mijn naam is Tim Verheyden en ik ben 18 jaar oud. Ik woon te Galmaarden en ben vanaf dit jaar student handelsingenieur. Mijn voornaamste interesses zijn politiek, economie en wetenschap, zoals u hier kan terugvinden. Ik wens u een aangenaam verblijf op deze blog, en hoop u spoedig weer te mogen verwelkomen.
Tim Verheyden
De wereld aan uw voeten
Politiek- Economie - Wetenschap
31-08-2008
Vlaanderen bijt door
Na de dreiging, nu ook de bevestiging. De Vlaamse overheid zal de 400 miljoen euro, bestemd voor het gat in de federale overheidsbegroting, niet overdragen naar de federale overheid. Eerst kwam Dirk Van Mechelen met de dreiging, hij zou de 400 miljoen niet uitbetalen aangezien er niet aan de afgesproken voorwaarden werd voldaan. Na hem, komt nu ook Vlaams minister-president met deze boodschap naar buiten. 'Het eerste én tweede pakket van de staatshervorming, die vooraf beloofd werden, zijn niet voltooid. Er komst dus ook geen Vlaams geld voor het federale begrotingstekort.
Naast de bevestiging van het inhouden van 400 miljoen euro had Peeters het verder over de rol die Vlaanderen de komende maanden moet gaan spelen binnen de onderhandelingen voor de staatshervorming. Als de dialoog tussen de deelstaten opgestart kan worden, en dus aan de nodige Vlaamse voorwaarden voldoet, moet Vlaanderen ditmaal het voortouw nemen. Dat was ook de boodschap die hij te horen kreeg op de jaarlijkse Ijzerbedevaart, de 'softe' versie van de Ijzerwake. Vlaanderen moet zelf zijn belangen verdedigen aan de onderhandelingstafel, het moment om dat te doen is nu aangebroken.
Bij een dialoog tussen 2 deelstaten is het vanzelfsprekend dat ook die 2 deelstaten de kern van de dialoog vormen. Peeters wil dan ook dat de deelstaten vertegenwoordigd worden door hun respectievelijke leiders. De federale overheid moet een luisterende rol spelen, het initiatief moeten ze laten aan de ministers-presidenten en hun achterban. Op die manier zouden de onderhandelingen teruggebracht worden naar het gewestelijke niveau. Een opmerkelijke wending, dik twee jaar nadat Leterme als toenmalig minister-president predikte dat communautaire aanbestedingen federaal beslecht moesten worden.
Yves Leterme heeft als opperbevelhebber van de Vlaamse overheid destijds een goeie indruk nagelaten. Hij tilde Vlaanderen naar een hoger niveau, Vlaanderen was welvarend op alle vlakken. Hij kon dan ook geregeld met goed nieuws de media halen, hij kon teren op zijn Vlaamse successen om stilaan zijn federale ambtstermijn voor te bereiden. Alleen was er altijd 1 punt van kritiek vanuit de oppositie: de communautaire spanning tussen Vlaanderen en Wallonië. Onderwerp van de discussie: de 'solidaire' geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië.
Vlaanderen had heus geen klagen, op geen enkel vlak. Toch waren de transfers een doorn in het oog voor velen. De oppositie maakte hier dan ook handig gebruik van om Leterme te doen wankelen. Maar dezelfde Leterme had steeds een antwoord klaar nl., 'het communautaire spel wordt op federaal niveau gespeeld, ik, als minister-president van Vlaanderen heb niets in de pap te brokken'.
Op deze handige manier kon Leterme de hete adem van de oppositie als het ware doorblazen richting Verhofstadt II. Diezelfde Leterme gebruikte deze pijnpunten zelfs in zijn campagne op weg naar Wetstraat 16, Verhofstadt en de paarse regering kregen dus de volle laag.
We zijn nu bijna 2 jaar verder, wanneer het communautaire debat dreigt naar gewestelijke niveau's te emigreren. Sta me dan ook toe om dit merkwaardig te noemen. Leterme zwoegt al meer dan een jaar met communautaire dossiers en hij lost de hoge verwachtingen niet in. Hij staat in het oog van de storm en zoekt krampachtig naar een oplossing. Hij geeft zich meermaals over, tot de koning uiteindelijk beslist om verder te gaan op het idee voor een dialoog tussen de deelstaten. Leterme aanschouwt als het ware zijn eigen ongelijk. Nu zou het communautaire spel plots wel op gewestelijk niveau worden gespeeld.
