Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
20-11-2016
Hoofdpijn
Dagelijks hoofdpijn, dagelijks moe en niemand kan een uitleg geven. Het legt beslag op je relatie want ondanks al het begrip kan zij niet altijd weten hoe ik me voel en dat zorgt soms voor vervelende situaties. Maar liefde zal alles overwinnen, zo zegt men toch. Ik hoop het, maar prettig is anders.
Ik was getrouwd en na een zestiental haren ontdek ik dat mijn vrouw mij bedroog. Een klap in je gezicht. Je verwacht dat niet en je hebt het er moeilijk mee. Je houdt en hield van die vrouw en dat door de jaren meer en meer en dan ontdek je dat. Nadien blijkt nog eens dat die persoon heel anders lijkt te zijn dan diegene met je getrouwd was. Ze blijft je bedriegen en dat ondanks al haar beloftes. Ze zegt je langs de neus weg dat ze je kinderen af zal pakken en toch blijf je strijden voor je huwelijk. De kinderen waren, zijn belangrijk voor je en dus zet je alles op alles om een echtscheiding te vermijden. Het lukt je niet en na de zoveelste keer dat je haar betrapt, licht je haar familie in. Die vallen uit de lucht, want voor hen waren we het beste koppel. Niet dus. En dan wil ze absoluut scheiden. Je verzet je, maar ze blijft aandringen en maakt je het leven nog moeilijker. Je geeft toe, uiteindelijk. Na het vertrek gaat het een tijd goed met je drie kinderen, maar dan leer je iemand kennen en zij ontdekt dat en dan is alles ineens anders. De kinderen verzetten zich tegen jou en je nieuwe relatie. Uit hun reacties blijkt dat zij denken dat jij de scheiding hebt gevraagd, niet dus, maar dat kun je hen niet duidelijk maken. Ze woonden nog bij hun moeder en volgens mij heeft zij hun een ander verhaal verteld. Ze had het beloofd en ze is er blijkbaar ook in gelukt, want al tien jaar zie of hoor ik hen niet meer. Ik besef nu dat ik niet had moeten toegeven in een echtscheiding. Toen zag ik mijn vrouw nog steeds graag; maar nu weet ik niet meer wat ik moet denken. Is het werkelijk mogelijk dat iemand in dergelijke mate haar houding tegenover iemand zo kan veranderen. Ik haat je, zei ze op een bepaald moment zelfs en nu moet ik echt wel geloven dat ze dat toen meende. Het weegt nog altijd op mij, omdat ik het niet begrijp en dat doet ook niemand die mij kent. In mijn ogen zijn ook onze kinderen en kleinkinderen het slachtoffer van haar houding. Ook de houding van haar familie is voor mij onbegrijpelijk. In het begin zeiden ze mij nooit te laten vallen, maar van niemand heb ik ook nog iets gehoord. Het hemd us dus wel degelijk nader dan de rok.
Hij is pas verkozen en zelfs nog niet bezig als president en toch is heel de wereld reeds bang van hem. Zal het werkelijk z'n vaart lopen, heeft de democratie niet genoeg wapens om deze man te verhinderen om stommiteiten te doen. Indien dat niet het geval is dan faalt de democratie op alle punten. Ik kan niet geloven dat het Amerikaanse volk zo dom zou zijn. We moeten toch iets geleerd hebben uit de geschiedenis of wordt er nu te weinig onderwezen over de geschiedenis. Media kunnen hierin een belangrijke rol spelen en hopelijk doen ze dat op een positieve en objectieve manier. Het zal pas echt gevaarlijk worden als de oppositie monddood wordt gemaakt, zoals dat in sommige landen het geval is, want dan is van democratie geen sprake meer en dienen we te spreken over een dictatuur. Laat ons hopen dat 9/11 geen donkere bladzijde in de geschiedenisboeken zal worden.
Kan een miljardair verandering brengen in de politieke wereld. Kan een dergelijke man verandering brengen voor de gewone man, de werkende op wiens kap hij naar alle waarschijnlijkheid zijn vermogen te danken heeft. Of is hij een gewone opportunist die in dit ambt de mogelijkheid ziet om zichzelf nog meer te verrijken op kap van de mensen die voor hem gestemd hebben. Democratie is één seconde in edn stemhokje en daarna vier jaar tevredenheid of teleurstelling over de stem die hij heeft uitgebracht. De komende vier jaar zullen veel duidelijk maken over de intenties van die persoon, maar zij die hun stem op hem hebben uifebracht zullen geen correctie kunnen aanbrengen. Democratie heeft ook zijn nadelen. Hopelijk zullen Poetin en Erdogan de komende jaren niet in hun vuistje lachen.
