Goede avond, hier al zeer late avond, beste bloggers.
Vandaag een zeer religieuze toer op het programma, ik voel mij precies de paus die op concerttoer gaat. Bij vertrek aan ons hotel zagen we pas hoe hard het peil was gestegen en hoe wild de rivier (foto)was geworden na een avondje / nachtje stortvloed. Maar ik kan iedereen geruststellen op het thuisfront, niemand had natte voeten opgelopen.
Onze eerste tussenstop was de basiliek van Odzun (foto), wederom meer stelling dan basiliek te bespeuren, maar de binnenkant maakte veel goed. De kerkvader was in zeer goede vorm, hij liet zich gewillig fotograferen, bracht spontaan een zangstonde, hij maakt volgens mij wel kans voor THE VOICE OF ARMENIE, en daarna moeide hij zich nog in de merchandising, de kaartjes, kaarsjes en kruisjes gingen vlot over de toog, euh sorry, het altaar.
Terug de bus op en de steile bergweg weder nederdalen, het leverde de fotocreanen wel mooie panorama gezichten op, ook een herder en een gier kwamen ons spontaan begroeten. De fotoklikkers onder ons waren zeer in hun nopjes ! Ook kwamen we een openbare garage / betonnen brug voor wagens tegen, dit is waar de dorpsbewoners hun auto / vehikel kunnen oprijden, om zo hunne onderkant vd wagen eens te bekijken. Geen overbodige luxe hier langs de Armeense wegen. Helaas was ik net te laat om dit tafereel vast te leggen en dit verleidde Wendy tot een nieuw spreekwoord, "hier zene frank wordt na oek wakker", wat die ijle berglucht allemaal niet kan doen met een mens, er volgden nog verscheidene uitspraken annex lapsussen, maar ik bespaar ze jullie.
Na een kronkelig bergritje, kwamen we aan in Sanahin, daar bezochten we ook een kloosterruïne (foto) en het monument van Mikoyan, de uitvinder van de MIG (foto). Guy, Brigitte, Wendy en mezelf trokken aldaar in het dorpje naar de lokale kroeg, die ook dienst deed als souvenirshop, om een ochtendkopje koffie te drinken. Vers opgeschonken, door ne panty (spijtig voor de smaak had de madam van dienst de panty nog aan ) en wreed straf en opgediend door een snorrig en bonking vrouwmens. De kopjes werden met een knipoog, of was het een tic nerveux, geserveerd, maar Guy tikte de dame in kwestie aan en dit leverde wat gemors op het onderbordje en Guy een flinke klap op de rug op, een klaplong was net niet zijn deel. Guy, dat komt er van, don't mess with Jef den bokseur.
Tijd voor de lunch, de chauffeur had hier in de bergen wat familie wonen en besloot naar daar toe te rijden om een hapje te doen. Was het een voorteken ? Plotseling barsste er een joekel van een onweer uit, de regen stroomde naar beneden, de donder kletterde letterlijk en figuurlijk naast ons busje en de weggetjes werden smaller en smaller en de ravijnen dieper en dieper. Eind goed, al goed bereikten we veilig en wel de lunchbestemming. Het werd een stevige lunch, het zal later blijken dat dat nog van pas ging komen.
Volgende bestemming, zoals ik al zei op onze religieuze toer, het kloostercomplex van Haghpat, (foto)wederom een klooster, maar de omgeving bracht nog veel meer, natuur, cultuur, beestjes, zodoende iedereen zijn gading kon vinden. Ook hier in één vd kloosters bracht onze gids Gaia een lied ten berde, al was het maar om die priester concurentie aan te doen in de voice. Wendy maakte weer vriendschap met een pukkie en Brigitte trachtte dit ook te doen met een lokaal oud vrouwtje, maar dit liep minder goed af. Run for your life, agressie op het dorpsplein van Haghpat...