Ik denk toch dat we mogen stellen dat Leterme stilletjes aan zijn glans verliest. Ik heb lang in hem geloofd, maar dit slaat werkelijk alles. Hij heeft zijn best gedaan, hij zal er hard voor gewerkt hebben, maar wat mij betreft is Leterme zijn rol uitgespeeld. En wie weet zal Kris Peeters, Leterme's opvolger, in de voetsporen van zijn 'goede' vriend treden. Laat ons alleen hopen dat hem niet hetzelfde te wachten staat!
Nog eens wat nieuws uit de Vlaamse politiek! Vlaams minister van begroting Dirk Van Mechelen (Open VLD) stelt voor om de 400 miljoen euro die voorbehouden was voor de federale begroting toch uit te geven. Reden? De Vlaamse regering had een afspraak met de federale minister van begroting Wathelet: Vlaanderen zou 400 miljoen euro vrijmaken voor het in evenwicht brengen van de begroting, MAAR wou in de plaats uitzicht op een grote staatshervorming dit jaar. Nu die staatshervorming er niet echt meer in zit, vraagt Van Mechelen zich af of hij het geld niet beter besteedt aan het helpen van de burgers die dezer dagen de financiële druk meer dan eens aanvoelen.
De 400 miljoen zou aangewend worden om vervroegd enkele rekeningen van de Vlaamse overheid te betalen, zodat volgend jaar wat meer geld kan worden uitgetrokken voor 'koopkracht'-maatregelen. Zo zou men extra geld stoppen in een jobkorting. Daardoor zou elke werkende Vlaming zijn fiscale werklasten met 200 euro zien dalen, een welgekomen extraatje.
Toch is er heel wat commotie omtrent de dreiging van Vlaamse kant. De Walen vinden het jammer dat Vlaanderen het geld zou opdoen, en zo de begroting uit evenwicht brengen. Verder zei Wathelet nog dat het gunstige klimaat voor de dialoog tussen beide gewesten hier niet in positieve zin door zal evolueren. En dat terwijl net de Vlamingen vragende partij waren voor een goed 'klimaat' bij de dialoog.
Het toont wel aan dat Vlaanderen het beu is om zich te laten doen. Al lang genoeg tolereren de Vlamingen alle transfers die er gebeuren van Noord naar Zuid, al lang genoeg gaan we akkoord met alles wat de federale overheid ons oplegt. Nu lijkt er een verandering op til, in die hoedanigheid dat men dreigt voorbestemd geld te gebruiken indien de afspraken niet worden nageleefd. Het zou de Vlaamse burger zeker niet slecht uitkomen om wat geholpen te worden met het verlagen van de fiscale druk, deze actie zal dan ook weer het Vlaamse Nationalisme doen oplaaien. De vraag blijft of hiervan ernstige gevolgen te merken zullen zijn wanneer midden september de drie Koninklijke bemiddelaars hun verslag uitbrengen...
Na Barack Obama, heeft nu ook John McCain zijn running mate voorgesteld op de republikeinse conventie. Sarah Palin, 44-jarige gouverneur van Alaska, wordt mogelijk vice-president van de VSA, indien McCain zijn strijd om het presidentschap wint. Een op z'n minst opmerkelijke keuze, vele grote namen uit het republikeinse kamp werden immers over het hoofd gezien. Men tegen alle verwachtingen in voor een jonge vrouwelijke kandidate. De verklaring voor McCains keuze ligt hem waarschijnlijk in het feit dat ie vooral vrouwelijke kiezers wil gaan aantrekken. Na het verlies van Hillary Clinton bij de democraten, hoopt hij de vrouwen te overtuigen voor hem te stemmen.
