Ik ben boos en verdrietig, gefrustreerd omdat ik niet weet hoe ik om je moet rouwen.
Ik voel me eenzaam en verloren.....het verdriet lijkt alleen maar groter te worden!

Ik weet niet waar je bent, ik zoek je maar kan je niet vinden, ben je echt weg
of ben je daar nog ergens?

Ik heb al zo vaak de telefoon in mijn handen gehad op zoek naar jouw
nummer om je te bellen, om je te zeggen dat ik je mis in de hoop dat je me zou
kunnen troosten en iedere keer opnieuw besef ik dat het niet kan.

Ik zal nooit nog jouw naam zien verschijnen op mijn telefoon, nooit meer een
berichtje krijgen van je met de vraag ‘wat eten we vanavond?’ of ‘wie gaat de
kids halen?’

Ik was deze week bij je ouders gaan eten en bij het afruimen maakte mijn
hart een vreugdesprongetje want ik dacht dat ik je in de keuken zag…maar het
was je vader.

Steven belde me op deze week om te vragen hoe het met me ging en nadien
was mijn eerste reactie ‘oh, moet ik straks aan Gerjan vertellen….’ en dan weer
die koude douche…ik kan het maar niet afleren.

Ik denk zo vaak aan je laatste momenten en dan voel ik me schuldig, heb
ik je nog wel gezegd dat ik van je hou? 
Had ik meer bij je moeten zitten, bij je komen liggen?  Ik weet dat je me nog kon horen, ik zag het
aan je wanneer ik je waste, je reageerde nog op mijn stem.

Die handdoek waarmee ik je nog verzorgd heb, heb ik elke dag op vakantie gebruikt als ik aan het zwembad lag.  Het
gemis was nog groter toen we in Frankrijk waren…de kids dobberden maar wat in het water want je was er niet bij om hen in de lucht te gooien, je was er niet
om zoals altijd ’s morgens naar de bakker te gaan met hen, het vaste ritueel.

Zou het helpen als ik heel hard zou schreeuwen? 
Zou je me dan horen?  Zou je me dan een teken geven dat je er nog bent en over ons waakt?

Waar ben je?

06-08-2015 om 00:00 geschreven door Inge