Dan richting onze volgende slaapbestemming, maar met 2 tussenstops, een middeleeuws bruggetje over de Drogaret rivier (foto), waar Guy dacht een flinke worm te pakken te hebben, maar al snel bleek het een addertje te zijn, en het klooster (overblijfselen) van Kobayr (foto), letterlijk vertaald: klooster in de grotten. Dit was enkel te bereiken via een onnoemelijk klein, steil, praktisch onbewandelbaar bergpad, bezaaid met kleine rotsen, koeienvlaaien, slijk, verroeste omheiningen en matrasveren,... Enkel de moedigste Creanen beklommen en bedwongen de berg en bereikte de top om zo foto's te nemen van.... een in een stelling staande steenhoop en de fresco's / muurschilderingen waren ook verstopt achter een houten stelling, wat een afknapper ! Maar toen moest de afdaling ingezet worden, deze nam dubbel zolang tijd in beslag en helaas werd één val genoteerd, maar Brigitte kwam er vanaf met enkel wat kleine blikschade. Als beloning voor deze inspanning, werden deze Creanen nog beloond met een typisch zeer verfrissend Armeens onweertje in het laatste stuk, zodoende de buschauffeur een bende waterkiekens in zijn bus mocht ontvangen. Na een hindernissenparcours (rotsblokken op de weg, koeien op de weg, wegpiraten op de weg,...) van een goed uur, bereikte we ons hotel / guesthouse te Dilijan.
Douchke, eten, slaapmutske, blog schrijven en vermoeid in slaap vallen. Slaapwel en tot morgen, grtjs
Dag 5 (deel 2): Dendropark Nationaal Park te Lori en dan.... niks meer
Na een vermoeiende busrit richting Lori, met op het einde een off road parcours bereikte we het Nationaal Park, dit zou het decor moeten zijn van verscheidene bloemen, planten en vogels. Maar helaas, de bloemen waren nog niet in volle bloei en de vogels waren wel hoorbaar maar niet zichtbaar, of speelden die daar een cd met vogelgeluiden af ? De pret werd ook al gauw gedrukt door een flink onweer, we passeerden al snelvaart het marktje met natuurproducten (foto) en gingen dan maar snel schuilen (schuilfotos). Normaal stond het fort en klooster van Lori op de "to do list", maar de Armeense weergoden besliste er anders over.
Inkorting van het programma en dan maar richting hotel, onderweg nog snel kiekjes nemen van autos en wrakken van Russische en andere twijfelachtige afkomst en herders met hond en beladen muilezel. Een foto van Guy of mezelf zou het zelfde resultaat opleveren, sleur sleur met fotozak, lens, en ander materiaal Wel even grote opschudding in de bus, Sylvia schoof een raampje van de bus open om zo een foto te kunnen maken van bovenstaand tafreel (de echte muilezel), maar dit maakte zo'n piepend geluid dat Wendy dacht dat onze chauffeur de pukkie had platgereden, de waarheid was gelukkig anders en Wendy terug gerust. Bij aankomst bij het hotel brak de hel echt los, meer bliksem, meer donder en vooral veel meer regen. Straatjes veranderde in een riviertje, in de nabij gelegen bergen werden spontaan watervallen gevormd, man, man, man...
Na het avondmaal was alles gelukkig gekalmeerd en kunnen we (hopelijk) goede nachtrust er weer tegen aan morgen, grtjs
Dag 5 (deel 1): Stadswandeling Gyumri en Marmashen
Hoi bloggers, een blogje in 2 delen wegens een te groot aantal fotos. Door verscheidene redenen was het eigenlijk een wat mindere dag, het werd eerder een transferdag naar Dzoraget. Na het ontbijt trokken we op stadswandeling in Gyumri, maar helaas moet ik jullie een foto van de Charel Aznavour schuldig blijven wegens niet in het programma. Een aantal van de oudere gebouwen van de Russische tijd zijn hier nog in stand gebleven, ook na de zware aardbeving zijn deze recht gebleven. Na een aantal omzwervingen kwamen we op het centraal gelegen plein, Republic Square (foto in kerk, standbeeld, foto groot adm.gebouw en groepsfoto). Het was tijd voor een koffeke en dat vonden we ook op dit plein, schol Jos en Marianne !
