Ik ben Deborah, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Debsie.
Ik ben een vrouw en woon in Zwolle (Nederland) en mijn beroep is Student, Stagaire, Moeder.
Ik ben geboren op 29/09/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, gedichten verzamelen en schrijven, verhalen schrijven, .
Spontane huismama van 31 jaar uit Zwolle. Voor de rest zou ik zeggen vraag maar raak. Vragen staat vrij... maar antwoord
Gastenboek
Altijd leuk als je komt kijken, maar nog leuker voor mij als je een berichtje achterlaat.
Groetjes xjes van mij
http://gedichtenblogvandebsie.bloggen.be Welkom op mijn gedichtenblog. Ik hoop dat je veel plezier zal beleven aan het bekijken ervan.
26-08-2009
Afscheid ben ik aan het nemen
Afscheid ben ik aan het nemen somber ben ik omdat het moet plannen kan ik niet meer maken dat is wat het meeste irriteert Ik kan wel zeggen dat het leven mooi is omdat ik het snel verlaten zal ondanks ellende en tranen noem ik toch het leven geen tranendal zoveel vertrouwen heb ik dat is een gave die ik kreeg met de moedermelk dat ik, hoeveel ik het verloor, geloof in de rechtvaardigheid van het bestaan niet kijken kan ik naar de zin niet weten hoef ik de zin leven echter wil ik voor de zin dat in het breien van de sok de liefde aanwezig is
Wat is het moeilijk om je los te laten We hebben samen zoveel meegemaakt Niet eerder heeft de liefde voor een kind mij zo onzegbaar diep geraakt Jouw kleine handjes in de mijne Een lag op je gezicht Twee stralende blauwe kijkers Blonde lokken in 't ochtendlicht Zelf al op ontdekkingsreis, toch nog even op m'n schoot Lieve, kleine boef, je wordt ineens zo groot
(Ik wou dat ik dit gedicht had geschreven, want het slaat precies de spijker op zijn kop. Mijn zoontje word eind van de maand alweer 3 jaar en ik vind het ook zo snel gaan allemaal.)
Mijn hoofd is vol; gedachten, flarden, onrust Ongeduld, woede, angst en eenzaamheid Moe leg ik mij ten rusten op zachte veren sluit mijn ogen, vlucht voor mezelf Hopend dat ik weer ontwaak Als het onweer reeds is overgedreven Als de wind mijn verdriet heeft meegenomen Naar onbekende oorden, ver weg van hier... dan word ik herboren wakker Als op een prille lentedag dan begin ik weer te leven Ik, die het leven altijd lachend zag
IK heb je lief, meer dan me lief is Maar lef om er aan toe te geven, daar zoek ik tevergeefs naar Heb me lief, meer dan het leven Leg je dromen in mijn handen Leer me kijken met mijn hart Leer me reizen zonder doel Zomaar onderweg zijn Enkel op gevoel Leer mij mezelf te geven
