Het is 13h30 en we zitten, na 40 km rijden, op een zonovergoten terrasje langs de Moezel. Van de berghelling aan de overkant van de Moezel kijkt Burg Bischofstein op ons neer. We genieten van een appeltaart en een koffie. We hebben al een schitterend parcours achter de rug. Na het ontbijt zijn we vertrokken in een dikke nevel en mist. De toppen van de hellingen langs de Moezel waren zelfs niet meer te zien. We fietsten langs de Moezel tot in Treis Karden waar we de brug over de stroom namen om vervolgens verder de Moezel te volgen tot waar het riviertje de Lutzbach in de Moezel uitkomt. Vandaar volgden we voor vele kilometers de Lutzbach stroomopwaarts. tot in Lutz ging het gezapig in stijgende lijn. Van Lutz tot Lieg vervolgens in een meer dan behoorlijk stuk bergop maar wel in een betoverend mooi boslandschap, op een prachtig fietspad. Even voor Lieg moesten we wel afscheid nemen van de Lutzbach. Dan ging het steeds verder , over de Hunsruckradweg tot we daar het hoogste punt bereikten (393m ). Langs een ander regionaal fietspad ( wel deels op rustige landwegen ) ging het dan terug, meestal in dalende lijn, via Zilshausen, Sabershausen, Dorweiler, Dommershausen Eveshausen en Macken tot in Burgen aan de Moezel waar we ons terrasje vonden. Het is warm, heel warm geworden. Op enkele hoge witte wolkjes na, niets anders dan een blauwe hemel. Zo mag het altijd blijven duren. En het duurt wel even voor we terug op de fiets zitten. Langs de Moezel, waar we eerst Brodenbach passeren en dan toekomen in Alken. Daar staat Burg Thurant die we gisteren al vanuit de hoogte op ons zagen neerkijken. We besluiten de steile klim niet aan ons te laten voorbijgaan. En dus wordt het weer zwoegen, zweten en de hartslag in overdrive laten gaan om de poort van het kasteel te bereiken. We hebben wel een fantastisch panoramisch zicht op de Moezel. Het kasteel heeft 2 torens, een Triers en een Keuls. Dat komt omdat door een vergissing de aartsbisschoppen van Trier en Keulen dezelfde burcht moesten delen. Ze deden het met tegenzin. Er werd een dikke scheidingsmuur midden in de burcht gebouwd en aan weerszijden trokken de bisschoppen elk een toren op, de een , afkomstig uit Trier, in Trierse stijl, de ander, afkomstig uit Keulen, in Keulse stijl. We weten niet of het allemaal waar is, de burcht dateert van eeuwen terug. De torens zijn wat ons betreft niet zo heel veel verschillend van elkaar. De burcht , in ruïne, werd in 1911 door een echtpaar aangekocht en gerestaureerd. Het echtpaar ligt er nu begraven in de burchtkapel. De burcht is nu erkend als nationaal erfgoed. Terug beneden aan de Moezel in Alken, is er een uitgebreid aanbod aan terrassen. Het meest zonnige geniet onze voorkeur. Daarna gaat het weer verder, richting "Onkel Otto". We hebben al 67 km gefietst en we houden er rekening mee dat we nog naar Cochem moeten fietsen naar ons internet - terras. Maar, mirakel, internet is blijkbaar hersteld en van op onze kamer kunnen we deze blog updaten . We douchen ons en gaan vervolgens op het terras voor ons hotel ons aperitief nemen. Daarna is het weer tijd voor ons avondmaal. Een stevig ontbijt en onderweg een stuk taart, daar kunnen we het tijdens het fietsen wel mee stellen. Dit wil niet zeggen dat het avondmaal dat hierna geserveerd wordt, niet uiterst welkom is. Het avondeten is weer uitstekend : varkensgebraad (veel te groot ) met pfifferlingen ( soort champignons ), met frietjes en een frisse salade + een moezelwijntje, daarna koffie /thee en een Obstler Onkel Otto ( jenever). Meer moet en kan het niet zijn. Daarna kunnen we ons opmaken voor onze derde nacht. De tijd gaat weer verschrikkelijk snel voorbij. Tussendoor : onkel Otto was of is geen familie van de huidige eigenaars. Hij was de eigenaar van een kleine kroeg op de huidige plaats van het hotel/restaurant. De huidige eigenaars kochten die eigendom ( en deden aan uitbreiding) 38 jaar terug. Anderhalf jaar terug werd de hele zaak nog eens volledig gerenoveerd. Moeder en zoon staan in voor de keuken. De vader staat achter de toog. De dochter en kleinzoon springen af en toe eens binnen. We zijn hier drie dagen en zagen al drie verschillende opdiensters. Alle drie al even vriendelijk en attent. We kunnen echt niet beter gelogeerd zijn. En niet te vergeten : op het terras voor het hotel hier geen druiven maar wel kiwi's. Mijn vrouwtje heeft ( alweer) een mooi parcours uitgestippeld voor morgen, met o.m. het stuk dat wij vandaag bergop moesten nu eens dalend. Dat belooft! Daarom nu vlug gaan slapen.
