ANTIDEPRESSIVA

The Comprehensive Textbook of Psychiatry IV stelt dat de tricyclische type farmaca de meest effectieve soort antidepressiva zijn (p. 1520). 
Maar in zijn boek Overcoming Depression zegt Dr. Andrew Stanway dat als antidepressiva werkelijk zo effectief waren als wordt beweerd, dan zouden ziekenhuisopnames sterk zijn verminderd tijdens de twintig jaar dat zij beschikbaar zijn. Helaas, dit is niet gebeurd(...). Vele onderzoeken hebben aangetoond dat de tricyclische middelen nauwelijks effectiever zijn dan neppillen, en sommigen hebben zelfs aangetoond dat ze minder effectief zijn dan neppillen(p. 159-160).
In zijn leerboek Electroconvulsive Therapy legt Richard Abrams, hoogleraar Psychiatrie bij de School voor Medicijnen te Chicago, uit waarom de in 1988 uitgegeven editie bijgesteld moest worden tegenover de editie van zes jaar eerder: tijdens deze zes jaren is de interesse in elektroshock enorm toegenomen... Wat is verantwoordelijk voor deze evolutie in de Amerikaanse psychiatrie? Teleurstelling in de antidepressiva misschien? Er zijn geen psychofarmaca gevonden die meer nut hebben dan imipramine [een tricyclische farmacum], nu meer dan 30 jaar oud, en meer recentelijk in gebruik genomen middelen zijn of minder effectief, of meer toxisch, of allebei. Dr. Abrams meent dat ondanks de beweringen van de fabrikanten, er geen noemenswaardige vooruitgang in de farmacologische behandeling van depressie geweest is sinds die introductie van imipramine in 1958 (p.xi).
In het voorwoord bij dit boek stelt Max Fink, hoogleraar psychiatrie bij de Staatsuniversiteit van New York bij Stony Brook, dat de reden voor het toenemen van elektroshock (ECT) als zogenaamde therapie voor depressie, een teleurstelling met de doeltreffendheid van psychofarmaca is. 
In zijn boek Psychiatric Drugs bevestigt de psychiater en arts Peter. R. Breggin: De meest fundamentele stelling over de vaakst gebruikte antidepressiva is dat zij geen specifiek antidepressieve werking hebben. Net als de neuroleptica waar zij zo nauw aan verwant zijn, zijn ze zeer neurotoxisch en verzwakken ze de hersenen, en bereiken hun werking door het verstoren van normale hersenfunctie (...). Alleen de 'klinische mening' van voorstanders van psychofarmaca ondersteunen enige antidepressieve werking (p. 160 & volgende). 
In een artikel in het tijdschrift Newsweek (07-02-1994) staat dat Prozac… en zijn chemische neefjes Zoloft en Praxil niet meer werking hebben dan oudere behandelingen voor depressie (p.41). De meeste mensen die ik heb gesproken en die zogenaamde antidepressiva hebben gebruikt, inclusief Prozac, vertelden dat ze voor hun geen werking hadden. Dit werpt twijfel op de vaak gemaakte bewering dat 60% of meer van de mensen die zogenaamde antidepressiva gebruiken er baat bij hebben.

LITHIUM

Er wordt beweerd dat lithium helpt bij mensen wiens stemming herhaaldelijk wisselt van vreugde naar wanhoop en terug. Psychiaters noemen dit manisch-depressief of bipolaire gemoedsaandoening.
Lithium werd voor het eerst omschreven als een psychofarmacum in 1949 door de Australische psychiater John Cade. Volgens Clinical Psychiatry, een leerboek van de psychiatrie, merkte Cade tijdens het uitvoeren van dierproeven dat de dieren van lithium lethargisch werden, dus kwam hij op het idee dit middel toe te dienen aan enkele drukke psychiatrische patiënten (p. 342). Het leerboek omschrijft dit als een keerpunt in de geschiedenis van de psychofarmacologie (p. 342).
Overigens, als men niet lethargisch wil zijn, lijkt het gebruik van lithium weinig gunstig. Roger Williams, een voorstander van het gebruik van lithium als psychiatrische behandeling, geeft toe dat lithium een lichtelijk gedeprimeerd, in het algemeen lethargisch gevoel (p.20) veroorzaakt. Hij noemt het de standaard lethargie. 
Overeenkomstig hiermee, kreeg een van mijn familieleden de diagnose manisch-depressief en werd hem lithium carbonaat voorgeschreven. Hij vertelde mij, jaren later: Lithium isoleerde mij van de hoogtepunten maar niet van de dieptepunten. Het zou ons niet moeten verbazen dat een lethargie-inducerend middel zoals lithium deze werking heeft. 
Het is merkwaardig dat psychiaters soms beweren dat lithium depressieve gevoelens bestrijdt, terwijl lethargie-inducerende middelen zoals lithium (en zoals de meeste psychofarmaca) juist gevoelens van wanhoop en ongeluk bevorderen - ook al worden ze antidepressiva genoemd.

