|
De dag na de trouw moesten we natuurlijk allemaal wat bekomen en zo ook Gerjan. Zijn lichaam had duidelijk wat meer tijd nodig om te recupereren. Hij was heel moe, eten lukte niet echt.. Elke dag ging het slechter en slechter. De kilo's vlogen er af...hij was een hoopje ellende. Volgens de dokters in Gasthuisberg lag het niet aan de immunotherapie aangezien zijn bloedwaarden geen toxiciteiten aantoonden en zolang hij geen koorts had, was er voor hen ook geen aanwijzing om hem op te nemen. Ook ik was de wanhoop nabij, ik zag hoe ellendig hij zich voelde en kon niets doen voor hem. De kinderen waren toen net een weekje weg met Oma Tine en Opa Dick, een midweekje in een vakantiepark in NL. Het gaf hen ook de kans om even uit te waaien en hun zinnen te verzetten. Thuis was er pure rust, rust die Gerjan nodig had om zijn lichaam de kans te geven om te herstellen. Ik heb hem op een streng regime gezet, 's morgens opstaan om te ontbijten, al was het niet meer dan een kop thee en wat yoghurt, 's middags en 's avonds idem, af en toe een vers geperst fruitsapje boordevol vitaminen....met kleine stapjes ging het terug wat beter.
Werken ging ook niet meer en dat was een duidelijke barometer. Hij zou alles gedaan hebben om te gaan werken maar het ging gewoon niet, zijn lijf wou niet mee. We dachten steeds dat dit een late nawerking was van de bestraling en dat het wel allemaal zou beteren.
Op 7 november moesten we terug naar het ziekenhuis voor de laatste toediening van de immunotherapie. Er is toen ook beslist om te starten met cortisonen, 16mg medrol. Dit zou de druk in de hersenen doen afnemen waardoor zijn eetlust zou toenemen en hij minder zou afvallen. Hij was op een paar weken tijd toch wel wat kilo's kwijt en daar maakten de dokters zich toch wat zorgen over. En terecht, het verliezen van gewicht was in deze situatie niet gunstig.
De medrol gaf hem inderdaad een nieuwe boost. De misselijkheid was minder, de vermoeidheid nam af en het eten ging wat beter. De oude Gerjan kwam stilaan terug. Hij kon terug gaan kijken naar zijn zaalvoetbalploeg, een kwisje hier en daar meepikken, naar de voetbal gaan kijken van Carsten, zelfs hier een daar een paar uurtjes op het werk doorbrengen...we kregen terug wat hoop.
4)
The first setback
Of course we all needed to recover the day
after the wedding, especially Gary. His body clearly needed some more time to
recuperate. He was so tired, he could
hardly eat. Every day he seemed to be getting worse and worse, he was shedding
pounds, he was truly miserable. According to the doctors it couldnt be the
immunotherapy, as his blood levels showed no signs of toxicities and as long as
he wasnt running a fever there was no need to have Gary admitted. I was
desperate, I could see how miserable he felt but there was nothing I could do
for him. The kids were away with their grandparents; Oma Tine and Opa Dick,
for the week in a holiday park in Holland. It was a good opportunity for the
kids to have a change of scenery and clear their minds. At home it was pure
peacefulness. This gave Gary the chance to rest up and give his body a chance
to recuperate. I put him on a strict recovery plan; I made him get out of bed
every morning to have breakfast even if it was only a cup of tea and some
yoghurt, and the same for lunch and dinner. Every now and then he would have
some freshly squeezed juices and slowly but surely Gary appeared to be
improving.
Work was no longer an option and that was a
clear sign to me. He wanted nothing more than to keep going to work, but his
body just wasnt able. We all figured this was a delayed reaction from the
radiation and we hoped with time and rest things would improve.
On the 7th November we were due
back in the hospital for his last round of immunotherapy. Thats when they
decided to also start with administrating Cortisone, 16mg Medrol. This was to
alleviate the pressure in his brain and ultimately meant to improve his
appetite and to stop him from losing any more weight. He had in recent weeks
lost quite a few pounds and this concerned the doctors. And correctly so, as
losing weight in Garys situation wasnt favourable.
The Medrol did indeed give Gary a new
boost. The nausea became less, he was less tired and he even started eating a
bit more. Slowly the old Gary seemed to be resurfacing. He was able to go back
and watch the indoor soccer, he joined a few quiz nights and he was able to go
and watch his son play soccer, and he even spent a few hours here and there at
work, we were slowly but surely starting to gain a bit of hope.
|
Wat begon als een vlekje...