Daarna de bus op richting het klooster van Marmashen(foto), gelegen in een mooi landschap, waar menig Creaan zijn gading kon vinden, natuur, cultuur, architectuur.... Even paniek, Karin vermist, zij had haar goed verscholen om de vogeltjes goed te observeren. De lunch was voorzien in Gyumri, een trouwzaal werd voorbehouden voor ons, het werd een wederom een bonenfestival, lang leve de wind die waait in de bus.... En dan op weg naar Lori naar het Dendropark Nationaal Park.
Dag 4: Regio Ashtarak (Amberd - Ohanavank - Harich -Gyumri)
Zoals gezegd begon vandaag onze +/- 8 daagse rondreis door Armeniė. Na het armtierig ontbijt verlaten we Yerevan en zetten we koers richting regio Ashtarak. Een regio die vooral bekend staat voor zijn hoogvlaktes (de berg Aragats 4090 m en de berg Arailer 3560 m), maar alvorens een bezoek te brengen aan die hoooooooooogvlakte (foto) hielden we halt aan een monument ter ere van de op de oprichter van het Armeens alfabet (foto), dit alfabet telt meer dan 30 letters, maar volgens mij was die uitvinder wa zattekes want hij telde verscheidene letters dubbel.
Dan was het klimmen geblazen richting Amberd, gelukkig met de bus, maar toen werd de natuurmens in de verschillende fotocreanen wakker, voor alles moest onze chauffeur op rem staan, vogels, bloemen, koeien, schapen met bijhorende Koerdische herders en hun typische schapenvastzetbotten ;-). Ook moest onze chauffeur regelmatig op de rem voor enorme putten in alzo gladde Armeense wegdek, één put was zo groot, de konijnenpijp was er niks tegen....
Na een rit met de nodige obstakels, werd Amberd bereikt en bezochten we aldaar het fort (overblijfsel met Armeense zakdoek in de top) (foto) en het klooster (foto). Verscheidene toeristen verzamelden daar en we geraakten aan de praat met enkele Argentijnse dames, ik dacht al dat ze van daar kwamen zei Jos, die spreken echt slecht Spaans. Wendy leerde daar nog den Izzy kennen en kon maar moeilijk afscheid van nemen, den Izzy was een kalfje met een lief snuitje, ze probeerde nog bij mij van, da pakt ni veel plaats in huis, dat is lief, enz... maar Izzy bleef waar hij was. Het was nog een flinke klim richting bus en de honger kwam opzetten en de gids loodste onze naar een lokaal restaurantje. Armeniërs weten wat afwisseling wil zeggen en gaven ons als voorgerecht (alweer) tomaten, komkommer, zoute kaas, ze hebben in Armeniė één zoutmijn maar waarom heel die zoutmijn op die kaas moet, blijft mij een raadsel. Ook is het hier een traditie om citroen te doen op en in alle eten en drinken, dat verklaart dikwijls de zure blikken op de Armeense snoeten. Daarna volgde nog een varkensvleesje van den bbq en een droge koek met Armeense koffie, lekker straf en als de veters van je schoenen ni dicht waren schoten die schoenen spontaan uit. Buikje vol, terug de bus in om het verdere programma af te werken, maar even verder op weg nog even stoppen bij een fruitkraampje, Karin kocht enkele trosjes krieken en de opbrengst voor die dag was binnen want Armeense Jef en Ida sloten hunne barak.
En nu verder met onze klotetoer (sorry typefoutje), kloostertoer, richting het klooster van Ohanavank (foto)(sorry, mss ni de juiste schrijfwijze, maar het Armeens zit me nog ni in de vingers). Het is een lange rit en dan begint men wat oververmoeid te geraken en rare dingen te vertellen, mijne Jos heeft ne gele vogel (?), ook ging het over karakollen, je ziet oververmoeid en ijle lucht doe rare dingen met een mens... Alvorens naar het volgende klooster te trekken, houden we nog halt bij een overbekende bakker (24/24) open, die gekend is voor zijn verschillende broden, taarten, gebakjes,enz... Ook wordt er daar het typische Armeense platbrood gebakken in die typische in de grond gelegen ovens genaamd PLETS, en van waar komt da nu PLETS? Wel heel simpel, de bakker bereidt het deeg, brengt het in een ronde vorm, pakt dat deeg, duikt die oven in en plakt dat deeg tegen de zijkant van die oven PLETS! En als ge dat ni gelooft dan....