SEDATIEVEN

Bij deze categorie inbegrepen zijn Valium, Librium, Xanax, en Halcion. De artsen die ze voorschrijven zeggen dat ze een kalmerende, antiangst, paniekonderdrukkende werking hebben of nuttig zijn als slaapmiddelen. 
Ieder die deze beweringen gelooft zou het artikel High Anxiety moeten lezen of hoofdstuk 11 in Toxic Psychiatry van Peter. R. Breggin. Beiden beweren dat het omgekeerde eerder waar is. Zoals alle of bijna alle psychofarmaca genezen de sedatieven niets, maar verzwakken zij enkel de hersenen. In een klinische proef (Halcion fabrikant Upjohn Co. verdedigt controversieel slaapmiddel, Miami Herald, 17 december 1991, p. 13A) ontwikkelde 70% van de gebruikers van Halcion verlies van geheugen, depressie en paranoia. 
Volgens Newsweek (17 februari 1992, p. 58) hebben vier landen het middel verboden. In zijn boekToxic Psychiatry zegt Dr. Peter Breggin over de sedatieven dat zij zoals bij de meeste psychofarmaca, leiden op lange termijn tot een toename van juist de symptomen die ze verondersteld worden te doen afnemen. 
In tegenstelling tot de bewering dat sedatieven, neuroleptica en zogenaamde antidepressiva effectief zijn als slaapmiddelen, is hun echte werking het blokkeren van echte slaap. 
Toen ik met een vriend die medicijnen studeerde een psychiatriecollege bijwoonde, vertelde de docent ons dat onderzoek aangetoond heeft dat we niet hoeven te slapen, maar wel moeten dromen. De droomfase van het slapen is het belangrijkste deel. De meeste psychofarmaca, inclusief die gepropageerd worden als slaapmiddelen of sedatieven, blokkeren deze belangrijke droomfase en bewerkstelligen een staat die op slaap lijkt, maar in feite een droomloos onbewustzijn is - niet slaap. M.a.w. slapen is een belangrijk geestelijke activiteit die door de meeste psychofarmaca belemmerd of gestopt wordt. Een gezondheidstijdschrift (Going Bonkers, eerste uitgave, p. 75) adviseert omslaapmiddelen nooit te nemen tenzij op voorschrift van een arts, en ook nooit langer dan tien nachten achter elkaar. Ze verliezen niet alleen hun werking en zijn verslavend, maar voorkomen de droomfase van het slapen, die essentieel is voor onze geestelijke gezondheid. 
Proeven met normale mensen en slaaponthouding (Maya Pines, The Brain Changers,Harcourt Brace Jovanovich, 1973, p. 105) tonen aan dat een gebrek aan slaap leidt tot hallucinaties. Dus wat zou een van de logische gevolgen zijn van het gebruik van middelen die echte slaap blokkeren?

NEUROLEPTICA

Zo schadelijk als de zogenaamde antidepressiva, lithium, en de zogenaamde antiangst middelen of sedatieven zijn, ze zijn nog lang niet zo schadelijk als de middelen die antipsychotica, neuroleptica of middelen tegen schizofrenie worden genoemd. 
Inbegrepen bij deze categorie zijn Largactil, Haldol, Impromen, Leponex, Melleril, Semap, Orap, Dogmatil, Dipiperon, Zyprexa en Risperdal. 
In termen van de psychologische werking veroorzaken deze middelen ellende - niet rust. Ze wissen lichamelijk en neurologisch een groot deel van de gebruiker zijn capaciteit om te denken en te handelen, zelfs bij de normale dosering. 
Door mensen hun functioneren te belemmeren is het mogelijk iedere vorm van denken of gedrag die de psychiater afkeurt te onderdrukken. Maar dit is eenvoudig mensen gehandicapt maken en geen therapie. Het middel belemmert tijdelijk of schaadt permanent de gewenste én de ongewenste karaktertrekken van iemand. Of en in welke mate de handicap veroorzaakt door het middel kan terug worden gedraaid hangt af van hoe lang het middel is gebruikt en hoe groot de dosis was. De antipsychotica/neuroleptica schaden de hersenen duidelijker, erger en meer permanent dan alle andere middelen die in de psychiatrie gebruikt worden.
Joyce G. & Iver F. Small, beiden hoogleraar in de psychiatrie aan de Universiteit van Indiana, leveren kritiek op psychiaters die gebruik maken van psychoactieve medicatie waarvan bekend is dat ze neurotoxische effecten hebben en spreken van de toename van langdurige, en soms onomkeerbare, belemmeringen van hersenfuncties veroorzaakt door neuroleptica. In dit geval zijn de symptomen van hersenbeschadiging niet subtiel maar overduidelijk aan ieder die de persoon ziet! (p.34) 
Volgens Conrad M. Swartz, arts en hoogleraar psychiatrie aan de School voor Medicijnen in Chicago, wissen, alhoewel neuroleptica verlichting geven bij psychotische angsten, door hun sedatieve werking de fijne details van de persoonlijkheid uit, o.a. initiatief, emotioneel reactievermogen, enthousiasme, seksualiteit, alertheid en inzicht (...). Hiernaast komen nog bijverschijnselen zoals onvrijwillige bewegingen die permanent kunnen zijn en dus een teken van hersenschade (p-37-38). 
Een verslag in 'Mental & Disability Law Reporter' (januari-februari 1985) geeft aan dat rechtbanken in de V.S. uiteindelijk zijn gaan herkennen dat het onvrijwillig toedienen van neuroleptica/antipsychotica in strijd is met het grondrecht op vrijheid van meningsuiting omdat antipsychotica ernstig en zelfs permanent de capaciteit van een individu om te denken en te communiceren kunnen aantasten (p. 26). 
In Molecules of the Mind constateert John Franklin dat het besef groeit dat niet alleen de neuroleptica schizofrenie niet genezen - maar ze zelfs de hersenen beschadigen. Plotseling worden de psychiaters die ze voorschrijven aan hun patiënten op de rand van de maatschappij verdacht van nazisme en erger (p.103). 
In zijn boek Psychiatric Drugs stelt de psychiater Peter Breggin dat de psychiatrie een epidemie van neurologische ziekte op de wereld heeft losgelaten die een tot twee miljoen mensen per jaar treft(pp. 109 & 108).
In ernstige gevallen wordt de hersenschade veroorzaakt door neuroleptica gekenmerkt door abnormale lichaamsbewegingen genaamd tardieve dyskinesie. Overigens is tardieve dyskinesie enkel het topje van de ijsberg van door neuroleptica veroorzaakte hersenschade. Hogere geestelijke functies zijn meer kwetsbaar en worden belemmerd vóór de basisfuncties van de hersenen zoals motorische sturing. 
De hoogleraar psychiatrie Richard Abrams bevestigt dat tardieve dyskinesie nu gesignaleerd is na korte periodes ven behandeling met neuroleptica (p. 25, 1979). In The New Psychiatry stelt Jerold S. Maxmen, hoogleraar psychiatrie aan de Universiteit van Columbia, dat de beste manier om tardieve dyskinesie te voorkomen is om helemaal geen antipsychotica te gebruiken. Behalve in de behandeling van schizofrenie, is het gebruik er van nooit meer dan twee of drie maanden achter elkaar verantwoord. Het criminele is dat veel te veel patiënten antipsychotica worden toegediend zonder legitieme reden (pp. 155-156).
In feite gaat Dr. Maxmen niet ver genoeg. Zijn voorstelling van de antipsychotica/neuroleptica als crimineel geldt voor alle mensen, met inbegrip van degene die schizofreen worden genoemd, ook wanneer de middelen niet zo lang worden toegediend dat de veroorzaakte hersenschade zich vestigt als tardieve dyskinesie. 
Het voorwoord bij Tardive Dyskinesia: Research & Treatment vermeld dat  14-10-2011 om 13:12 geschreven door tim  

