It's not what you write, it's the way you write it
29-10-2008
Go ahead...
Zeer bizar. Ik zoek aan de hand van een webpagina mijn doen en laten even neer te typen. Twee jaar geleden had ik dit soort zaken veeleer als decadent aanschouwd. Hoogstens een keer stilstaan bij de gang van het leven, om het op een ietwat filosofische wijze uit te drukken. Maar een mens verandert. En ik vorm daar overduidelijk geen uitzondering op. Onderhevig aan de omstandigheden lijk ik de zaken telkens van op een afstand te willen benaderen. Het in vraag stellen van vanzelfsprekendheden om uiteindelijk de bevestiging ervan te ondervinden. En stiekem te glimlachen, want aanvankelijk besef je het nauwelijks. De impact van zulk een banaal stukje tekst op je eigen persoon. Ik gaf het al aan in mijn korte inleiding. Maar finaal doet het iets met me. Het doet deugd, het lucht op. Heerlijk om de dingen te plaatsen waar ze horen geplaatst te worden. Zélf de dingen relativeren, zonder het -doch vaak bemoedigende- oordeel van één van uw naasten.
Toch mag dit geen vlucht zijn. Vluchten betekent u begeven naar een onbekende plek. Het ongewisse. En nét dat is zeer gevaarlijk. Telkens weer worden we immers met de neus op de feiten gedrukt. De ene keer al wat harder dan de andere, maar we worden er niet van gespaard. Waar ik nu eigenlijk naartoe wil, is niét zo'n hoop teksten waarvan de meligheid eraf druipt (ongetwijfeld zal dat er wel is van komen hoor). Maar telkens een gecontroleerde poging ondernemen om toch éven te ontsnappen aan de harde realiteit. En deze is enorm ruim, vandaar ook mijn interesse. Het kan gaan over 1001 dingen, en toch gaat het over de dingen des levens. Anders zou het geen realiteit zijn. De verdieping van de zaken die U aangaan. Boeiend, toch?
Ik zei het reeds: het lucht op. Op die manier waait er weer eens een nieuwe wind. Goed bezig denken we dan weer. Hopend dat deze weg ook effectief een oplossing kan bieden. Want ondertussen moet u het principe reeds kennen: vluchten betekent ondervinden, soms ook botsen. En dat is uiteraard het vermijden waard. In plaats van gecontroleerd te worden, is dit een manier om te controleren. Ik denk dat ik mijn doelstelling gecreëerd heb. Het klinkt zeer uitdagend voor een blog, licht provocerend zelfs. Maar het is zo typerend. Het is immers vergelijkbaar met de levenssituatie. Het volgen van een ingeslagen weg is niet evident. Maar het moet ergens naar leiden. Het kan een hulpmiddel zijn, of ook niet. Laat me er niet teveel in ontsnappen. Wat komen moet, dat komt.
Gegroet. Ondanks het feit dat niemand weet wat deze blog zal brengen, ben ik er na lang aarzelen dan toch maar mee begonnen. De grootste motivatie is de opluchting. Of dat wil ik er althans mee bereiken. Schrijven doet deugd, het brengt me in een soort sfeer van afstand en relativering. Als student sportkot lijkt me dit een goeie manier om de ban van drukte en alomtegenwoordigheid te doorbreken. Als U eveneens niet kan weerstaan aan de drang om te reageren, go ahead...