Nog ene tussenstop voor we naar ons hotel te Gyumri rijden, het klooster van Harich (foto), gelegen in een smal doodlopend straatje met op de hoek een typische Armeense nachtwinkel (enkel open in de dag) met daarvoor enkele onguur uitziende kerels van de bende van de leren jekkers naast hun uitgebouwde Lada, met daaruit klinkende joelende en bonkende beats. Ik waarschuuwde hen nog voorzichtig, zet die muziek wa stiller want sebiet vallen uw wielen der onderuit. Het resulteerde enkel in een citroenblik in mijn richting. Dan maar snel en devoot een bezoek brengen aan het klooster. Dit klooster had een dubbele functie, klooster en kweekschool voor toekomstige jonge priesters. Het klooster werd ook bewaakt door Modest, Modest is een Kaukasische herdershond (zoek maar eens op in google, het is een klein woefke), zijn eerste slachtoffer werd Jan, meer bepaald Jans kuiten, een kleine pits was voldoende voor Jan om de hulp in te roepen van andere Creanen in de buurt. Wendy, Tony, Guy en Brigitte wisten Modest voldoende af te leiden zodat Jan zich in veiligheid kon brengen (tot op de bus). Toen achtte Wendy Cesar Milan, de hondenfluisteraar van dienst te spelen en ze werd door Modest meteen liefdevol besprongen, zoveel liefde kon Wendy haar been ook weer ni aan en moesten we andere middelen bovenhalen. De truc met de petit beurre was uiteindelijk doeltreffend.
Nu terug de bus op voor onze eindbestemming van de dag, NANE hotel te Gyumri (2de grootste stad van Armenië), na een klein opfrissingsmoment werden we verwacht in een lokaal restaurant voor het avondmaal. De weg kronkelde door slijkweggetjes, een Russische legerbasis en een diepe kloof, even dacht ik aan het "laatste" avondmaal. Het avondmaal bestond uit (weeral)koude groentjes, frietjes, steur, kaviaar, zoutmijnkaas en straffe toebak, euh koffie. Nog een slaapmutske in de buurt van het hotel en dan den beddenbak in. Hier in Gyumri staat oa het standbeeld van de Charel (Aznavour), maar dat is voor morgen. Sloppel beste bloggertjes, nu oogjes toe en snavelkes dicht en tot de volgende leesstonde...
Dag 3, met op het programma het fort en tempel van Garni en het klooster van Gerhard.
Na het minimale Armeens ontbijt met sandwich (Armeense sandwich = steen), de bus in om via de hoogvlaktes (foto) rond Yerevan naar Garni te rijden. Mooie uitzichten, natuur, ook de blokken van de luchtbal gepasseerd (deze referentie geef ik maar effe mee zodat jullie ook kunnen voorstellen om welke architectuur het hier gaat), auto(wrakken),...
In Garni aangekomen, zagen we de overblijfsels van een omwalling van het fort van Garni. Eens binnen volgden we het pad richting de enige overgebleven heidense tempel van Armenië (foto) opgetrokken (en verscheidene malen gerestaureerd) in de Hellenistische stijl en opgedragen aan de zonnegod Mihtra. En Mihtra was in vorm, het zonnetje was volop aanwezig en bracht veel licht en kleur in de omliggende kloof, onze fototrekkende Creanen waren in hun nopjes. Op deze site brachten we nog een bezoekje aan het badhuis met 3 baden (heet, warm en koud) en een omkleedruimte met mozaïkvloer, maar vandaag werd er niet gestookt dus de kleren bleven aan. In de tempel werden we nog vergast op een duduk speler (duduk = fluit gemaakt van abrikooshout ofwel letterlijk vertaald een "abrikoosfluit", alle toespelingen laat ik voor jullie rekening ), ik wou dit spektakel nog filmen voor jullie maar FRED MET RODE PET kwam het feestje vergallen. Fred was blijkbaar getraind om bij menig Crea fotograaf ongewenst voor de .ens te duiken, grrrrr !!!!! En fred met de rode pet herhaalde deze stunt ook nog verscheidene malen in onze volgende tussenstop en op de laatste locatie was hij blijkbaar te vermoeid en konden we terug rode pet vrij fotos trekken. Oh ja, muziek met deze fluit werd gebruikt in verscheidene films, zoals GLADIATOR, THE PASSION OF CHRIST....
