25 Juni het is zo ver, de Patte voor de vrienden is 40 geworden en organiseert een feestje, ale ja een feestje, we kunnen na aankomst bij het zien van de locatie in Herne al spreken van een uit de kluiten gewassen feest. Wij zijn met de camper gekomen omdat de kinderen mee zijn en het toch laat zal worden. (lees vroeg)
We krijgen een plekje achteraan op de parking en als ik een stopcontact vind mag ik dat gebruiken. Ik zou graag elektriciteit hebben dan kunnen de kids op de playstation spelen, en ik vind daar dus een stekkerdoos op de parking maar tot mijn spijt zit er geen stroom op. Maar zoals altijd is er dus een maar: na een beetje denkwerk kom ik tot de constatatie dat de stopcontacten mee op het circuit van de vijververlichting staan. Dus installeer ik de playstation en hoop dat ik later stroom ga hebben.
Tegen 7uur komen de eerste genodigden en vermits dat allemaal goede jeugdvrienden zijn zit de sfeer al onmiddellijk goed. Rond 8uur springt de vijververlichting aan en gaat Dario een kijkje nemen op het controle paneel van de camper, en inderdaad we hebben stroom nu.
Tijdens het eten dient onze camper als verzorgings-etens plaats voor de kleine spruit van Pidy en Maria die toch af en toe haar mama in alle rust voor haar alleen wil hebben en als dat kleine wonder voldaan is wordt de camper terug de pleisterplek voor de jeugd. Tegen dat de eersten hun benen op de dansvloer gaan losgooien besluiten mijn kinderen dat het vanaf nu toch alleen maar gortiger gaat worden en trekken hun deken tot tegen hun kin in hun bed. Rond de klok van 6 loopt de zaal leeg en waggelen de laatste feestneuzen naar buiten.
DD en ik geraken tot aan de camper en we kunnen in ons bedje kruipen.
De zondagmorgen naar de plaatselijke bakker gegaan en na het lekker ontbijt terug huiswaarts gekeerd.
Men nemen een beetje planken van een zelfafgezaagde boom, een beetje vijzen en genoeg fantasie en men bouwt een boomhut,...
Een 3 tal jaar geleden tijdens het afzagen van een boom in Zichem aan mijn pa zijn buitenverblijf kwam de kwajongen in mij terug boven (al zou die ooit weg geweest zijn???? ) daarboven in die boom dacht ik aan onze vroegere gebouwde kampen toen de velden nog groen waren en de straten nog veilig. En ja Eureka ik had weer een sublieme ingeving. Waarom maken we geen boomhut voor de kleinkinderen met de gesnoeide bomen. Johan en mij pa bekeken me met vragende blik als ik dit idee uitkraamde. Maar omdat ik stil bleef en met een vragende blik bleef kijken drong het tot Johan door dat ik niet aan het zwansen was maar dat ik het meende. een half uur later hadden we een plan. de bomen zouden naar de zagerij gaan om tot planken om te toveren en mijn pa moest maar op zoek naar paletten om een grondvlak mee te bouwen.
Een paar maand later lag al ons materiaal klaar en konden we aan de bouw beginnen, zonder tekening begonnen we te bouwen en te zagen alsof er ons leven van af hing. en tegen de de namiddag hadden we een centrale houder rond de boom en het draagvlak voor het grondvlak kaar. Nu de paletten er op vast schroeven en stap 1 was gezet. Om alles te passen hadden we alle paletten op hun plaats gelegd en kon ik ze beginnen vast te schroeven. De altijd aanwezige wet van Murphy was weer van de partij en een paar tellen later lag ik beneden onder de boomhut in wording. Gevolg: 2 gebroken ribben die me een paar weken parten hebben gespeeld.
Weer een paar maand later als mijn ribben terug op hun plaats zaten konden we verder bouwen en alles verder afwerken, tot nu toe had de hut ons niets gekost en door overschotten van Jan zijn profielplaten te gebruiken lag ons dak er ook gratis op. een schuif-af aan de zijkant en een katrol in de nok en klaar was kees. we waren fier op ons pronkstuk en besloten alles in een goede laag vernis te zetten om het rotten tegen te houden. Aan het einde van de rit heeft deze boomhut ons 65 euro gekost en zijn alle kleinkinderen in hun nopjes als ze naar Zichem gaan.