We zitten al vroeg op de fiets, na een goede nachtrust en een lekker ontbijt. Het gaat, je kunt het raden, langs de Moezel. We bezoek uitgebreid de dorpjes Treis-Karden en Karden. Het ene links , het ander rechts van de Moezel, met elkaar verbonden door een grote boogbrug. Het zijn beidentypische dorpjes van hier, met kleine straatjes en veel fachwerk. In Karden is de mooie kerk gewijd aan Kastor, een van de eerste martelaren uit deze regio uit de Romeinse tijd. Dan fietsen we verder naar Muden en Moselkern waar we de Moezel verlaten en door het bos trekken, grotendeels fiets aan de hand, (steil, rotsen,trappen,glibberig,...) om uiteindelijk het sprookjeskasteel Burg Eltz te bereiken . We heffen spontaan het liedje " Ich bau Dir ein Schloss, so wie im Marchen, ..... Een koffie op het kasteelterras is onze beloning ( niet voor het zingen, wel voor het klimmen). Hoewel mistig deze morgen is de zon er inmiddels bijna helemaal doorgekomen . Burg Eltz ligt op een steile berg? midden in de bossen. Het kasteel, te bezichtigen en nog bewoond is een opeenvolging van torens en torentjes en verschillende terrasjes en tuintjes. De eerste aanzet van het huidige kasteel dateert uit de 13de eeuw. Men moet wel bgoed gek zijn geweest toen, en over veel geld en mankracht beschikt hebben om dit kasteel daar , op die plaats te bouwen. Maar een bezoek is 'weer dan de moeite waard. Van Burg Eltz gaat het Weel erg steil de naastliggende heuveltop op, om daarna, bijna vlak naar Wierschem te fietsen. We volgen daarna een fietspad dat ons geleidelijk aan hogerop brengt tot in Munstermaifeld dat helemaal op de top ligt. We bezoeken daar de mooie kerk waarvan de bouw teruggaat naar de 13de eeuw. Er zijn nog goed bewaarde muurschilderijen te zien. Dan begint, vanaf de kerk, een leuke afdaling, 9km lang, door het Schrumpfdal. Langs het riviertje dat uiteindelijk uitkomt in de Moezel, staan maar liefst 12 watermolens. Terug aan de Moezel fietsen we verder tot in Hatzenport waar we op een terras een 6-tal meter boven de Moezel, genieten van het prachtige zicht, van een wafel met kersen en slagroom en nog het meest van elkaars aanwezigheid. We fietsten nog maar 38km maar het waren schitterende . Dank aan mijn vrouwtje die deze gevarieerde route uitstippelde. ( Het terras waar we op zitten lag in 1993 nog een meter ONDER water. Van een overstroming gesproken ...). We fietsen verder tot in Lof maar, waar we een mooi zicht hebben op het kasteel. Burg Thurant, stoppen we en nemen de route naar ons hotel terug. Het kasteel zullen we op een andere dag bezoeken. Nog steeds geen internet in ons hotel. Dus wij maar weer naar Cochem , zeker niet tegen onze zin want we gaan er graag heen, om op " ons "terrasje met internet te genieten van een sekt en wit wijntje. We kunnen dan deze blog verder aanvullen. We hebben inmiddels al 65 km op de teller. Tel er nog eens de 10 bij die we moeten doen om naar Pommern terug te keren en je komt aan ons dagtotaal. We krijgen (weer) een bijzonder verzorgd avondmaal voorgeschoteld : 3 verschillende soorten geroosterd vlees met hofmeesterboter, een slaatje en gebakken patatjes. Voeg daar nog de lekkere wijn bij en je weet dat het ons gesmaakt heeft.
Verhuisdag . Na het ontbijt nemen we afscheid van de bazin en haar hotel. Niet met echt veel spijt want 4 dagen in dezelfde streek rondtoeren per fiets is maar net niet teveel. We zien dus al verlangend uit want ons nieuwe logement in Pommern voor ons in petto heeft. Omdat we ook daar niet voor 14h onze intrek kunnen nemen, stoppen we al in Cochem langs de Moezel om daar wat te gaan wandelen.Vic en Lieve L. En Yvan K. Hebben ons het stadje van harte aanbevolen. Eenmaal daar, kunnen we ze geen ongelijk geven. Het is niet groot, maar wel heel pittoresk en mooi, maar heel veel toeristen. De straatjes lopen vol, we horen veel Hollanders, een mooi uitgedoste fanfare die ook nog behoorlijk goed speelt, afkomstig uit Valkenburg (N) trekt door de smalle straatjes waar veel fachwerk te zien is en waar winkeltjes, restaurantjes en ijssalons elkaar opvolgen. Het wordt middag en dus zoeken we een terrasje op, langs de Moezel. Aspergenroomsoep, droge witte wijn en "kaartjes schrijven" staan op het menu. We nemen er alle tijd voor. Het is weer bewolkt vandaag, maar geen regen en de temperatuur is behoorlijk. We melden ons aan in Pommern, bij "Onkel Otto", iets voor 14h. We krijgen er eerst koffie aangeboden want al het personeel is nog druk in de weer in het bijhorend restaurant dat er erg goed uitziet. Wat we bij de anderen op tafel zien verschijnen, doet ons het beste verhopen. Het lijken wel erg grote porties. Nadat we uitgeladen hebben vernemen we dat internet helaas niet beschikbaar is. Het kan wel duren tot dinsdag vooral de "panne" hersteld is. Omdat we toch nog moeten fietsen, fietsen we terug naar Cochem, op zoek naar een internetverbinding. We hadden gezien dat in de dienst voor toerisme een computer kon gebruikt worden. Wij dus daar naartoe. We komen er aan om 15h 02. Het bureau sluit echter om 15 uur. Brute pech! Dan maar de fiets voor het bureau geparkeerd en dan te voet verder naar een mogelijk terras waar WiFi beschikbaar is. Blijkt dit nu toch hetzelfde terras te zijn waar we deze morgen al zaten. We installeren ons er opnieuw en met een taart en wafel met koffie kunnen we deze blog weer updaten. In Cochem is nog steeds evenveel volk als deze morgen. We krijgen op dit terras nog een goed-nieuws berichtje van onze dochter Natalie. Haar dochter Emma heeft gewonnen in een handbalwedstrijd. Proficiat. We zien ook dat er een email bericht van Wine, onze thuisverzorgster, is binnengelopen. Blijkbaar moet het in Brugge veel beter weer zijn dan hier aan de Moezel. We klagen echter niet , alleen zou wat zon toch nog aangenamer zijn. En alsof de duivel ( of zijn opponent ) ermee gemoeid is : de zon doet vertwijfelende pogingen om erdoor te komen. Tegen dat we terug bij "Otto"zijn is het bijna volop zon. Heerlijk. De kamer die we nu hebben is niet erg groot. Ook in de badkamer is het bij wijze van spreken " eventjes de buik intrekken " . Links kijken we uit op een terrasje dat ligt op een plaats waar een huis werd afgebroken. Recht. Voor ons kijken we uit op het hotel zelf. We zitten namelijk in een bijgebouw van het hotel dat er recht voor ligt. Onze fietsen mogen we stallen in een garage naast het hotel. Even terzijde : Duitsers z ijn toch echt wel motorfreaks. Wat we de voorbije dagen al gezien hebben aan motorgroepjes (10 tot 20 motoren) , om nog niet te spreken over de motoren zelf : op 2, 3 of 4 wielen. Echte juweeltjes maar vermoedelijk verschrikkelijk prijzig ! Overal zie je dan de motards, eenmaal ze hun machines gestald hebben, rondtrekken met helm in de hand, lederen jas en broek, zwaar schoeisel. Ze zien er imposant uit. Maar eenmaal ze hun pak uit hebben, gisteren zat er zo'n groep van 8 personen bij ons in het hotel, toen ze aan tafel verschenen, zagen ze er uit als iedereen. Het doet mij altijd denken aan een stripverhaal van Nero, waar een van de figuren, ik denk een Brits legeruniform draagt, met berenmuts en heel indrukwekkend oogt, maar als hij later in het verhaal zijn pak uittrekt, blijkt het een heel tenger en schriel ventje te zijn. ( kan de titel " De ijzer en kolonel" geweest zijn ? Ik weet het niet meer ). En nog terzijde . In de Moezelstreek die we al gezien hebben, wel campings maar zelden of nooit met tentjes. Bijna altijd mobilhomes, en niet zomaar ... soms hebben ze de afmeting van een bus, met alles erop en eraan. Zelfs achteraan een ingebouwde garage voor hun autootje, type Smart. Met wat dit moet kosten, kan je zeker met 2 personen je ganse leven met vakantie gaan in een goed en luxueus hotel. Maar ja, iedereen zijn eigen keuze. Aan ons is zo' 'n mobilhome niet besteed. Een laatste terzijde ( voor vandaag toch ) We hebben al overal langs de Moezel Duitsers en toeristen, noten zien verzamelen. Naast wijngaarden zijn er op het Moezelparcours ook ontelbare notelaars die nu volop hun vruchten afgeven. En maar rapen, en ze soms eerst van de boom schudden. We zagen nochtans al bordjes waarop stond dat het niet mocht. Maar er wordt niet gecontroleerd. We genieten later van een bijzonder lekker avondmaal, erg verzorgd, maar met veel te grote porties. Daarna zoeken we onze slaapsteden op.
