Ik ben Deborah, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Debsie.
Ik ben een vrouw en woon in Zwolle (Nederland) en mijn beroep is Student, Stagaire, Moeder.
Ik ben geboren op 29/09/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, gedichten verzamelen en schrijven, verhalen schrijven, .
Spontane huismama van 31 jaar uit Zwolle. Voor de rest zou ik zeggen vraag maar raak. Vragen staat vrij... maar antwoord
Gastenboek
Altijd leuk als je komt kijken, maar nog leuker voor mij als je een berichtje achterlaat.
Groetjes xjes van mij
http://gedichtenblogvandebsie.bloggen.be Welkom op mijn gedichtenblog. Ik hoop dat je veel plezier zal beleven aan het bekijken ervan.
22-06-2009
Liefste mama
... als ons bengeltje, lief en zacht haar keeltje openzet, midden in de nacht kom jij uit je bed gekropen de trappen opgelopen neem je haar op je shoot haar kaakjes o zo rood maar dan gebeuren die kleine dingen liedjes die zingen lachjes die verschijnen traantjes die verdwijnen en als de rust weerkeert en de pijn is verteerd gaat mama weer slapen en zal papa nu maar eens ontwaken...
Van alles op aarde, heeft vriendschap wel de meeste waarde 't Is niet te koop, en je hoeft ook niet te smeken met stroop Je moet ook nooit vriendschap veinzen, want daar zal iedereen voor terugdeinzen maar gewoon een open hart is voor vriendschap de beste start
De mooie dagen van mijn vader lijken bijna wel geteld soms, als ik hem benader zitten woorden bekneld die hij zo graag zou willen zeggen vragend kijkt hij mij dan aan en het is niet uit te leggen hoe we daar dan samen staan
"Wat wilde ik nou toch vertellen nou ja, ik weet het echt niet meer, als ik het weet zal ik je bellen 't was vast niet belangrijk deze keer"
Mijn vader is niet meer de oude perenboom zoals hij dat zelf zo vaak heeft gezegd niet meer hij die zonder schroom voor een groot publiek zijn zegje zegt
Mijn vader is op leeftijd een mooie weliswaar maar dat hij nu zo van mij wegglijdt maakt mij verdrietig en 't voelt raar de pa die ik mijn hele leven heb gekend waar 'k mee kon lezen en schrijven en waar ik zo mee was verwend dat mocht helaas niet meer zo blijven
Met een glimlach kan ik naar hem kijken en als dochter blijf ik hem trouw ook ontroering wil niet wijken omdat ik zoveel van hem hou