Naar jaarlijkse traditie is er dus altijd een boomhutlunch die iedereen bij elkaar brengt en die wij vanaf we onze camper hebben natuurlijk met de camper doen. we komen de dag ervoor aan en kunnen rustig een weekendje genieten van de natuur.
glimmende benen, vliegend snot en pijn, Luik Bastanaken Luik een klassieker om u tegen te zeggen.
DD en ik gaan ons op La Redoute posteren om dit alles van nabij mee te maken. zaterdag vertrekken we in de namiddag en rijden we tot op een stelplaats in de buurt, er staan wel wat campers maar we vinden een plekje tegen het water en kunnen rustig genieten van onze lectuur en de tv.
zondag morgen rijden we tot de voet van La Redoute waar de renners voor voorbij komen en eens dit gezien rijden we naar La Redoute zelf, het is daar precies een invasie en we zetten ons langs de kant van de weg in een zijstraat. Er komen 2 wagens toe die hun voor ons parkeren en er stappen 2 dames uit die elkaar blijkbaar kennen. Ze wandelen vrolijk tetterend voorbij en er is geen vuiltje aan de lucht. terwijl wij samen een de afwas bezig zijn is er buiten ineens commotie en als ik mijn hoofd buiten steek wijst iedereen die staat te roepen naar mijn camper. Ik denk de er daar voor mijn camper een paard staat dat uit de wei is gebroken en ga een kijkje nemen maar terwijl ik dat doe kom ik tot de constatatie dat de eerste wagen van de twee dames achteruit is gerold tegen de tweede en dat ze samen onderweg zijn onze camper te rammen. paniek, alarm, DD die dit alles iets sneller door had is al naar de wagens gelopen die onze tafel en stoelen ondertussen al hadden geramd en probeert deze beide tegen te houden. Er komen een paar forse binken aangelopen en we krijgen de Auto's tot stilstand. Ik neem een oprijblok uit de garage van de camper en we leggen er voor de zekerheid nog een paar stenen achter. Het gevaar is geweken en terwijl i de tafel en de stoelen inspecteer gaat DD op zoek naar de 2 in kwestie. Ze heeft geluk en na een paar 100 meter heeft ze prijs. de 2 zitten nietsvermoedend aangeschoven aan een bbq bij een camper. Ze komen hun wagen terug goed zetten en de blonde dame van wie de wagen in beweging was gekomen wordt vriendelijk verzocht haar in eerste versnelling te zetten. ze bekijkt de man die haar dat zegt en vraagt dood serieus " is dat de versnelling waarin je zo schokt als je vertrekt?" Hilariteit alom, da kieke komt daar wel de show stelen met haar nagelnieuwe veel te duur betaalde mini cooper en weet nog niet welke versnelling de eerste is.
De rust keert weer en we kunne weer verder lezen, het is warm vermits onze zomer een paar maand vroeger is gevallen dit jaar en DD besluit om haar in bikini te posteren naast de camper. ik kan me natuurlijk niet meer concentreren op mijn boek na het zien van al dat schoon vrouwelijk geweld en vind het hier wel prima,...
een paar uur later komen de eerste renners zwetend , zwoegend voorbij en wordt de groep afgesloten door de pechvogels en mindere goden van die dag. Gilbert gaat met de bloemen lopen een tafereel waar we dit jaar gewend aan gaan geraken zal later blijken.
In de late namiddag rijden we richting spa waar we een kleine gezellige camping vinden en waar we kunnen beginnen te kokerellen.
Maandagmorgen is het Paasmaandag en rijden we naar een klein meer in de buurt om de fietsen van het rek te halen en dan terug naar Spa te fietsen waar we een terrasje doen. DD vind het wel ok omdat het parcour redelijk vlak is en we zo toch nog iets sportief gedaan hebben. In de namiddag rijden we goedgemutst en voldaan naar ons bescheiden dorpje aan de rand van brussel.
kan je naar Vias rijden in Frankrijk via een echte omweg? natuurlijk kan dat.