Nog voor 10 h zitten we al in de dienst voor toerisme om de blog wat bij te werken. We zijn al langs geweest bij de bank om nog wat geld af te halen. Ons hotel verkiest in cash betaald te worden, en ,een beetje eigenaardig, elke avond moeten we contant afrekenen voor het avondmaal . Het bloggen gaat dit keer zonder problemen, op onze iPad met de WiFi code van de dienst voor toerisme . Kostprijs : 1 . We kunnen er ook nog ons email verkeer controleren. Na een weekje fietsen zullen we het vandaag een beetje rustig houden.Het weer is goed, gen wind,goeie fietstemperatuur, maar geen zon en zwaar bewolkt. We merken wel dat er heel wat linder fietsers op de baan zijn. Ook de dorpjes waar we doorheen fietsen lijken soms op spookdorpjes waar niemand in de verste verten te bekennen is. Ons stoort het echter niet. In Krov stoppen we voor ons dagelijks soepje. Heerlijk vers bereide goulash, ruim voorzien van grote stukjes vlees. We zitten op een terras omzoomd, zoals altijd, met druivenranken. De druiven zelf zijn blijkbaar hier al geplukt. We beëindigen onze pauze met een koffie. De porto zal voor deze avond zijn !!! ( alleen te begrijpen voor wie de zaterdag naar Wenduine komt ). Rond 13h zitten we weer op de fiets. Het gaat weer. Langs de Moezel, richting Kinheim waar we de brug over de stroom nemen, naar Losnich en dan weer een grote bocht van de Moezel volgen to in Zeltingen. Om die bocht te nemen wijken we af van de fietsroute en volgen we een oude Heirweg. Flink bergop om vervolgens op een mooie hoogte de bocht van de Moezel te volgen. Het is er aangenaam fietsen tussen de wijngaarden. Wij passeren er o.m. Een bouwwerf. Men is er eenbrug aan het bouwen over de Moezel, niet zomaar een brug, maar wel eentje die wel 100 of meer meters boven de Moezel uittorent. Indrukwekkend. Om daarvan te bekomen zijn we verplicht het eerstvolgende terrasje met ons bezoek te vereren. Warme chocolade en een perentaart. Het gaat er vlotjes is. We hebben nog maar 28km gefietst en voelen ons geenszins schuldig. Daarna, steeds ver der langs de Moezel. Dat we, volleer in ons hotel aankomen, nog een Moezelwijntje degusteren, doet eigenlijk niets meer terzake. War rusten, douchen, ons opmaken voor het avondeten, het is inmiddels een vast stramien geworden. Als avondeten opteren we beiden voor een wildschotel : evergebraad met paddestoelen en "Rozenkohl"(spruitjes) en kroketjes. Zo buiten het echte jachtseizoen smaakt het des te beter. We drinken e een rode Moezel bij die wat smaak betreft goed meevalt maar ( voor ons) een minder aantrekkelijk kleurtje heeft ( meer bruin dan rood-purper ). Het zou in normale tijden erg vroeg zijn om te gaan slapen maar na een volle dag op de fiets en in de buitenlucht is wat extra rust toch welkom.
Het is erg mistig bij het opstaan. Weer een goed ontbijt en dan proberen om de blog bij te werken. Weer mislukt het. We moeten dus drastische maatregelen nemen : vooraleer te fietsen besluiten we naar de dienst voor Toerisme te gaan en daar de computer te gebruiken. Daar toegekomen lijkt alles in eerste instantie goed te gaan tot we proberen de volledig ingegeven tekst te saven. De computer laat het dan afweten. We proberen opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Allemaal boter aan de galg. We zijn dan al ruim anderhalf uur bezig met proberen. We proberen dan maar eens opnieuw met onze eigen iPad , met de code die we van de dienst toerisme krijgen ... We beschouwen het als een echt mirakel : nu blijkt alles weer te werken. Het is inmiddels bijna 12 h geworden en de zon schijnt weer volop. We kunnen nu echt beginnen aan onze fietstocht We opteren onversaagd , zo zijn wij , voor de moeilijkste weg, deze bergop. Er is geen fietspad , maar een gewone weg met weliswaar bijna geen verkeer, zeker geen fietsers. Vanaf de Moezel gaat het, voorbij ons hotel, naar Neumuhle en de Spanerberg ( 375m ). Het blijft permanent klimmen, Berghof voorbij tot Obermuhle (448m) . We pauzeren dan eventjes aan een boshut van waar we een prachtig zicht hebben op de omgeving. We zitten bijna aan de top. We vervolgen dan onze weg over Lotsbeuren (502m ) met dan een steile duik naar beneden tot in Mittelmuhle. Dit blijft echter niet duren want dan is het weer klimmen tot in Irmenach (480m) . Dan weer een gezapige daling tot in Gondenau waar we zonder bijsteken gemakkelijk tot 40 km per uur halen. Vervolgens is er weer een sterke daling met tal van haarspeldbochten waar we flink in de remmen moeten gaan om de 57 km per uur die we in de rechte stukken halen te minderen tot ca. 30km per uur. We komen uiteindelijk uit in Trarbach waar we eerder deze week al waren. "Im Kitt'che" is het terras waar wij onze eerste opkomende honger kunnen stillen. Dit doen we met een lekkere verse tomatensoep. De koffie daarna hebben we ook wel verdiend. Het is al ruim 15h30 als we ons terras verlaten. Vanaf nu is het weer vlak fietsen langs de Moezel. Het moet niet altijd moeilijk zijn. Om terug te keren naar ons hotel moeten we voorbij het terrasje dat we 2 dagen eerder ontdekten. En weer is er die lokroep waaraan wij niet kunnen weerstaan. En gelukkig zitten we daar droog en warm ( met elektrische warmtestralers ) want het begint lichtjes te regenen. We blijven dan maar wat langer zitten om tenvolle te relaxen en te wachten op het einde van de regen. Overigens hadden we vandaag niet te klagen van het weer. We hebben wat van alles gehad . Mist, licht bewolkt, zonnig, felle zon, zwaar bewolkt, en wat regen. De temperatuur is wel beneden de 20 graden maar toch meer dan behoorlijk. Tegen 18 h geraken we weer in ons hotel, zonder regen. We nemen opnieuw eerst een aperitief, proberen tevergeefs deze blog bij te werken, en gaan ons dat douchen een opmaken voor het avondeten. Weer heel lekker. We maken ons geen zorgen over onze blog, we zullen deze weer morgen voormiddag bijwerken in de dienst voor Toerisme.