Onze volgende tussenstop dus, het klooster van Gehard (foto), een klooster uitgehouwen in de rotsen, wat een huzarenstukje moest dit niet geweest zijn. Dit klooster gelegen in de canyon van Gehard en Ayrivank. Het klooster bestond uit verschillende kapelletjes en sommige met een mooie en zuivere akoestiek en om dit aan te tonen bracht onze gids spontaaneen serenade ten berde. Het moet gezegd zijn, zij bezit een engelenstem, wat op deze locatie wel van toepassing is. Dan werd het tijd voor de lunch, Gaia (gids) had een leuk restaurant in gedachte terug richting Garni. Het restaurant met "terras with a view", zicht over de kloof van Garni. Deze keer stond er bonensoep en vis op het menu. Als dessert nog koffie of thee met Armeense koek. Was het al het resultaat van de bonensoep of niet, maar plots stak er een flinke wind op en ook nog wat gerommel. Daarna was een fikse regenbui ons deel, maar toen zaten we al in de bus terug richting Yerevan voor een bezoek aan het Nationaal Historisch Museum van Armenië.
Aldaar aangekomen werden we een kleine, vinnige en spontane vrouwelijke gids, haar naam ontsnapt me even, toebedeeld en zij bracht ons op een vlotte en leerrijke manier door de geschiedenis van haar land. Wat we wel kunnen zeggen is dat Armenië een turbulente geschiedenis heeft gekend met vele invallen, landafpakkerij en helaas een zeer zwarte bladzijde in de tijd van de Turkse genocide. Nu Fred, je weet wel, die met de rode pet, zijn stalkingpogingen had gestaakt, vond een Hollandse dame het nodig om in onze groep te infiltreren en gratis (hoe kan het ook anders hé) van onze gids te profiteren, maar dit was zonder onze "kung fu Marianne" gerekend, die met enkele rake stoten duidelijk maakte dat dit niet gewenst was. De dame in kwestie staakte dan ook plotsklaps haar stalking pogingen, hahaha... belgiė-holland, 1-0!!! Helaas geen fotos van het museum wegens niet toegelaten.
Na dit museumbezoek werd het terug richting Cascade hotel en na een verfrissing van geest en lichaam trokken we weer naar het zelfde restaurant, waar we wederom goed ontvangen en bediend werden. Een lekker maal, deze keer ook vergezeld met een prima Armeens wit wijntje, best lekker en betaalbaar! Morgen verlaten we Cascade hotel en Yerevan en trekken we op rondreis door het land, maar van die avonturen lezen jullie morgen meer (indien wifi een feit is). Tot later bloggers, grtjs !
Na een zeer korte slaapronde, kwam iedereen wat verdwaasd zich aanmelden aan de ontbijttafel. Een ontbijt in Armenië is blijkbaar niet de belangrijkste maaltijd van de dag, het was wat puzzelen om een eetbaar geheel te vormen en te verobberen. Ook de koffie was niet bestemd voor menig maaglijder. Om 11u was het busje daar met onze gids Gaia en konden we op pad.
Eerste stop was het Matenadaran museum (foto), waar zo'n 17000 oude manuscripten zijn bewaard, we hebben ze niet allemaal gelezen hoor, maar de gids had wel enkele leuke en interessante anekdoten te vertellen. Dat ze bij iedereen blijven hangen zijn is maar de vraag, het slaaptekort speelde bij velen nog parten. Na de nodige fototrekkerij zetten we koers naar de volgende plek.