Omdat Dario ( mijn zoon van 10) op skiklassen is in Italie en pas op zondag 11/04/2011 terug komt hebben we met de school afgesproken dat ik hem daar ga ophalen de zaterdag rond 17u. dan kunnen we vandaar doorrijden naar Frankrijk waar de rest van de familie zit met hun camper en in een huurhuisje. De afspraak is dat mijn schoonbroer Philippe met zijn gezin naar Vias gaat met hun camper, dat DD met haar dochter Ynnes en haar lover Lucas al met de auto op gaan in ik zondag daar geraak met mijn 2 kids. Eens daar komt DD in de camper slapen en Ynnes & Lucas blijven in het gehuurde huisje. wat kan het leven toch simpel zijn als nieuw samengesteld gezin,....
Ik vertrek hier dus met Indra ( mijn dochter van 8) na school en we rijden via Duitsland naar Italie, ze zit daar naast mij zo fier als een gieter en begint te tateren over alles en nog wat. Ik sta er versteld van dat ze haar niet verveeld maar blijkbaar geniet ze ervan mij voor haar alleen te hebben. Rond 11uur vind ik dat gaan slapen een pracht idee is en impulsief als ik ben rij ik naar de eerste de beste stelplaats om een dikke uil te vangen. als ik 's morgens wakker wordt ligt mijn blonde engel naast mij. wat dacht je dat ze die kans onbenut zou laten? boven in de alkoof kunnen liggen bij haar papa,...
Na het ontbijt vertrekken we vol goede moed om ons rit naar Italie verder te zetten, rond 10uur staan we stil, geen meter vooruit en gelukkig geen meter achteruit. blijkbaar is de autosnelweg afgesloten en moet iedereen eraf. Terwijl dat ik aan mijn nieuwe gps zit te prutsen ontdek ik dat er een verkeersfunctie op staat, als ik het instructie boekje zou gelezen hebben zou ik dat al weten maar ik ben nu eenmaal zo een vent die dat boekje eens bekijkt en dat dan opzij legt omdat zelf aan dat ding prutsen zoveel leuker is natuurlijk. Mijn gps weet me te vertellen dat we meer dan uur uur vertraging gaan hebben en vermeld er me nog doodleuk bij dat we midden in de file staan. Geen afrit te bespeuren enkel die waar iedereen af moet. Geen alternatief dus. Indra begint haar te vervelen en wil naar ketnet kijken. als ik haar uitgelegd krijg dat de satelliet enkel werkt als we stilstaan antwoord ze me onmiddellijk " dan kan ik toch een dvd kijken" . een uur later hoor ik Balou uit je Junglebook vrolijk zingen en ben ik ongeveer 1 km verder geraakt. mijn gps geeft een aankomst tijd van 16uur aan wat me dus nog 1 uur speling geeft. Zonder de stoptijden wel te verstaan. Als we toch van de snelweg geraken heb ik nog 30min speling en stel ik de snelste route in op de gps. We rijden langs bergpassen waarvan ik het bestaan nog niet wist en vermist ik maar 30 min over heb wordt er niet gestopt. Ik die dacht dat camperrijden geen stress veroorzaakte? de afspraak met de school was duidelijk: om 17u vertrekt de bus en als je er niet bent stapt Dario mee de bus op, wij laten hier geen kind alleen achter. Waar ze natuurlijk volkomen gelijk mee hebben. Om 3 voor 5 komen we aan het hotel aan en iedereen zit gepakt en gezakt te wachten op de bus. Die gaat later zijn hij heeft ergens in een monsterfile gestaan in Duitsland blijkbaar. ik val bijna om en stel vast dat de bus ons traject heeft gevolgd. Ik ben dus blijven rijden voor niets,... Blijkbaar zien ze dat we bekaf gereden zijn en we krijgen eten en drinken van het hotel. Tegen 18u30 als de bus er is stappen we terug in onze camper en kunnen we naar Vias vertrekken. Dario verteld van al zijn avonturen en Indra en ik hangen aan zijn lippen. Tegen 20uur gaat zijn oogjes wat hangen, een week skivakantie en de daarbij horende fratsen hebben hun tol geeist. Hij is bekaf en duik in zijn bed. Indra volgt een half uur later en ik rij tegen de wet in nog wat verder tot 23 uur en vind stelplaats tegen San Remo. Alle stress is verdwenen en onze aankomsttijd in Vias is van geen belang.