Terug een beetje een troosteloze dag. Grijs, donkere wolkenslierten die voorbijtrekken. De zon zal vanuit onszelf moeten komen. We staat zoals gewoonlijk op rond de klok van 8h15. In de ontbijtzaal is er wel iets meer volk dan in ons eerste hotel. Het ontbijt is van eenzelfde kwaliteit, dus uitstekend. Te zien aan de wagens die voor de deur geparkeerd staan, zijn er hier, buiten onszelf, alleen maar Duitsers. Er moet een jonggehuwd koppel bij zitten want 1 wagen is nog versierd met witte linten. In de ontbijtzaal is niet uit te maken wie dat koppel wel kan zijn. In een plaatselijke krant die we hier ter beschikking hebben, zien we verschillende foto's van schoolklassen waar de kinderen poseren met een "Tute" .Wat we gisteren zagen zal dus wel degelijk een ingeburgerd gebruik zijn. Rond 10h zijn we vertrekkensklaar voor onze nieuwe fietsdag. Onder het fietsen wordt het weer steeds beter. We zien af en toe de zon wat het meteen een stuk warmer maakt.b We blijven langs de Moezel fietsen, steeds langs dezelfde stroom, maar toch met een wisselend uitzicht, mooi en oogstrelend. Wat we ons daarbij afvragen is waarom precies langs de Moezel wijn verbouwd wordt en geen 2km daar vandaan ? Wie het juiste antwoord kent is altijd welkom. Burg., Punderlich, Zell, MER, Bullay ... Allemaal dorpjes en stadjes waar we gezwind door fietsen. In Neef, we zijn dan iets meer dan 25 km gevorderd, nemen we een ruime pauze voor een goulash soepje. Fietsen doet honger krijgen en dus moet wat meer energie worden opgeslagen. Het is bijna een uur later als we verder fietsen. We passeren Bremm, Eller, Ediger tot we in Senheim aankomen waar we de brug over de Moezel moeten nemen. Daar zou normaal gezien het beginpunt van een regionale fietsroute moeten zijn die ons hoog in de heuvels tot aan het riviertje Merler Bach moet brengen dat we dan kunnen volgen tot terug aan de Moezel. We vinden echter geen enkele aanduiding en zien alleen maar straten die steil bergop gaan. Na een tijdje zoeken houden we dit voor bekeken en besluiten toch nog de Moezel verder te volgen. Zo rijden we tot in Beilstein. Van boven de heuveltop kijkt de kasteelruine Burg Metternich op ons neer. Het verder fietsen beklagen we ons geenszins. Beilstein is wel klein maar heel fijn. Veel fachwerkhuizen en terrasjes langs het water. We kunnen ze helaas niet allemaal testen maar wat we wel testen kunnen we van harte aanbevelen "Bastians Eiscafe". Achteraf, met de fiets aan de hand wandelen we nog tot boven in het stadje tot aan het karmelietenklooster dat waakt over de zielenzorg van de Beilheimers. Boven aan het klooster moetn ik vaststellen dat de batterij van mijn fototoestel leeg is. Gelukkig kan ik me voor de rest van de dag met mijn smartphone behelpen. De oplader ligt in ons hotel , daar kan ik de batterij weer opladen. We keren terug langs de Moezel, maar wel aan de andere zijde. Het zijn nu andere dorpjes die we passeren : Sankt Aldegunde, ALF,... Iets voorbij ALF hebben we een lumineus idee : in plaats van een hele kronkel te volgen, kunnen we deze afsnijden. Weliswaar moeten we daarvoor een stuk berg op ( niet te lastig ) maar daarna is het hard dalen tot terug aan de Moezel waar een overzet is. Bij de overzet aangekomen : helaas, helaas, helaas. Op dinsdag en donderdag ( vandaag dus) zijn er geen overtochten. Hoewel op onze kaart geen weg is aangeduid, volgen we toch een klein asfaltwegje en komen uit ... Aan de brug over de Moezel in Reil waar we gisteren een terrasje vonden. We zitten dus weer op het goede pad. Vandaag is het nog slechts een 10 -tal km naar ons hotel. Rond 17h zijn we er terug. We danken uitvoerig de bazin die ons deze morgen beloofde om alles in het wek te stellen om ons minimum 5 minuten zon te geven. En of we zon gezien hebben.De dag begon een beetje troosteloos maar naargelang deze vorderde was er eerst een aarzelend zonnetje, daarna een wat meer belovende en tot slot een felle en deugddoende zon. Terug in het hotel genieten we eerst van een glaasje witte Moezelwijn , op het buitenterras waar boven de tafels grote rijpe druiventrossen hangen. Bij het bijwerken van de blog zijn er weer problemen. Dus gaan we ons douchen en klaarmaken voor het avondeten. Weer is er veel volk. Het buitenterras is al volzet maar wij willen toch binnen zitten. Ook binnen is het gewone restaurant bijna vol. Er is nog een tafel voor 8 personen voorbehouden ( voor de motards die we wat later zien toekomen ) . In de ontbijtzaal is er wel nog plaats, buiten onze tafel zijn er nog 4 andere tafels bezet. Het eten is zoals het hoort erg lekker. Ons beider bord wordt helemaal leeggegeten. We proberen vervolgens weer deze blog bij te werken maar tevergeefs. We zullen morgen een andere oplossing moeten vinden. Slaapwel beste lezers.