Euthanasie.

-Wat zou je doen als je aan een terminale ziekte lijdt wetende dat je afziet van de pijn en sowieso zal sterven? Of als je in een vegetatieve toestand verkeert door een zwaar ongeluk . Wat als je in een blijvende coma ligt? Zou je dan euthanasie laten uitvoeren? Sommige mensen zeggen dat je het leven niet zelf mag beëindigen, dat je dus een natuurlijke dood moet sterven.

-Anderen mensen zeggen dat iedereen het recht heeft om op een waardige manier te sterven. Dat je zelf de keuze mag maken om er een einde aan te maken.

1)      De officiële  wetgeving in België over euthanasie samengevat.

·         In België heb je het  recht om te kiezen voor euthanasie, wanneer hij/zij door omstandigheden kan kiezen voor de dood. Deze wet is geregeld op 28 mei 2002.

·         Je kan je wil over je levenseinde en uw eventuele weigering van medische zorg uitdrukken in een zogenaamde wilsverklaring, voor het geval u niet meer in staat bent om uw wil duidelijk kenbaar te maken, bvb door een coma. In een wilsverklaring kan een nog wilsbekwame patiënt expliciet verzoeken om bij hem/haar euthanasie toe te passen. Een wilsverklaring is geldig als ze is:

A)     Opgesteld volgens een wettelijk voorgeschreven modelformulier

B)      Opgesteld of bevestigd minder dan vijf jaar voor het begin van de wilsonbekwaamheid van de patiënt

C)      Opgesteld in het bijzijn van twee meerderjarige getuigen waarvan er minstens één geen materieel voordeel heeft bij het overlijden.

*De wilsverklaring kan pas in de praktijk gebracht als de patiënt aan een ernstige en ongeneeslijke aandoening lijdt die onomkeerbaar is.

De Euthanasiemachine.

Een euthanasiemachine of een zelfmoordmachine is een constructie waarmee met zelf het eigen leven kan beëindigen. De machine is meestal zo ontworpen dat de dood snel en pijnloos is. Om de maker te vrijwaren van juridische problemen moet de persoon zelf de handeling verrichten die het apparaat in werking zet. Het gebruik van euthanasiemachines staat bloot aan hevige juridische en medisch-ethische debatten tussen voor- en tegenstanders van euthanasie, vergelijkbaar met de Pil van Drion.

*Er zijn nog verschillende andere manieren om euthansie uit te voeren.

Hier een paar voorbeelden:

·         Thanatron:  dat is een constructie bestaande uit een infuus verbonden aan drie flacons. De eerste flacon bevat een fysiologische zoutoplossing, de tweede bevat natriumthiopental, en de derde de thanatica kaliumchloride en pancuroniumbromide. Met hendels kan een flacon aangesloten worden op het infuus.

·         Mercitron:  dit is een ademhalingsmasker aangesloten op een gasfles met koolmonoxide. De persoon zet het masker op of krijgt het opgezet, en zet d.m.v een schakelaar de gaskraan open, waardoor koolmonoxide in het masker loopt. De persoon geraakt bewusteloos en overlijdt na ca. 10-20 minuten.

Veel protest tegen euthanasie, vooral van de Kerk en de gelovigen.

Uitspraken over euthanasie van kardinaal Danneels in de krant De Morgen.