De tijd van de American dream lijkt mij voorgoed voorbij, het lijkt steeds meer en meer op een American nightmare. Ze noemen zich het machtigste land ter wereld en dus hun president de machtigste man of vrouw. Onderschatten zij daarmee niet China. Steeds meer drukken inwoners van dat land hun stempel op de economie van andere landen en dat met grootse investeringen. Het land is echter erg gesloten en niet zo mediageil als Amerika; doch hun invloed kan mijn inziens niet onderschat worden. Ze zijn bovendien de enigen die het ongeleide projectiel van Noord-Korea nog enigszins in bedwang kunnen houden en dat buiten ze ook uit. Wel zijn hun invloed veel subtieler dan bijvoorbeeld Poetin of Erdogan, die beiden ook meer de media zoeken. Laat ons nog geloven in echte democratie, want in steeds meer landen is die ver te zoeken en daarom zijn de verkiezingen in de VS nog wel een voorbeeld en dat ondanks het circus en de financiële inbreng van grote bedrijven. Misschien is België in dat opzicht ook nog niet zo slecht met ons meer-partijensysteem.
De tijd van de American dream lijkt mij voorgoed voorbij, het lijkt steeds meer en meer op een American nightmare. Ze noemen zich het machtigste land ter wereld en dus hun president de machtigste man of vrouw. Onderschatten zij daarmee niet China. Steeds meer drukken inwoners van dat land hun stempel op de economie van andere landen en dat met grootse investeringen. Het land is echter erg gesloten en niet zo mediageil als Amerika; doch hun invloed kan mijn inziens niet onderschat worden. Ze zijn bovendien de enigen die het ongeleide projectiel van Noord-Korea nog enigszins in bedwang kunnen houden en dat buiten ze ook uit. Wel zijn hun invloed veel subtieler dan bijvoorbeeld Poetin of Erdogan, die beiden ook meer de media zoeken. Laat ons nog geloven in echte democratie, want in steeds meer landen is die ver te zoeken en daarom zijn de verkiezingen in de VS nog wel een voorbeeld en dat ondanks het circus en de financiële inbreng van grote bedrijven. Misschien is België in dat opzicht ook nog niet zo slecht met ons meer-partijensysteem.
De huidige ontwikkelingen in Turkije hebben weinig of niets meer van doen met democratie of met het beschermen van de democratie. Het heeft er alle schijn van dat men sterk bezig is een totalitair regime te willen installeren. Het bewijst in zekere mate dat de democratie ook kwetsbaar is en dat men dus heel zorgvuldig om moet springen met de principes van de democratie. Volgens mij draait Atatürk zich om in eijn graf als hij nu ziet wat er in zijn land aan het gebeuren is. Gezien de huidige toestand is het land voor mij zeker geen bestemming meer voor een vakantie en dat alhoewel ik toch Turken ken die hier wonen en waarvoor ik zeker respect en bewondering heb voor de manier waarop ze zich in onze maarschappij hebben geïntegreerd. Ook zij zojn geen aanhanger van de figuur Erdogan. Ik denk dan ook dat de situatie in het land explodief te noemen is en dat de problemen van de regio van het Midden-Oosten ook Turkije in hun ban hebben gekregen. Het land staan moeilijke tijden te wachten en dit enkel vanwege een angst voor een volk, een volk zonder land, maar wel met een eigenheid en blijkbaar is Ankara bang voor alles wat niet dezelfde mening deelt als die ene persoon. Volgens hem mag iedereen zijn mening zeggen zolang dat ook zijn mening is. Een toch wel aparte invulling van vrijheid van meningsuiting.
De rijken willen ons land ontvluchten om minder belastingen te betalen. Toch zijn het ook vooral zij die genieten van hetgeen er met de balstingen wordt gedaan. Hun bedrijven hebben nut van goede wegen, van een rustig sociaal klimaat, van veiligheid door politie, van ambtenaren en economische missies. Ook daarvoor zijn belastingen nodig. Men kan niet enkel,rechten hebben zonder dat daar ook plichten tegenover staan. Maar rijk wil blijkbaar enkel rijker worden; maar de kloof mag niet te groot worden en iedereen heeft recht op een,leefbaar bestaan. Sommigen worden geboren in een welvarend gezin, anderen hebben dat geluk niet en dat is niet hun keus. Vooral niet als ze eventueel nog geboren worden met een handicap. Als samenleving hebben wij de plicht om ook deze mensen een gied levennte bezirgen, maar daar is geld voor nodig dat moet komen van de belastingen. Daar ook hebben de rijken een morele plicht, een grote morele plicht.