De morgen verloopt zoals de vorige dagen : opstaan en een stevig ontbijt. We kunnen het wel rustig aandoen want we vertrekken uit ons hotel om ons te verleggen naar Enkirch, ook aan de Moezel, maar 60 km verder. We nemen we de snelweg die hoog over het Moezeldal uittorent. Mochten we de kronkelende Moezel volgen, dan zou de afstand zeker drie maal zo groot zijn. We zijn dan wel wat vroeg in Enkirch, we mogen pas om 14h inchecken, maar we profiteren ervan om een grote wandeling te doen. Wat ons beiden opvalt : bijna geen volk te zien in het (mooie ) stadje, wel veel mobilhomes langs een uitgestrekt terrein langs de Moezel. Ook geen enkel terrasje te bespeuren. In een bakkerij kunnen we wel nog een koffie drinken en in een restaurant van een hotel kunnen we wat later een warme soep bestellen. We kunnen die best gebruiken want, hoewel de zon deze morgen present was, is het nu overtrokken en eerder koud. We nemen onze intrek in ons hotel "Dampfmuhle". Eenvoudig maar heel comfortabel ( en een grotere badkamer !). Het ligt ca. 1km van de Moezel af, bergop. We maken ons snel klaar want we willen vandaag ook nog wat fietsen. Het gaat in eerste instantie langs de Moezel, naar Traben-Trarbach, 1 enkel stadje gescheiden door de stroom. Vooral in Trarbach , wellicht met meest toeristische, is er veel volk in de ( paar) straatjes. Ook wij maken er een wandeling. Fiets aan de hand. Daarna steken we de brug over naar Traben . Ook hier verkennen we het stadsdeel, maar niet voor lang. We willen fietsen, onder meer om het een beetje warm te krijgen. Een terrasje doen zint ons niet, daarvoor is het te koud. We fietsen dan maar verder, over Kovenich, naar Reil, waar lwe toch zwichten voor een leuk terrasje ( met verwarming) en voor de koffie en de Apfelstrudel die geafficheerd staan. Het is dan al 16h30. Een 4 uurtje hebben we wel verdiend. Een tijdje later fietsen we op ons gemak terug naar ons hotel. Een warme douche doet deugd. Daarna gaan we aan tafel. We kunnen er bijzonder lekker eten, wel typisch Duits, lees : grote porties. We proeven ook voor het eerst een rode Moezelwijn. Erg lekker, wel een bijzonder kleurtje. Voor het eten en na het eten is het wat sukkelen om deze blog bij te werken. We moeten dit doen vanuit het restaurant want op de kamer hebben we geen verbinding. Soms valt de verbinding dan nog uit en is alles wat we ingegeven hebben verdwenen en moet alles opnieuw ingevoerd worden. We blijven proberen tot het gewenste resultaat er is. Al met al kunnen we nog vroeg gaan slapen. We hebben wel ook nog een route uitgestippeld die we morgen willen " befietsen". Het mag wel wat warmer worden.
Weer een lekker en stevig ontbijt, om 8h30. Ditmaal zitten we alleen in de ontbijtzaal. Op het kerkplein,waar we zicht op hebben, het is dan 9h geworden zien we plots een massa volk de kerk uitkomen . We vermoeden iets met een school want we zien nogal wat kinderen . Veel van de kleinsten hebben een "tipzakje", maar dan wel van een reuze-formaat, tot bijna 1 meter groot. Over de inhoud en de reden kunnen we alleen maar gissen. Iets voor 10h zijn we weer klaar om te vertrekken. We brengen wel eerst nog een bezoekje aan de kerk die nu open is. De kerk zit verrassend genoeg weer bomvol. Opnieuw veel kinderen en weer veel grote tipzakken. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vraag aan een dame wat hier gaande is. Het blijkt de eerste schooldag te zijn en dat gebeurt traditioneel met een misviering. Wie een " Tute" krijgt, gaat voor het eerst naar school. In die "Tute" steekt schoolgerief en veel snoep.Kwestie van de kinderen bij het begin van het schooljaar wat moed ( en energie ) te geven. Met deze wetenschap kunnen we echt beginnen met onze fietstocht. Het is eerst nog wat frisjes maar eventjes later hebben we weer volle zon en kunnen we onze jasjes opbergen en verder fietsen in ons truitje. De route van vandaag is een bosroute , de Kyll-Radweg, langs het riviertje de Kyll, door het Kylldal en langs een spoorweg. Dit heeft als voordeel dat er meestal geen grote hellingen zijn want een normale trein moet het ook van de geleidelijkheid hebben. Soms verdwijnen de sporen wel in een tunnel en daar moeten wij meestal erg hard ons best doen om bergop te geraken. In 1 geval mogen wij fietsers mee in een 150m lange tunnel - een ware belevenis. Sporen en fietspad zijn dan wel goed an elkaar gescheiden, dus geen paniek !. Het spoor is het enig teken dat wijst op " beschaving" . Voor het overige is het permanent fietsen door een immens bos waar de Kyll doorloopt. Soms passeren we half over het fietspad hangende rode rotsmassa's . Het is trouwens in het Kylldal dat indertijd de Romeinen en later hun opvolgers, hun bouwstenen haalden voor diverse bouwwerken. Zo zijn de Porta Nigra in Trier, de dom van Aachen en zelfs het oude Duitse parlementsgebouw in Berlijn , opgetrokken uit de zandsteen afkomstig uit de diverse steengroeven uit het Kylldal. Van het stationnetje van Speicher naar Speichercentrum is het maar 2 km, maar aan 18% aub! De halte aan de voet van het kerkje van Speicher is dan ook welverdiend. We picknicken er en vinden daarna ook nog een zonnig terrasje aan een Italiaanse IJsbar, "Dolomiti". We komen er verder op kracht met een cappuccino en een warme Apfelstrudel. We hebben dan al 36 km op de teller, in acht genomen het vele en soms steile klimmen,toch een hele prestatie. Midden in het bos kregen we trouwens een moeilijk tot stand komend telefoontje van Geert en Ginette VM. We beloven hen zo spoedig mogelijk terug te contacteren, eenmaal onze fietsreis voorbij is. En niet te vergeten , we worden op de laatste klim naar Speicher centrum nog geconfronteerd met een volwassen everzwijn - helaas voor het everzwijn, het is dood. Toch wel een indrukwekkend beest. Lang kan het nog niet dood zijn want er ziet er nog heel gaaf uit. O m 14h30 hebben we voldoende gerust en kunnen we aan de terugweg beginnen. En dat gaat snel, soms zeer snel, soms te snel. Vanaf 55 km per uur begin ik toch te bibberen. Wij zouden dan haast blij zijn als er toch weer een keertje bergop moet worden gefietst. Een " electrisch koppel" denkt om ons op zo' stukje bergop nog te kunnen voorbijgaan . Het is wel bij "denken" gebleven. We stoppen in Kordel. We hebben ons voorgenomen om op onze terugweg overal waar mogelijk, een terrasje te doen. Hier in Kordel is het bij de "frische Backer", recht tegenover een spoorwegovergang . Een koffie en een citroentaartje gaan er gezwind in. Ondertussen zien we ook een trein passeren. Alle dorpjes die we al passeerden, zelfs die midden in de bossen, hebben hier nog hun stationnetje met een regelmatige treinverbinding. Om 16h vervolgen we onze weg met al 56 km in de benen. Een eindje voorbij Kordel wordt ons de weg gevraagd