Kronieken en verhalen

Vroeg in de ochtend worden we gewekt door een enorm lawaai, ons motel ligt vlak bij een spoorweg en een trein passeert er met een enorm kabaal...misschien daarom dat onze slaapplaats ook héél goedkoop was.

Terwijl mijn reisgezellen nog liggen te dommelen kan ik de slaap niet meer vatten. Ik ga dan maar een koffie drinken, het is 06.00 u...de zon is reeds van de partij als ik buiten kom. De koffiebar naast de deur is 24 op 24 u open en 7 dagen op 7.

Aan de bar maak ik kennis met oudere man, op zijn hoofd prijkt een mooie cowboy-hoed...we raken aan de praat en hij vertelde me dat hij ooit een paardencircus had om er mee rond te toeren in de States. Nu was hij op pensioen en de zaak was door gegeven aan zijn zoons.

Hij was op doorreis met zijn vrouw in een mobilehome...Toen ik hem verteld dat ik afkomstig was van België vroeg hij me of ik munten kon ruilen voor dollars...zijn vrouw verzamelde deze, en Belgische franken had hij nog nooit gezien...ik gaf hem een munt van 50 fr, ééntje van 20 fr en ééntje van 5fr...in de plaats betaalde hij mijn rekening en het was ruim voldoende.

Toen ik terug op onze kamer kwam was iedereen al wakker en in de weer om de bagage op de motor te plaatsen, het was steeds een karwei om alles in een goede baan te leiden...een dubbel-check om niets te vergeten.

Het was vrij koud en o ja, wat ik vergeten te schrijven was, één van onze reisvrienden zijn bagage was er niet bij toen we landen in L.A.

Na wat onderhandelen in de luchthaven hadden ze ons beloofd dat de bagage ging aankomen in een kleine luchthaven op onze route...

Onze route loopt terug door de woestijn en algauw wordt het warmer, het belooft een mooie dag te worden...een dag zoals bij ons in het midden van de zomer. Plots merken we langs de kant van de weg een oude saloon, hier moeten we toch even halt houden om een kijkje te nemen...zo ééntje van de cowboyfilms. De deur staat op een kier en we wagen een blik binnen, alles lijkt verlaten...het wijst er op dat het gebruikt geweest is als een jeugdhuis of iets dergelijks, aan de staat te zien toch wel een tijdje geleden.

Daar mijn reisgezellen nog aan een ontbijt toe waren stoppen we een paar mijl verder aan de Cactusbar, en cactussen hebben ze hier in overvloed...torenhoog.

Het eethuisje lijkt meer op een museum maar het was er lekker, en de bediening mocht er ook zijn...we raken in een gesprek met een lokale Amerikaan die denkt dat we van Duitse afkomst zijn door ons dialect die we onder elkaar praten. Nee hoor absoluut niet...wij zijn Belgen, het wordt bijgelegd.

Via de mooie highway en the forest off Prescott klimmen we tot zo ongeveer een 1000 m hoogte, daar beneden ligt het kleine stadje...met veel bochtenwerk dalen we af, niet ongevaarlijk maar hier staat na iedere bocht aangegeven welke snelheid je moet handhaven om zonder kleerscheuren op uw bestemming te geraken, je houdt er best rekening mee.

We hebben dorst, natuurlijk...de stoffige woestijn zit er voor iets tussen, we drinken een frisse pint en versterken de innerlijke mens met some food...

Uit een niet zo leerrijk gesprek met een half dronken taxi-driver komen we toch te weten waar de kleine luchthaven zich bevindt, tussen de rotsen...we moeten immers de bagage ophalen voor onze vriend. Helaas...de bagage is er niet, gevloek alom...ze gaan hun best doen om ze naar Las Vegas te laten vliegen..damn...

Gelukkig is het weer formidabel en onze vriend klaagt niet, we moeten er wel rekening mee houden dat de weg nog lang is en we steeds hoger klimmen, Flagstaff, bekend van de vele westerns ligt op 2000 m hoogte...hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt..

Op zo'n 100 mijl van onze bestemming komen we op een plaatsje om nooit meer te vergeten, het is een klein dorpje op de flanken van een berg: Jerome...het uitzicht is adembenemend, in een onschatbare diepte...heel ver...het begint hier naar de canyon te ruiken...

Het is betrekkelijk laat en redelijk fris wanneer we Flagstaff binnen rijden, de laatste mijlen en op deze hoogte zien we de resterende sneeuw van de winter.

We hebben ons motel geboekt en nu gaan we naar een kleding- store om een vest en dergelijke te kopen voor onze vriend...het kan niet meer zijn in een temperatuur van 10 graden om nog door te gaan.

Na een warme douche gaan we eten, toch een beetje vermoeid na de lange trip steken we de baan over naar een wegrestaurant...we zullen het niet gauw vergeten, het eten was erbarmelijk maar we hadden honger en dorst...

Een paar uur later kregen onze darmen het hard te verduren...een gaskamer, zelfs met een temperatuur van om en bij de 5 graden sliepen we met de voordeur van onze kamer open...om te overleven van de geur, ook dit is vakantie...natuurlijk..