Gisteren ben ik terug vertrokken uit Parijs. Het afscheid viel mijn dochter, haar man en haar kinderen nogal zwaar. Ze waren allemaal heel droevig omdat ik terug naar New York moest, maar vreemd genoeg vond ik het lang niet zo erg als dat ik verwacht had. Als een trouwe echtgenote ging ik na zes weken in Parijs terug naar huis, naar mijn man. Toen ik aankwam op het vliegveld, merkte ik wel dat er geen auto op mij stond te wachten. Ik heb dan maar een taxi gebeld. Eenmaal thuis, belde ik aan, maar de deur werd niet opengedaan. Toen heb ik maar de sleutel genomen en de deur zelf opengedaan. Op de grond aan de deur lag een grote berg post. Die waarschijnlijk na het naar binnensmijten door de brievenbus nog niet werd aangeraakt. Het was er ook erg koud en donker en er hing een vage, vreemde geur in de lucht. Ik vond het erg angstig. Plots schoot er me iets te binnen. En na even door het huis te lopen, en alle kamers te bespeuren, ben ik naar mijn man zijn studeerkamer geweest. Op het bureau vond ik zijn adresboek en na het vinden van het juiste nummer, nam ik de telefoon op om te bellen dat de lift vast zat tussen de tweede en de derde verdieping...
En ergens in de niet zo heel verre toekomst mag mijn dochter nog wel een bezoekje van mij verwachten.
Het is hier geweldig in Parijs. En totaal anders dan New York. Parijs is veel gezelliger, met hun kleinere huizen en gezellige straatjes. Ik heb nu eindelijk ook eens tijd gehad om de echtgenoot van mijn dochter te leren kennen. Ik moet toegeven dat hij eigenlijk nog wel meevalt. En ook hun kinderen zijn enorm aardig. Je hebt Arnaud de oudste, Brice de middelste en dan als laatste is er gelukkig ook een meisje Emma. De jongens zijn nogal gewelddadig en kunnen niet zo goed stilzitten, maar ik begin er al aan te wennen. En ik zal hen waarschijnlijk vreselijk missen als ik terug ga naar mijn man. En dan heb je nog Emma, een echt engeltje. Eigenlijk zijn het alle drie engeltjes, want ze zijn alle drie zo mooi. Het leven hier in Parijs is heel tof. Het is hier ook veel warmer dan in New York. Éen van mijn dagelijkse bezigheden hier in Parijs is gaan wandelen. Soms met de kinderen, soms met het hele gezin en anders alleen. Ik koop ook regelmatig cadeautjes voor de kinderen. De jongens houden van voetbal dus daar vind je een heleboel dingen van. En het meisje houdt van poppen. Emma is zelf ook net een echt popje. Ze heeft een heel mooi rond gezichtje met sproetjes en als ze lacht heeft ze kuiltjes in haar wang. Wat zal ik hen allemaal gaan missen als ik terug naar New York moet. Kon ik maar mijn hele leven hier blijven. Zodat ik hen kan zien opgroeien. Helaas, binnen enkele dagen zal ik hier toch weer weg moeten. Mijn man zit vast al op mij te wachten. Ik vraag me af hoe hij het thuis stelt. Ik stuur hem regelmatig brieven met veel nieuws en nieuwtjes, hoewel ik weet dat hij toch nooit zal antwoorden...
Ik ben daarjuist geland in Parijs en logeer nu voor zes
weken bij mijn dochter. Wat ben ik blij dat ik hier uiteindelijk toch ben
geraakt. Wat was dat een drukte, maar ik ben er uiteindelijk toch geraakt. De
drukte begon al eergisterenmorgen. De dienstmeisjes waren bezig met de
stoflakens over de meubels te leggen, de butler hielp mij met mijn koffers naar
beneden te brengen, de kokkin liep ook ergens in het huis rond en mijn man, wel
die zat in zijn studeerkamer. En het duurde weer een eeuwigheid voor hij eruit
kwam. Ik was al zo gestrest. Ik heb wel medelijden met onze butler, ik was zo
nerveus dat ik hem zeker om de vijf minuten ben gaan vragen hoelaat het was.
Toen we dan uiteindelijk vertrokken waren, kwamen we nog in een gigantische
mist terecht. Maar ik was gelukkig nog op tijd op het vliegveld. Want mijn
vlucht had twee uur vertraging. Helaas was het meer dan twee uur. Ik heb bijna
een hele dag op dat vliegveld staan wachten toen ze uiteindelijk beslist hadden
om de vlucht uit te stellen tot de dag erna. Dus zat er niets anders op dan
terug naar huis te keren. Ik heb wel nog gedacht om daar te blijven slapen,
want stel dat mijn man mij toch zover had kunnen krijgen om thuis te blijven.
Maar voor een vrouw van mijn leeftijd is het nu ook weer niet gezond om in een
stoel op het vliegveld met al dat lawaai te gaan slapen. Toen ik dan gisteren
wou vertrekken was mijn man de hele tijd bezig met tijd te rekken, want hij
ging weer mee met de auto ditmaal tot aan zijn club. Hij was wel nog iets
binnen vergeten en hij kwam maar niet af. Ik was eerst van plan om hem binnen
te gaan halen, maar nog voor ik de deur wou opendoen, hoorde ik enkele herkenbare geluiden. Waardoor ik uiteindelijk besliste om toch maar zonder hem te vertrekken...