Hier volgt het artikel:

Protest tegen uitspraken Danneels over euthanasie

24/03/08, 14u42

De Franstalige vzw Association pour le droit de mourir dans la dignité (ADMD) is niet opgezet met de uitspraken van kardinaal Godfried Danneels over de media-aandacht voor de euthanasie van Hugo Claus. Dat was te horen op de radiozender La Première.

Hugo Claus

Volgens voorzitster Jacqueline Herremans is Hugo Claus niet in een boog rond de dood heen gelopen, "maar heeft hij hem recht in de ogen gekeken". Ze wijst erop dat de keuze van Claus niet wijst op een gebrek aan moed, maar dat hij juist erg veel moed heeft gehad.

Zaterdag had Danneels in zijn homilie tijdens de paaswake gezegd dat je niet antwoordt op het probleem van lijden en dood wanneer je zomaar uit het leven stapt. "Men loopt er in een boog omheen en omzeilt het. Omzeilen is geen heldendaad, geen voer voor frontpaginanieuws", stelde hij. Daarmee leek hij te verwijzen naar de euthanasie van schrijver Hugo Claus enkele dagen eerder.

Bewuste uitspraak

Eric de Beukelaer, de Franstalige woordvoerder van de bisschoppenconferentie, stelde dit weekend op RTL dat Danneels zijn boodschap bewust in het Nederlands en in Vlaanderen had gedaan omwille van de media-aandacht voor de moed van Hugo Claus. "In Franstalig België hebben we niet gereageerd omdat we dat daar niet gehoord hebben", zei hij. Sinds 2002 is euthanasie toegelaten in ons land. De kerk heeft zich altijd hevig verzet tegen deze vorm van levensbeëindiging.

Bron: De Morgen.

Wat vinden de lezers van euthanasie? Kan het of kan het niet?

Reacties altijd welkom.

14-10-2011 om 12:19 geschreven door tim  

Posttraumatisch Stresssyndroom (PTSS)

Voorwoord.

Mentale gezondheid is zeer belangrijk. Soms maak je iets mee, iets aangrijpends en verschrikkelijk. Je kan het moeilijk loslaten. Er zijn veel mensen die vreselijke en tragische situaties hebben moeten meemaken. Situaties waar hij/zij fysiek en emotioneel in levensbedreigende toestanden is beland. Als  je langer als 1 maand symptomen hebt (hieronder vermeldt), dan is er sprake van PTTS, een psychische aandoening. Je probeert je herinneringen en emoties te verdringen.

De symptomen.

1)    Blokkeren van herinneringen of emotionele uitschakeling ervan.

2)      Insomnia, slaapstoornissen.

3)      Irritatie, prikkelbaarheid

4)      Hevige schrikreacties

5)      Herbeleving

6)      Nachtmerries of flashbacks

7)      Concentratiestoornis

8)      Sociale isolatie

9)      Verslaving(en)

Behandeling van PTSS.

·         Een slachtoffer van een trauma kan hulp krijgen van slachtofferhulp. Ook is er slachtoffertherapie. In de zeer extreme gevallen kan je beroep doen op crisishulpverlening.

·         Steun is een fundamentele factor van de therapie. Met de juiste hulp kan het slachtoffer de feiten langzaamaan aanvaarden.

·         Er bestaat ook een therapie, waar je samen met een hulpverlener het trauma bewust herbeleefd.

·         Hypnose

Tenslotte.

PTSS komt veel voor bij beroepen. Beroepen zoals ambulanciers, politie, soldaten die in een oorlog  vechten, brandweer….

De pijn vanbinnen reikt ver, maar voor alles is er een oplossing. Ik hoop dat iedereen die aan deze angststoornis lijdt, zijn/haar leed kan overwinnen.

LINKS: www.ptss.startpagina.nl

            www.posttrauma.org

            www.angstcentrum.be/ptss.htm

           www.posttrauma.allepaginas.nl

14-10-2011 om 02:25 geschreven door tim  

1) Maak van je passie je job.

2) Leef iedere dag alsof het je laatste was.

3) Volg je hart, maar ook je verstand.

4) Zorg voor structuur en regelmaat in je levensstijl

5) Positief denken bij negatieve gebeurtenissen.

6) Aanvaard de dingen zoals ze zijn, maar leef volgens je eigen waarheid.

7) Heb je naasten lief en waardeer hun steun en liefde.

8) Vergeef snel, want het leven is kort.

9) Kansen komen voort uit initiatief, en een kans is als een deur die voor je opengaat.

10) Denk goed na over een belangrijke beslissing. Heb geen schrik om fouten te maken want daar leer je het meeste van.

14-10-2011 om 00:00 geschreven door tim  

Inleiding

Ieder mens krijgt te maken met tegenslagen en ontgoochelingen in het dagelijkse leven. Op het werk, een heftige ruzie met een vriend of collega. Bij andere mensen zijn ruzies, tegenslagen of ontgoochelingen eerder een vastgelegde regel. Ze starten met een nieuwe baan of opleiding met volle moed en enthousiasme, en dan duurt het vaak niet lang dat ze zijn gestopt en het opgeven. Mensen die steeds blijven hangen in zo’n chaotisch leven vol conflicten, kunnen Borderline hebben.

Wat is borderline dan precies?

 Het is een persoonlijkheidsstoornis die ligt op de ‘border’  tussen neurose en psychose.

