Toen Hij,   met een meesterlijk gebaar,   het kwaad bezwoer en een bezeten mens weer terugbracht bij zichzelf ...

Toen Hij,   met niets dan liefde in zijn blik,   een jonge man weer ogen gaf om mee te kijken ...

Toen Hij de vrouw van Magdala zalig prees   om al de liefde die ze had betoond ...

Telkens hadden zij vermoed,  en onder elkaar gefluisterd,  dat Hij niet van deze wereld was.

Maar toen Hij,  na al het lijden dat Hem was aangedaan,  na het verraad en de laffe terugtocht van zijn vrienden,

geen dreiging en ook geen verwijt,  maar enkel vrede bracht,  toen wisten zij het zeker:

Hij is niet van bij ons,  Hij is van God.

En om voortaan met Hem te spreken   keken ze omhoog,  nog verder dan de wolken drijven.

Zo doen wij ook nog altijd.

Om Hem te vinden kijken we omhoog.  Want elk stukje blauw achter de wolken

vertelt dat Hij  zo ver en zo nabij kan zijn

als toen Hij mensen weer zichzelf liet worden,  hun nieuwe ogen gaf, en een nieuwe toekomst.

17-11-2015 om 00:00 geschreven door snarf