Graag geven we nog een de informatie door hoe U het project kan steunen:
rechtstreekse gift aan het Myanmar-project kan door te storten op 001-0893155-55 ( iban BE31 0010 8931 5555) op naam van UZA-Myanmar Dr. Beaucourt met als mededeling : gift 21-SON11. voor giften vanaf 30,00 euro krijgt u een fiscaal attest.
Gewoon doen is de boodschap, allen die gisteren de voordracht hebben gezien zij er van overtuigd dat er nog veel werk en dus ook geld nodig is.
Ik geef dit maar even mee omdat we horen dat het weer bij jullie ook nogal speciaal is.
Maar eerst even over gisteren, zoals Roel en Pat al wisten te vertellen was er gisteren zoveel werk en versterkende dranken dat we niet de tijd hadden om de blog aan te vullen.
Daarenboven hebben we Luc gisteren overtuigd om eens te laten zien wat ze allemaal doen met hun V-Med team. We hebben een zeer boeiende presentatie gekregen over het werk van V-Med in Haïti en een korte toevoeging over de ramp in Myanmar. Zonder in details te treden heeft deze voordracht het enthousiasme om verder te fietsen alleen maar vergroot.
Vandaag dus een -oorspronkelijk korte- zeer zware rit. Bij de bevoorrading doken onze leeuwen als gekken op de broodjes, voor de verandering hadden we de zachte sandwiches vervangen door echte franse broden en de plakjeskaas door Brie met Honing. Na een welverdiende rust werd de weg vervolgd , gelukkig bergaf.
Aangezien we met de MoHo nog altijd wat opruimwerk hebben, vertrekken wij meestal een kwartiertje later dan de renners. Ook vanmiddag was dat zo. Na de rustplek ging het bergaf naar de Rhone vallei en hebben we de renners niet meer kunnen inhalen. Gelukkig dat we dankzij de hulp van Bram van TomTom en de mevrouw van Garmin een kortere weg vinden, zodat we ook vandaag weer iedereen konden inchecken tegen de tijd dat ze vermoeid maar voldaan aankomen.
Na een heerlijke maaltijd (voor de geinteresseerden: preitaartje met salade, varkenslapje met pasta en princesseboontjes, en een crème brulée) werd er nog even nagepraat aan het Moho command center, ook wel bekend als the bar on wheels. Vrij vroeg verdween iedereen naar de kamers en kwam er over de Campanile een vredige rust.
Mannen, veel succes morgen en wij zullen er weer staan met onze broodjes.
Na enkele dagen van ultieme drukte 's avonds vindt uw mechanics team terug even de tijd om een nieuw bericht toe te voegen over hun wedervaren in deze onvergetelijke reis.
Vandaag kreeg "Den Dockx" bezoek van de presentators van Top Gear. Ze wilden immers een programma maken over extreme topbelasting in haakse bochten bij grote bestelwagens. Nou dan waren ze bij ons wel aan het juiste adres vandaag. Lees en geniet...!
Een en ander begon al bij het buitenrijden uit Saint Etienne deze morgen. Na een "securitybriefing" door Oppermotoman en Eekhoorn- doe- al- Danny toog iedereen met een klein hartje aan het werk. Netjes twee aan twee zoals geïnstructeerd toerde het peleton als brave schoolkinderen op verkeersles door de heksenketel van deze miljoenenstad achter Mother Goose aan.
Supergeconcentreerd en met een bang hartje trapten onze Pedaalridders tussen een wirwar van trams, autobussen en verkeerd geparkeerde voeruigen allerlei tot plots zelfs de Grote Danny geconfonteerd werd met de beperktheden van een GPS-systeem dat misleid werd door een verloren gelopen Sens Unique...
