De laatste keer dat ik deze blog aanvulde was je er nog...je lag boven in bed en ik zou dicht tegen je aankruipen, niet wetende dat het de laatste keer zou zijn.  Ik ben die avond dicht tegen je aangekropen maar je was al zo onrustig dat ik beneden op de bank ben gaan slapen.  Het lijkt een eeuwigheid geleden, de tijd heeft bij ons stilgestaan.  Ik heb je elke dag opnieuw afscheid zien nemen van je vrienden en familie, elke keer opnieuw, verschillende keren per dag...je was op, uitgeput maar je bleef je verzetten.  Je ging elke dag zo hard achteruit, op vrijdag 19 december ben je 's morgens voor de laatste keer van de trap naar beneden gekomen...op je zitvlak, trede per trede.  Rechtstaand ging niet meer ook al probeerde ik je te ondersteunen, je had voordien nog een laatste maal zelf je tanden gepoetst in de badkamer....  Met je laatste krachten heb je nog voor een geweldige verrassing gezorgd.  Je ouders zijn je 's morgens komen ophalen, bestemming was TOP SECRET voor mij.  Na 1,5u kwam je terug thuis, ik zie je nog zo de deur binnen komen, lichtjes leunend tegen de deurstijl want je balans houden was moeilijk, met een kleine glimlach om je mondhoeken. Het zakje in je handen verklapte meteen waar je was geweest, juwelier Van Dyck, ik kreeg het koud en warm, wist niet of ik blij moest zijn of net verdrietig...met trillende handen heb je het doosje bovengehaald....er zat een prachtige trouwring in, je had hem helemaal zelf gekozen.  Tranen rolden over onze wangen, ik heb je gezegd dat het helemaal niet nodig was, ik zou altijd van je houden...met of zonder ring, maar hij is zo mooi, je wist perfect wat ik graag zag

Die dag heb je ook voor de eerste keer aan Birgit gevraagd of ze je iets 'anders' kon geven tegen de onrust.  Er zat visite in de kamer maar je bent heel stilletjes naar ons gekomen in de keuken, fluisterend heb je het gevraagd.... Je was de wanhoop nabij, ik zag het in je ogen en toch was je te trots om toe te geven dat al het bezoek je teveel was.   Je kreeg een spuit Valium en ik hoopte zo dat je rust zou vinden, eens lekker slapen.  Je wou 's avonds nog mee naar het kerstfeestje bij Rob & Lieve, ondanks alles, je zou daar wel op de bank gaan liggen maar wou er oh zo graag bij zijn...maar het hielp niet.  De onrust bleef, alles was je teveel en je moest toegeven dat je 's avonds best thuis kon blijven.  Met pijn in het hart ben ik 's avonds vertrokken samen met de kindjes, je was in goede handen, je beide zussen zouden je gezelschap houden. Je lag beneden in een knus hoekje in de woonkamer op een bedje speciaal voor jou geïnstalleerd. Voor ik thuis vertrok heeft Birgit je nog een extra 'slaapmutsje' gegeven, je zou nu zeker een lekker dutje doen.  Heel de avond heb ik mijn telefoon angstvallig in het oog gehouden en later kreeg ik ook telefoon van je kleine zusje.  Je was terug heel onrustig en had naar me gevraagd. Hals over kop ben ik samen met Birgit vertrokken, de kindjes bleven daar.  Je kreeg nog wat morfine bij en meteen viel je in een diepe rustige slaap...ik was zo blij voor je, eindelijk. Net zoals alle andere nachten, heb ik beneden bij je geslapen op de bank, met wat jazzmuziek op de achtergrond en een klein lichtje aan zodat je je niet te angstig zou voelen door de stilte en het donkere.  's Morgens om 9u werd je wakker, je had goed geslapen en voelde je een stuk beter.  Je was ook heel alert: is het zaterdag vandaag?  Ook ik moest even nadenken...euh..ja het is vandaag zaterdag. Je vroeg of je je mocht wassen, die blik in je ogen toen ik je moest vertellen dat er een verpleegster ging komen om je te wassen zal ik nooit vergeten.  Je schrok, begreep het niet helemaal en zei nog 'moet ik de rest van mijn leven hier in bed blijven liggen?'.  Tuurlijk niet, we hebben je na het wassen naar de zetel geholpen waar je met hulp van de verpleegster je tanden hebt gepoetst...de beker die je hebt gebruikt om je tanden te poetsen heb ik nog steeds niet afgewassen.....het zou de laatste keer geweest zijn.  De kindjes zijn 's morgens nog bij je geweest om al hun cadeautjes te tonen die ze bij Rob & Lieve hadden gekregen.  Charlotte heeft je bed helemaal versierd en is nog een tijdje bij je komen liggen in bed terwijl ze over je hoofd bleef wrijven. Carsten had je een kusje en knuffel gegeven maar wou je verder niet storen. Je wilskracht om te blijven leven was zo groot.  Zaterdagnamiddag vroeg je nog of we 's avonds naar het feestje van Gijs gingen, met ongeloof heb ik naar je gekeken, je meende het echt. Zondagochtend werd je onrustig wakker maar praten ging niet meer, ik zag ook aan je ogen dat je 'Gerjan' niet meer was, je opende je ogen wel maar je keek niet meer.