Niet zo'n slechte keuze zou je dan denken. Zij het niet dat McCain met deze keuze, keihard zijn eigen argumenten voor Obama's onbekwaamheid onderuit haalt. McCain spreekt immers altijd in termen van ervaring, en vindt dat Obama te 'groen' is om het land te leiden. Hij zou met zijn 72 jaar dus een veel beter kandidaat zijn. Maar door het aanstellen van een 44-jarige zonder al te veel ervaring, spreekt hij dus zichzelf tegen. Of ze zo dan toch niet complementair zijn? Ja, zou kunnen, maar indien John McCain president van de VSA wordt, is er zeker een kans dat hij zijn mandaat niet kan uitzitten, de man is immers begin de 70. En wat gebeurt er indien de president zijn ambt vaarwel zegt? Inderdaad, de vice-president volgt hem op, en met Palin zou Amerika geen geschenk ontvangen, want toch o zo onervaren.
De vrees die leefde in het democratische kamp, lijkt nu dus werkelijkheid geworden bij de republikeinen. Die o zo belangrijke eensgezindheid binnen het kamp, is niet vanzelfsprekend. De democraten konden deze vrees afwenden door de steun die Bill Clinton betoog aan Obama. Daardoor stond het hele democratische gezelschap aan één kant, en kreeg hun boodschap heel wat kracht mee. McCain daarentegen, die zichzelf in diskrediet brengt vanwege zijn dubieuze keuze, lijkt zijn boodschap te verdoven. 'Kies voor ervaring, kies voor ervaring' was het credo van de oude man, maar door nu zelf te kiezen voor een onervaren running mate wordt zijn boodschap door de nodige vraagtekens omringd.
Op de laatste dag van de democratische verkiezing was er ook nog de slotspeech van Obama. Eerst moest hij de nominatie voor het presidentschap nog aanvaarden, maar even later trok hij fel van leer tegen zijn republikeinse opponent. De zachte taal van de afgelopen maanden ruimde plaats voor duidelijke verwijten. 'Change' is wat telt, transitie moet er komen, McCain is enkel in staat Bush te imiteren, en dat is de grootste nachtmerrie van elke Amerikaan, aldus Obama.
De democraten kunnen dus spreken van een geslaagde conventie. 80 000 mensen aanhoorden Obama's slotspeech, en de rangen werden gesloten. Iedereen staat aan dezelfde kant, dus niets staat de geloofwaardigheid van Obama's theorie nog in de weg. Daarnaast laat McCain zich negatief opmerken door contradictorische beslissingen te nemen, en dat kan alleen maar in het voordeel zijn van de democraten. Obama lijkt de eerste tussensprint te gaan winnen, al blijft het wachten op de volgende opiniepeilingen...
De Olympische Spelen liggen amper 4 dagen achter ons, en nu al lijken ze een belangrijke 'boost' te geven aan ons topsportbeleid. Naast de glansprestaties in de atletiek bleef het collectief bilan veel te pover. Het topsportbeleid had gefaald. Schuldige? De overheid. Voor Vlaanderen in het bijzonder, Bertje Anciaux. Nog geen dag na de Spelen kondigde diezelfde Anciaux dan ook onmiddellijk aan dat er voortaan meer geld zal worden geïnvesteerd in het topsportbeleid. Ambities? 6 medailles in 2012, 10 medailles in 2016. Wat zien we nu, 4 dagen na deze ambitieuze plannen. Een stijging van 18% van het totale aantal leerlingen dat volgend schooljaar topsportschool zal volgen. Laat die medailles maar komen!
Is dit een eerste stap in de goede richting? Jawel, dat is het zeker. Of het volstaat? Uiteraard niet, maar dat wist u al wel. Het regende dan ook vergelijkingen tussen Nederland en België, op topsportniveau, in de media de laatste dagen. Conclusie: België heeft lang stil gestaan, smijt er te weinig geld tegen aan, en heeft niet de wil om te winnen. Dat kon niet zijn vond onze Vlaamse Minister van Sport Bert Anciaux. Er zou dus meer budget vrij komen voor de topsporters opdat die zich in optimalere omstandigheden kunnen voorbereiden op de belangrijkste sportmanifestatie ter wereld.
Er is echter 1 ding dat ik niet snap. Wist u dat er in Vlaanderen twee soorten sportscholen zijn? Een aantal mogen zich topsportschool noemen, de andere zijn 'gewone' sportscholen. Verschil? De topsportschool herbergt de grote talenten uit onze sportwereld, de sportschool jongeren die graag bewegen maar niet het talent hebben om ergens in uit te blinken. De vraag die ik mij stel is dan ook de bestaansreden van deze 'gewone' sportscholen.