Toen het pak renners voor de tweede keer dezelfde helling opdraafde en "Den Dockx" de 5de (vijfde!) keer door een rood licht pleurde, besloot Mother Goose dat het genoeg was geweest en stuurde het intussen licht angstige peleton resoluut naar de meest drastische oplossing ; een tunnel met genoeg passerend verkeer om een gemiddelde Boomse Steenweg jaloers te maken! Als een nest jonge bange eenden dook de hele bende het ongewisse in met ons erachteraan. Jongens, dat waren beslist de moeilijkste 2OO meter van de hele reis. Lawaai alom, zwaar getoeter en het gehele peleton dat in een CO2 bad gedoopt werd, het was een hallucinant zicht...!
Gelukkig verliep ook dit avontuur goed en al gauw bevonden onze Helden zich terug op hun vertrouwde opdracht : de afmattende niet aflatende strijd om het zwarte asfalt te overwinnen.
En dat overwinnen kon tellen vandaag. De tunnelstage was nog maar net achter de rug of ze werden knarsentandend een serieuse col buiten categorie voorgeschoteld. Direct kraakte het peleton maar brak niet : eendrachtig stormden de redders de helling op en ieder vocht voor wat hij waard was. Hijgend, zwetend en vloekend werden de hellingen afgewerkt tot plots de Redders van de Ravitaillering Peter en Frans voor een schitterende Room with a view gezorgd hadden : een fantastisch bevoorradingspunt met een uitzicht om U tegen te zeggen!
Zoals gewoonlijk was de catering weer top en het peleton dook opnieuw de afgrond in.
Den Dockx en zijn voermannen doken mee en snelheden van om en bij de 70 km/u spoedde iedereen zich naar Montelimar, de afspraak van vandaag. Daar aangekomen stonden wederom 185 kilometer op de teller en had ook uw toegewijd team de uitdaging doorstaan.
Chapeau weeral aan iedereen vandaag jongens!
Ook de jongens van de mobilhome hadden ondanks hun andere drukke bezigheden de aankomst bereikt en ontzegde ons raar maar waar de toegang tot hun Heiligdom : immers, Peter was voor de negende keer deze week zijn voertuig aan het poetsen en wenste daarbij niet gestoord te worden. Over toewijding gesproken zeg!
Zo morgen is de grote dag, iedereen kijkt reikhalzend uit naar de apotheose van deze week : de fameuze beklimming van de beruchte Mont Ventoux! Vedi Vinci komt dus wel degelijk echt dichtbij!!!
Na enkele dagen van ultieme drukte 's avonds vindt uw mechanics team terug even de tijd om een nieuw bericht toe te voegen over hun wedervaren in deze onvergetelijke reis.
Vandaag kreeg "Den Dockx" bezoek van de presentators van Top Gear. Ze wilden immers een programma maken over extreme topbelasting in haakse bochten bij grote bestelwagens. Nou dan waren ze bij ons wel aan het juiste adres vandaag. Lees en geniet...!
Een en ander begon al bij het buitenrijden uit Saint Etienne deze morgen. Na een "securitybriefing" door Oppermotoman en Eekhoorn- doe- al- Danny toog iedereen met een klein hartje aan het werk. Netjes twee aan twee zoals geïnstructeerd toerde het peleton als brave schoolkinderen op verkeersles door de heksenketel van deze miljoenenstad achter Mother Goose aan.
Supergeconcentreerd en met een bang hartje trapten onze Pedaalridders tussen een wirwar van trams, autobussen en verkeerd geparkeerde voeruigen allerlei tot plots zelfs de Grote Danny geconfonteerd werd met de beperktheden van een GPS-systeem dat misleid werd door een verloren gelopen Sens Unique...
Toen het pak renners voor de tweede keer dezelfde helling opdraafde en "Den Dockx" de 5de (vijfde!) keer door een rood licht pleurde, besloot Mother Goose dat het genoeg was geweest en stuurde het intussen licht angstige peleton resoluut naar de meest drastische oplossing ; een tunnel met genoeg passerend verkeer om een gemiddelde Boomse Steenweg jaloers te maken! Als een nest jonge bange eenden dook de hele bende het ongewisse in met ons erachteraan. Jongens, dat waren beslist de moeilijkste 2OO meter van de hele reis. Lawaai alom, zwaar getoeter en het gehele peleton dat in een CO2 bad gedoopt werd, het was een hallucinant zicht...!
