We wilden vandaag een kanotocht houden in de Katherine Gorge. Blijkt dat we dit lang op voorhand moesten reserveren. Hebben we niet gedaan omdat we niet wisten hoelang we over de grr zouden doen. Dus een streep door onze rekening. Dan maar een boottochtje meegemaakt over dezelfde rivier. Morgen gaan we wandelen in hetzelfde gebied. Kennisgemaakt met een soort vleermuishondjes. Proficiat aan JP en Siska nav hun 40-jarig huwelijk!
We besluiten vandaag meteen door te rijden naar Katherine, goed voor nog eens ruim 500 km. Onderweg nemen we de uitgestrekte landschappen en de wolkenformaties in ons op. Vlak na ons vertrek verlaten we West-Australie en rijden we de Northern Territories binnen. We overschrijden tegelijkertijd een tijdzone. Meteen is het anderhalf uur later. Dat betekent 's ochtends later licht maar anderhalf uur langer licht. Het is ook een quarantainelijn. Je mag verse groenten, fruit en nog wat andere dingen niet mee de grens overnemen. Dus wij alles opgegeten. Blijkt dat dit alleen geldt in de richting van West-Australie, en wij rijden in de tegenovergestelde richting. In de vooravond bereiken we Katherine. We zijn moe en besluiten hier een paar nachten te blijven. We vinden een zeer mooie en goed uitgeruste camping, met zwembad. We zijn nu nog een paar 100 km van onze eindbestemming Darwin verwijderd. We besluiten het de laatste week wat rustiger aan te doen. Eindelijk kan ik onze blog bijwerken. Een goede internetverbinding vinden is hier een probleem en als je ze wel vindt durven ze er soms 10 euro per uur voor vragen.
Vanochtend staan we na ons vertrek voor de grootste uitdaging : we moeten door de bedding van de Pentecost River rijden, een hele belevenis. Daarna stoppen we bij het laatste station op de grr. Zeer toeristisch. Je moet er zelfs betalen om gebruik te maken van hun wegen. We gaan baden in warmwaterbronnen in een met palmen overschaduwd riviertje. Net als een bubbelbad in een subtropisch zwemparadijs, maar dan in het echt. Later op de dag klauteren we naar Emma Gorge. Op het eind treffen we een prachtige kloof met een al even prachtige zwemplek. We wanen ons in Jurassic Park. Terug aan de parkeerplaats nemen we een lunch in het luxueuze Emma Resort, dat ook tot El Questro behoort. Er is hier nog een ander luxe resort, waar Ophrah Winfrey nog ooit logeerde, maar dat is niet voor ons weggelegd. Vanaf El Questro is de grr geasfalteerd en na een poosje rijden hebben we de Gibb River Road zonder kleerscheuren achter de rug. We rijden door en overnachten in Kununurra.
We keren nu terug naar de grr en rijden een heel eind verder tot we haast aan het einde zitten. Het is overdag altijd erg heet. Daarom zijn we blij dat we airco in de wagen hebben. We pauseren in Breaberne, een authentieke pleisterplaats langs de grr. Ze serveren er koffie met scones. Voor wie er verblijft is er een houtgestookte douche. De badkamer is tegen de stam van een enorme baobab gebouwd. Wij zetten verder koers naar Home Valley Station, de volgende verblijfplaats, die erg toeristisch is. Vinden we niet erg, want we kunnen er afkoelen in het zwembad. Voor we er aankomen, genieten we onderweg van de mooie vergezichten, die voor ons opdoemen.
Vandaag moeten we weer ruim 200 km door de wildernis afleggen om terug op de grr te geraken. Deze 665 km lange weg werd oorspronkelijk aangelegd om het vee van de ranches naar de havensteden te vervoeren. Die ranches zijn onmetelijk groot. We stoppen opnieuw bij zo'n ranch die hier stations worden genoemd omdat ze een graantje meepikken van de toeristen. Twee dagen eerder stopten we al even bij Drysdale Station om te lunchen. Nu komen we er na ons avontuurlijke zijsprongetje naar de Michell Falls terug voorbij en besluiten er een dagje op adem te komen. We kunnen eindelijk nog eens een warme douche nemen en ons scheren. s'Avonds eten we er in het restaurantje en vieren er mijn verjaardag met Irish stew en een fles rode wijn. Bedankt overigens voor de verjaardagswensen van het thuisfront. Op de kampeerplaats praten we lang met een Australisch koppel op er het leven hier en in België.
We leggen de laatste en moeilijkste 75 km van onze trip af aan een snelheid van gemiddeld 40 km uur. We doen er lang over eer we op de meest desolate plek van onze reis aankomen. Desolaat is relatief want de toeristen worden hier met helikopters aangevlogen om de Mitchell Falls te bewonderen. Wij moeten er vanaf onze kampeerplek nog een dik uur naartoe stappen maar de inspanningen wordt beloond met een spectaculair uitzicht. 4 opeenvolgende watervallen en mooie zwempoelen. Weer veel foto's genomen. We zwemmen er niet want er zijn teveel toeristen. Daar hebben we achteraf spijt van want op de terugweg zijn er geen poelen meer waar we in durven zwemmen. We overnachten op weer een bushcamping en hebben inmiddels een baard van enkele dagen. We wassen ons met water uit een poel en een rivier.