door een koppel fietsers. Het blijken ook Belgen te zijn, aan hun taal te horen, ergens uit Antwerpen, grens Limburg. Ze zijn op weg naar België, maar hebben niets van kaart bij zich. Uit de gesprekken leiden we nochtans af dat het geoefende fietsers zijn, want ze fietsten al naar Afrika en naar Cambodja. We kunnen ze alleen maar aanbevelen de weg waarvan wij komen verder te blijven volgen om dan via Gerolstein dan naar België te fietsen. Ze hebben wel alles op hun fiets geladen, inclusief tentje. Ze komen zeker wel ergens terecht. Misschien blijven ze wel een nachtje ( vrij kamperend ) in Kordel en nemen ze daar de trein tot in de buurt van België . Wij vervolgen onze weg, met voor we in ons hotel zijn, nog 1 stop op een terras in de zon. Een frisse Bit doet zo' deugd. Terug in ons hotel, na 72 km, is het tijd om te douchen , daarna deze blog wat bijwerken , om vervolgens naar een Italiaans restaurant te wandelen, op 200m van ons hotel. We beleven een wonderlijke avond in ons restaurant " Ti Amo". We starten met een prosecco en een rundscarpaccio. Daarna degusteren we een visschotel met zalm, dorade en scampi, alles bereid op de grill, met groenten, uiteraard een Italiaanse wijn en tot slot nog een kleine espresso. Overheerlijk, met een snelle en knappe bediening en goed gezelschap. Dat is echt genieten. We geraken toch nog in ons hotel om ons over te geven in de armen van Morpheus.
Het is iets voorbij 10h15 als we vertrekkensklaar staan. Na een goeie nachtrust en een stevig ontbijt, met alles erop en eraan, je weet wel, 6 soorten charcuterie, 5 soorten kaas, 4 soorten broodjes, gekookte eitjes, confituren, groenten, peperkoek,cakes, vers fruit, platte kaas, moesli, yoghurt , enz .... Gaan we vandaag de Moezel volgen in de andere richting, stroomafwaarts, met een nog niet definitief bepaald eindpunt. Het zal afhangen van wat we zoal tegenkomen . Het weer is in ieder geval weer schitterend . De zon is al grotendeels door de mist gebroken. De eerste stop is al na 150 meter, bij de toeristische dienst om maximale info te vergaren over fietsroutes in de buurt. Helaas hebben ze niet meer dan wat we al hebben ( eigen verzameling en documentatie die we kregen van Bob H. ) We kunnen dus snel doorfietsen. Om 11h45 koffie - tijd. We zitten op een terrasje in Neumagen-Dhron en hebben er al 27km op zitten, steeds langs de Moezel. Het is een prachtig landschap waar we door fietsen, met links van ons het water, over het water de hellingen met uitgestrekte wijnvelden en rechts van ons, ook op de hellingen, eveneens wijngaarden zover het oog stekt. De kleine dorpjes en stadjes volgen elkaar op ( Longuich,Rial, Mehring. Schleich, Thornich, Kowerich, Leiwen,...) zoals ook de kronkels van de Moezel. Regelmatig zien we restanten die verwijzen naar het Romeinse Rijk dat hier, met Trier als hoofdplaats, de plak zwaaide ( 16 voor Christus tot 475 na Christus toen de Romeinen verdreven werden door de Franken) en wellicht ook genoot van de lekkere wijn die toen ook al hier verbouwd werd. Neumagen-Dhron is trouwens de oudste wijnstad van Duitsland. Toch drinken wij er koffie... Er is immers nog veel te fietsen. Ons volgende dorpje is Piesport - rare naam - maar wel gekend voor zijn wijnen, al in de 2de en 3de eeuw. Tussendoor toch nog vermelden dat ook vandaag veel fietsers op pad zijn, zoals dit ook gisteren het geval was. Gisteren was het echter zondag en nu is het maandag... Het zijn wel meestal fietsers van onze (nog jeugdige) leeftijd en een stuk ouder en, meestal e-bicers. Ook opvallend : bijna 100% rijdt "gehelmd" . Na Piesport kronkelen we verder langs de Moezel tot we uiteindelijk in Bernkastel aankomen. We hebben er dan al 52 km erop zitten . Het is al 13h50. Er is feest in het stadje, wijnfeest uiteraard. Een volledige straat langs het water is afgesloten voor het verkeer en bezaaid met wijnkraampjes en worstkraampjes . We kiezen echter voor een andere straat, het stadje in. Ook verkeersvrij of minstens -luw, met een overvloed aan mooie fachwerk-huisjes en veel terrasjes. Op een aantal plaatsen is er live muziek. We kiezen uiteindelijk voor een terras aan het Kloosterhof, in de zon. Bij een Moezel-wijntje bestellen we ook nog een goulash soep, kwestie van onze maag ook iets te gunnen. We krijgen er een mandje brood bij. Onze honger is dus zeker voor een eindje gestild. We nemen nog een koffie als toetje en dan kunnen we weer verder. Het is al 14h30. We fietsen verder langs het water tot bij de brug van Zeltingen om van daar naar Wittlich te rijden. We vinden evenwel niet de geschikte fietsroute en besluiten dan maar om nog iets verder te rijden langs het water tot in Urzig. Vandaaruit kunnen we ook Wittlich bereiken. In kilometers maakt het niet veel verschil maar we moeten er een lange en lastige klim voor lief bij nemen. Na de vele vlakke kilometers langs het water is dit eens iets anders. We zijn net Wittlich binnen en we zien plots een wegwijzer van een fietsroute naar Schweich . Hoera . Dat is wat we zochten. Na het vele klimmers gaat het nu meestal bergafwaarts. We volgen grotendeels het riviertje de Salm, door het Salmtal, op de Salmradweg. Hier geen wijngaarden meer maar andere gewassen,o.a. mais en zelfs tabak. Via Salm, Esch en Hetzerath bereiken we uiteindelijk ons uitgangspunt Schweich. We komen uit aan het kerkje dat pal voor ons hotel staat. Vooral de laatste 10 km was het echt genieten. Zonder te moeten bijsteken halen we moeiteloos snelheden van 30,40 en zelfs 1x 50 km per uur.. Niet zo verwonderlijk als je weet dat Wittlich hoog boven het Moezeldal uittorent en Schweich zo goed als in het water van de Moezel ligt. We fietsten vandaag 104 km bijeen. We prijzen ons gelukkig dat we en met onze lichte race-fietsen reden en geen bagage moesten meeslepen ( alleen een klein rugzakje en ikzelf nog een klein tasje aan het stuur voor mijn fototoestel. Om 18h30 waren we terug in ons hotel. Dus ruim de tijd voor een verkwikkende douche. Daarna is het weer aanschuiven aan tafel, opnieuw op het buitenterras ( het is nog altijd erg warm ) waar we blijkbaar de enigen zijn. Een aperitief (geen Sekt, die is blijkbaar op, maar een glaasje witte Moezelwijn is even lekker) ,een bordje met hapjes, een slaatje, een schnitzel en daarna een ijsje met ananas . Een koffie besluit ons avondmaal. We gaan daarna nog een wandeling maken in Schweich en kijken uit naar een restaurant waar we evenveel morgen kunnen eten. Dicht bij de brug is er wel iets dat ons aanstaat. Maar morgen is een andere dag, we zien dan wel weer. Nog eens deze blog bijwerken en dan gaan slapen, dit hebben we best verdiend. Vandaag zijn er weer veel berichtjes binnengekomen,zowel per GSM als via de blog, als via email. Dank aan allen. We houden jullie allemaal in gedachten.