Gelukkig verliep ook dit avontuur goed en al gauw bevonden onze Helden zich terug op hun vertrouwde opdracht : de afmattende niet aflatende strijd om het zwarte asfalt te overwinnen.
En dat overwinnen kon tellen vandaag. De tunnelstage was nog maar net achter de rug of ze werden knarsentandend een serieuse col buiten categorie voorgeschoteld. Direct kraakte het peleton maar brak niet : eendrachtig stormden de redders de helling op en ieder vocht voor wat hij waard was. Hijgend, zwetend en vloekend werden de hellingen afgewerkt tot plots de Redders van de Ravitaillering Peter en Frans voor een schitterende Room with a view gezorgd hadden : een fantastisch bevoorradingspunt met een uitzicht om U tegen te zeggen!
Zoals gewoonlijk was de catering weer top en het peleton dook opnieuw de afgrond in.
Den Dockx en zijn voermannen doken mee en snelheden van om en bij de 70 km/u spoedde iedereen zich naar Montelimar, de afspraak van vandaag. Daar aangekomen stonden wederom 185 kilometer op de teller en had ook uw toegewijd team de uitdaging doorstaan.
Chapeau weeral aan iedereen vandaag jongens!
Ook de jongens van de mobilhome hadden ondanks hun andere drukke bezigheden de aankomst bereikt en ontzegde ons raar maar waar de toegang tot hun Heiligdom : immers, Peter was voor de negende keer deze week zijn voertuig aan het poetsen en wenste daarbij niet gestoord te worden. Over toewijding gesproken zeg!
Zo morgen is de grote dag, iedereen kijkt reikhalzend uit naar de apotheose van deze week : de fameuze beklimming van de beruchte Mont Ventoux! Vedi Vinci komt dus wel degelijk echt dichtbij!!!
Dat was een leuk berichtje zeg! Hopelijk heeft iedereen fijn geslapen vannacht en kan iedereen fris naar school. Maudje, niet te vroeg opstaan he want dat zijn ze daar niet gewoon hoor zo vroeg. Hier is alles heel plezant voor ons. De fietsers doen heel hard hun best elke dag en rijden 150 km per dag!
Wij moeten zorgen dat ze genoeg eten en drinken hebben onderweg en vervoeren al hun bagage. die wordt dan elke avond uitgeladen zodat iedereen zich terug proper kan wassen en vroeg kan gaan slapen want iedereen is heel moe elke avond.
Allez meisjes, tot zaterdagmorgen en goed sporten iedereen he!
Ik ga seffens nog een berichtje schrijven voor iedereen want dat is ook wel een beetje mijn taakje...
Beste thuisblijvers en zeker mijn Martineke & Nathalieke
De boel is is hier perfect geregeld en ieder kent zijn plaats in deze toffe groep. De "grote" jongens helpen hier perfect ,zeg maar de zwakkere metgezellen, wanneer het hen wat moeilijk is om de berg op te komen. Dagelijks lachen we hier wat af ( iets minder berg op), allé alles is hier ok !!
ps Dit is voor mijn 2 schatjes, dikke kussen vanuit Frankrijk en laat ook eens wat van jullie horen op de blog. Kusjes Martin
Geacht thuisfront, Het doet het gehele team deugt om zovele reacties te lezen vanuit het thuisfront. Waavoor dank vanwege de gehele groep. Ondertussen hebben we 4 ritten achter de rug en begint het aantal vemoeide en verzuurde benen toe te nemen. Maar belangrijker is dat de groep, begeleiding en fietsers, naar elkaar toe begint te groeien, tot een geolied team. De grappen en grollen zijn niet uit de lucht, wat enorm bijdraagt tot de sfeer. Ja ook tijdens het fietsen.... Nu toch nog. Vanaf morgen begint het moeilijkere klimwerk, maar met jullie steun indachtig zullen we dit allen zeker tot een goed einde trachten te brengen. Groetjes vanwege het ganse team.