Het tolt in mijn hoofd. Verleden, heden, toekomst. Alles warrelt door elkaar. Je kan geen beslissingen nemen. Je kan geen oordeel vellen. Je eigen bloed heeft je laten vallen, gedumpt. Je kent de reden niet want in berichten heb je enkel vage verwijten ontvangen. Heeft je ex kwalijke zaken verteld of futiliteiten opgeblazen, vergroot. Je weet het niet, je kan het enkel vermoeden en antwoorden op je vragen zal je nooit ontvangen. Langzaam ouder worden en beseffen dat je je kinderen, kleinkinderen niet meer zal zien is zwaar om dragen. De komende donkere maanden zullen weer moeilijk worden. Kerst en nieuwjaar ze zeggen niet meer zoveel; maar toch besef ik dat ik ook recht heb op geluk met mijn huidige vrouw die in heel deze zaak geen aandeel heeft. Ik heb haar slechts daarna leren kennen en had niet zoals mijn ex een relatie tijdens ons huwelijk. Zoveel mensen zien mij niet als slecht, maar wel mijn eigen kinderen. Waarom? Ik weet het niet.
Momenteel heb ik het moeilijk met onze relatie. In mijn ogen is mijn vrouw geobsedeerd door poetsen. Zij vindt het ecter normaal. Ook haar zoon vindt dat ze maniakaal is, maar daar lacht ze mee. Zelf probeer ik zoveel mogelijk te doen, maar door mijn huidige tiestand is dat niet aktijd mogelijk; of zelfs meestal niet. Dat zorgt momenteel voor spanningen, maar dan vooral bij mij. Mijn vrouw vindt dat normaal, ze kan blijkbaar gewoon niet stilzitten en dat ondanks dat we op pensioen zijn. Ik wil het niet tot een breuk laten komen en heb besloten dus maar te zwijgen; doch dat is niet altijd makkelijk en lichaamstaal zegt soms veel te veel.
Blijkbaar kunnen al onze regering een zekere vorm van creativiteit hanteren bij het opmaken van hun begroting. Hoe kan men de firma's dan verwijten een zelfde creativiteit aan de dag te leggen bij hun belastingaangifte. Ik spreek dat laatste zeker niet goed, want wij en dus ook ik betaal daar de rekening van. Maar de pot mag de ketel niet verwenden dat hij zwart is. Er is bovendien ook gewoon teveel vermenging tussen politiek en bedrijfsleven. Kijk maar naar Dhr Vandenbossche en wijlen Dhr Dehaene. Een nieuwe politieke cultuur is absoluut noodzakelijk; doch is verre van dichtbij. Maar eigenlijk zou het zelfs voor de rijken duidelijk moeten worden dat de huidige situatie niet houdbaar is. Natuurlijk is een Franse revolutie niet dadelijk daar; maar ergens ligt er een grens waar arm niet langer de houding van de op geld beluste klasse zal aanvaarden of dulden en wat er dan zal gebeuren is voor niemand duidelijk. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan en de decadentie die we soms zien op de beeldbuis roept zeker bij velen onder ons vragen op en wanneer zullen vragen omslaan in daden en aktie.
Vandaag enigzins geschokt door het journaal. Een onderwerp over gezonde voeding en hoe wij daar mee om moeten gaan. Even later het schrijnende beeld van kinderen in Jemen die omkomen van de honger als gevolg van het geweld. Tekenend hoe wij de wereld bekijken. Soms vind ik het weerzinwekkend hoe we wereld draait. In Amerika geeft men miljoenen of misschien zelfs miljarden uit aan een verkiezingscampagne en in Jemen sterven de kinderen van honger, in Syrië sterven ze door bommen van ofwel Syriërs, Russen of Amerikanen en in Monaco, Cannes of Londen worden er decadente ffestjes gehouden. Moraliteit is overal ver te zoeken, hypocrisie viert hoogtij en overmoed komt voor de val.
We houden marsen voor slachtoffers van terroristen als ze hier vallen, maar in het Midden-Oosten vallen dagelijks honderden doden en gewonden door het geweld. Ze zijn can een ander geloof, maar daarom niet minder mens en daarom hebben ze niet minder recht op een volwaardig leven.