Het is ook genetisch doorgeefbaar.

Kenmerken van borderline

-          Weinig zelfvertrouwen, dat kan leiden tot auto-mutulatie. (zelfverminking)

-          Ze vertonen vaak zeer impulsief gedrag. Ze switchen van baan, zonder na te denken over de eventuele gevolgen.

-          Geen maat kunnen houden.Ze verbrassen op korte tijd soms grote sommen geld.

-          Stemmingsschommelingen.  Op een zeer korte tijd gaan ze van sombere naar euforische stemming of omgekeerd.

-          Zwart-wit denken. Geen grijze gebieden. Iets is goed of iets is slecht.

-          Verlatingsangst.

-          Dissociatieve verschijnselen. Ze lijken soms in een andere wereld te zijn, en weten soms niet meer wat ze gedaan hebben.

-          Psychotische verschijnselen. Stemmen horen of in de war zijn.

Oorzaken van borderline.

Er zijn geen oorzaken van een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Wel zou er een verband zijn met erfelijke- en omgevingsfactoren. Het kan dus genetisch worden doorgegeven.

Een trauma en/of het slecht kunnen omgaan met stress is ook een bepalende  factor. Het verhoogt namelijk de kans op een borderline-persoonlijkheidsstoornis.

Het is wetenschappelijk bewezen dat sommige breinfuncties minder goed functioneren, maar men weet niet als men dit als een oorzaak of als een gevolg moet beschouwen.

Getuigenis van Petra, een borderliner.

Ik ben Petra, en ik wil graag een stukje van mijn levensverhaal vertellen, tot eer van mijn hemelse Vader.

Ik ben geboren in een klein dorp in Friesland, waar ik tot mijn vijtiende jaar heb gewoond.

In mijn ouderlijk huis werd veel gevloekt. Ook was er vaak slaande ruzie tussen mijn vader en moeder, waarin ik ook betrokken werd. Zo groeide ik op, maar werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld.

We waren outcasts
Ons gezin werd als outcast beschouwd en kinderen uit ons dorp mochten niet met mij spelen. Wij werden genegeerd, maar men wist natuurlijk wel dat er dingen gebeurden die niet goed waren. De politie kwam immers nogal eens over de vloer.

Pesterijen gericht op mij kwamen geregeld voor. Door al deze omstandigheden ben ik mezelf gaan afsluiten voor mensen en ging ik mijn eigen weg. Ik heb slechts drie jaar op de lagere school gezeten.

Op mijn 15e had ik er genoeg van en begon ik van huis weg te lopen. Ik trok liftend door Nederland en zocht onderdak bij goedgelovige mensen. Wanneer ik tegen de lamp liep werd ik door de politie steeds weer thuis gebracht.

Na de zoveelste keer heeft de politie me naar een pschyiatrisch ziekenhuis gebracht waar ik in de gesloten afdeling werd geplaatst. Om me in bedwang te houden werd ik volgestopt met medicijnen. Ook werd ik mishandeld door het verplegend personeel. Psychische behandeling of begeleiding heb ik er niet gekregen. Na negen maanden in deze inrichtig te zijn geweest werd ik ontslagen. Intussen had ik elk vertrouwen in mensen verloren.

Mijn ouders waren ondertussen verhuisd naar Haarlem. Er veranderde echter niets ten goede en ik was opnieuw de persoon die door hen werd gebruikt om hun woede en onmacht op af te reageren. Het werd heviger zelfs dan voorheen. Zodoende nam ik opnieuw de benen en kwam ik dus ook opnieuw weer in aanraking met de politie. Hoe ver ik het land ook inging, altijd werd ik wel gevonden en werd ik in een politiecel of in een ziekenhuis gebracht.

Gangster
Een ongelooflijk plan groeide in mij… gangster wilde ik worden. Ik wilde iemand zijn en wilde aandacht trekken van mensen, zodat ik meetelde. Amsterdam was voor mij de stad waar ik een stamkroeg kreeg, daar kende men mij en kreeg ik eindelijk de aandacht en bevestiging van mensen waar ik naar verlangde. Hier was ik voor het eerst in mijn leven iemand waar men naar luisterde en die men waardeerde.

Ik kwam in aanraking met een echtpaar dat mij in hun gezin opnam als interne huishoudelijke hulp. Twee jaar ben ik hier geweest en zolang ik deed wat er van mij verwacht werd ging het goed, maar ik was niet de persoon die precies deed wat er van me verlangd werd. Wanneer ik deed wat ik zelf wilde, probeerde men mij steeds hun wil op te leggen.

Op een gegeven moment ben ik op kamers gaan wonen. Ik vond werk in een fabriek waar medicijnen werden gefabriceerd. Later ben ik bejaardenhulp geworden. De eenzaamheid in mijn leven probeerde ik op te vullen met medicijnen en drank en ging hier steeds meer van gebruiken. Zodoende werd de chaos in mijzelf alleen maar groter en groter.

Ik werd weer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis maar men wist geen raad met mij. Als een hopeloos geval en ontoerekeningsvatbaar werd ik ontslagen.
Door een overdosis te gebruiken kwam ik weer in een ziekenhuis terecht. Een jaar ben ik hier intern medisch begeleid, maar toen ik werd ontslagen, was er niemand waar ik verder door geholpen of begeleid zou worden. Ik had het idee dat dit jaar weggegooid was en ik weer bij af stond.