Wat een rustig dagje ging worden is voor de bar motorhome een hele klus geworden. Na de zware "licht glooiende" rit van gisteren werd er bij de avonddrink gezegd dat ze het vandaag wat rustiger aan gingen doen.
Daarenboven had niet iedereen even goed geslapen door een paar kamers franse jonge gasten die luidruchtig moesten overlegen wat ze vandaag gingen doen. Het is ons nog altijd onduidelijk waarom je daarbij met meubilair moet schuiven, maar kom maar dat zal wel frans zijn zeker.
Dus een rustige rit die van start ging om exact negen uur, de dreigende onweerswolken tegemoet. Afspraak rond 12h30 - 13h00 op plek X voor een hapje. Na wat opruimen, afval sorteren en glas in de correcte bak gooien (onder het toeziend oog van de matrone van Kyriad Epernay) kwam Frans lichtjes ontdaan terug, de motorhome snorde al ongeduldig en niets stond een fijne dag cateren nog in de weg.
Aangezien de voorraad versterkende avonddrank (type Fisher, Leffe en Hoegaarden) veel verder verminderd was dan verwacht gingen we eerst langs een van die mega koopcenters die Frankrijk rijk is en die bijna altijd open zijn. Behalve op Zondag 12 09 2010 op onze route. Niet getreurd, dan winnen we wat tijd. Volgende stop was een Avia tankstation. Aangezien we gisteren wat problemen hadden met de aanvaarding van de tankkaarten was het de bedoeling vandaag elk merk van tankstations uit te proberen tot we succes hadden. Ook dat viel reuze mee want in dat piepklein stationneke nam zonder problemen de kaart aan. Weer tijd gewonnen dus...
Naast het tankstation was een boerderij. Aangezien we toch al 2x tijd gewonnen hadden en de interesse in de productie van de agrarische nijverheid in de champagnestreek groot is bij het cateringteam hebben we ons door de boerin des huises laten voorlichten over hoe zij hun product maken en onderricht gekregen in hoe het smaakt.
Op het einde van deze korte doch leerrijke lezing kwam er telefoon van het medisch team. Hoe ver waren wij nog van de rustplek verwijderd en hoelang gingen we er over doen. Tomtom wist te vertellen dat het nog 68 km was, volgens Garmin 66, maar beide waren er over eens dat we er een klein uur over gingen doen wat ons ruimschoots de tijd gaf om de lunch voor de renners klaar te maken. We spraken de juiste plek af en vervolgden onze weg.
Vandaag stond er op het menu: bolletjes van in de oven gebakken geplet graan, met licht gezouten in heet water gedompeld speenvarkentje of dezelfde bolletjes met schijfjes gestremde melk. Zoals gezegd dus tijd zat.
Genietend van het schitterende champagne landschap bellen we ""den docx" op om posities te vergelijken. De fietsers waren goed opgeschoten en zouden zo'n uur vroeger op de verzamelplek zijn.
Een helse rit, die dan nog eens twee maal verlengd werd door een paar omleidingen ten gevolge van werken (alsof men dat zou doen als die andere Tour langskomt!), volgde. Tijdens deze rit werden door Frans de bolletjes geprepareerd, en net toen men ""den docx" wilde uitladen om aan de onderaan getaste noodvoorraad Cola te kunnen waren ook wij ter plekke. Toen even later ook het medisch team terug was van een verkenning van de lokale floklore stond niets een lichte lunch in de weg.
Aangezien het vandaag wel licht glooiend was en de wind in de rug stond waren onze moedige pedaalduwers een uurtje vroeger. Er werd heel wat afgelachen daar naast het kerkhof waar ze gestopt waren, waardoor we ons nog steeds afvragen of we daar niemand wakker gemaakt hebben. Indien wel zitten wij gelukkig een heel stuk verder nu.
Na het verzamelen van de afval en het opruimen van de site - ja hoor, wij laten altijd alles netjes achter - vervolgden we onze weg naar het hotel om de check in te doen. Onderweg verloren we een kwartier door een of andere groep fietsers met een camionette van Dockx erachter die de gehele rijweg in beslag namen maar ook dat kreeg echter het humeur niet stuk.
