Ik ben Gianni
Ik ben een man en woon in Haasdonk (Beveren-waas) (Belgie) en mijn beroep is Mama en papa de stuipen op het lijf jagen..
Ik ben geboren op 28/12/2004 en ben nu dus 20 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kruipen en de kapoen uithangen.
Ik ben een prematuurbaby.Ik wou de wijde wereld zien op 27.5 weken,dus ik ben 3 maanden te vroeg geboren.Mijn mama die h
Papa en mama zeggen dat ik een grote deugniet ben. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Papa zegt soms dat ik met die oogjes mama kan verleiden. Eens zien of ik jullie met die oogjes kan verleiden.
Ik ga heel graag in bad,vroeger zat ik in een klein badje maar nu mag ik al in het groot bad. Na mijn badje moet mama altyd de badkamer drogen. Vind het zo leuk dat iedereen die komt kijken naar mij kletsnat is. Dat blauw draadje dat je ziet is van een apneumonitor. Dat moet ik tot een jaar hebben. Dat is voor wiegedood te verkomen. Als ik 20 sec niet adem gaat er een alarm af. Soms zijn het valse alarmen,maar niet zoveel meer. De kinderarts had gezegt dat we er een geldstuk moesten onder kleven en inderdaad het heeft geholpen. Dus dit is een goede tip als er nog mensen zijn die een monitor hebben voor wiegedood.
Dit is mijn lievelingsknuffeltje. Ik neem het overal mee,dat beestje rammeld en heeft 2 sprieten en op die sprieten zuig ik mij soms in slaap en zeker als ik mijn fopspeentje niet vind.
Dit is mijn lievelingshond. Dit is een amerikaanse stafford en ik heb ook nog een dobberman, maar die is wel een beetje te wild voor mij. Sally is mijn beschermengel,want als gorka (dobberman) wat te dicht komt is het grote ambras.
Hier leer ik voor de eerste keer bellen blazen. Ik ben op de foto 5 maanden. Gecorrigeerde leeftyd zijn het er 2. In het begin moeten die 3 maanden dat ik te vroeg geboren ben aftrekken. Dus ik word op 28 december 2005 , 1 jaar en toch is het niet zo, want ik was voor 28 maart 2005 voorzien.
Mama komt mij wassen,ze ziet dat ik dikke voetjes heb en roept er een verpleger bij. Ze kijken en zeggen niets. Mama denkt dat het dan niet zo erg zal zijn en vraagt er niets meer over. Ze voelt ook dat ik nog wat reutel op mijn longetjes ze zegt dat ook maar er word ook niet naar gekeken en zeggen dat het niets zal zijn omdat mijn saturatie goed is en dat ik geen alarmen maak. Dus nog geen paniek voor mama. Donderdagmorgend. Terug dikke voetjes,mama zegt het weer. Ze kijken nog eens en zeggen weer niets. Vrijdagmorgend,nog altyd dikke voetjes. Ik moet een paar testen doen voor ik naar het ziekenhuis van Sint-Niklaas mag. Die testen zijn..... kijken hoever ik sta van mijn hoofdje recht te houden en mijn eigen wat op te trekken. Ook word ik getest hoe mijn reactie is als er iets aan men oor word gerammeld. Ze kriebelen mij en ze doen mij ook verschieten. Er komt een verpleegster naar mama en die vraagt of ik al even heb moeten stappen. Mama zei nee,maar nu komt het.Ik moet dat proberen. Ik denk,zal mijn best maar doen en ik probeer het maar. Het gaat toch niet zo goed. Mama is nog even met de verpleegster aan het praten en zegt daarbij,ik ben zo voorzichtig met hem,ze past op voor mijn hhofdje maar wat die artsen doen dat is niet normaal. Ze zei,sorry dat ik dat tegen jullie zeg,maar ik ben zo voorzichtig met men zoontje maar als ik zie wat jullie er mee uitspoken dan zijn jullie echte beulen. Ze lachen er maar eens mee.Nu zijn de testjes gedaan en mag terug op mama haar schoot. De artsen gaan overleggen met elkaar en dan komen ze wat uitleg geven aan mama. Alles was goed,alleen mag ik nog niet stappen en dat wou ik juist al beginnen doen. Het zijn mijn beenspieren die nog te strak zijn. Ik moet eerst goed kunnen zitten,kruipen en evenwicht houden en dan mag ik maar pas leren stappen. Dus ze zeiden dat ik naar kinesist moet gaan.Ik mag mijn beentjes nog niet gebruiken. Dat moet mama nu leren hoe ze daar mee moet omgaan. Zaterdagavond, De verpleger zegt dat alles is geregeld om maandag naar Sint-Niklaas te gaan. Joepie,dichter bij huis. Mama verteld aan papa dat ik nog altyd zo dikke voetjes heb en zeggen het nog eens aan de verpleger dat die avond voor mij zorgt. Er word weer geen aandacht aan gegeven. Zondagavond, Mama en papa zijn er weer. Papa kijkt in mijn kaft en wat ziet hij daar staan..... TRANSFERT