We worden om 10h uitgezwaaid door tante Wine die op ons huis zal passen. We zijn amper 1 km verder als we al een eerste stop maken : we moeten dringend bijtanken. En pas dan zijn we echt weg. Om 12h45 , we zijn dan al even voorbij Francorchamps, is er weer een stop om iets te eten. We doen dit op een picknickplaats waar we een prachtig zicht hebben op de eindeloze dennenbossen. Goed 20 minuten later zijn we weer op weg. Om 13h45 overschrijden we de grens met Duitsland, in Winterspelt dat ons welbekend is. We hebben hier 2x een korte vakantie doorgebracht, eenmaal alleen ( met Luca, de golden retriever. Van Kurt en Els) en eenmaal met de broers en zussen van Kristien. Het roept aangename herinneringen op. Om 14h15 melden we ons aan in ons hotel Zum Stern in Schweich, op 200m van de Moezel. We worden er hartelijk verwelkomd en installeren ons in kamer 15, zeer mooi, zeer ruim maar met een in verhouding toch erg kleine badkamer, eigenlijk niet meer dan een douchecel. Eerst is het uitpakken en daarna maken we ons op voor een eerste (proef) ritje. Het is een ideaal fietsweertje. Ruim 25 graden, zo goed als windvrij, verfrissend langs het water. De eindbestemming is Trier, oudste stad van Duitsland ( omstreeks 16 voor Christus ). Het fietspad kronkelt mee met de Moezel en loopt pal naast het water, op 1 uitzondering na, waar we rond en in de industrie (haven) zone van Trier moeten fietsen. De aanduidingen van het fietspad zijn overal uitstekend zoals trouwens ook het fietspad zelf dat volledig gescheiden is van het andere wegverkeer. Het is 16h30 als we een terrasje opzoeken, met zicht op de Porta Nigra ( 2de eeuw na Christus). De koffie en de appeltaart zijn welverdiend na eerst 356 km rijden met de wagen en daarna nog 20 km fietsen. Daarna maken we, met de fiets aan de hand, een wandeling door de stad die, in vergelijking met toen we hier voor het eerst waren ( in 1971 tijdens onze huwelijksreis .), een echte metamorfose heeft ondergaan. Veel wandelstraten, leuke terrasjes, straatanimatie, gezellige drukte, fonteinen, een gerenoveerd historisch waardevol patrimonium, .... We springen alleen nog eventjes binnen in de Lieve Vrouwekerk en annex Domkerk St.-Pieter, waar we de verjaardag van mijn pa ( 1916 - 1998) herdenken. Daarna keren we huiswaarts naar ons hotel in Schweich waar we na een verfrissende douche om 19h aan tafel gaan, op het buitenterras. Het is nog steeds 25 graden en windstil. Zalig. Er is een aperitief ( Sekt uit de Moezelstreek) , een champignonnensoep, een slaatje , visfilet ( voor Kristien) en kipfilet ( voor Paul) , een dame blanche en koffie. Uiteraard is er een heerlijk wijntje, een Montepulciano , en spuitwater (Pelegrino). We besluiten de avond met een korte wandeling door Schweich. We fietsten vandaag toch nog 41km bijeen, voldoende om er morgen volop tegenaan te gaan. Niet te vergeten : op de fietstocht komen verschillende aanduidingen tegen die er ons attent op maken dat de fietsroute die we volgen eveneens een Camino-wandelroute is die naar Compostela loopt. Ook dit jaar dus ontkomen we niet aan herinneringen aan onze eerdere tocht naar Compostela. Elke fietstocht die we tot op heden ondernamen bevatte , zonder dat we dit wilden, verwijzingen naar Compostela. Dat kan geen toeval meer zijn. Na het bijwerken van deze blog en het nog beantwoorden van verschillende mailtjes, is het tijd om te gaan slapen, vermoeid en zeer gelukkig met die mooie dag die we mochten beleven. Trouwens, dank aan iedereen die ons bij het begin van onze reis alle succes toewenste . .
