toe lijken ze uw oprechtheid dan nog kwalijk te nemen ook. Het werkt enorm frustrerend ja, enorm.
Misschien wordt het wel eens tijd om een soort van definitieve kanttekening te maken. Is dit het allemaal nog wel waard? Moet ik me telkens weer laten opnaaien, om nadien de kwalijke gevolgen ervan te ondervinden? Blijkbaar wel. Ik hink op 2 gedachten. Genekt door mijn eigen oprechtheid ben ik op zoek naar nostalgie, en lijnrecht daar tegenover kan ik wel degelijk léven. Je m'en fou. Een arrogante uitspraak, doch zo tekenend. Misschien moet ik het inderdaad over een andere boeg gooien. En een keertje zélf het heft meer in handen nemen. Maar ook hier lijkt men weer voorbestemd te falen. Eens je verandert van visie, van gedrag; lijk je je persoonlijkheid te willen ontvluchten. Terwijl deze nu net niét te ontvluchten valt. Er is niets aan te doen. Ik ben wie ik ben, and I'm fucking proud of it! Klinkt zeer strijdvaardig, maar geloof me, rekening houdend met de laatste periode is de term strijdvaardigheid absoluut op zijn plaats. Zij die het goed menen, zullen dat beamen. Ik ervaar het toch zo.
Après nous, le déluge...
Wat een heerlijk citaat, ik kan er niet van over. De man die dit bedacht heeft, verdient eindeloos respect. Relativering alom, typisch voor het leven. Het leven is één en al relativering. Na verloop van tijd vervaagt alles wel. En da's misschien zo slecht nog niet. Hiervoor ben ik inderdaad bereid te strijden. Ondertussen kijken je naasten bevestigend toe, met een oprechte tevredenheid aanschouwen ze jouw way of life. Net als schrijven lucht dat enorm op. Het geeft je een gevoel van voldaanheid, een gevoel van respect, een gevoel van relativering.
Gegroet. Ondanks het feit dat niemand weet wat deze blog zal brengen, ben ik er na lang aarzelen dan toch maar mee begonnen. De grootste motivatie is de opluchting. Of dat wil ik er althans mee bereiken. Schrijven doet deugd, het brengt me in een soort sfeer van afstand en relativering. Als student sportkot lijkt me dit een goeie manier om de ban van drukte en alomtegenwoordigheid te doorbreken. Als U eveneens niet kan weerstaan aan de drang om te reageren, go ahead...
