Ik ben Gerty Melgers
Ik ben een vrouw en woon in Hamont-Achel (België) en mijn beroep is Student: Toerisme en Recreatiemanagement.
Ik ben geboren op 20/12/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: /.
Zoeken in blog
Gerty in Costa Rica
25-02-2010
24/02/10 Paardrijden
Deze voormiddag zijn Rosita en ik de nieuwe paardrijdroute gaan uittesten.We vertrokken ergens dicht bij het centrum van Turrialba samen met Diego en Frank (een regelrechte cowboy).Na een half uur merkten we al dat heen geen tocht voor mietjes was want het gaat ofwel bergop ofwel bergaf en alles gaat constant in draf.We reden over zanderige wegen door suikerriet plantages en kleine dorpjes.In de helft van de tocht hebben we onze paarden ergens vastgebonden en zijn we naar het stuwmeer Lago de la Angostura (in de buurt van CATIE) gewandeld.Omdat het zo heet was zijn Rosita en ik meteen het meer ingesprongen waarna we weer nat op onze paarden kropen.Op de terugweg kwamen we nog door het dorpje San Juan.Na ongeveer 4 uur te hebben gereden, kwamen we weer aan bij de taalschool.Totaal uitgeput en geradbraakt, maar zeker voldaan!
Vandaag was mijn eerste werkdag, mijn kantoor is half buiten en ik heb al verscheidene interessante taken gekregen.s Avonds hebben we weer met De Luka, Fernando en de gitaar buiten gezeten en gedronken.Pura Vida!
Terwijl Rosita en Rob naar de Irazu vulkaan en Cartago gingen, was ik vandaag vastbesloten om aan mijn eindwerk te gaan werken.Natuurlijk duurde dat niet lang want al snel stelde mijn gastmama voor om te gaan zwemmen.De zon scheen eindelijk weer eens en het was mijn laatste dag in het gastgezin, dus ging ik mee.Het zwembad(JE) lag ergens in de buurt van het CATIE (een onderzoeksbureau).Anna Maria en Sara waren verder ook nog mee.Blijkbaar waren Marco (vriend van mijn gastmama) en zijn neef er ook dus gingen we daar maar bijzitten.Zwemmen werd er niet gedaan -buiten Sara- dus dronken we gewoon wat pintjes.Na een uurtje ging Rosberlyn de rest terugdoen maar ik mocht bij Marco en zn neef blijven zitten want ze kwam nog terug.In het begin was het best gezellig, Rosberlyn kwam terug, maar het werd steeds minder gezellig want er werd weer maar wat langs me heen gepraat.Uiteindelijk zag Marco dat ik me kapot verveelde en stelde hij voor om een stukje verderop naar het meer te gaan kijken, waar ze aan het jetskiën en het wakeboarden waren.We stonden op de pier te kijken en het begon al meteen te kriebelen bij mij!Marco werd het uiteindelijk beu en begon al half terug te wandelen.Onder het mom van vragen kost niets, snelde ik naar een wakeboarder toe die langs de kant stond.Raar maar waar zat ik 10 minuten later in het water met een wakeboard aan mijn voeten!Na de eerste paar mislukte pogingen zei mijn jetskiër dat er bijna geen naft meer was!Ik dacht, dan is het nu of nooit.Warempel stond ik recht op het water, de man kon zijn ogen niet geloven!Ik raasde verschillende keren over het meer heen en met de naft was er ineens geen probleem meer!
In een plotselinge opwelling zijn we naar het slangen museum/Serpentario in Pavone gereden met de taxi.We kregen er (weliswaar in het Spaans) een grondige uitleg over de glibberige bewoners van Costa Rica.Blijkbaar zitten er ook best wel wat gevaarlijke slangen die nu meer en meer in de plantages (koffie, suikerriet, ) gaan leven.Aangezien de bewoners zelf niet erg op de hoogte zijn van slangen; heeft de man die ons uitleg gaf, een project opgesteld om iedereen te informeren.Ons geld ging dus alleen naar 2 goede doelen: onderzoek en educatie.Geen slechte investering dus.We zagen allerlei gevaarlijke en ongevaarlijke slangen, maar ook de rood-ogige kikker die een beetje het symbool is van Costa Rica.Na afloop bedankten we de man en liepen we naar El Mirador, een in de buurt gelegen restaurant dat Lisette ons had aangeraden.Wat viel dat tegen!Het nevelde al zon beetje toen we vertrokken, maar het ergste was dat we meer als een half uur steil bergop door the middle of nowhere hebben geklauterd voor we er waren.Daargekomen bleek het ook nog eens gesloten te zijn!In het hotel, dat daar langs lag liep af en toe eens iemand rond, maar niemand leek ons te willen helpen.Inmiddels was het al gaan stortregenen waardoor terugwandelen al helemaal geen optie meer was.Gelukkig hadden we van onze taxichauffeur op heenweg zijn kaartje gekregen.Na 20 min was hij er al en zijn we rechtstreeks naar La Feria gereden, een restaurantje in het centrum van Turrialba.Een geluk bij een ongeluk want voor 8 euro had ik een maaltijd om U tegen te zeggen en om je vingers bij af te likken!
Na een hele week niets te hebben gedaan, besloten we om plannen te gaan maken.Rosita en ik zochten het internet af en besloten om volgend weekend (samen met Lotte dan) naar Tortuguero te gaan.Een plaats in het noorden van Costa Rica aan de Caribische kust.We moeten dan maar 4 bussen en een boot te nemen Ik ga de reis als een toeristische attractie verwerken voor mijn stage aangezien ik dan maandag pas terug zal komen.