Gedurende mijn leven heeft zich een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld deze wordt borderline genoemd. Agressiviteit bijvoorbeeld was iets in mij dat sterk aanwezig was.

Opnieuw ben ik in Amsterdam gaan wonen en heb van alles gedaan. Zelfs ben ik een blauwe maandag getrouwd geweest!

Zes jaar in Duitsland
Op een gegeven moment kwam ik goede vrienden tegen. Zij schrokken enorm van mij en lieten mij op een kamertje wonen en brachten me elke dag eten. Overdag zwierf ik de stad door. Ik was niet meer normaal aanspreekbaar en ging zwerven door Europa en kwam zodoende op een keer in Duitsland terecht in Hamburg.

Hier ontmoette ik in 1972 een groep mensen op de Reeperbahn in Hamburg, zij stonden te zingen. Het bleken Christenen te zijn. Zij namen me mee en ik bleef een paar dagen bij hen. Ik las bij hen uit verveling een boekje geschreven door Moeder Basilea Schlink, van de Marienschwestern, het boekje heette: “Altijd is God groter”.

Al lezende werd me plotseling duidelijk dat wat ik las de waarheid was. Omdat ik las dat de Marienschwestern uit Darmstadt kwamen en ik hier wel meer over wilde horen ging ik hier naartoe en bleef daar een paar maanden, ik werd er heel hartelijk ontvangen.

De vrouw van een Nederlandse dominee die daar werkte sprak nogal eens met mij. Ik gedroeg me zoals ik was toen en had op alle vragen een weerwoord en werd brutaal tegen haar. Deze vrouw keek me aan en zei: “Petra, je hebt een heel grote mond, maar je hebt een heel klein hartje”. Toen nam ze me in haar armen en vanbinnen brak er iets in mij en begon ik te huilen. Heel diep werd ik door God aangeraakt op dat moment en Hij begon Zijn werk in mij.

Zes jaar ben ik in Hamburg geweest en verbleef in een Christelijke woongemeenschap.
Ook dit ging niet zo goed: ik was wel bekeerd maar was niet genezen van mijn wonden en gedroeg me ook nog zoals voorheen en voelde me snel afgewezen.

Ik kreeg contact met mensen van de “Volle Evangelie Zakenlieden” en door hen werd ik enorm goed geholpen. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd en door de gespekken die ik met hen had merkte ik dat men mij begreep, heel veel heb ik aan hen te danken.

Ik mocht gastvrouw worden van de bijeenkomsten en werd in kerken en groeperingen uitgenodigd om te komen spreken. Op een gegeven moment kreeg ik de leiding over een koffiebar. We werkten er met drie teams: een voor op straat, een voor gebed en een voor de koffiebar. Veel mensen kwamen tot Jezus door dit werk.

Gedurende deze tijd ervoer ik acceptatie van mensen, we leefden met elkaar en vormden een hechte gemeenschap. In 1975 kwam er verandering, de groep viel uit elkaar. Ook de opwekking, die was ontstaan op straat, stopte. De koffiebar ging dicht en alles lag plat. In 1977 ben ik teruggegaan naar Nederland. Binnen een paar uur vond ik in Franeker een flat.

Beeld van de Vader
Op een nacht hoorde ik een stem en er werd gezegd: “de Vader zelf heeft je lief”. Ik kende deze woorden niet vanuit de Bijbel. Daarna zag ik in een droom een wolk boven mij met daaromheen gezichten van voor mij bekende mensen. Ik wist dat het Jezus was die deze wolk voorstelde en er was zo’n tederheid van Hem. Ik voelde Zijn liefde als sneeuwvlokken op mij neerdalen. De volgende morgen begreep ik dat de mensen die ik rondom de wolk had gezien mensen waren die voor mij aan het bidden waren.

Amerika
In 1982 ging ik voor drie maanden naar Amerika. Een lieve zuster, presidente van “End-Time Handmaidens and Servants”, nodigde me uit hiervoor. Ik leerde er te ervaren wat liefde en aanvaarding betekent. Men had veel geduld met mijn dikke muren rondom mij. Deze begonnen hierdoor af te brokkelen en langzamerhand durfde ik mijzelf meer te geven en te leren opener te worden.

In 1988 ben ik in Israel geweest om het Loofhuttenfeest te vieren. Steeds meer in mij begon te veranderen, ik leerde bijvoorbeeld emoties ervaren die ik nooit gekend had. Ik werd bijvoorbeeld door het horen zingen van vogels ontroerd.

Tijdens een conferentie van Women’s Aglow in 1991 werd ik bevrijd en genezen van borderline. Ik kreeg hulp via het hoofdbestuur en begon te werken aan mijzelf en leerde mezelf kennen en te zien waarom ik vaak zo slecht reageerde op situaties. Niet altijd was deze hulp even correct. Soms voelde ik me gemanipuleerd en was de hulp niet toereikend.

Terug in Friesland
Eind 1992 kreeg ik sterk de indruk dat ik moest gaan verhuizen maar wist tot het allerlaatste moment niet waarheen. Ik wilde niet naar Leeuwarden maar kreeg steeds meer de drang om er toch naar toe te gaan. Binnen 24 uur kreeg ik een mooie flat. Ik wist dat ik in 1998 een flat in Heerenveen zou kunnen krijgen, dan zou deze vrij komen. Hier woon ik inmiddels alweer tien jaar, het is een prachtige flat, heerlijk ruim en met uitzicht over de huizen en bossen.