Eindelijk eens iets waar ik uit persoonlijke ondervinding kan van meespreken. Toen ik naar het derde middelbaar over moest stappen overwoog ik de keuze om in Oudenaarde aan de sportschool te gaan studeren. Sport was mijn passie, en school zou er een hele andere betekenis door krijgen in mijn ogen. Niet dus! Er werd mij al gauw gezegd dat de sportschool noch vis noch vlees was. Je beoefent sport, maar niet op zo'n niveau dat je in de sportwereld enige rol van betekenis kan gaan spelen. Daarnaast blijven de gewone schoolvakken te veel op de oppervlakte waardoor je dus eigenlijk alles en niets studeert. De kansen op een verdere academische loopbaan, of een topsportloopbaan bleken dan ook miniem. Waarom dan toch zoveel jongeren verleiden om te gaan sporten op school als ze daarvoor het talent niet hebben?
Veel beter zou er wat meer energie gestoken worden in het 'spotten' van talent. Stuur die talenten dan naar de topsportschool, en laat de 'amateurs' gewoon hun werk doen in hun vrije tijd, en stuur ze naar een gewone school waar ze ofwel een 'métier' kunnen leren of een wetenschap gaan bedrijven. We komen ingenieurs en technologisch opgeleiden tekort! Ga ze alvast zoeken in de sportschool, dan hebben die jongens en meisjes alvast een beter bestemde toekomst, en is onze economie alweer een beetje 'rijker'. Stop dus alstublieft met het 'trainen' van mensen die niet over het talent beschikken om het 'echt' te maken. Focus je op echt talent, zoek het op, en verbeter het. De medailles volgen gegarandeerd. En wie niet goed genoeg is? Leer ze iets anders en bewijs Mr. Frank Vandenbroucke een dienst!
Er raast weer eens een CEO-storm over ons land. CEO als in Chief Executive Officer, ofte algemeen bestuurder van een groot bedrijf. De gemoederen raakten al meermaals verhit, vooral wanneer de lonen van deze toplui niet langer taboe waren. Ditmaal kop van jut, Didier Bellens, CEO van Belgacom. Hij mag zich de bestverdienende onder de bestverdienenden noemen. Althans voorlopig nog, want de regering zet hem voor een ultimatum, of 1 miljoen euro loon inleveren, of vertrekken langs de achterdeur (weliswaar met een riante ontslagpremie).
Mensen als Bellens liggen gevoelig in onze maatschappij. Niet te verwonderen, als je weet dat die man 2.7 miljoen euro per jaar ontvangt voor het leiden van een overheidsbedrijf. Mensen vragen zich af hoe het kan dat zulke toplui zoveel verdienen, werken ze dan zoveel harder dan Jan Modaal?
Het antwoord op al deze vragen is vrij simpel. Een CEO is vooreerst een geleerd man, die daarnaast over de nodige ervaring beschikt om een grote onderneming te leiden. Maar daar stopt het niet, u moet namelijk ook weten dat de houdbaarheidsdatum van een CEO meestal zo'n 5 jaar bedraagt. Nadien is zijn rol in de bovenste regionen van het bedrijfsleven uitgespeeld. Een groot loon staat tegenover deze drie feiten. Vandaag, zo'n 5! jaar na de aanstelling van Bellens als CEO bij Belgacom lijkt de bom te gaan barsten. Nog deze nacht moet Bellens kiezen. Indien ie verkiest aan te blijven wordt zijn loon met 40% gereduceerd en krijgt hij een verlengd mandaat tot 2015. Zoniet kan hij rekenen op een riante ontslagvergoeding die kan oplopen tot 3 jaarsalarissen.
Waarom liggen de CEO's nu pas onder vuur? Ze verdienen al jaren heel veel geld, maar geen haan die daar naar kraaide. Nu slaat men plots de alarmbel! Dit komt voornamelijk omdat de lonen van deze bestuurders tot over enkele jaren nog strikt geheim waren. Nu de taboe is overgewaaid, weet iedereen wat die mensen jaarlijks incasseren. En als simpele arbeider, die de klok rond moet werken om rond te komen, zien dat zo'n mensen fortuinen verdienen, dat doet pijn. Het ergste aan de zaak is nog dat ze vaak de verwijten krijgen dat ze incompetent zijn. Kijk maar naar Bruno Tuybens en de Raad van Bestuur van Belgacom die nu gaan beweren dat Bellens over te weinig capaciteiten beschikt... En vijf jaar geleden dan?