Zondag komen we rond ik weet niet meer hoe laat aan in Vias en stellen ons op in de camping. onze plek is wat overbegroeid door de slecht gesnoeide struiken maar het kan me niet veel schelen, we staan met de campers naast elkaar en we hebben geen zorgen wat wil een mens nog meer. Na een paar dagen vraag ik me af of we de kinderen wel mee hebben want ik kan mijn dagen rustig door komen met te lezen samen met DD. De kids hangen altijd ergens rond op de camping of in het zwembad. Er is een binnen en een buitenzwembad dus als de bewolking komt opzetten verhuizen met hun zwematributen naar binnen. ik versta niet dat ze nog een gps hebben uitgevonden waarmee ik kan zien waar de kids ergens zitten. Rond etenstijd moeten we altijd een wandeling gaan doen om alle kids bij elkaar te krijgen.
we plannen een uitstap naar het nabijgelegen dorp en beslissen om dat met DD haar auto te doen, in een renault espace kunnen 7 pers in wat er op neer komt dat ze 2 keer zal moeten rijden. eens aan de auto wil iedereen natuurlijk met de eerst rit mee en voor we het weten zitten we met en nu komt het: Ynnes, Lucas, Dario, Indra, Jolien, Ward, Stefano, Marie, Philippe, Cindy, DD & ik plus een buggy in de auto. we tellen en komen aan 12 personen. de kinderen zitten te gieren van het lachen, de mannen stellen voor om zo verder te rijden en de vrouwen doen het in hun broek omdat ze bang zijn voor een politiecontrole. Het is maar 6 km, dus rijden we de parking af richting dorp. We spreken af als er controle zou zijn we enkel bonjour kunnen zeggen in het Frans en dan nog als "boshoer" uitgesproken. We hebben gelukkig geen controle en een paar min later staan we op de wekelijkse markt. Dat wordt organiseren met 12 op de markt en iederreen met zijn interesses. Zoals verwacht geraken we elkaar kwijt maar de kids zijn altijd bij een volwassene en dat vormt dus geen probleem. Als iedereen zijn koopgedrag naar eigen behoefte verzadigd is kunnen we ons neerploffen op een terras en de inwendige mens ook iets gunnen.
we rijden terug met een goed gevulde auto en er is weer en dag voorbij van een week die vliegt, we hadden nog een jerykan van 20lit diesel mee en we besluiten die in DD haar auto te gieten, iets dat natuurlijk sneller gezegd is dan gedaan, de diesel moet met mondjesmaat worden overgegoten maar DD haar blaas gooit roet in het eten. Die wil geledigd worden tijdens onze werkzaamheden, maar moedig als ze is wil ze niet toegeven aan de lichamelijke wetten. Als ik dan begin te zeveren over mosselen met diesel smaak is niet de maat maar de broer vol, beide met de slappe lach en DD met een natte broek geraakt de diesel toch nog in de espace en kan ze gaan douchen terwijl de kinderen maar niet begrijpen wat er gebeurt is, een ongellukske is toch alleen maar voor peuters weggelegd denken ze.
De volgende dag besluiten we scampi's voor gans de bende te maken op de bbq van Philippe waar een bakplaat bij is, de voorbereidingen verlopen prima maar het maken zelf zorgt voor problemen, het gas vliegt altijd uit door de te strakke voorjaarswind en we besluiten de bbq in de aanhangwagen te zetten, het is niet echt een zich maar de scampi's geraken klaar en ons buikje is weer verzadigd.
