-------- succes is niet definitief, falen nooit fataal; het is de moed die telt ----------- Quote van Marianne Vos, méérvoudig wereldkampioene wielrennen Over hoe de fietsmicrobe me te pakken kreeg...
03-05-2011
EN WE TRAINEN LUSTIG VERDER !
Ook al kunnen we de weg niet op... Onder stoom op het terras.
Vanaf 1 september vorig jaar reed ik om de andere dag een kort toerke van ongeveer 1u langs de Dender. Ik deed dat onder elke weersomstandigheid en zonder onderbreken
Halfweg november deed ik voor alle zekerheid een fietsinspanningstest bij een sportarts (Dr. Hans Cooman, de bekende dopingjager ). Daaruit bleek dat ik de basisconditie had van een 30-jarige (ongetrainde) vrouw. Allez, dat was goed nieuws, maar nu nog er een 55-jarige getrainde vrouw van maken dacht ik bij mezelf
Ik kreeg in ieder geval groen licht betreffende mijn hart, en kreeg een medisch sportattest mee.
Toen heb ik een betere fiets aangeschaft, een hybridefiets, iets tussen mountainbike en gewone fiets.
Kon dus met versnellingen beginnen te experimenteren en had ook méér plezier in het trainen.
Algauw werden de afstanden die ik aflegde groter.
Eind februari dit jaar zette ik me voor het eerst op mijn nieuwe racefiets (de nieuwe dama Bianchi). Was serieus wennen aan de zithouding en het sturen, schakelen en drinken terwijl het rijden enzovoort. Maar tot mijn verrassing zat het steeds goed. Geen rugpijn, geen zadelpijn (ook nie na 5 uur fietsen)...
OP 9 MAAND VAN DE ZETEL NAAR DE TOP VAN DE VENTOUX
Hoe kom ik er bij om die uitdaging aan te gaan?
Het respect voor de legendarisch berg ontstond reeds in mijn kinderjaren toen ik samen met mijn vader met grote ogen zat tv te kijken naar de ritten van de Tour de France.
Als kind zag ik ook live op tv, Tom Simpson waggelen en neerzijgen op de witte flanken van de Ventoux...
Vele jaren gingen voorbij, nooit meer aan de Ventoux gedacht, tot een 5-tal jaar geleden, een reportage van de Planckaerts, toen daagden de 2 zonen mekaar uit in een gekke bui om de Ventoux op te gaan rijden. Maar ook stelde ik me méér en méér vragen na het lezen van verhalen van andere BVs die aan het trainen waren om de Ventoux op te rijden hoe doen die dat ? hoe lukken die dat?
Een 5-tal jaar geleden zei ik plots tegen Lut: ik rij binnen de 2 jaar de Ventoux op. Ze zei maar allez, hoe kan je nu zoiets zeggen, terwijl ze me als gek bekeek, je weet toch dat je dit nooit kan, ongetraind en vooral dat op je leeftijd !
Het plan werd dan door mij aan de kant geschoven, ik geloofde er eigenlijk zelf niet ECHT in.
Verleden jaar echter, toen ik voor het eerst het sterke verhaal hoorde van Caro, die één van de uitverkoren was om mee te rijden met de groep van 10 voor Tour, initiatief van de Bond Moyson, was ik totaal overdonderd van haar kunnen en doorzetten en begon ik terug te dromen
Wat Caro en haar collegas hebben gepresteerd is niet min ! www.10voortour.be
Op een periode van 9 maand klaargestoomd om een (liefst 180km lange) bergrit, een étappe van de Tour voor cyclosportieven mee te rijden. De legendarisch rit van 2010 over de Tourmalet !
Nadat ik contact had opgenomen met Caro, en ze me overtuigde dat men conditie kon opbouwen, begon ik stilletjes aan te gaan trainen...