Dank zij een perfecte service in de mega Campanile van Auxerre was iedereen netjes ingecheckt tegen de aankomst, helaas echter in de gietende regen. Iedereen naar de kamer en de douche in en tegen dat dat achter de rug was kon er aan de mobilhome rustig nagekaart worden bij de overschot van het versterkend vloeibaar voedsel.
Een fijne maaltijd, voor sommigen gevolgd door een tweede fijne maaltijd (hoe blijven jullie zo mager eigenlijk?), sloot de dag af. Ondertussen was de was klaar en (door gebrek aan versterkende vochtigheid vermoeden we) was rond 21h00 iedereen vertrokken naar de kamers.
Sorry dat u gisteren even op uw honger bleef zitten maar door computertechnische problemen was gisteren geen blogaanvulling mogelijk.
Echter, de crew heeft het probleem opgelost en we staan terug in verbinding met de buitenwereld. Driewerf Hoera voor onszelf dus en in extremisch nog een update van de gebeurtenissen van gisteren...
Wist u dat er in deze contreien 784 Boulevards, Avenues, Rues en boerewegeltjes zijn die genoemd zijn naar 's lands nationale Held en sterkhouder der Franse Natiën Charles De Gaulle? (Charel voor de vrienden) Wij wel. Sinds de "Crew Evaluatie Meeting" die dagdagelijks in het Mobilhome Command Center van onze Held Peter De Ridder gehouden wordt en de coördinaten voor de rustpauze van de volgende dag besproken worden.
En dat terwijl wij dachten dat "de Charel" een chauffeur van 420 was...
784 dus jawel. Waar enkele eeuwen geleden ene Mercator nog verschillende uren nodig had om te berekenen wat zijn positie was, kunnen de Tomtommekes van Nonkel Pat en ome Danny met de middelen van de moderne techniek op enkele seconden berekenen waar we zijn!
Enfin, de rit van 11 september was er een die kon tellen. Wat aanvankelijk gebriefd werd als een "Frans Vlakke Rit" bleek enigszins anders uit te draaien. De rit ging van Maubeuge naar Epernay, een licht zaterdagtripke van 168 km.
Plat dus.
Terwijl voor de pauze het peleton nog volledig in gevechtsorde de vijand trotseerde, brak de veer van sommige pedaalridders finaal af na de middagspeeltijd. Dat Frans Vlak bleek een lichtelijk onderschatte term voor een parcours dat zwaar geaccidenteerd kon genoemd worden.
Hoge steile heuvels wisselden zich af met nog steilere en nog hogere en de eerste tranen van pijn rolden over verwrongen gezichten....
Een Franse charmezanger schalt "On Ira tous au paradis" op de radio, een mening die niet door iedereen gedeeld werd op dat moment.
Het is dan ook aandoenlijk te zien dat de sterksten de zwakkere broeders proberen te helpen tijdens de moeilijkere stukken. Vooral de immer grappende Dave en Halve Fransman Glenn ontpoppen zich als regelrechte Helpertjes. Als doorgedreven musketiers stuiven deze d'Artagnans terug naar beneden om collega's de berg over te helpen of om water te komen halen... Merci jongens.
Onnodig te zeggen dat de Dietse woordenschat stevig uitgebreid werd vandaag, een bloemlezing mogen wij u niet onthouden :
Op 35 km na vertrek vliegen ongeïdentificeerde gele attributen uit de GFT bak continu tegen de voorruit van den Dockx. Een en ander bleken bananenschillen te zijn die door ongecontroleerde renners stomweg tegen de bus gesmeten worden.
Dit fenomeen wordt nu in de volksmond het "bannannenschellensyndroom" genoemd...
Zo Dames en Heren, de Tarte a Tin of hoe schrijf je dat wacht!
Straks meer! Uw eventuele reacties horen wij graag op het door u reeds gekende adres, dat blijkbaar door u reeds zeer goed gekend is, waarvoor dank!