Vrijdagmorgen vertrek de vrolijke bende richting huiswaarts. Philippe en zijn gevolg rijden richting Belgie via de snelweg, DD gaat met Ynnes en Lucas ook langs daar maar dan iets sneller en ik met mijn kids rijden langs de route nationale richting Limburg waar ik ze moet gaan afzetten omdat hun mama daar op vakantie is de volgende week. We volgen praktisch gans de dag een gepensioneerd koppel die op terug weg zijn van Spanje met hun camper waar ze zijn gaan overwinteren. De mijnheer in kwestie kent de te volgen route goed en telkens we aan een stad komen rijden we via de tolvrije snelweg tot het volgende aanknooppunt op een route nationale. Tijdens een stop doen we een praatje en rond 5uur stoppen we aan een boerderij uit de france passion. Na het eten gaan we nog even wandelen en we kunnen weer lekker gaan dromen over ......
zaterdag zijn we rond de middag aan het vakantie huisje van hun mama en zitten we juist tegen de Nederlandse grens, als ik alleen terug huiswaarst rij kom ik ongeveer 2 km op Nederlands grondgebied en maakt ik me de bedenking dat ik deze week door: Belgie, Duitsland, Italie, frankrijk en Nederland gereden ben met de camper. het geeft me een gelukzalig gevoel van vrijheid en dat was toch de bedoeling van onze camper.
Op zaterdagavond na een ganse dag alles te hebben ingeladen en uitgetest zijn we klaar voor ons eerst vertrek, we stoppen eerst in Liedekerke om een thai-box gala mee te pikken en oude vrienden tegen het lijf te lopen. Wat natuurlijk heel goed lukt maar buiten op de parking staat onze T41 braaf te wachten om verder te rijden.
Op Google Earth heb ik een plekje gevonden in Brakel waar de renners voorbij komen, op de kruising van de Kluisweg en de Oudenaardsestraat staat een uitkijktoren/zendmast waar een grote parking aan is en waar volgens mij niet teveel mensen gaan staan.
Eens daar aangekomen durf ik het kleine straatje niet in rijden omdat er al campers staan en met die aanhangwagen achter ons wil ik daar in het donker niet beginnen voor en achteruit te rijden om dat toch nog scheef te staan. We zetten ons 200m verder op een parking van een cafe en zullen ons wel morgenvroeg op onze plaats gaan zetten.
De gordijntjes gaan dicht en onze oogjes ook, we slapen door een storm heen en niemand van ons heeft iets gehoord tijdens de nacht. 's Morgens horen we op de radio dat het echt lelijk heeft gedaan en de plassen buiten geven de radio meer dan gelijk.
Eens we echt de slaapertjes uit onze ogen hebben gevreven en nog voor het ontbijt rijden we naar de voorziene parking en plaatsen ons netjes tussen de ander campers, als een volleerde trucker zet ik onze giotti met aanhangwagen van de eerste keer mooi recht tussen de andere. Een helpend oog van een de man naast ons loodst on er feilloos tussen en hij weet me te vertellen dat hij ziet dat ik dat gewoon ben om met deze opstelling te rijden, hij is zelf zo een spraakwaterval dat ik er geen woord tussen krijg laat staan dat ik hem zou kunnen vertellen dat dit de eerst keer is dat ik hiermee buiten kom. Ondertussen hebben de kids al hun fietsen uit de remorque gehaald en kan ik aan het ontbijt beginnen, we horen van de medecamperaars dat de vrouwen hier ook langs komen en onze dag goed gevuld zal zijn met eerst op het kruispunt naar de vrouwen te gaan kijken, dan bij ons op de parking naar de vrouwen te gaan kijken en dan komt de reclame caravaan om gevolgd te worden door de mannen op beide plaatsen.
We staan op 25 km van de aankomst en een paar km voor de muur, en eindelijk is het moment aangekomen, de kinderen zijn verwittigd ze blijven achter een denkbeeldige lijn en gaan in geen enkel geval ergens anders staan dan naast mij, achter mij op de parking mogen zoveel ze maar willen naar de prullen gaan graaien die de reclamecaravaan uitspuwt als een kronkelend monster,.... eindelijk zijn ze daar, Cancellara heeft al zijn duivels ontbonden terwijl Chavanel in zijn wiel hangt te sterven, Chacha bijt zijn tanden stuk en hap naar adem als een vis op het droge terwijl ze ons voorbij stormen. Ik hou de tijd in de gaten en 28 sec later volgt de eerst achtervolgende groep, iedereen zit naar elkaar te gluren en wil of kan de kastanjes niet uit het vuur gaan halen. We denken dat de koers gereden is en dat Cancellara zijn nummertje van verleden jaar weer kan opvoeren.