Deze kritiek toont nog eens aan hoe essentieel die toplonen wel zijn. Als ze 5 jaar aan de top hebben gewerkt, miljoenen hebben ontvangen, komt er een eind aan het verhaal. En denk nu niet dat ze nadien nog zo gemakkelijk werk gaan vinden. Zeker niet met dezelfde verloning. Vandaar dat alles wat gerelativeerd mag worden. Ik hoop dan ook dat op een dag eens een ex-bestuurder mag opstaan die komt aantonen dat hun leven niet zo'n paradijs is. Want naast hard werken, veel kritiek krijgen, en voortijds 'fin de carrière' zijn is dat geld een schrale troost. Dan zijn anderen er veel beter aan toe!
Tijdens de democratische conventie in Denver, heeft Hillary Rodham Clinton haar steun ten aanzien van Barack Obama uitgesproken. Clinton roept haar kiezers op om mee voor Obama te stemmen. Zelf was ze gedurende 18 maanden mede-presidentskandidaat voor de democratische partij. Na haar verlies, roept ze haar kiezers - die met zo'n 18 miljoen zouden zijn - op om voor Barack Obama te gaan stemmen , en zo dus de democraten te steunen.
De steun van Clinton mag dan geen verrassing heten, het is een grote steun voor Obama. Zelf ondervindt hij de laatste tijd wat moeite om ook de arbeidersklasse in de VSA te overtuigen voor hem te stemmen. En laat die arbeidersklasse nu net het grootste deel uitmaken van Clinton's aanhang. Hoera!
Nadat gisteren Michelle Robinson, mevrouw Obama, reeds speechte voor haar man, was het nu dus de beurt aan een andere 'grote' dame. Michelle Obama werd gisteren zelfs prompt vergeleken met Clinton. Zij zou namelijk de verpersoonlijking zijn van beide democratische presidentskandidaten. Ze is zwart, en ze is een vrouw. Ze beschikt over quasi hetzelfde redenaarstalent als haar man, en voegt met haar vrouwelijke charme en intelligentie haast een nieuwe dimensie toe aan de Amerikaanse politiek.
Met deze twee vrouwelijke 'sidekicks' wist Obama een nieuw publiek in te pakken, en dat zonder daar zelf iets te hoeven voor doen. Morgen komt ook Bill Clinton naar voor, om zijn mening te geven op de conventie. Verwacht wordt dat ook hij zijn steun zal uitspreken, zij het iets minder fanatiek. Bill - I did not have sex with that woman - Clinton had het namelijk lastig met de kritiek die Obama tijdens zijn campagne uitte op vrouwlief Hillary. Als laatste, en zeker niet als minste, moet ook running mate Joe Biden, Obama's kiespubliek verbreden. Deze 4 'kanonnen' zijn als het ware het charmeoffensief van Obama, om diegene te overtuigen, wiens koude kleren niet geraakt werden door de vele 'claims for change' die Barack de afgelopen 18 maanden meermaals de wereld in stuurde.
In 'Het Laatste Nieuws' van vandaag, becommentarieerde politiek huisanalist Luc Van Der Kelen het gebeuren van de nationale conventies. Hij noemde het een kermis, want toch o zo glamoureus. De vergelijking met de Belgische partijcongressen is opmerkelijk. In de VSA zijn de conventies dynamische bijeenkomsten waar kiezers zich verzamelen om precies datgene te horen wat ze willen horen van hun 'lieveling'. De conventie moet liefst zo opvallend mogelijk zijn, om zo de aandacht te trekken van de vaak niet in politiek geïnteresseerde Amerikanen. In België zijn het statische congressen die met moeite het vermelden waard zijn, dus ook geen kiezer die er van wakker ligt.
