Hallo, Eindelijk zet ik nog eens iets op mijn blog want nu heb ik jullie wel een beetje verwaarloosd. De weken nadat Johan vertrokken is en Karen is toegekomen, was er niet veel spectaculairs te melden. Buiten dat alles goed ging en dat de studie wat wordt opgedreven. Nu zijn we dik twee weken voor de examens en nu beginnen de zenuwen toch toe te nemen. Vandaag heb ik Karen en Dries naar de luchthaven gebracht. Ook nu was het afscheid weer met tranen. Zo dikwijls afscheid nemen is niet leuk. Het voelde nu echt als alleen achter blijven. Ik heb de studies tijdens haar aanwezigheid wat laten hangen. Ik heb dus nog heel wat in te halen. Maar we hebben een fijne tijd gehad en dat telt. De rest zal wel volgen zeker. We hebben samen walvissen gespot, zijn naar de Cango caves geweest, een struisvogelfarm bezocht, gewandeld en heel veel gegeten. Het leek soms of we niets anders deden dan eten. Amai, de kilo's. Volgende keer, na de examens, zal ik eens wat meer vertellen over Body Stress Release want daar gaat het uiteindelijk om. Ik denk wel dat sommigen onder jullie benieuwd zijn over wat dit nu allemaal gaat. Het is heel interessant en velen van jullie zullen hier baat bij hebben. We komen elke dag in aanraking met allerlei factoren die ons lichaam spanning kunnen bezorgen. Als het lichaam deze spanning niet meer zelf aankan, zal het teveel aan spanning zich vastzetten in je lichaam en heeft het hulp nodig om deze spanning te kunnen loslaten. We zijn ons er niet altijd van bewust dat dit gebeurt. Nieuwsgierig naar het vervolg ...
Dus tot na de examens en duim maar voor mij. Van Karen en Dries kreeg ik bij het afscheid nog een opkikkertje (zie foto). Lief hé!
Ik voeg weer wat foto's toe. Dat spreekt toch altijd meer dan wat tekst.
.