Nu ik moet gaan voor jou of zou ik beter zeggen mag wees niet bedroefd niet triestig of wat dan ook want achter de poort naar ginder zal ik op je wachten geduldig en vol verwachting en als jij komt dan reik ik jou opnieuw mijn hand en gaan we samen op de weg van eeuwig samen voor altijd
Ik voel me vandaag weer ontzettend moe. Het is alsof alle levensenergie, alle levenssappen uit me zijn weggevloeid. Alles wat ik doe lijkt zwaar te wegen. Ik heb dus ook geen zin om dingen te goed; maar ik wil dingen doen. Het lukt alleen niet. De dokters vinden niets, geen reden en dus al zeker geen remedie. Ben ik dan het leven moe. Nee in het geheel niet; want ik heb nog zoveel dromen. Wil mijn lichaam niet meer en enkel mijn geest nog wel. Ik weet het niet; maar het voelt niet prettig en het is niet prettig. Het is shit. Hopelijk is het morgen weer beter; want de rest van deze week was het toch redelijk goed, maar vandaag in het geheel niet.
Wat is vriendschap. De afgelopen jaren echt ondervonden dat vriendschap betrekkelijk is. Soms heb je vrienden als je in de problemen zit en laten ze je vallen vanaf dat ze merken dat het je weer beter gaat. Sommige vrienden lijken ineens jaloers. Het is moeilijk echte vrienden van "valse" te onderscheiden. Vriendschap evolueert soms in positieve en een andere keer in negatieve zin. Echte vrienden blijven voor altijd; doch dat weet je pas na vele jaren en vele ervaringen later. Geen mens leert vele mensen kennen in zijn leven en sommige lijken vrienden, maar sommige zijn het niet waard om vriend genoemd te worden. Vele situaties hebben invloed op een vriendschap. Werk, ontslag, echtscheiding en wat al meer.
Zelf durf ik voor niemand mijn hand meer in het vuur steken en nu je stilaan ouder aan het worden bent besef je steeds meer dat er mogelijk een dag zal komen dat je er alleen voor zal staan. Dat je vrienden je verlaten hebben of dat ze voor je naar de andere wereld zijn vertrokken.
Geen prettig vooruitzicht en dus geldt steeds meer het gezegde carpe die en geniet van de dingen.
Vandaag een eigenaardige ontdekking gedaan over een vriendin sinds jaren. Ik weet niet goed wat ik er van moet denken, maar het werpt wel een heel ander licht op haar situatie. Internet toont soms dingen over mensen die ze misschien liever verborgen houden. Ik weet ook niet of ik er haar mee zou moeten confronteren. Misschien is het beter dat zij niet weet dat ik dat heb ontdekt; maar langs de andere kant moet ze misschien ook haar kant van het verhaal kunnen doen. Ik ben er nog niet uit en zal er nog wat over nadenken. Tijd brengt raad zegt men. Maar ik ben er niet zeker van; want men zegt ook al loop de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt ze wel en ik heb aan de lijve ondervonden dat dat niet zo is; of misschien is de marathon tussen die twee nog altijd bezig en ligt de aankomst in een verre toekomst.
Wat men ook zegt het verleden heeft een stempel gedrukt op je zijn, op je karakter en zelfs enigzins op je toekomst. Ik ben gelukkig nu, maar soms overvalt mij het verleden. Mijn ex waarvan ik nu toch al ettelijke jaren gescheiden ben zweeft nog altijd rond als een soort van spook. Gedurende een tiental jaren heeft ze me bedrogen met een andere man en heeft ze me constant belogen. Het was iets wat ik nooit had verwacht. Ik had altijd de gedachte dat overkomt een ander maar niet mij. Fout dus. Ik heb er nooit een duidelijk antwoord van haar op gekregen. Ja, de sex was beter heeft ze me eens gezegd. Maar het was ook de man waarmee ze nooit getrouwd zou willen zijn. Ik weet zeker dat ze zeer verliefd was in het begin van onze relatie en ook in het begin van ons huwelijk. Later toen ik haar verhouding met die andere man heb ontdekt heeft ze me gezegd dat ze ma haatte en ook dat ze de kinderen van me af zou pakken. En ja, ze heeft woord gehouden. Mijn drie kinderen hebben zich tegen mij gekeerd en ook mijn twee kleinkinderen heb ik tot op heden nog niet mogen zien. Ik weet enkel via via van hun bestaan. Het is allemaal erger geworden nadat ik zelf na onze scheiding iemand anders heb leren kennen. De vraag waarom en waarvoor spookt regelmatig door mijn hoofd; maar ik besef dat ik daaarop nooit een eerlijk antwoord zal krijgen. Ik ben voor mijn kinderen de slechte in het hele verhaal en dat is moeilijk te begrijpen of te aanvaarden. Lang heb ik geprobeerd ons huwelijk te redden, heb ik veel geslikt, maar alles is tevergeefs gebleken. Vanaf dat ik haar familie had ingelicht wou ze scheiden. De cinema was over, het doek gevallen. Hoe is alles zo ver kunnen komen ?
