Binnen enkele dagen vertrek ik naar Parijs. Dan kan ik
eindelijk nog eens mijn dochter zien. Want omdat zij verliefd werd op ene
Fransman is ze maar met hem mee verhuisd en laat ze mij hier moederziel alleen
met mijn man achter. Ik moet eerlijk zijn ik ben niet echt weg van haar man,
maar als zij gelukkig is, is het goed voor mij. Ik verlang ook al om eindelijk
eens mijn drie kleinkinderen in levende lijve te zien. Momenteel heb ik alleen
nog maar fotos van hen gezien. Ik krijg namelijk regelmatig enkele fotos van
hen opgestuurd. Ik kan niet stoppen met naar hen te kijken. En hoe kan ik ook
anders, ik heb al de fotos over mijn hele huis opgehangen. Ik vind ze echt
prachtig. Als ik bij hen in Parijs ben, ga ik zoveel mogelijk met mijn
kleinkinderen gaan wandelen en hen cadeautjes kopen. Jammer dat ik maar voor
zes weken ga. Ik heb eigenlijk geen zin om hier in New York de rest van mijn
leven te spenderen. Zo ver van mijn enige dochter, haar man en mijn drie
beeldschone kleinkinderen. Ik weet dat het verkeerd en in zekere zin niet loyaal
is om deze gedachten te koesteren nu mijn man nog leeft. Want ook al heeft hij
hier niet zo een druk leven meer, weet ik zeker dat hij nooit zou toestemmen om
samen in Frankrijk te gaan wonen. Hij wil zelf niet mee op reis. Hoewel hij wel
met mij meegaat tot aan het vliegtuig, maar dan gaat hij terug naar huis. Het
gedacht alleen al dat hij met mij meegaat naar het vliegveld jaagt mij al op.
We zullen zeker weer eens op tijd vertrekken, hem kennende. En als ik mijn
vliegtuig mis, weet ik zeker dat hij toch nog zal beslissen dat ik niet meer
mag gaan. Ik heb er nu al zo lang voor moeten smeken om te mogen gaan. Ik wil
echt niet dat mijn plannen nu nog in het water gaan vallen. Ik moet dus echt op
tijd zijn. Daarom ben ik nu al volop bezig met het voorbereiden met mijn
vertrek naar Parijs. Mijn man heeft al gezorgd dat ons huispersoneel dan niet
meer moet komen. Hopelijk blijft het huis nog een beetje netjes, want zo zonder
personeel. En ons huis telt dan nog eens vijf verdiepen. Mijn valies is
momenteel ook al zo goed als klaar. Er moeten nog enkele kleine dingetjes bij
en dan kan ik overmorgen zeker op tijd vertrekken.
Even iets over mezelf. Ik ben dus mevrouw Foster, een bejaarde vrouw uit New York. Ik ben gestart met deze blog om even mijn gevoelens te uiten. Hier zal ik dus vertellen over mijn leven enzoverder.
Ik begin te vermoeden dat mijn man er de laatste tijd bewust omdoet dat we telkens onze trein of bus missen. Hij weet nochtans dat ik mij enorm erger aan het missen van treinen, vliegtuigen, boten en zelfs toneelvoorstellingen. Ik raak daar zo overstuur van dat ik er een zenuwtic van krijg. Het is geen ernstige, maar het blijft helaas wel tot een uur nadat ik iets gemist heb. Het is eigenlijk niet zo opvallend. Maar als je mij kent en je er echt op let zal je het zeker zien. Er is dan een klein spiertje aan mijn linkeroog die krampachtig samentrekt. Het is net alsof ik een subtiele knipoog geef. En ja het is normaal dat het eens kan gebeuren dat we onze trein of zoiets missen, maar het lijkt er echt op dat mijn man er omdoet dat we telkens bijna te laat komen. Het frustreert me echt dat mijn man, wanneer ik al zeker een halfuur sta te wachten, rustig zijn studeerkamer uitkomt en dan zegt dat we zeker zo langzamerhand zullen moeten vertrekken. U vraagt zich waarschijnlijk wel af waarom ik hem nog nooit ben gaan halen. Wel, omdat ik zijn altijd trouwe en lieve vrouw wil zijn. Daarom versta ik echt niet waarom hij mij zo kwelt. Het zou kunnen doordat hij mijn reactie wanneer we iets missen eerder dwaas en dom vindt, maar dat is nu eenmaal mijn slechte eigenschap. En slechte eigenschappen hebben we allemaal.