Bijna een zaterdag zoals gewoonlijk. 's Morgens een beetje gaan lopen in Wenduine aan zee.We doen dit al meer dan 20 jaar en nog steeds zouden we dit niet willen missen : heerlijk lopen, eerst door de bossen en duinen en daarna op het strand. Het Wielingenzwembad is het eindpunt. Daar gaan we wat zwemmen om daarna nog een terrasje te doen. Er was een tijd dat we dit met een groep van meer dan 20 personen deden. Helaas , nu resten er nog slechts een 4-tal van over. Wij blijven ervan genieten en zullen dit zolang mogelijk blijven volhouden. Zelfs al moeten we soms eens afhaken omwille van een of andere kwetsuur, we blijven telkens terugkomen. En zo hoort het. Vandaag was onze dochter Natalie ook van de partij, toch in het onderdeel lopen en terrasje doen. Het zwemmen heeft ze noodgedwongen moeten laten varen , wegens "zwempak vergeten". Dat kan natuurlijk iedereen overkomen. Yvan K. en Miek DJ wensen ons na afloop veel succes op onze fietstocht. Terug thuis, is daar al wat leven te bespeuren. Zaterdag middag is er bij ons thuis immers altijd "spaghetti-dag". Dan komen alle kinderen en kleinkinderen mee aan tafel om spaghetti te eten ( ook soms wel eens een lasagne ). Vandaag waren er maar 11 eters want er ontbraken er een paar op het appèl. Als het huis daarna weer opgeruimd is, is het eindelijk tijd om ons valies te maken. Ik stel daarbij vast dat ik geen scheermesjes meer heb en zie me dus nog genoodzaakt om nog even de stad in te fietsen. Ik zie daar nog Rein VL, mijn petekind die een paar weken terug getrouwd is (met Alicia). Het blijft bij een "goeiendag" zeggen om vervolgens onze weg verder te zetten. Terwijl ik wat verder aan deze blog werk, is Kristien al ons avondeten aan het klaarzetten. Vooraleer aan tafel te gaan, wil ik toch nog eerst wat meer zeggen over onze fietstocht. Deze begint dus morgen, zondag 7 september en duurt tot en met 21 september e.k. We vertrekken daarbij vanuit Brugge, met de wagen, met de fietsen achteraan op het fietsrek. Eindbestemming van morgen, zondag, is Schweich, een stadje aan de Moezel. Daar zullen we 4 dagen verblijven en elke dag een andere fietsroute langs en in de buurt van de Moezel "befietsen". Daarna reizen we , weer met de wagen, een 100-tal kilometers verder en verblijven we opnieuw een paar dagen in een klein hotel om ook opnieuw met de fiets de Moezel en de Moezelstreek te verkennen . En zo wordt dit nog enkele keren herhaald, tot het tijd is om huiswaarts te keren. Dit patroon wijkt wel enigszins af van wat we in het verleden deden maar daar zijn gegronde redenen voor. Nog steeds herstellend van een dubbele beenbreuk en gescheurde voorste kruisband ( linkerbeen) ( ski-ongeval) en een miniscus-operatie (rechterbeen)( overbelasting naar aanleiding van ski-ongeval ), is de fysieke paraatheid wel OK maar toch nog niet super zoals het hoort te zijn. Bovendien wil ik, zoals mijn vrouwtje dit trouwens vorig jaar al deed, ook fietsen met mijn race-fiets. Daarop is evenwel geen ruimte voor wat bagage dan ook. Hoe dan ook, het blijft wel een fiets-onderneming en we zien achteraf wel of dit nieuw model voor herhaling vatbaar is.
"Vooravond" moet niet echt letterlijk worden genomen want het is pas op zondag 7 september dat we opnieuw op fietstocht vertrekken. Het begint echter wel al te kriebelen. Vandaag, vrijdag 5 september, heb ik nog eens de fietsen aan een grondige inspectie onderworpen, de banden wat bij opgepompt tot de juiste spanning en de ketting nog wat ontvet, gekuist en wat geolied . Ook de tuin heb ik nog een beurt gegeven, tenminste, ik heb het gras nog kort gereden . De rest van de tuin laat ik over aan de wijsheid van de natuur zelf. Deze blog opstarten was een volgend agendapunt. En dat vroeg niet zo heel veel niet meer. Sedert we onze fietstochten zijn begonnen en daaraan verbonden een speciale blog, heb ik er al wat ervaring mee. Wij raden iedereen aan dit ook van zijn eigen reizen te doen. Nu nog beleven wij erg veel plezier aan het herlezen van onze eerdere blogs, het is alsof we die verschillende reizen weer helemaal opnieuw beleven, met alle details erop en eraan. Dit zou wellicht niet mogelijk zijn zonder die schriftelijke of "geblogde" neerslag. Eerder op de dag heb ik nog wat rondgereden met de aanhangwagen ( van Kurt ) om enerzijds het grote BBQ-stel van Steven en Mieke weer bij hen thuis te brengen ( hadden wij geleend voor een grote BBQ nav. mijn verjaardag ) en om een herstelde fiets van Kasper weer in Oostkamp te krijgen ( soms staat "opa zijn" wel eens gelijk aan "fietshersteller zijn"). Bij Steven aangekomen, zag ik daar Ivan K. ,pas terug van een fietstocht met vrienden , eveneens langs de Moezel. Hij had het daar erg goed gesteld. Meer details beloofde hij voor morgen zaterdag, na onze loop in Wenduine want nu stond hij op het punt om te vertrekken voor een nieuwe fiets-dagtocht richting Veurne, samen met zijn vrouwtje en met nog wat familie. En te bedenken dat wij , Kristien en ik, gisteren nog in diezelfde buurt aan het fietsen waren ( Diksmuide, Nieuwpoort, Veurne, Lo-Reninghe ....). In Oostkamp, bij Kurt, heb ik daar de aanhangwagen terug geplaatst en de herstelde fiets ook afgeleverd onder het waakzame oog van Els, onze schone schoondochter die bezig was een receptje van Jeroen Meus uit te proberen. Het zag en rook erg lekker, meer kan ik er niet over zeggen. Vandaar ben ik dan vertrokken om nog wat boodschappen te doen en om vervolgens, eenmaal thuis, genietend van een aperitiefje, eten klaar te maken voor mijn vrouwtje en mezelf. Om 15h was er dan mijn wekelijks tennispartijtje met mijn broer Jan. Het was een heerlijk tennis-weertje : geen brandende zon maar toch warm en windstil. Wij spelen ook nog elke donderdagavond, maar dan wel met 4 (Annemie, vrouwtje van Jan, Natalie,mijn dochter,en dan ook Jan en ikzelf ). Gisterenavond verloren Natalie en ikzelf nipt van de tegenstanders (6-7). Deze namiddag werd het een gelijkspel (3-3) na een boeiend spel. Na de tennis ben ik nog even langs gegaan om een doktersvoorschrift voor mijn bloedverdunners , kwestie van deze te kunnen krijgen aan terugbetalingstarief. Ik neem deze pilletjes al een behoorlijk lange periode, elke dag eentje, maar ik weet echt niet of deze nu van enig nut zijn. Ik voel in ieder geval geen enkel effect en dus denk ik : baat het niet, het schaadt ook niet.