Binnen in de camper kunnen we verder op tv volgen en tot mijn verbijstering zitten zelfs de kids op de eerste rij om de ontknoping te volgen, en het wordt een ontknoping om duimen en vingers van af te likken. De Zwitserse stoomtrein valt juist voor de muur stil en alles kan weer van voorafaan beginnen. De gelosten vinden hun superbenen terug en op de meet blijkt Nick Nuyens de beste te zijn en weet hij zijn naam bij de beste der beste te voegen en om voor eeuwig en altijd te kunnen triomferen met Vlaanderen mooiste klassieker.
Tijdens de finale heb ik angstig met 1 oog mijn controlepaneel in de gaten gehouden omdat ik bang was dat ons zonnepaneel er niet in geslaagd zou zijn genoeg energie te verzamelen om de dag mee door te komen omdat er van zon totaal geen sprake was die dag, maar de technologie staat verder dan mijn angst want we hadden genoeg batterij om de koers tot op het einde te volgen.
We konden voldaan terug huiswaarst rijden terwijl onze eerste trip een feit was.
terwijl de lente zich laat voelen en de vrouwen hun kortste rokjes uit de kast halen hang ik dagelijks aan de telefoon met de dealer van giotti, het levertermijn komt in gedrang en we willen er wel mee op vakantie vertrekken, de camping is geboekt en de kids willen hun bed inrichten, iedereen is in blijde verwachting en 21 maart zal 1 april worden. de schotelantenne is niet binnen en de plaatser van de trekhaak moest zo nodig van een ladder vallen. vandaar de vertraging, ze krijgen alles opgelost maar wel met de nodige vertraging.
op vrijdag 1 April laat ik me door Axel in Geel afzetten voor de oplevering van onze camper, omdat ik al met een camper heb gereisd gaat dit vlot en anderhalfuur later rij ik zo fier als een gieter met ons rijdend appartement buiten. iedereen die te kort in mijn buurt komt met zijn wagen of vrachtwagen kijk ik angstig, smekend in de ogen,.... "rij er aub niet tegen" en alsof iedereen het voelt en ziet geraak ik heelhuids thuis.
we zijn dol enthousiast en kunnen beginnen inladen want morgen vertrekken we naar Merelbeke, daar komt zondag de ronde van Vlaanderen aan en elke camperbezitter-koersliefhebber die zichzelf een beetje respecteert moet toch minsten 1 keer in zijn leven de koers zijn voorbijkomen vanuit zijn mh. dat Merelbeke hier maar 25 km van onze deur is zal ons een worst wezen, we willen en zullen dit weekend in de camper slapen,....
na de Verkoop van de Herald en het wachten op de T41 moet ik me met iets bezig houden. een bijpassende aanhangwagen gaan zoeken lijkt me gaan slecht idee. de keuze voor een polyester exemplaar is snel gemaakt, het is ligt en gemakkelijk te onderhouden. de tweedehandsmarkt in polyester aanhangwagens is niet druk bezaaid en geef toe achter een nieuwe camper hoort een nieuwe aanhangwagen.
mijn keuze was snel gemaakt. een rebel 1 , 2 of 3 dat maakte niet veel uit. de prijs daarintegen wel. dit speelgoed was te duur voor wat het zou gaan dienen. dus een goedkoper alternatief gezocht en gelukkig gevonden.
de inrichting ervan was een paar ander mouwen, in polyester kan je niet vast wijzen van rekjes of je moet erdoor. en geloof het of niet maar zelf het zusje van mijn dochter haar vriendin van 4 jaar weet dat er dan water gaat binnen komen. dus werd het inventief de bestaande gaten gebruiken om daar MDF platen mee vast te zetten. Maw de spatborden eraf, bouten van de verstevegingsbeugels eraf etc etc, alles dan maar terug in elkaar gezet met de mdf erbij en dan kon ik beginnen bouwen in het interieur van de kar.