Ik ervaar Gods Vrede en Liefde iedere dag. Ik ben nu twee jaar aan huisgebonden doordat ik een nieuwe heup kreeg. Er iets mis gegaan met de zenuwen, waardoor ik niet zonder hulpmiddel kan lopen. De genezing gaat heel langzaam, ik begrijp het niet, maar vertrouw op God mijn hemelse vader dat het weer goed komt.

De Vreugde des Heeren is mijn kracht!

Nuttige LINKS:

1)    www.stichtingborderline.nl

2)    www.moeilijkemensen.nl

3)    www.stichtingpandora.nl

4)    www.similes.org

5)    www.vvgg.be

12-10-2011 om 07:12 geschreven door tim  

SCHIZOFRENIE

Inleiding

Schizofrenie is een chronische en psychische aandoening. Het is ook een zeer complexe ziekte die veel verschillende aspecten inhoudt. Er bestaat onder de mensen soms ook een verkeerde interpretatie van wat schizofrenie betekent. Het is bvb. Geen gespleten persoonlijkheid.

Veel voorkomende symptomen zijn:

1)      Het horen van ‘stemmen’. Men hoort iets of iemand, die door anderen niet gehoord worden.

2)      Paranoïde gedachten. ( denken dat je door iemand achtervolgt wordt.) paranoia betekent ‘waan’. Paranoïde betekent dan weer achterdochtig.

3)      Waanideeën. Ideeën en overtuigingen hebben die niet stroken met de werkelijkheid. (vb: denken dat je God of de duivel bent).

4)      Zich vreemd gedragen.

5)      Isolatie

6)      Jezelf verwaarlozen.

De oorzaken van schizofrenie.

Er zijn geen bekende oorzaken voor schizofrenie. Specialisten zijn van mening dat de ziekte te wijten is aan afwijkingen in de hersenfunctie. Door het teveel aan informatie of ‘prikkels’, wordt informatie niet goed doorgegeven in de hersenen. De neurotransmitters die verantwoordelijk zijn voor het doorgeven van informatie, wijken af waardoor informatie verkeerd wordt doorgegeven. De ziekte is ook erfelijk. Men kan dus ook spreken van een genetische gevoeligheid.

Er zijn twee soorten neurotransmitters die bij een psychose uit balans zijn. Deze heten ‘dopamine’ en ‘serotonine’. Deze probeert men in balans te houden d.m.v medicatie.

De evolutie van schizofrenie.

1)      De voorafgaande symptomen of présymptomen. Dit is de eerste fase en de symptomen zijn vaak moeilijk om op te merken door de omgeving. Het zijn vaak details en kleine veranderingen in het gedrag waarvan je moeilijk kan zien dat de patiënt ziek wordt.

De présymptomen komen voor de eerste psychotische opstoot aan het eind van de puberteit, in het begin van de volwassen leeftijd.

2)      Daarna volgt de ‘acute fase’. Bij de acute fase wordt het gedrag soms ontzettend hinderlijk en ondraaglijk voor de omgeving. In deze fase heeft de zieke totaal geen inzicht over zijn toestand. In zijn/haar wereld is hij niet ziek.

Door waanideeën en hallucinaties is de persoon er van overtuigt dat deze belevingen echt zijn.

3)      De verdere evolutie verschilt van persoon tot persoon. Sommigen herstellen volledig.

Bij het merendeel wisselt het verloop afwisselend van de acute fase naar de herstellende fase.

4)      Andere mensen takelen langzaam af. Dan is er sprake van chronische schizofrenie. Het opkomen van wanen en hallucinaties blijven opkomen. De sociale contacten verlopen ook steeds moeizamer.

De behandeling van schizofrenie

Er bestaan behandelingsmethoden en ook medicatie die de symptomen kunnen onderdrukken. D.m.v ‘neuroleptica’ of ‘antipsychotica’ kunnen de dopamine en serotonine beter in balans worden gehouden, en het  kan ook een psychose vermijden.  De wanen en hallucinaties kunnen hierdoor ook onderdrukt worden.

Mensen met schizofrenie hebben erg weinig inzicht in hun ziekte. D.m.v psycho-educatie krijgt men inzicht in de eigen stoornis en dit is dus zeer belangrijk in de behandeling. Met  psycho-educatie leert men hoe je de psychose voor kan zijn.

Het regelmatig consulteren van een psychiater is ook essentieel. Hij/zij kan je medicatie aanpassen indien nodig en kan je geestelijke toestand vaak goed inschatten.

TIPS voor het omgaan met schizofrenie, ook voor de omgeving van de zieke.

Wat de omgeving kan doen voor de zieke:

1)Indien iemand een psychose heeft: neem de persoon serieus. Vraag naar  gedachten en gevoelens. Blijf rustig en zeker niet oordelen over de gedachten van de zieke.

2)  Benadruk zeker de realiteit, ook op een rustige en begripvolle manier.

3) help de persoon bij het oppaken van het dagelijkse leven.

4) lichamelijke zorg, goede voeding en hygiëne zijn ook belangrijk.

Omgaan met iemand die schizofrenie heeft.

Omgaan met een schizofreen vergt veel energie. Voor familie is het belangrijk om toch een manier te vinden om met hun naaste om te kunnen blijven gaan. Dat lukt vaak, maar het blijft een kwestie van vallen en opstaan.