Vraag blijft of die conventies een positieve zaak zijn. Zowel de democraten als de republikeinen organiseren er een. Hoofdtaak van deze conventie is het aanduiden van de presidentskandidaat. Hoewel deze zaak veelal al maanden vastligt, moet het toch nog eens 'officieel' bevestigd worden. Daarnaast wordt de conventie gebruikt om campagne te voeren. Men probeert, zoals in Obama's geval, een breder kiespubliek aan te trekken. Maar zoals Mr. Van Der Kelen het reeds beschreef, het is één grote kermis. Niets in vergelijking met de statische partijcongressen in België. Het valt me op dat, hoewel we hier in België van heel wat politieke hypocrisie kunnen spreken, de Amerikanen werkelijk alles overstijgen. De speech van Hillary was dan wel een steun voor Obama, de inhoud was ondermaats. Veel meer dan zeggen dat Bush niet deugt, dat we moeten gaan voor 'Change' en dat Obama een goede democratische kandidaat is deed Hillary niet. Ik vraag me dan ook af, op welke manier een Amerikaanse kiezer redeneert. Als je dit hoort, kan je dan werkelijk leven in de overtuiging dat Barack Obama het allemaal gaat klaar spelen?
Het was leuk om zien hoe de Amerikaanse kiezers zich toch o zo makkelijk laten beïnvloeden, en het was tegelijk een opluchting. We hebben reden tot klagen in dit land. Meer dan een jaar na de loze beloftes van het kartel, om zowel een staatshervorming als de splitsing van BH-V na te streven, mogen we gerust spreken van gezonde hypocrisie. Want ook het kartel sprak in zijn campagnes over loze beloftes van het paarse bewind gedurende 8 jaar. Op die manier lijkt de Amerikaanse situatie dus enorm op deze die wij hier meemaakte. Ik hoop voor hen dat het beter evolueert dan bij ons, maar ik vind het triest om zien, hoe de politiek zo beïnvloed kan worden door 'kermissen'.
Er mocht nog eens uitgepakt worden met positief nieuws omtrent de werklozen in België. Feit is dat ze de afgelopen maand met 10 394 minder waren. In elk van de drie gewesten werden werkloosheidsdalingen opgetekend. In Wallonië bedroeg de daling 8.1 %, in Brussel 9.1% en in Vlaanderen zelfs 13.4%. Joëlle Milquet was maar al te blij er ook bij te kunnen zeggen dat op jaarbasis reeds 43 804 minder mensen leven van een werkloosheidsuitkering.
Goed nieuws doet altijd deugd. En zeker als dat goede nieuws komt uit een hoek waar het momenteel niet zo goed gaat. De arbeidsmarkt is namelijk één van de grote uitdagingen voor dit land. In Vlaanderen kampen we met een nijpend te kort aan arbeidskrachten, onze groei wordt geremd door een tekort aan personeel. In Wallonië daarentegen is er té weinig werk. Werkloosheid is er net als in Brussel troef. Deze grote tegenstelling is één van de redenen waarom dit land een grote staatshervorming nodig heeft. De gewesten moeten in staat gesteld worden om hun eigen koers te varen op het vlak van arbeidsbeleid, zo niet dreigt onze economie geremd te worden.
Dat we dan toch mogen vernemen dat het aantal werklozen in ons land daalt tot 389 747 is een serieuze opsteker. Dit toont aan dat ondanks de onbestuurbaarheid van België voorlopig niet leidt tot een verdere malaise op de arbeidsmarkt. Een zege voor onze economie, die elke steun kan gebruiken, en momenteel niet gediend is met verdere beslommeringen op de arbeidsmarkt.
45 jaar na de meest beruchte aanslag ooit - de moord op John Fitzgerald Kennedy door Lee Harvey Oswald - was er in de VS opnieuw beroering aangaande een moordcomplot rond de democratische presidentskandidaat Barack Obama. 3 mannen werden in Denver opgepakt omdat ze plannen opgesteld zouden hebben om Barack Obama op donderdag, bij zijn officiële voorstelling als democratisch presidentskandidaat, om te brengen.
Al vlug was er één van de drie verdachten die met wat verhelderende informatie op de proppen kwam. Er zouden plannen geweest zijn om Obama te vermoorden en zo te voorkomen dat een zwarte het bestuur van de Verenigde Staten in handen zou krijgen. De FBI onderzocht onmiddellijk de zaak, maar wist te vertellen dat het geen 'echt' moordcomplot was. We moesten het eerder beschouwen als drie 'minderbegaafde' jonge mensen, die er onderling minder fraaie overtuigingen op na hielden. Zonder erg dus, of is het maar schijn?
