In het christendom zijn er al twee, moeilijk met elkaar verzoenbare, vormen van geloof in een bewust voortbestaan: het geloof dat het wezen van de persoonlijkheid samenvalt met een onsterfelijke ziel en de wederopstanding van lichamen op het einde der tijden. Maar toch zijn er ook nog ontzettend veel mensen die geloven in reïncarnatie: na de dood dwingt onze ziel ons tot telkens weer nieuwe geboorten. Deze opvatting kan ik persoonlijk moeilijk geloven. Ik denk dat deze gedachte voor velen meer een troost is. Ik ontken niet dat er wel degelijk mysteries zijn, maar tot welke grens deint dit mysterie uit? Welke conclusie moeten we dan geven aan het feit of er al dan niet leven is na de dood? Ik sluit me meer aan bij de wetenschappelijke bevindingen. Deze mysteries en het geloof hebben slechts een troostend effect en zijn een demper op het besef dat de mens en elk levend wezen vergankelijk is. De pracht en praal van het leven na de dood is voor mij eerder een zwart gat, een lege holte waar er niets te bespeuren is, geen plaats is voor tijd, ruimte en leven.

09-05-2010 om 20:31 geschreven door Lara

Het is inderdaad zo dat de dood ook moeilijk is en veel verdriet met zich meebrengt voor de naaste omgeving van de persoon die overleden is. De gedachte alleen al dat je nooit meer bij je vriend/vriendin, lief, familielid, zal kunnen zijn doet je huiveren. En woorden als hij is niet echt weg, hij blijft voor altijd in je hart en in je gedachten zijn op dat moment toch maar een magere troost.

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo zegt men ook vaak: je moet geen verdriet hebben voor het geen je kwijt bent maar dankbaar zijn voor wat je gehad hebt. Als je hier eens over nadenkt, is dit op zich wel een mooie gedachte. Maar ik denk dat op het moment van een groot verlies deze woorden echter geen troost kunnen bieden. Je bent zo getroffen door ongeloof en woede dat je zulke woorden zelfs niet wil aanhoren! Het enige wat je op dat moment wilt is die persoon terugwinnen. Maar helaas is dit op geen enkele manier te verkrijgen.

Wanneer er echter wat tijd over het verlies gegaan is. En de woede plaats gemaakt heeft voor aanvaarding. Kunnen zulke woorden wel een grote troost bieden en kunnen ze zelfs een hulp zijn bij het verwerkingsproces. Dan kan je rustig de tijd nemen om over die woorden na te denken. En zullen de herinneringen aan die persoon inderdaad een mooi achterblijvend geschenk zijn. Vaak zal men zelfs in staat zijn om bij enkele grappige herinneringen al een lach op te brengen. Een lach nog steeds verbonden aan een traan weliswaar.

03-05-2010 om 12:34 geschreven door thais