UIT GESTELD. Gezwollen voetjes,vochtophoping,ouders weten nog van niets.Paniek bij mama en papa. We vragen nog niets en krijgen nog niets te horen ook niet. Ik krijg mijn flesje maar heb geen honger. Mama zet het dan maar op zij. Ik word lastig en begin te wenen. Ze legt mij terug in het bedje en gaat naar de verpleegster om het te zeggen dat ik niet gedronken heb. En weer zegt ze dat ik gezwollen voetjes heb en nog dikke beentjes erbij heb gekregen. Er word nog altyd niets gezegt dat transfert is uitgesteld wegens vochtophoping. Ik krijg weer die sonde in mijn maag omdat ik niet gedronken heb. Mijn ademritme gaat de hoogte in en maak af en toe een alarmpje. Eindelijk gaan ze het echt in het oog houden. Tijd om naar huis te gaan. Mama moet wenen in de auto,ze ziet het niet meer zitten. De moed is in haar schoenen gezakt. En de vraag: waarom zaterdag nog zeggen dat hij maandag naar St-Niklaas mag om zondag te horen te krijgen dat het niet door gaat de transfert. En dat ik al een paar dagen gezegt heb dat hij reutelt en dikke voetjes heeft. Het doet zo een pijn voor mama en papa dat ik nog zover van huis lig en dat ze zo trachte naar die maandag van transfert. Mama vond het al zo raar dat ik zoveel bij kwam per dag en had schrik dat het zou zijn van vocht. En die nachtmerrie is weer uitgekomen. Daar zijn die bange momenten weer en vragen van hoelang zal het nog duren voor hij thuis zal zijn. Dicht tegen mama en papa een echt gezinnetje worden. Maandag 14 maart zou ik normaal gezien naar St-Niklaas mogen gaan hebben maar het is uiteindelijk Donderdag 24 maart geworden en op Woensdag 30 maart mocht ik eindelijk naar huis.
Mama had een verslagje van 19 januari in mijn plaats gemaakt
Gisterenmiddag heeft mama bij mij gezeten. Maar ik was niet zo rustig als de avond ervoor. Niet moeilijk, ik lag weer aan die c pap en dat heb ik niet graag. Heb dan toch men eigen willetje doorgedreven en heb de c pap in men mond gestoken,terwijl mama effe naar cafetaria was. Ze keek wel raar als ze terug kwam en riep een verpleger. Ze vroeg of ik zo lastig had geweest en daarom de c pap in men mond had gestopt. Nee nee zei hij,hij heeft een nieuwe uitvinding gedaan. Het mocht zo blijven zitten omdat men saturatie goed bleef. Ik had het ook een beetje gedaan omdat ik men fopspeen niet kreeg en dan kon ik aan die 2 pinnetjes zuigen;maar achteraf gebleken was dat toch ook niet verstandig,kon het niet meer uit mijn mondje krijgrn en een fopspeen als ik dat beu ben spuw ik die gewoon uit.Maar geen nood,ze kwamen me daarna wel verzorgen. Toen is mama naar huis gegaan en kwam ze op de avond terug met papa erbij.Ze kwamen tegen 20 u. Toen lag ik al een uurtje zonder c pap en ik mocht natuurlijk weer op mama haar lichaam liggen.Mmh mama heeft het lekker warm en leg me er dan knus tegen aan. Toch wat wemelen op haar lichaam tot ik mijn plaatsje had gevonden en dan maar slapen. Papa durft me nog altyd niet vast nemen,ben nog wat te klein voor hem. Op een dag zal hij mama wel verrassen en zeggen nu is het mijn beurt.Mag er niet aan denken hoe het dan gaat tussen mama en papa. Een gevecht denk ik van ikke nee ikke nee ikke.Ach stilletjes aan zal ik wel wat meer bij mama of papa op het lichaam mogen liggen.22.30u ai,ik moet terug in mijn bedje,dan heb ik maar een beetje geweend en liggen vechten met de verpleegster dat ze zag dat ik niet akkoord was. Mama en papa gingen naar huis. Tja, papa moet dan morgen ook weer gaan werken he. Om 23.30u heeft mama nog eens gebeld maar ik lag al goed te slapen en was heel rustig en dat ze de c pap om 24 u terug zouden geven. Dat was flink he van 19u tot 24 u zonder c pap Zo dat was men dag op 19 januari 2005
Gianni heeft 3 maanden in Edegem gelegen. Het waren hele bange maanden. Op een dag dachten we dat we hem kwijt waren. De saturatie zakte tot 67 % ,de verpleging kwam afgestormd en gaf hem zuurstof bij. Toen kwam hij er terug door,maar die avond heb ik ons zoontje niet meer durven aanraken. Ik ging 2 maal per dag er naar toe,de papa kon alleen maar in de avond.We hebben er veel uren versleten. Het was ook wel zwaar voor ons zoontje zelf. Elke dag bloed testen en andere testen,die babytjes worden heel de dag geprikt. Het zijn echte vechtertjes en nu thuis is het nog een vechtertje.
