Het voelt zeer onwennig aan, een leven als vrijgezel. Er is niet meer elke dag die bevestiging, de onmiddellijke toegeving aan uw verlangens. De ene dag lijkt het een makkelijk te accepteren concept, de andere dag lijkt het onoverkomelijk. Een never ending story. Ik haat zulke woelige tijden. Ik haat het om telkens weer geconfronteerd te worden met dezelfde persoon in mijn gedachten. Ik haat het om mijn aandacht te laten afleiden hierdoor of om mijn energie erin te steken. Het is een kwestie van wisselende gevoelens, vallen en opstaan. Toch is dit alles ondergeschikt aan één gedachte. Een allesbepalende gedachte die het me tijdens de vallende periode makkelijker maakt...

Ik ben oprecht verbaasd. Vooraf leken mijn gedachten mijn gevoelens nooit te kunnen overtreffen. Gevoelens zijn wat ze zijn; eerlijk, confronterend, kortom: bijzonder. Het is prachtig om aan je gevoelens te beantwoorden, om ze te bevestigen, om eraan toe te geven. Alles loslaten, en afgaan op uw intuïtie. Op de noden die onze geest zo weergaloos teisteren.
Maar het blijft niet duren. Nadien is het des te pijnlijker om in te zien dat die concrete gevoelens werden beantwoord, en dat het zich nu niet meer op die manier kan voltooien. Het is onmogelijk om dit zelf in de hand te hebben. Een gevoel verdwijnt immers niet zomaar. Het blijft borrelen zoals een kokende vloeistof. Ondanks het feit dat het op haast sarcastische wijze op de loer ligt te waken, is het klaar om overgegoten te worden. Het kwelt. Want het blijft maar borrelen. Het dringt aan. Het heeft u volledig in haar macht. Het toppunt is dat het per slot van rekening de keuze aan u laat. Eraan toegeven of niet. It's up to you. In beide gevallen overwint het gevoel. Een toegeving zorgt voor een nieuw, herhaald proces dat zich manifesteert in een nog groter gevoel; een volharding zorgt voor een blijvend gevoel.

Het gevoel lijkt onoverwinnelijk. Ware het niet dat er nog een verstandelijke redenering mee gepaard kan gaan. Een redenering die een gevoel op lange termijn kan lam leggen. Als de bron van het kokend nat weggenomen wordt, is er bijgevolg geen reden meer tot koken. Geen reden meer tot kwelling, geen reden meer tot ongewilde aandrang, geen reden meer tot afhankelijkheid.
Een ontzettend harde theorie is het. Een harde, gevoelloze theorie. Nog confronterender dan het gevoel zélf.
Het is een destructieve opdracht, om tot een constructieve oplossing te komen. Althans dat is de bedoeling. Het resultaat blijft me immers een raadsel. Net als de vraag of de motivatie wel gegrond is.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het geen vlucht is, dat mijn geest het niet als een té destructieve weg ervaart. Ik ben immers uitgeput aan het ondernemen van pogingen om de destructiviteit uit te wissen. Wederom ligt er iets op de loer in het ongewisse. Ik kan niet zeggen wat of hoe. Het geeft een borrelend gevoel, alsof het aandringt en wil weten wat de toekomst zal uitwijzen. We zien wel wat het brengt.

03-11-2008 om 12:19 geschreven door No_Lim!ts