|
Onlangs zag ik een interview met de psychiater-psychoterapeut Dirk De Wachter in het programma ' Alleen Elvis blijft bestaan'. Die man trok mijn aandacht door de manier waarop hij sprak : op zachte toon en in verstaanbare bewoordingen. Hij had het ook over zijn boek "Liefde een onmogelijk verlangen ? " en ik voelde aan dat ik dit eens moest lezen, wat ik deze week dan ook gedaan heb terwijl de griep me voor een gedeelte in zijn macht had.
Ik heb de gewoonte om tijdens het lezen een paar nota's te nemen, bijzondere paragrafen, verwijzingen naar een ander boek, mooie uitspraken enz. en voor dit boek heb ik dikwijls mijn pen nodig gehad.
Voor het beroep dat de man uitoefent is dit boek in een verrassend begrijpbare, eenvoudige taal geschreven en het leest vlot. Er staan veel zaken in die een mens eigenlijk weet, maar het dringt nog eens extra tot je door omdat je het zwart op wit ziet staan. Een geschreven tekst nestelt zich vaster op ons netvlies, waar gesproken woorden vluchtiger zijn.
We leven in zo een jachtige tijd, alles moet vlug gaan, we 'moeten' steeds bereikbaar zijn via mail en smartphone en vergeten ondertussen eens stil te staan bij de échte en eenvoudige dingen. De onderlinge concurrentiestrijd van mensen is zo hoog, we willen steeds maar meer in deze gecommercialiseerde wereld. En ook in de liefde hebben we de drang om steeds meer te willen, de media en film tonen ons een schijnbaar ideale wereld die echter in het echte leven zelden gehaald kan worden. Zelfs in de liefde vertonen we karaktertrekken van een wegwerpmaatschappij. Ander en beter lijkt niet meer zo moeilijk te zijn.
In zijn boek zegt hij ' we moeten leren om zelfs een beetje ongelukkig te zijn'. Daar zit wat in, de perfectie is zelden in iets bereikbaar, ook in de liefde niet. Een beetje meer verdraagzaamheid en begrip voor de partner tonen moet geoefend worden, iemand aanvaarden zoals hij of zij is, mensen zijn moeilijk boetseerbaar en dit wordt nog moeilijker naarmate we ouder worden.
Hij verwijst naar een paragraaf op blz 116 van het boek van Sándor Marai ' Kentering van een huwelijk' :
Ik kan eenvoudig niet geloven dat er passies zijn die een leven lang in de ziel smeulen, als een onderaards vuur, als een veenbrand. Misschien bestaan ze wel, maar ik denk dat het leven zulke vuren blust.
Dit is toch een nadenkertje, niet ieder huwelijk is ideaal, alhoewel er heel uitzonderlijke liefdes bestaan, die worden gekoesterd, ook na de dood van een van de partners en men mag zich heel gelukkig prijzen om dat geluk gekend te hebben, het is niet voor iedereen voorbestemd.
Ik heb dit boek graag gelezen ook omwille van de vele verwijzingen naar teksten uit songs van Leonard Cohen en andere literaire parels o.a. Zijde van Alessandro Baricco, Hoogteverschillen van Julian Barnes, zelfs nog Marcel Proust om er maar een paar te noemen.
Een aanrader om eens stil te staan bij de dagdagelijkse dingen, niet altijd naar de maan te willen reiken, eens louter naast mekaar genieten van de stilte en mekaars aanwezigheid, en zolang dit geen ambetant gevoel geeft kan je zeggen dat alles nog ok is.
24-01-2015, 18:43 geschreven door Free Condor 
|
. 
