Ik weet dat ik deze blog ben begonnen om mijn gevoelens en gedachten op een rijtje te zetten, maar gevoelens uiten is niet zo makkelijk. Zeker niet als je net als ik, je vrienden door de echtscheiding kwijt geraakt bent. Tegen wie moet ik praten? Dit computerscherm biedt niets van veiligheid of warmte...
Ik denk eraan om er een tijdje tussenuit te knijpen om mijn eigen spirituele energie op te laden. Mijn eigen soort van pelgrimstocht.
Mijn 7e blog, maar niet mijn geluksblog... Ik voel me nog steeds verscheurd maar ik denk dat mijn verdriet afneemt en woede zijn plaats inneemt.
Vandaar een gedicht van Yehuda Amichai:
Nadat je me had verlaten heb ik een speurhond laten ruiken aan mijn borst en aan mijn buik. Hij zal zijn neusgaten vullen en eropuit gaan om je te vinden.
Ik hoop dat hij zal vinden en dat hij de ballen van je minnaar zal verscheuren en zijn pik afbijten, of tenminste dat hij mij tussen zijn tanden je kousen brengt.
Liefde is wat de mensen en de wereld nodig hebben, zei ik keer op keer
tegen haar, maar wie had gedacht dat ze dat opvatte als "slaap maar met
iedereen"... Vandaag ontdekt dat haar bedrog groter was dan ik ooit had kunnen inbeelden...
Mijn advocaat vertelde me vandaag dat ik een gunstige schikking zou krijgen. Een lichte meevaller in een zee van tegenslag. Nu ben ik niet het materieel ingestelde type maar hoop toch hiermee een zekere vorm van troost te kunnen kopen. Ik hoop op zoveel...
Vandaag voel ik mijn levenskracht wegsijpelen. Hoe kan ik nu 14 jaren van mijn leven verliezen? Natuurlijk had ik het kunnen zien aankomen, waarom wou ze anders geen kinderen? Ik vertrouwde die leugenachtige ogen, die huichelende stem, die vrouw met haar rode haren! Ik weet dat ik me sterk moet houden. Ik heb het lot niet in handen... Wat moet komen zal komen en ik hoop dat ik op een dag WEL de ware tegenkom!
Ik ben met deze blog begonnen om mijn gedachten op papier vast te leggen. Naar mijn mening is bewust reflecteren over problemen juist de ideale oplossing om met je eigen kracht er terug bovenop te komen. Mijn echtscheiding is op volle toeren en ik voel me er heel erg verdwaald in. Alsof ik mezelf kwijt raak. Wat ergens ook zo is, want mijn wederhelft valt weg. Ja, ze liet me in meerdere opzichten in de steek.ik probeer mezelf er nog iedere dag van te overtuigen dat het beter is zo, maar... Zo makkelijk is het niet om los te laten.
Ik zal dus af en toe hier een reflectie plaatsen, vooral voor mezelf, maar wie weet heeft iemand er ook iets aan.