Cascade modern art centre(foto), en ja hoor, sommige dingen die we daar zagen waren moderne kunst, toen al, want vele van deze beelden waren daar geplaatst sinds de jaren 70 en waren voor zeer katholiek Armeniė vrij schokkend ! Een beeld van een half naakte mollige vrouw liggend op de buik met sigaret in de mond, maar wel met een strak kontje (en nee ik had het niet op onze vrouwelijke gids) een beeld van een naakte gladiator met klein uitstekend stukje, en nee, ik heb het niet over zijn speer,enz,enz...
Daarna snel even wat geld wisselen, euros voor Armeense drams, maar jongens, dat geld is precies meer een drama. Maar soit, we worden dat wel gewoon, voor de liefhebbers 1 euro = 560 Drams. Tijd voor de lunch, we werden verwacht in de Yerevan Tavern (foto), best een gezellig restaurantje en werden daar goed in de watten gelegd, voorgerechtje met veel groentjes, wat kaas, daarna paddestoelensoep (no magic muchrooms) en dan presenteerden ze ons nog dolma's (gehakt met rijst in druivenbladen) en als afsluiter baklava. Den buik was goed gevuld !
Om het eten goed te laten verteren nam onze gids ons mee op wandeling, we deden het operagebouw aan, vele straten en gezellige pleinen. De stad bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte met vele nieuwe en moderne gebouwen en brede lanen. Via één van deze lanen komen we uit bij de Republic square(foto), een plein met verscheidene belangrijke gebouwen (ministerie van buitenlandse zijn men zaken ni, nationaal historisch museum, parlementsgebouw,...).
Als afsluiter van de dag trokken we naar de Ararat cognac fabriek, of moet ik zeggen brandy fabriek, ik wil gene ambras met de franzosen hé ! Het hoogtepunt lag daar bij de proeverij natuurlijk, mmmm..... Een mooie afsluiter, nog samen een avondmaal genuttigd in de buurt van het cascade plein/gebouw en dan richting bedje om wat slaap in te halen, want morgen is weer een dag... Dan trekken we de bergen in rond Yerevan, maar dat verhaal lezen jullie morgen wel, grtjs !!!
Na een vlotte vlucht, aangekomen te Yerevan om 0530u (plaatselijke tijd). Onze chauffeur Baharam (of zoiets in die trend) en onze gids (Gaia, nee die ni van Michelleke vd Bosch) brachten ons vrij snel naar het hotel. Gauw gauw ingecheckt en naar bed voor een zeer korte nacht, oh pardon, ochtendrust, want het ontbijt wacht al vanaf 10u en onze gids verwacht ons al paraat een driekwartier later voor de eerste rondrit en eerste dag in Armenië, sloppel en tot straks voor het volgend verslag!
Aangekomen te Wenen, even tijd voor een hapje. Lang getwijfeld, maar toch geen WIENERSCHNITZEL tot mij genomen. Een kippetje met petatjes en groentengerommel. Nu nog een koffetje en klaarmaken voor onze vlucht richting bestemming YEREVAN. Grtjs
Net voor vertrek nog goed nieuws, mijn mama mag vandaag het hospitaal verlaten, maar nog wel een maandje platte rust (met de nodige medicijnen). Deze ochtend hebben we de zoon nog uitgewuifd (met een wegpinktraantje, bij zoon en mama) en de laatste instructies meegegeven, toen die naar school vertrok.
Daarna nog een oprommelmoment, vertrekpoets gehouden en dan het allerbekende "past alles in de valiezen moment" en ja hoor, alles bij en na het checken op de weegschaal, netjes onder de 22kgs, flink van ons. Dat scheelt natuurlijk wel in het aantal schoenen voor Wendy, maar ja, alle 100 paar meenemen zat er echt niet in !
Helemaal klaar, en nu maar wachten op het busje dat ons richting luchthaven zal brengen.
) en wreed straf en opgediend door een snorrig en bonking vrouwmens. De kopjes werden met een knipoog, of was het een tic nerveux, geserveerd, maar Guy tikte de dame in kwestie aan en dit leverde wat gemors op het onderbordje en Guy een flinke klap op de rug op, een klaplong was net niet zijn deel. Guy, dat komt er van, don't mess with Jef den bokseur.
