Ik ben Gianni
Ik ben een man en woon in Haasdonk (Beveren-waas) (Belgie) en mijn beroep is Mama en papa de stuipen op het lijf jagen..
Ik ben geboren op 28/12/2004 en ben nu dus 20 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kruipen en de kapoen uithangen.
Ik ben een prematuurbaby.Ik wou de wijde wereld zien op 27.5 weken,dus ik ben 3 maanden te vroeg geboren.Mijn mama die h
Vandaag ging ik voor het eerst naar mijn zoontje kijken die in Edegem lag.Ik lag in Sint- Niklaas. Mijn man had er al geweest en had mij verwittigd dat het zielig was. Gianni lag met allerlei draadjes die verbonden waren aan een monitor. Toegekomen in Edegem,ik had zenuwen. We gingen naar de lift,het was op de vijfde verdiepingWe kwamen voor een schuifdeur te staan daar moesten we op een belletje drukken en zeggen dat de mama en papa van Gianni er waren. Toen ging die deur open,we kwamen in een gang waar een grote lavabo stond met ontsmettende zeep en alcohol. Onze handen moesten we grondig wassen tot zelfs de helft van onze armen. Ringen en horloge dat moest uit om zeker geen bacterieen mee te brengen naar binnen terwijl we ons zoontje aan raakte. Als we verkouden waren droegen we ook een mondmasker. Weer een schuifdeur,die konden we zelf opendoen door met ons hand voor een oog te gaan. We gingen samen binnen....... Ik was enorm zenuwachtig. Het was een grote zaal met allemaal couveuses en kleine bedjes. Maar waar lag mijn zoontje.......? Er liggen hier zoveel babytjes. Allemaal de bedjes en couveuses hadden een nr. Ons zoontje lag op nr 13. Ik kwam aan zijn couveuse,god wat kreeg ik het moeilijk als ik dat kleine wezentje daar zag liggen met draadjes overal. Een verpleegster kwam wat uitleg geven waarom die draden waren.Het was voor de hartslag,ademhaling en saturatie (zuurstof in het bloed) te meten. De saturatie moest tussen de 90 en 100 % zijn,ging het onder de 90 ging er aan alarm af.Gianni werd ook beademd omdat zijn longen nog niet rijp waren,dat wilde zeggen dat hij nog niet zelfstandig kon ademen. Ik mocht hem even aanraken. Dat was een moeilijk en toch een zalig moment. De tranen liepen over mijn wangen.
Ik was 27 weken en 5 dagen zwanger. Deze nacht om 2 u kon ik niet meer slapen van de hevige pijn in de buik. Ben dan maar naar beneden gegaan om mijn man niet wakker te maken. Maar wat moest ik doen om 2 u midden in de nacht.....? Kalmpjes aan in de zetel gaan liggen. Draaien, keren, uit de zetel......., in de zetel..........,wist niet hoe ik mij moest leggen. Naar meerdere pogingen ben ik toch in slaap gevallen. maar dat was niet voor lang! 4 u middernacht, hevige pijnen in buik en daarbij nog lage rugpijn. Wat was dat toch in godsnaam. Waarom had ik zoveel pijn? Wat was er aan de hand! Ik kon de pijn niet meer verdragen. Ik moest mijn man wakker maken maar ik kon bijna niet meer op mijn benen staan. Dan maar gillen tot hij wakker werd en riep dat hij mij naar spoed moest doen. We waren allebei in paniek omdat we niet wisten met wat we goed zouden doen, dokter van wacht bellen, ambulance bellen of zelf naar spoed rijden. We besloten dan toch maar zelf te rijden,in pyjama en zonder koffers te pakken. ik kroop vanachter in de auto omdat dat het gemakkelijkst was voor mij. Hoe ik het handvat van de auto niet heb afgebroken weet ik nog niet, maar ik was blij dat ik het had.
