Dichter op de dool

Ik ben het dichten moe, niet eens zo raar.

Ik neem vrijaf , verveel me mateloos.

Stop alle woorden, tekens in een doos.

Schud losse letters stevig door elkaar.

Verknip elk  treffend woord, verkracht elk rijm.

Ik haal ze door de mangel, knijp ze fijn.

Hang ze te drogen aan een dunne  lijn.

Koester ze als een goed bewaard geheim.

En ben ik  straks weer aan een versje toe,

dan neem ik lijmstift en een scherpe schaar.

Kleef de letters weer kriskras aan elkaar

tot een rondeel, een elfje of ’n haiku.

Een sonnet zit er alsnog niet meer in.

In puzzelen heb ik helaas geen zin

Vaders pijp

Mijn vader rookte met enige stijl

zijn met teer besmeurde pijp, bruin doorbrand.

Joeg gretig, als was ‘t voor zijn zielenheil,

de witte slierten door het hele pand.

Geen wilde shag uit een exotisch land

maar eerlijke tabak, grof versneden.

En zo bleef hij hondstrouw, deed hij gestand

aan zijn  banale dwangmatigheden.

De pijp is uit , een kleine brand vermeden.

Als stille getuige siert ze de kast

Mijn vader, veel te jong overleden,

verdwenen, maar zijn beeld onaangetast.

Kleinkinderen staren naar ‘t relikwie

met open mond en vragen : Opa wie?