Aan uwen boezem einden alle tochten,
mijn vrouw die mij met God en mens verbindt.
Altijd ontbloeid en nimmer vrij gevochten,
troost zich mijn ziel aan u en aan ons kind.

Met u en bruinen Herfst in dezen huize,
de appels geblonken op de schouw in rij,
wachtende boeken, vuur en vlammend suizen,
is 't hart, hoe droef ook, toch onzegbaar blij.