Aangekomen aan het ziekenhuis! We hadden 1 probleem, hoe konden we aan spoed geraken! Ze waren de ingangen aan het veranderen dus waar moesten we zijn voor spoed! Dan maar via de gewone ingang. Voetje per voetje ging ik binnen. Tot de materniteit zou ik nier geraakt hebben. Gelukkig stonden er rolstoelen. Op de materniteitafdeling werd ik direct op een kamer gelegd. Ik moest wat vragen beantwoorden, hoe ver ik was en wat voor pijn ik had enz... Toen kwamen ze met allerlei aparatuur. Er werd een riem rond mijn buik gedaan om de hartslag te horen van de baby en te kijken hoe snel de weeen kwamen.. Ik kreeg ook een baxter, dat was om de weeen te remmen. Ondertussen werd er bloed genomen en een urinestaal. Regelmatig werd er gecontroleerd hoeveel opening ik had (1 cm). De weeen kwamen sneller en sneller. Op een gegeven ogenblik liep de vroedvrouw buiten, ik vroeg aan men man wat er was. Hij zei,je hebt 2 cm opening en je versliest bloed. Toen wist ik dat er iets niet pluis was. Met bed en al naar de verloskamer. De gynaecoloog werd gebeld en Edegem werd verwittigd om te zeggen dat er een baby op komst was van 27 weken en 5 dagen. Ik was op de bevalling niet voorbereid want dat was nog veel te vroeg.
Om 6.12 u is onze zoon geboren..... 1.090 kg en 35 cm klein. Een naam hadden we gelukkig al, het werd Gianni. Gianni werd direct weg genomen van mij en in een apart kamertje gehouden waar de kinderarts hem meteen onderzocht en de nodige behandeling gaf. Ondertussen was de ambulance met couveuse aangekomen met artsen die gespecialiseerd zijn in prematuren. Voordat Gianni naar UZA vertrok mocht ik hem nog eventjes zien en werd er mij verteld dat hij toch een goede start had gemaakt. Er werd ook informatie gegeven ivm de neonataleafdeling. Dat was een start van een lange , onzekere weg.
Ik probeer een site te maken over ons zoontje die als prematuur is geboren. Waarom ? Om met anderen onze ervaringen te kunnen delen,en omdat we zo trots zijn op onze kleine jongen Gianni. Die vanaf de geboorte heeft moeten vechten voor zijn leven. Het waren bangen maanden maar ook soms leuke momenten. Ik zal proberen zoveel mogelijk te schrijven hoe de dagen verliepen en foto's toevoegen.
Dit blog heb ik gemaakt om eventueel nog mensen met een prematuurbaby te steunen en ook om iedereen te laten zien hoe flink onze zoon al geworden is. Gianni woog bij de geboorte 1.090 kg en was 35 cm klein. Als je iemand kent met een prematuurbaby is het niet altyd gemakkelijk hoe je moet reageren enz....Het is gemakkelijk gezegt,dat komt allemaal wel goed ,want de medici is er erg op vooruit gegaan enz...Dat is inderdaad zo,maar dat is het niet alleen hoor. De baby moet ook zelf willen,dwz het moeten vechtertjes zijn. Ik geef je een vb wat wij kregen te horen.Maar infeite is het de waarheid .Dokter..... komt Gianni erdoor? Sorry,daar kan ik niet op antwoorden,je babytje is ernstig ziek,als we de machines uit zetten is hij er niet meer en je kindje moet ook willen vechten voor zijn leven. Dat was een koude douche,maar we werden op de ware feiten gedrukt.Als je zelf geen prematuurbaby hebt gehad weet je niet hoe het er aan toe gaat. Bij sommige gaat het heel goed,die hebben misschien dan wel longrijpers gekregen en dan kan je kindje sneller zelfstandig ademen en bij sommige gaat het dan weer slechter.Ik heb geen longrijpers gekregen. Wij hebben het geluk gehad dat Gianni geen operatie's heeft gehad alleen zijn prematuur geboorte. Als je moest weten wat wij hebben gezien op 3 maanden tyd en dan alleen de uren dat we er waren.... je zou je ogen niet kunnen geloven. Telkens als wij dat zagen,zakte onze moed terug in de schoenen. Zo zie je maar dat het altyd geen glorie is,ook al is de medici er al erg op vooruit gegaan. Je mag de moed normaal gezien niet opgeven,maar dat is niet altyd zo simpel. Als je je slecht voelt die dag ben je best dat je je kindje niet vast pakt,want die voelen dat enorm. Natuurlijk mogen we ook blij zijn dat de medici al zover staat ivm prematuren. Ze hebben nu al het nodige materiaal ervoor. Ik dank iedereen enorm die onze zoon hebben verzorgd,en ik leef met de mensen mee die hetzelfste mee maken wat wij hebben mee gemaakt en dan nog de ergere dingen natuurlijk ook,maar dat woord spreek ik niet graag uit.
