Deze morgen zit ik om 8 uur aan de ontbijttafel. Om 10h30 komt het taxibusje en ik heb nog veel werk met alles terug in te pakken. In het stuurtasje leg ik de GPS mijn fototoestel en de zonnecrème. Verder vul ik het op met kleren om het daarna op te bergen in één van de twee grote fietstassen. Ook de fietshelm vul ik op met fleren en verdwijnt in de andere fietstas waar ook mijn laptop en zonnepaneeltje zitten. De flesjes met mijn reservewater maak ik leeg en gaan de vuilbak ik. Mijn grootte tassen worden verder opgevuld met al mijn kleren. Eén fietsbroek bovenaan om aan te doen wanneer ik land in Brussel. De eerste kleine fietstas bevat een uitgedunde toiletzak, mijn 2 lege drinkbussen, mijn EHBO & medicatie tasje, de sleutel voor mijn pedalen, en het gereedschap om mijn stuur los te zetten en de ketting te onderhouden. Daar komen later mijn pedalen, fietscomputer en de rek van de bagagedrager nog bij. In het andere kleine tasje zitten dikke handschoenen, opladers voor AA-batterijtjes en het fototoestel, de transformator van de laptop, mijn externe geheugenkaart , een kabeltje om mijn GPS met de computer te verbinden, mijn windstopper, al de regenkledij en mijn zadeltasje met plakgerief en fietssleuteltjes. Wat ik nog over heb aan voedsel blijft achter, evenals de restjes scheerzeep, douchegel en tandpasta. Aldus geraakt alles toch in de vier tassen. Daarna bind ik met bindertjes de kleine fietstassen aan elkaar en doe hetzelfde met de grootte. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik wandel nog eens door de kamer. Ja, alles wat mee moet zit erin. Als ik ga uitchecken staat het busje al klaar. Eigenlijk is er niet genoeg plaats in zijn busje om mijn fiets op te bergen. De man heeft gewoon de achterste rij stoelen in zijn Vito neergeklapt en schrikt een beetje van de afmetingen die mijn fiets heeft. Maar mits wat foefelwerk kan het kofferdeksel toe en zijn we onderweg naar de luchthaven. Daar ben ik erg goed op tijd. Ik doe de pedalen van mijn fiets, draai het stuur een kwart slag en zet mijn banden plat. Dan ga ik vragen of ze hem kunnen inpakken. En ja hoor. Voor 3500 HUF wikkelen zij hem volledig in de folie. Ik moet nog een half uur wachten vooraleer ik kan inchecken. Blijkbaar kan dat ook elektronisch aan een automaat. Ik sta daar toch maar wat te staan en ga dat eens proberen. Het werkt prima. Ik moet alleen mijn spullen nog kwijt. Twintig minuten later beginnen ze in te checken voor Brussel. Ik sta als eerste in de rij, geef mijn papieren af en zet mijn bagage op de band. Twee stuks met een totaalgewicht van 25 kg. Dat viel eigenlijk nog best mee. In Brussel had men gezegd dat mijn fiets wel geboekt was, maar dat ik hem ter plaatse moest betalen. Hier zagen zij dat anders. De fiets was volgens hun betaald, maar ik moest opleggen voor de bagage. 4000 HUF. Het kwam ongeveer op hetzelfde neer. Daar ga ik dan ook niet moeilijk over doen.

De vlucht verloopt heel goed. Om 15h30 zetten de piloten ons neer op Belgische bodem. Uit mijn bagage haal ik eerst een trui en mijn fietsbroek. Wanneer ik terug ben na het wisselen van ondergoed naar een fietsbroek, ligt mijn gemummificeerde fiets er ook. Een spatlapje aan het spatbord achteraan is stuk. Dat vooraan staat ook helemaal verwrongen.  Oké, daar gaan we ook geen probleem van maken. Ik zet alles terug op zijn plaats en ben klaar om te vertrekken. Wanneer ik mij naar buiten begeef ondervind ik een probleem aan mijn voorwiel. Er zit een lichte slag in en mijn spatbord schuurt ertegen. Dat spatbord is geen probleem en krijg ik zo verholpen. Voor de slag in mijn wiel ga ik terug binnen om het te melden. Op dat moment staat mijn besluit vast. Ik ga met de trein tot Aarschot en fiets van Aarschot naar huis.

Aangekomen in de kelderverdieping van de luchthaven zie ik at de eerste trein naar Leuven een onbepaalde vertraging heeft. Wanneer ik mijn tickets heb gekocht staat er dat hij wordt afgelast. De eerst volgende komt om 17h38. In Leuven begint het weekeinde voor de studenten. Het is er onwaarschijnlijk druk. En dan sta ik daar, met een fiets waar vier volle fietstassen aan hangen op het perron voor iedereen in de weg. Ik voel mij er een beetje onwennig bij, maar eigenlijk is er ook niemand die er een probleem rond maakt. Een kwartiertje later komt de trein met de gebruikelijke 6 minuten vertraging aangereden. De deur voor de fietsers en rolstoelgebruikers stopt bijna vlak voor mijn neus. Een vriendelijke trein conductrice, welke haar dienst erop zit en onderweg is naar huis, doet voor mij de deur open en verwittigt de conductrice met dienst op deze trein van mijn aanwezigheid. In Aarschot komt diezelfde conductrice de deur terug open doen voor mij. Nog 13 km fietsen scheiden mij van mijn thuiskomst.

Home sweet home. Een pakje frietjes van de frituur. Eventjes lekker chillen. De post eens doornemen en een bezoekje brengen aan mijn ouders. Om half twaalf kom ik terug thuis. Het zit erop. Ik heb mijn hoofd niet tegen mijn hoofdkussen of ik slaap. Zes sterren had ik gezegd… ze zijn werkelijk onbetaalbaar.