Ik wil best wel geloven dat er geen concrete plannen op tafel lagen om Obama te vermoorden, eens te meer omdat er ook drugs werden gevonden bij de mannen. Maar ik stel me toch vragen bij de racistische opvattingen van deze drie jonge mannen. De jaren '60 waren in de Verenigde Staten cruciaal wat betreft de strijd van de zwarten voor gelijke rechten. Martin Luther King was het absolute boegbeeld, en met JFK leek er een president op te staan die mee wou springen op de 'gelijke kansentrein'. Desalniettemin werden ze beiden om het leven gebracht. 45 jaar later dreigt hetzelfde scenario. Enige verschil is dat 'de nieuwe Martin L. King' nu ook daadwerkelijk president zou worden. Zoveel jaren later blijken de Verenigde Staten van Amerika, het zogeheten meest beschaafde deel van de wereld, nog altijd niet klaar voor een zwarte president. Nog altijd blijkt er een grote apartheid tussen blanken en zwarten. En dat zou je toch niet verwachten van het land dat zich opwerpt als grootmacht van deze wereld. Ik stel mij dan ook erg veel vragen bij dit alles. Stilletjes hoop ik dan ook dat Obama het mag redden als president, en vooral dat hij mag overleven. Misschien kan dit nu écht voor de 'déclique' zorgen in de VSA. En, wie weet gaat deze planeet er dan weer enigszins beter uitzien. Of nog beter, komt het optimisme van de vroege jaren '90 terug.
Begin jaren '90, na het einde van de Koude oorlog die de wereld 40 jaar in een wurggreep had gehouden, was er een groot optimisme over de toekomst. Er zouden geen oorlogen meer zijn, de economie zou een gigantische boost gaan kennen, en de welvaart zou er overal in de wereld aanzienlijk op vooruit gaan. De Verenigde Naties wierp zich op als HET orgaan dat de wereldvrede zou gaan waarborgen. Van deze mooie perspectieven schiet vandaag niet zoveel meer over, en dat vooral omdat de regels van de Verenigde Naties veelvuldig zijn overtreden. En jawel, voornamelijk door de VSA. Er zal veel nodig zijn om opnieuw in die uitermate positieve sfeer te gaan vertoeven, maar ik denk dat de machtswissel in de Verenigde Staten al een eerste stap mogen zijn richting 'beter'. Ik hoop dan ook dat de man die symbool moet gaan staan voor deze wissel - 'Change' zoals ie het zelf altijd beschrijft - hier bij ons mag blijven, en niet moet verdwijnen onder impuls van alweer een dolgedraaide Amerikaan!
Deze week waren 3 Amerikaanse universiteitsstudenten - van de University of California, Berkeley - op bezoek in België. Aan de Vrij Universiteit Brussel kwamen ze hun visie geven op de toestand in ons Belgenland. U zal zeggen, wat hebben die snotneuzen te zeggen over ons landje, maar het is best interessant om eens de mening te horen van academici die ver weg van onze politieke broeihaard leven.
Er werden hen verschillende vragen voorgeschoteld. Vooreerst werd hun gevraagd wat zij zouden doen aan de verschillende talen die ons land opdelen. Hun antwoord was heel simpel. Maak Vlaanderen en Wallonië gewoon beide tweetalig. Voor Amerikaanse studenten is hun antwoord helemaal niet zo gek, hoewel dat in praktijk helemaal niet zo vlug geregeld zou zijn.
Tweede vraag dan: wat te doen met BH-V? Daar vallen ze wat mij betreft door de mand. Ze stellen voor de Vlaamse faciliteitengemeenten gewoon toe te voegen aan Brussel. Uitleg: de inwoners zouden er beter van worden... Het is duidelijk dat onze Amerikaanse vrienden over zo'n afstand geen inzicht hebben in de 'Vlaamse Gevoeligheden'. Vlaams gebied zomaar opgeven is nu eenmaal geen optie voor de Vlamingen.
Derde vraag: wat te doen met Brussel, indien België uit elkaar valt? Hier spreken ze elkaar voor het eerst tegen. De ene pleit voor toevoeging van Brussel aan Vlaanderen, omdat Brussel oorspronkelijk Vlaams zou zijn. De anderen pleiten voor een onafhankelijke tweetalige staat Brussels. Wat vast staat is dat de eerste oplossing niet echt realistisch is, hoe mooi het ook zou zijn voor de Vlaming. Brussel zou een heuse tweestrijd opleveren tussen beide landsdelen. Daarom is de onafhankelijke staat Brussel nog niet zo gek, hoewel dat wel het er alles nog wat complexer op zou maken.