Dit is mijne bompa,dat is de vader van mijn mama,de mama van mijn mama is er spijtig genoeg niet meer en heb ik nooit gekend Nu ik al een beetje groter ben,trek ik al eens graag aan zijn baard.
Die dag was voor mij het mooiste moment. Ik mocht mijn zoontje voor de eerste maal in mijn armen nemen. Dat was juist een maand na zijn geboorte. Het was niet voor lang,want de kindjes kunnen hun temperatuur niet houden. De couveuse was met zuurstof en warmte.
Vandaag ging ik voor het eerst naar mijn zoontje kijken die in Edegem lag.Ik lag in Sint- Niklaas. Mijn man had er al geweest en had mij verwittigd dat het zielig was. Gianni lag met allerlei draadjes die verbonden waren aan een monitor. Toegekomen in Edegem,ik had zenuwen. We gingen naar de lift,het was op de vijfde verdiepingWe kwamen voor een schuifdeur te staan daar moesten we op een belletje drukken en zeggen dat de mama en papa van Gianni er waren. Toen ging die deur open,we kwamen in een gang waar een grote lavabo stond met ontsmettende zeep en alcohol. Onze handen moesten we grondig wassen tot zelfs de helft van onze armen. Ringen en horloge dat moest uit om zeker geen bacterieen mee te brengen naar binnen terwijl we ons zoontje aan raakte. Als we verkouden waren droegen we ook een mondmasker. Weer een schuifdeur,die konden we zelf opendoen door met ons hand voor een oog te gaan. We gingen samen binnen....... Ik was enorm zenuwachtig. Het was een grote zaal met allemaal couveuses en kleine bedjes. Maar waar lag mijn zoontje.......? Er liggen hier zoveel babytjes. Allemaal de bedjes en couveuses hadden een nr. Ons zoontje lag op nr 13. Ik kwam aan zijn couveuse,god wat kreeg ik het moeilijk als ik dat kleine wezentje daar zag liggen met draadjes overal. Een verpleegster kwam wat uitleg geven waarom die draden waren.Het was voor de hartslag,ademhaling en saturatie (zuurstof in het bloed) te meten. De saturatie moest tussen de 90 en 100 % zijn,ging het onder de 90 ging er aan alarm af.Gianni werd ook beademd omdat zijn longen nog niet rijp waren,dat wilde zeggen dat hij nog niet zelfstandig kon ademen. Ik mocht hem even aanraken. Dat was een moeilijk en toch een zalig moment. De tranen liepen over mijn wangen.
Dit blog heb ik gemaakt om eventueel nog mensen met een prematuurbaby te steunen en ook om iedereen te laten zien hoe flink onze zoon al geworden is. Gianni woog bij de geboorte 1.090 kg en was 35 cm klein. Als je iemand kent met een prematuurbaby is het niet altyd gemakkelijk hoe je moet reageren enz....Het is gemakkelijk gezegt,dat komt allemaal wel goed ,want de medici is er erg op vooruit gegaan enz...Dat is inderdaad zo,maar dat is het niet alleen hoor. De baby moet ook zelf willen,dwz het moeten vechtertjes zijn. Ik geef je een vb wat wij kregen te horen.Maar infeite is het de waarheid .Dokter..... komt Gianni erdoor? Sorry,daar kan ik niet op antwoorden,je babytje is ernstig ziek,als we de machines uit zetten is hij er niet meer en je kindje moet ook willen vechten voor zijn leven. Dat was een koude douche,maar we werden op de ware feiten gedrukt.Als je zelf geen prematuurbaby hebt gehad weet je niet hoe het er aan toe gaat. Bij sommige gaat het heel goed,die hebben misschien dan wel longrijpers gekregen en dan kan je kindje sneller zelfstandig ademen en bij sommige gaat het dan weer slechter.Ik heb geen longrijpers gekregen. Wij hebben het geluk gehad dat Gianni geen operatie's heeft gehad alleen zijn prematuur geboorte. Als je moest weten wat wij hebben gezien op 3 maanden tyd en dan alleen de uren dat we er waren.... je zou je ogen niet kunnen geloven. Telkens als wij dat zagen,zakte onze moed terug in de schoenen. Zo zie je maar dat het altyd geen glorie is,ook al is de medici er al erg op vooruit gegaan. Je mag de moed normaal gezien niet opgeven,maar dat is niet altyd zo simpel. Als je je slecht voelt die dag ben je best dat je je kindje niet vast pakt,want die voelen dat enorm. Natuurlijk mogen we ook blij zijn dat de medici al zover staat ivm prematuren. Ze hebben nu al het nodige materiaal ervoor. Ik dank iedereen enorm die onze zoon hebben verzorgd,en ik leef met de mensen mee die hetzelfste mee maken wat wij hebben mee gemaakt en dan nog de ergere dingen natuurlijk ook,maar dat woord spreek ik niet graag uit.
