|
Dag 8
RIDGECREST - LOS ANGELES ( 180 mijl - 288 km )
We verlaten ons Cariage-Inn hotel omstreeks 09.30 u, allen nog een beetje vermoeid van de vorige trip rijden we terug naar de stad waar we vertrokken zijn: L.A.
De groene valleien, de cactussen in hun witte bloei, de bergkammen...we zijn terug in Californië...deze route is één van de meest schilderachtige van onze reis. Rotsen en wilde rivieren, prachtige meren waaronder het fabelachtige Lake Isabella doen ons toch af en toe eens halt houden...zelfs citroenplantages en het oppompen van olie bemerk je her en der.
Het prachtige klimaat, de eeuwige lente...wat kan een motorrijder nog meer wensen om te genieten in deze formidabele streek.
Na een kleine 100 mijl stoppen we, honger..en onze bestemming ligt binnen bereik, de wegen worden breder, soms vier tot zes vakken.
Het is uitkijken alhoewel de Amerikanen zeer joviaal zijn in het verkeer, hier hebben ze toch respect voor motards wanneer we moeten invoegen langs de oprit van de snelweg.
We rijden naar het mondaine Sancta Monica waar we close to the beach een hotel boeken, het personeel komt even buiten wanneer ze de motoren horen...blijkbaar zijn ze het niet gewoon om easy riders te ontvangen, zijn we te min in dit rijkeluis oord...
Wanneer we een kamer voor vier reserveren fronst de man aan de balie toch even zijn wenkbrauwen...four in one room...
In feite geen probleem want hier is alles groot, een kamer met twee tweepersoonsbedden is geen probleem...toch...
We parkeren onze vehikels in een ondergrondse garage, nemen een verkwikkende douche en gaan op stap langs de boulevard en het prachtige strand, we worden één met de Stille Oceaan.
Hier worden de opnames gemaakt voor Baywatch, Musselbeach enz...een catwalk met mooie meiden, er loopt zelfs een baanvak door het zand voor de rollerskaters. Zelfs een pretpark op een stijger tot in zee vind je hier, op het einde een bar waar we onze dorst kunnen lessen.
In een bar speelt een band waar één van de leden nog bij "The Monkey's " zou gespeeld hebben, ondertussen ook al een zestiger geworden...waar is de tijd gebleven, één van onze favoriete afleveringen, nostalgie..
We hebben nog plezier tot een gat in de nacht, stilaan beseffen we dat onze reis op zijn einde loopt...jammer maar niets kan blijven duren, we kruipen in onze bedstee, moe maar voldaan...
|