de bestelbon is getekend en we kunnen beginnen aftellen naar maandag 21 maart. de site van giotti wordt op regelmatige basis door ons bezocht maar er veranderd niets. de foto's , de omschrijving in alle mogelijke talen blijven hetzelfde, we hebben wel iets gekocht maar tot nu toe is er nog niets tastbaar en het wachten duurt natuurlijk lang. ik hou me bezig met in de hangar de afmetingen af te tekenen op de grond en kom tot de constatatie dat mijn oldtimer ( een triumph herald cabrio van 1965) verkocht moet worden. de aanhangwagen om hem overal mee te nemen moet dan ook maar buiten. met pijn in het hart zet ik een zoekertje op kapaza en op een speciale oldtimer site. er komen enkele reactie maar voor de ene is hij te klein ( in feite was de koper te dik en geraakte hij niet achter het stuur) en de volgende kandidaat heeft dan weer geen geld en wil hem afbetalen in maandelijkse stortingen. iets wat ik natuurlijk met een big smile afwijs. in feite vind ik het wel ok dat er niemand komt opdagen maar als er een dan toch na een paar maand een echte koper uit de bus valt met geld deze keer moe tik hem laten gaan. de verkoop zelf blijft een anekdote om te onthouden. een 76 jarige kwieke vent belt me in zijn beste nederlands om te vragen af de wagen nog te koop is. we spreken de dag erna af en bij zijn aankomst weet hij me te vertellen dat hij een triumph herald heeft gehad in de jaren 60 en dat hij er terug eentje wil bij wijze van nostalgie. zijn vrouwtje vond dit al 10 jaar geen goed idee en dus was er nog niets van in huis gekomen maar met een smile van oor tot oor vertelt die vrolijke bejaarde me dat zijn vrouw een paar maand geleden gestorven is en dat hij nu zijn zin kan doen. ik werd effe stil en wist niet echt waar te kijken maar hij had er geen moeite mee. een uur later is de triumph verkocht en laat ik hem buiten met een klein hartje. ik verdien er dan wel goed mijn boterham aan maar geld is hier een bijzaak. in een flits zie ik me terug in italy of Schotland rijden tussen de velden met onze triumph en met DD aan mijn zijde. De aanhangwagen is onmiddellijk verkocht en eerlijk is eerlijk een kar is maar een kar en er is nu plaats genoeg voor onze T41. ondertussen schuim is het net af om een geschikte aanhangwagen te zoeken om alles mee te nemen als we met gans de bende op stap gaan.
20 jaar en vol levensverwachting en constant op ontdekking willen, het is 1988 en we willen met 3 Mauro, Patte en ik een camper huren en naar Italie trekken bij Mauro zijn familie. we fantaseren er op los en zien het natuurlijk al helemaal zitten. dat was natuurlijk zonder de huurprijs en condities gerekend. de huurprijs lag toen al gastronomisch hoog en we moesten 26 jaar zijn om een camper te kunnen huren.
over naar plan B natuurlijk, en dat was een tent. bij mijn zus gaan smeken om haar tent te mogen gebruiken en weg waren we. de details van deze reis bespaar ik jullie want dat verdient al een blog op zich als deze verhalen al voor publicatie zouden zijn waar ik ten zeerste mijn twijfels over heb,....