Vierde vraag: wat met de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië? 'Bouw de transfers verder op tot 2010, om ze vanaf dan gestaag af te bouwen tot 2020, wanneer Wallonië economisch helemaal zelfstandig zal zijn'. Zo zouden beide partijen voordeel halen uit de situatie, aldus de Amerikanen. Het valt moeilijk te zeggen of er dan wel een betere oplossing bestaat, die beide partijen weet te dienen. Prima compromis - op en top Belgisch - maar ik vrees dat Vlaanderen zich daar niet bij neer zou leggen.
Vijfde vraag: wat adviseren jullie premier Leterme in deze, voor hem toch, penibele tijden? Zij raadden onze goede vriend aan zich te concentreren op het taalprobleem. Ze zijn er rotsvast van overtuigd dat indien de Belgen volledig tweetalig zijn, ze elkaar ook beter zouden beginnen snappen. Gewoon werken aan de taalbarrière zou volstaan voor onze Amerikaanse vrienden. De taal is inderdaad belangrijk, maar of daarmee alle problemen van de baan zijn is op zijn minst surrealistisch te noemen.
Op de laatste vraag - wat ze nu zelf van België vinden - werden we gecomplimenteerd voor onze mosselen, ons bier en uiteraard onze overheerlijke chocolade. Als dat geen mooie troost mag zijn.
Het was mijns inziens interessant om eens de mening te horen van mensen aan de andere kant van de oceaan. En ik moet toegeven, de Amerikanen zijn nog zo gek niet. Alleen zullen ze nooit de juiste context van ons kleine landje kunnen snappen, indien ze zover weg wonen. Daarom raad ik ze aan om gewoon bij ons te blijven, al was het maar voor het bier, de mosselen en de chocolade!
Het kartel CD&V/N-VA komt voor het eerst sinds lang met een interessant wetsvoorstel op de proppen. Net voor het ingaan van de parlementaire zomer werd een commissie opgericht die de dotaties van alle leden van de Koninklijke familie moest onderzoeken. Gisterenmiddag kwam het kartel naar buiten met een wetsvoorstel.
Enkel de koning en de koningin + de troonopvolger zouden nog recht hebben op een overheidstoelage. Ook de weduwen van overleden monarchen zouden nog kunnen rekenen op een gouvernementele steun. En, de rest van de Koninklijke familie? Die zal in verscheidene stappen van dotaties worden gehouden.
Eindelijk komt er een initiatief om de exuberante uitkeringen voor ALLE leden van onze Koninklijke familie een halt toe te roepen. Wat in Nederland al jaren de standaard is, rolt hier heel wat later dan toch het parlement binnen. Het wordt eens tijd dat ook leden van de Koninklijke familie wat geld gaan verdienen door te werken. Het moet maar eens gedaan zijn met te leven op de kosten van de belastingbetaler.
Medelijden moeten we zeker niet hebben met de leden van het koningshuis die morgen geen geld meer toegestopt krijgen. We weten immers allemaal dat, indien een lid van de Koninklijke familie zich morgen beschikbaar stelt voor een job, hij/zij die onmiddellijk toegereikt zou krijgen. Een lid van de Koninklijke familie is nu eenmaal een enorme 'eyecatcher', en daar maken bedrijven maar al te graag gebruik van. Stel dat Prins Laurent morgen vertelt dat hij een pr-rol wil vertolken voor een grote Belgische onderneming, dan zal hem dat vast meer opleveren dan wat hij nu krijgt aan dotaties.
Daarnaast zijn de burgers in ons land ook tevreden. Wanneer men weet dat ook de monarchen, of toch een groot deel er van, werken voor hun geld, zit men er zelf iets minder mee in om op maandag weer eens vroeg uit bed te kruipen. Anderzijds, door de nuttige tijdsbesteding van Prins Laurent, zouden zijn 'overtollige' vrijetijdsbestedingen wat minder geld opeisen, waardoor hij eenieder minder provoceert, en heel wat geld uitspaart. Of hoe een koningskind in één klap veel rijker kan zijn!