Toen we 16 december het slechte nieuws kregen, hadden we beslist om de kerstfeestjes gewoon te vervroegen zodat je er nog zeker bij kon zijn.  Ik had mezelf beloofd dat ik nog filmpjes ging maken van de kindjes die vol enthousiasme de pakjes zouden opmaken terwijl ze dicht bij jou op de bank zaten, de heerlijke laatste warme momenten vastleggen. Ook dat werd je niet gegund...het kerstfeest zou bij ons thuis doorgaan maar door je sterke vechtlust, bleef je onrustig en kon je de drukte niet verdragen.  Die verdomde ziekte zorgde ervoor dat we geen laatste kerstfeest met jou konden doorbrengen.  Carsten & Charlotte waren zo gefixeerd op de pakjes dat we het feest niet konden annuleren.  Ik heb al mijn moed bijeengeraapt, heb me opgemaakt, mooi kleedje aan en pumps met hoge hakken, ik wist dat je dat graag zag en dat wou ik zeker voor je doen, ook al kon je niet meer zien.  Daar ging ik dan, de auto volgeladen met pakjes, opgetut...maar de stoel naast mij in de auto was leeg, je zat niet naast me, je kon niet zeggen hoe mooi je me vond. Je lag thuis in bed te vechten...weliswaar omringd door 3 charmante dames.  Mies, Birgit en Lieve hebben de wacht gehouden naast je bed.....zie eens Schat, 3 dames aan uw bed...wie kan dat zeggen!! Speciaal voor jou.  Carsten & Charlotte waren door het dolle heen en hyper van de spanning, af en toe een verdrietig gezichtje omdat papa er niet bij was.  Ik heb de hele tijd aan jou gedacht, ik kon niet snel genoeg terug thuis zijn...nu kon het nog, nu kon ik nog thuis komen bij jou, al was je er niet 'echt' meer.

9) When will I see you again?

The last time I made an entry to this blog, you were still here. You were asleep upstairs in our bed and I was going to snuggle up with you, not knowing that it was to be the last time. That night I curled up beside you, but you were so restless that I ended up sleeping on the sofa downstairs. It seems a lifetime ago, time stood still for us. Every day I watched you saying goodbye to your family and friends,  several times a day, over and over again….. You were exhausted but you kept resisting the inevitable. You were getting worse by the day. Friday 19^th December was the last time you came down the stairs, on your bum, step by step. Standing up straight was impossible even if I tried to support you, just before that you had brushed your teeth in the bath room. On your last strength you were able to arrange one last surprise. Your parents picked you up that Friday morning; your destination was TOP SECRET. After about an hour and a half you arrived back home. I can still see you standing in the doorway, slightly leaning against the doorway, because keeping your balance was a challenge, you had a smile on your face. The bag in your hands told me straight away where you had been, Van Dyck jewellers. I went warm and cold, I wasn’t sure if I needed to be happy or sad. With shaking hands you took a small box out of the bag, inside was a beautiful wedding ring, you had chosen it yourself. Tears streamed down our faces, I told you it wasn’t necessary to buy me a ring, I would always love you with or without a ring, but it’s so beautiful, you knew exactly what I would like.

That day was the first time you asked Birgit our GP to give you something else to ease your pain. There were visitors in the sitting room and quietly you came into the kitchen to ask Birgit. I could see the despair in your eyes, but you were too proud to admit that the visitors was actually too much for you to handle. Birgit gave you a Valium injection and I so hoped this would help settle you, that you could have a good sleep. You wanted to come to a party with us that evening at Rob and Lieve’s house, you would lie on the sofa there if need be. But the valium didn’t help and you were still so restless and later that day you admitted it would be better if you stayed home. With a pain in my heart I left with the kids that evening to go to the party. You were in great hands; your two sisters would stay with you. You now had a bed downstairs, in a cosy corner in the living room. Before we left that evening Birgit gave you something additional to help you sleep, surely you would sleep now. All evening I kept a watchful eye on my phone and later that evening the phone went; Aafke rang to say that you were very restless and had asked for me. I left straight away with Birgit. Birgit gave you some more morphine and you finally fell asleep, I was so relieved for you, finally. That night, like all nights that followed, I slept downstairs on the sofa, to be near you. I had some jazz music playing in the background; I left the Christmas tree lights on so you wouldn’t feel scared by the quietness and the dark. Saturday morning you woke at 9am, you had slept well and felt a bit better. You were also very alert and asked, is it Saturday? I had to think, yes you’re right, it’s Saturday. You asked if you could go wash yourself. I’ll never forget the look in your eyes when I told you that a nurse was coming to wash you. You got such a fright; you couldn’t grasp it all and asked, “do I have to stay in this bed for the rest of my life”? Of course not, after the nurse washed you we helped you to sit down on the sofa and with some help from the nurse, you brushed your teeth, the mug you used to brush your teeth with is still dirty, I still haven’t washed it out, it would turn out to be the last time you brushed your teeth. The children came to see you that Saturday morning, to show you all the presents they got at Rob and Lieve’s party. Charlotte decorated your bed with all sorts, and then lay down beside you, the whole time stroking your head. Carsten gave you a hug and a kiss but didn’t want to disturb you. Your determination to keep living was incredible. Saturday afternoon you asked if we were going to your friend Gijs’ party. With complete disbelief I looked at you, you were being serious. Sunday morning you woke up very restless, you could no longer talk. I could see in your eyes that you were no longer ‘Gary’, you were still opening your eyes but you couldn’t really see anymore.

