Deze morgen heb ik de geurhinder op mijn kamer gemeld aan de receptie. Roomservice heeft het raam komen open doen en dat heeft voor beterschap gezorgd. Maar echt weg is het nog niet. Ze zijn niet terug geweest om het te sluiten en ik ga het ook niet vragen. Ik kan nog steeds het binnenste raam sluiten als ik dat wil.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Voor het vertrek morgen was erg onzeker. Ik had nog enkele onbeantwoorde vragen over het vervoer van mijn fiets met het vliegtuig en daarom wou ik erg graag vandaag eens tot op de luchthaven geraken. En gelukkig heb ik dat gedaan. Ik was anders morgen niet thuis gekomen. Iets voor de middag nam ik de metro tot aan het station. En dan de trein naar de luchthaven. Tot daar viel het nog mee. Ik kreeg de deur van de trein niet open en moest mij haasten naar een andere deur. De trein vertrok daarna met de deuren open en ik hoop dat de oorzaak daarvan niet aan mij lag. Er stond aan de deur maar één hendeltje, maar daar ging de deur niet mee open. Joost mag weten wat dat hendeltje dan wel doet?

Ik dus verder naar het luchthaven gebouw. Men stuurde mij van het kastje naar de muur. Na een dik half uur kon er toch iemand uitleggen dat ik in het verkeerde luchthavengebouw stond. Dit was terminal 1 en ik zou in terminal 2B moeten zijn. Zo een 6 kilometer verderop. En hoe geraak je daar? Niet met de trein, niet met de metro, alleen met de taxi of het minibusje. Ik nam de taxi. Onderweg werd mij al iets duidelijk. Als ik hier met de fiets naartoe wil, dan moet ik via de pechstrook van de autosnelweg. Een fietspad is hier nergens te bespeuren.

De taxi zet mij af aan terminal 2B. Alweer een half uur zoeken verder wordt ik naar terminal 2A verwezen. Daar kijk ik recht op een rij incheckende mensen die de vlucht naar Brussel vandaag nemen die op hetzelfde uur als de mijne morgen vertrekt. Een vriendelijke mevrouw in een pakje van Brussels Airlines staat achteraan de rij. Ik vertel haar waarvoor ik langs kom en zij verwijst mij door naar de eerste verdieping. In het bureautje naast de post kunnen ze mij helpen. Ik krijg te horen dat ik mijn fiets niet hoef in te pakken. Stuur draaien, pedalen eraf en banden plat is voldoende. Zij zoekt ook een wegbeschrijving op het internet om van het hotel naar de luchthaven te fietsen. Deze is echter in het Hongaars en voor mij onverstaanbaar. Tot daar mijn vragen. Hopelijk gaat het morgen iets vlotter. Ik weet nu tenminste waar ik morgen moet zijn. Dat neemt al een pak stress van mij weg. Had ik dit allemaal voorgehad morgen met mijn fiets en al mijn zakken… dan was de vlieger heel zeker gaan vliegen. Zonder mij.

De terugweg naar het hotel neem ik met de minibus. Ik vraag in één keer aan de receptioniste of het niet mogelijk is om mij  morgen aan het hotel te komen halen en mijn fiets in hun busje mee te nemen. Ze maakt een Hongaars telefoontje en zegt dat het niet mogelijk is. In het hotel probeer ik op mijn computer een weg uit te tekenen, maar het is onbegonnen werk. Het laatste stuk is altijd via de autostrade. Ik zie nog maar één uitweg. De receptie van het hotel. Ook deze man belt naar de centrale van de minibusjes. “Gaat niet!” zeggen ze daar. Hij zoekt in een boekje naar een nummer. Waarschijnlijk de grote baas van het bedrijfje. Wanneer hij daar naar belt begint hij te schrijven. Een 8 met drie nullen. Wanneer hij ophangt, legt hij mij uit dat ze bij die firma ook een zilvergrijze Vito hebben waar de zetels uit kunnen. Dat busje zal hier morgen om 10h30 staan en ik moet er 8000 HUF voor betalen (iets meer dan dertig euro). Niet twijfelen. Mijn probleem is hiermee opgelost. Als iedereen zich morgen aan zijn woord houdt, geraak ik morgen terug in Brussel.

Daarna ben ik langs een fietsenwinkel geweest om een kartonnen doos te vragen waar de fietsen in toekomen. Maar helaas. Ze hebben vorige week alles met het vuil meegegeven. Er stonden er nochtans 2 ingepakte. Maar om er één uit te pakken hadden zij duidelijk geen zin. De winkel die ik nodig had om beschermingsmateriaal te kopen zou de HBY of zoiets moeten zijn. Maar met de beschrijving die ik krijg blijft die onvindbaar.

Na een kleine wandeling door de stad is het tijd om te eten. Daarna heb ik de metro genomen tot aan de andere kant van de Donau, recht tegenover het prachtige parlementsgebouw. Dit is echt het enige van deze ganse stad wat mij echt kon bekoren. Een gevoel dat ik in Hongarije erg vaak heb gehad. Eén gebouw per stad waarvan je denkt “yes, dit is echt prachtig” en voor de rest niets speciaals.

Ik ben er eventjes aan de waterkant gaan zitten. Het begon te druppelen en regelmatig schoot er een bliksemschicht door de lucht. Wat een prachtig spektakel toch! Na een kwartiertje ben ik rechtgestaan en heb ik gedacht “tot nooit meer. Het was een leuke tocht, maar Boedapest hoeft voor mij niet meer.” Alhoewel ik denk dat dit parlementsgebouw ongeveer het mooiste gebouw is dat ik in mijn hele leven gezien heb.

En nu hopen op een goede terugreis. Home, sweet home!

%%%FOTO1%%%