Voorkom dat je zelf overbelast geraakt. Stel grenzen op om jezelf te beschermen eronderdoor te gaan.

Doe regelmatig dingen die je ontspannen.

NUTTIGE LINKS:

1)      www.schizofrenie.net

2)      www.psychepax.be

3)      www.nl.psychiatrie.be

4)      www.gezondheid.be

5)      www.nl.similes.be

6)      www.schizofrenie.linknet.be

11-10-2011 om 00:00 geschreven door tim  

Hier mijn blogje over gezondheid en ziektes.

Ik zal mijn best doen om zoveel mogelijk info te bieden over mijn onderwerpen.

Veel plezier!

11-10-2011 om 00:00 geschreven door tim  

Inleiding

Alcoholisme heeft ernstige gevolgen op de algemene en/of geestelijke gezondheid. Op sociaal vlak gaan de interacties duidelijk verminderen en worden vriendschappelijke relaties vaak verwaarloost.

Alcoholisme is zowel een chronische als een progressieve aandoening. Er bestaat hulpverlening voor mensen die te kampen krijgen met een alcoholverslaving of er al een hebben.

Met de juiste motivatie en eventuele professionele hulp, kan men minderen en zelfs volledig stoppen met het overmatig gebruiken van alcohol.

Schadelijke gevolgen van alcoholisme

Bij langdurig alcoholisme onstaan er verschillende ziektes en aandoeningen. Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak. Ziektes zoals (permanente) leverbeschadiging (hepatitis), hersenbeschadiging, levercirrose ,maagontstekingen, impotentie en beven zijn de voornaamste lichamelijke gevolgen.

Op geestelijk vlak spreekt men vaak over psychologische en/of psychiatrische problemen veroorzaakt door de alcoholproblematiek. Problemen zoals depressie, agressie, angsten en onthoudingsverschijnselen zijn hier goede voorbeelden van. Ook een erg gevolg van langdurig en overmatig drinken is het zogenaamde

syndroom van Korsakov.

Dit is op geestelijk vlak een vreselijke aandoening in de hersenen die zich vooral kenmerkt door symptomen als geheugenstoornissen, *confabulaties en minder of geen rekening kunnen houden met andermans gevoelens.

*Confabulaties zijn dingen die de patiënt zich niet kan herinneren, en dus verzint. De confabulaties nemen af naarmate de tijd vordert.

Bijkomende symptomen die door de leefstijl worden veroorzaakt brengen vaak bijkomende lichamelijke schade met zich mee.

Ook hart- en vaatziekten, leverfunctiestoornissen en een verhoogde kans op mond, keel en slokdarmziektes zijn zeer reëel.

Frapant is ook het afwezig zijn van enig ziektebesef. De patiënt vergeet ook dat hij last heeft van geheugenverlies.

Vaak is de ernst af te meten van de terugkomende amnesie. Hoe meer informatie verloren is gegaan uit de tijd van voor het ontstaan van het syndroom hoe ernstiger de beperkingen en handicaps in het algemeen zijn.

Mensen die zeker geen alcohol zouden mogen drinken zijn:

1)    Jongeren onder de 16. ( De hersenen ontwikkelen zich nog).

2)    Zwangere vrouwen.

3)    Vrouwen die zwanger willen worden. De man mag in dit geval ook niet drinken.

4)    Vrouwen die borstvoeding geven.

5)    Mensen die door aanleiding van drankmisbruik een psychose hebben ontwikkeld.

Wanneer spreek je van een alcoholprobleem?

1)    Drink je dagelijks?

2)    Zijn er mensen in je omgeving die hun zorgen maken over je drankgedrag?

3)    Heeft iemand uit je omgeving je al eens aangeraden om minder te drinken om of te stoppen?

4)    Voel je je weleens schuldig over je drankgebruik?

5)    Drink je regelmatig thuis als je alleen bent?

6)    Heb je eens met de auto gereden onder invloed van drank?

7)    Kan je makkelijk stoppen na één drankje of is dit niet genoeg?

8)    Heb je ooit gedacht om minder te gaan drinken?

·        Als je op 1 of meerdere vragen ‘ja’  geantwoord hebt, is het tijd om uw drinkgewoonte te veranderen.

Hier enkele tips indien u wilt stoppen. Het beste is het doorbreken van bepaalde patronen. Vb. (drinken als je van het werk thuiskomt of situaties waarin je normaal wel drinkt, niet te drinken.)

1)    Noteer 2 weken lang wat u drinkt en in welke omstandigheden.

2)    Schrijf ook op wat de prettige kanten zijn van het drinken.

3)    Noteer de negatieve kanten van het drinken.

4)    Ga na in welke situaties en omstandigheden het voor u moeilijk zou zijn om niet te drinken.

5)    Bedenk wat of wie u zou kunnen ondersteunen bij het stoppen met drinken.

6)    Neem na deze 2 weken een beslissing of u echt wil stoppen.

Hulpverlening en links

Nuttige hulpverlening is essentieel. Het CAD (Centrum voor Alcohol en Drugs), de vereniging AA kunnen een hulp zijn.

Aarzel zeker niet om hulp te zoeken via een psycholoog of eventueel een psychiater.

Links: 1) www.alcoholhulp.be

2) www.cadlimburg.be

3) www.aloholisme.org

Meerdere links vind je op o.a: www.alcoholisme.2link.be

11-10-2011 om 00:00 geschreven door tim