When we received the devastating news on the 16^th December we decided to move Christmas to an earlier date so that you could still be there. I had promised myself I would film the kids opening their Christmas presents full of excitement whilst sitting beside you on the sofa, to record the last warm memories. But even that wasn’t to be, the Christmas party would go ahead at our house but because you kept fighting you were continuously restless and you couldn’t handle large groups of people. This damn illness ensured we didn’t get to spend one more Christmas with you. Carsten and Charlotte were obsessed with the presents so we couldn’t cancel the whole thing. I gathered all my energy and got myself ready, put on some make-up, a pretty dress and some high heels, because I knew how much you liked me wearing my heels and although you couldn’t see me I wanted to do this for you. So off we went, a car full of presents, all dressed up, but the seat beside me was empty and you wouldn’t’ be telling me I looked beautiful. You were home in your special bed, surrounded by three charming ladies to keep an eye on you. Mies, Lieve and Birgit sat beside you, see sweetheart, 3 ladies at your bedside, not many who can say that! Especially for you!! Carsten and Charlotte were hyper and full of excitement, every now and then a sad face because daddy wasn’t there. I thought of you the whole time, I couldn’t get home soon enough, now I could still be with you, even though it wasn’t really you anymore.

You weakened quickly, the cancer was so dominant, so awful, and so present, and it was taking over. Your body was still there, but ‘you’ weren’t there anymore. Tuesday evening, 23^rd December, Rob came to say hi to you before he had to go off for a few days. He had only just left when you became very restless and your breathing started to change. I knew what it meant, it wouldn’t be long now. I was completely distraught, I couldn’t stand listening to the death rattle; it was simply horrific to listen to. I went to take a bath to calm me down, but I was panicking. Downstairs, I sat in the chair beside you, but felt so completely powerless. I couldn’t do anything, only hope it wouldn’t take long. It was a mixed feeling, on the one hand I wanted to keep you with me for as long as possible, but not in this way, you wouldn’t have wanted this. Against all odds you pulled through to Wednesday morning, in the meantime it was already the 24^th December, Christmas Eve. Everyone that came to see you that day was close to despair; this was inhumane, but yet there was nothing any of us could do, this was up to you. You had to decide when you were ready to leave, but you kept on fighting it. After all the visitors that day were gone I sat down on the sofa to watch an episode of EastEnders. My eyes felt heavy, and although I was full of adrenaline, I dozed off. Not for long, after about 15 minutes I woke up with a fright, in the neighbourhood I could hear fireworks. I had already turned off the background music as I was afraid I wouldn’t hear you. Something was wrong, you were too quiet. Quickly I grabbed the blanket that you had gotten from Rob and Lieve and pulled the chair closer to your bedside, putting down the bedrail so I could be closer to you. Suddenly I realised that you had breathed your last breath. I put my hand on your neck and I felt your last heartbeat, so I thought, maybe it wasn’t, but I felt it, or perhaps I didn’t, maybe you were still breathing and I just couldn’t tell. I placed my hand in front of your mouth, but I didn’t feel any warm air. I removed your duvet to look at your chest and stomach to see you breathing, but there was nothing. Slowly the reality hit me, you had died. The battle was over, the cancer had won. I lay down with you, with the blanket, my hand on your neck and I kissed you, I stroked your lips, you still felt so warm, I cried….it was real, we couldn’t go back, you were really gone, and the reality was cruel.

The moment we had all been dreading had come. I was alone, all alone. For more than 3 years I have lived with the knowledge of knowing what would happen, you didn’t know…. I didn’t want to, but it was the way it was, I stayed strong for you but always had a knot in my stomach. I thought I would be able to handle it but I can’t. I don’t want to have to go on without you, it’s not fair and it hurts so very much.

27-12-2014 om 00:00 geschreven door Inge