20 jaar later na enkel keren te hebben rond gereden met steven zijn camper wordt het slapend virus weer wakker, en het kriebelt overal als ik een camper zie. DD (dominique voor diegene die ons niet kennen) ziet dat ook wel zitten en we kunnen onze zoektocht beginnen. de eerste vraag is kopen we een tweedehands of een nieuwe. na het overwegen van alle voor en nadelen besluit ik van toch maar een nieuwe te kopen. op naar mobicar dus dan maar. daar toegekomen loopt het kwijl langs mijn mondhoeken tot in mijn schoenen, met natte voeten dan toch maar beginnen prijzen te vragen en een paar uur later kan ik naar DD bellen om te zeggen dat onze camper besteld is. Ze verklaart me gek en denk dat ik haar iets aan het wijsmaken ben maar als ze mijn natte sokken ziet 's avonds na het werk gelooft ze me toch. in het contract heb ik laten zetten dat de camper voor 6 moet gekeurd worden. achteraf gezien een geluk want omdat ons gekozen model geen treinzit heeft blijkt dit niet mogelijk te zijn. omdat de levertermijnen ook al uit de hand lopen en we ons camper tegen de paasvakantie willen komt er toch wat druk op de ketel. maar geen paniek op maandag 5 dec heb ik afspraak bij Dicar in geel en ga ik een andere kiezen. de wet van Murphy in ere houdende lig ik die maandag ziek in bed en geraak ik totaal niet in geel. een week later geraak ik na veel fileleed tot in Geel en blijk mijn gekozen camper daar niet meer te zijn in de showroom. omdat ik toch wist wat en welk type ik wou gaan we aan tafel zitten en bespreken we alle nodige opties die we willen. na 2 uur zijn we rond en gaat de verkoper naar Italy bellen om de levertermijn te bepalen. Als hij terug komt zie ik aan zijn pruillip dat er iets niet pluis is en inderdaad, de gekozen camper is niet meer leverbaar in 2011. shit man denk ik, van u geld af geraken is nog niet zo simpel. met de moed der wanhoop terug de showroom ingedoken met de verkoper en weer een paar uur later is hij besteld, het wordt een giottiline therry T 41 op een fiat ducato van 130PK.
na lang twijfelen hebben we toch een blog opgericht, de bedoeling is dat jullie ons kunnen volgen op onze reizen met de camper en dan we zelf er een leuk verslag aan over houden.
on the road
de bestelbon is getekend en we kunnen beginnen aftellen naar maandag 21 maart. de site van giotti wordt op regelmatige basis door ons bezocht maar er veranderd niets. de foto's , de omschrijving in alle mogelijke talen blijven hetzelfde, we hebben wel iets gekocht maar tot nu toe is er nog niets tastbaar en het wachten duurt natuurlijk lang. ik hou me bezig met in de hangar de afmetingen af te tekenen op de grond en kom tot de constatatie dat mijn oldtimer ( een triumph herald cabrio van 1965) verkocht moet worden. de aanhangwagen om hem overal mee te nemen moet dan ook maar buiten. met pijn in het hart zet ik een zoekertje op kapaza en op een speciale oldtimer site. er komen enkele reactie maar voor de ene is hij te klein ( in feite was de koper te dik en geraakte hij niet achter het stuur) en de volgende kandidaat heeft dan weer geen geld en wil hem afbetalen in maandelijkse stortingen. iets wat ik natuurlijk met een big smile afwijs. in feite vind ik het wel ok dat er niemand komt opdagen maar als er een dan toch na een paar maand een echte koper uit de bus valt met geld deze keer moe tik hem laten gaan. de verkoop zelf blijft een anekdote om te onthouden. een 76 jarige kwieke vent belt me in zijn beste nederlands om te vragen af de wagen nog te koop is. we spreken de dag erna af en bij zijn aankomst weet hij me te vertellen dat hij een triumph herald heeft gehad in de jaren 60 en dat hij er terug eentje wil bij wijze van nostalgie. zijn vrouwtje vond dit al 10 jaar geen goed idee en dus was er nog niets van in huis gekomen maar met een smile van oor tot oor vertelt die vrolijke bejaarde me dat zijn vrouw een paar maand geleden gestorven is en dat hij nu zijn zin kan doen. ik werd effe stil en wist niet echt waar te kijken maar hij had er geen moeite mee. een uur later is de triumph verkocht en laat ik hem buiten met een klein hartje. ik verdien er dan wel goed mijn boterham aan maar geld is hier een bijzaak. in een flits zie ik me terug in italy of Schotland rijden tussen de velden met onze triumph en met DD aan mijn zijde. "Very Happy"){kind=icon}
20 jaar en vol levensverwachting en constant op ontdekking willen, het is 1988 en we willen met 3 Mauro, Patte en ik een camper huren en naar Italie trekken bij Mauro zijn familie. we fantaseren er op los en zien het natuurlijk al helemaal zitten. dat was natuurlijk zonder de huurprijs en condities gerekend. de huurprijs lag toen al gastronomisch hoog en we moesten 26 jaar zijn om een camper te kunnen huren. "Rolling Eyes"){kind=icon}
hallo iedereen,
