Op het einde van de Middeleeuwen was men gefascineerd door de waanzin. 
De waanzin was overal terug te vinden zoals ook in 
het nevenstaande schilderij van Jeroen Bosch dat 'een waanzinnige wereld' voorstelt.
Alles wat onmogelijk was en voldoende fantasie bevatte was goed in die tijd.
Men wou afstand nemen van al die treurende gedachten rond de pest.
Daarom maakten onderwerpen als de dood en de hel plaats voor fantasie en waanzin. 
De waanzin werd ook geanalyseerd, ze werd voorgesteld als een illusie die het leven draaglijk en plezierig maakt.


De daarop volgende tijden echter verbraken deze gedachte. Men wou terug realistische elementen in de kunst brengen.
Alles moest er zo echt mogelijk uitzien. Alsof een schilderij gewoon een foto was.
De fantasieën uit de Renaissance werden als té ideaal en té overdreven afgeschilderd.

En aangezien de kunst altijd al een verpersoonlijking van de maatschappij heeft voorgesteld.
Nam ook de maatschappij al snel deze gedachte over.
Men vond dat waazin gelijk was aan luiheid, onbekwaamheid en vergetelheid.
Waanzinnigen werden toen in speciaal hiervoor opgerichte hospitalen, gevangenissen en tuchthuizen ondergebracht. 
Ze werden veroordeeld omdat ze zich niet gedroegen zoals de maatschappij dat wou.
Ze werden waargenomen als iemand bezeten door een dierlijke vrijheid,
die men wel moest intomen met opsluiting.