Gelukkig heb ik mujn huidige vriuw en haar kinderen en kleinkinderen. Vooral voor die kleinkinderen ben ik hun opa en ja, ze hebben me graag. Maar het is niet zoals men zegt mijn eigen vlees en bloed en dus blijft er iets knagen.
Het slijt, maar het verdwijnt niet, het verdwijnt nooit.
De fontein van mijn kleine vijver in de tuin werkt weer en het geklater van het water geeft me rust. De temperatuur is nog zeer aangenaam en ik geniet van fris glaasje jonge rode wijn.
Genieten van de kleine dingen in het leven. We zijn niet rijk, maar in vergelijking met een groot deel van de wereldbevolking bevinden wij ons toch in een comfortabele positie. We zijn er ons niet altijd van bewust en we staan er nog minder bij stil, maar we mogen gelukkig zijn omdat we geboren zijn in dit land. Natuurlijk is ook hier niet alles volmaakt, maar misschien is dat wel omdat wij zelf teveel willen. Binnenkort gaan we op vakantie naar Spanje, maar voor ons hoeft dat geen luxe hotel te zijn, wat wel belangrijk is is dat het er proper is en de mensen vriendelijk. Eerlijk gezegd walg ik van de beelden tijdens de zomermaanden in tefacts over de decadentie van sommige mensen. Meestal heb ik het programma dan ook niet uitgekeken. Er is zoveel onrechtvaardigheid in deze wereld en ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat die onrechtvaardigheid ook de voedingsbodem is van extremisme en geweld. Mochten we er in slagen om iedereen een menswaardig bestaan te bezorgen, dan .....
I had a dream, Imagine.
het is nooit anders geweest en het zal waarschijnlijk ook nooit anders worden.
Een paar dagen weer niet erg goed geweest. Zware hoofdpijn en misselijkheid. Alles is begonnen in het begin van vorig jaar. Zeer plots en zonder aanleiding of waarschuwing vooraf. 40 jaren gewerkt en eigenlijk nooit ziek geweest; misschien 15 ziektedagen in al die jaren en dan plots dat. Na twee weken ziekenhuis opnieuw geprobeerd doch terug hervallen. En de neurologen kunnen niets vertellen. Ze kunnen geen reden geven; maar eigenlijk ook geen echte diagnose stellen. Ouderdomsmigraine, dat is waar je het mee moet doen. Gelukkig voor mij heeft de tweede medicatie wel enigszins succes; tenminste de aanvallen zijn minder vaak, maar ik kamp nu wel met een vermoeidheid en ook daarvoor kunnen ze geen reden vinden. Bloedonderzoek, cardioloog, internist en neuroloog kunnen je geen antwoord geven.
Verleden jaar was geweldig frustrerend want ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik zou blijven werken tot mijn 65, dus ongeveer eind 2017; maar door mijn ziekte werd ik plots gedwongen om te stoppen en dat was behoorlijk moeilijk te verwerken. Nu heb ik daar geen probleem meer mee, maar mijn toestand baart me soms wel zorgen. Niet meer kunnen wat je zou willen kunnen. Wel heb ik nu de voldoening dat niets meer moet. Ik heb altijd graag gaan werken, maar nu ben ik blij dat het voorbij is. Mijn collega's hebben nog wel contact met mij en dat doet plezier.
Bovendien besef ik maar al te goed dat er veel mensen erger aan toe zijn. Heel veel erger zelfs.
We genieten dus van de dagen dat het goed gaat en dat met volle teugen.
soms als ik 's avonds buiten ga om een sigaretje te roken (niet goed te praten) dan kijk ik vaak omhoog. Al die sterren, heel dat heelal. Er moet toch meer zijn dan het leven op dit kleine bolletje. Staan zij verder of helemaal niet. Er moet iets meet zijn, denk ik dan. Maar wat? Ik heb ook vaak gehoopt dat geliefden die gestorven zijn mij ter hulp zouden schieten; doch tot op heden is dat nog niet gebeurt. Misschien is er dus toch geen sprake van een leven na de dood. Kunnen we dan niet beter ons leven leven enkel voor ons zelf. Mocht ik het antwoord maar weten op die vraag. Tot op heden ben ik blij om dingen te doen waarmee ik anderen kan helpen. Misschien is dat dus een teken of bewijs dat ik ergens toch wel geloof.
