Gisteren avond heb ik dus nog de route voor vandaag en morgen uitgetekend en op mijn GPS gezet. Het werd alweer half twee. Gelukkig was het vandaag niet te ver. Er stond een dikke 70 km op de teller wanneer ik mijn fietske in de kelder van het hotel zette. Het verschil met gisteren was vooral dat het niet meer plat ging. Er zaten al enkele leuke klimmetjes tussen. En morgen wordt het nog veel erger. Ik heb al in mijn boekje gezien dat er een stukje van 2 km aan 7 à 9 % bijzit. Bij dit weer wordt dat een hele opgave. Het stukje dat ik morgen wil doen is ongeveer 55 km. Als ik daarna nog verder wil fietsen zou het terug vlak moeten zijn. Maar dan wordt het wel terug wind op kop.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ieder jaar dat ik fiets komt er één gedachte terug. Meestal duurt het maar één dag en dit jaar was dat vandaag. Ik zou graag eens een half jaar loopbaanonderbreking willen nemen en met de motor een toertje rond de wereld maken. Vanuit Portugal zoals Columbus overvaren naar America. (daar zit probleem nr.1. Ik heb het zo niet met boten) Dan America en Canada door, in het noorden naar Rusland. In Rusland richting China. Dan een vreedzaam gebied zoeken om aan de zwarte zee te geraken en van daar de limes terug naar huis. Ik zit dan uren op die fiets te denken hoe ik dat ga regelen met de lening van mijn huis, financiering van de brandstof en overnachtingen, loopbaanonderbreking, noem het maar op. Het passeert allemaal de revue.  En uiteindelijk schiet ik het na een paar uur naar de maan omdat ik denk dat het financieel niet gaat lukken en vooral omdat ik veel te veel stress zou hebben om zo ver weg te gaan. Nochtans zou volgend jaar van april tot oktober de beste periode kunnen zijn in mijn leven om zoiets te doen. In januari ga ik terug naar een ploeg, maar ik weet nog niet de welke. Dus is het ook niet zo moeilijk om op voorhand te zeggen wat er in het verschiet ligt en dat ze dus met de verlofregeling niet in de problemen komen. Misschien blijft het idee deze keer wel een beetje rijpen. We zullen wel zien.

Verder gebeurde er vandaag alweer iets heel vreemds. Ik had eergisteren al verteld dat ik 15 jaar geleden naar Hongarije geweest ben om te komen trainen. Weet ik veel waar dat was? Ik zat in de bus en die heeft ons ergens afgezet.

Wel, ik kom hier in dit stadje aan, fietsend lans een onwaarschijnlijk mooie locatie. Een waterburchtje dat tegen een groot meer ligt. Ik vind het prachtig. Net als die honderden andere mensen die hier rondlopen. Na enkele foto’s fiets ik verder, in de veronderstelling dat er een mooi stadje komt. Na 2 km zoem ik uit op mijn GPS en zie dat ik de stad al voorbij ben. Ik kijk eens in het boekje naar de hotels en één van de 2 hotels uit het boekje staat ook op de GPS. Voilà, een stukje terug kom ik voorbij het hotel. Alles donker. Duidelijk gesloten. Een ander hotel op de GPS brengt mij naar hotel Kristaly. Ik sta voor de deur en denk “dit kan  ik niet betalen”. Toch ga ik uit nieuwsgierigheid binnen. 81 euro inclusief ontbijt, gratis gebruik van de wellness en ik kan de fiets parkeren in de garage. De knappe receptioniste kijkt mij aan. Ik zie haar denken dat ik dit veel te duur vind. Ik hoef niet te denken. Gisteren betaalde ik 90 euro om in de Ibis de mogen blijven. Moet je maar eens verder surfen hoe dit hotel eruitziet. Alweer pal achterover dus.

Na een heerlijke douche wil ik toch wel eens zien hoe dit stadje eruitziet. Wel, er is hier een groot meer, een klein meer, een burchtje en een mooie, aan de buitenkant te renoveren, kerk. Meer heb ik niet gevonden. Alhoewel! Ik vraag aan dezelfde receptioniste een kaartje van de stad en vraag haar waar het centrum zich zoal bevindt. Ze duidt aan waar we zijn en zet een cirkel rond het vermeende “centrum”. En ik ga op stap. Normaal lukt mij dat heel goed. Maar het lot Brengt mij vandaag erg in de war. Ik loop 180 graden in de verkeerde richting. En aangezien er aan de twee kanten van de straat een meer is, valt het niet direct op. Tot ik opmerk dat dit meertje toch niet dat grote meer is dat ik daarnet had gezien. Ik neem mijn kaartje en ontdek mijn fout. De weg ligt enkele 100 meters van waar ik sta. En als ik die over ben kom ik terug aan het grote meer. Ik kijk eens rond. Naar de weg kan ik niet, want er staat een enorm hek aan die kant. Plots krijg ik een vreemd gevoel. Deze plek die ken ik. Het kan niet, en toch is het zo. Ik wandel terug en blijf het hek volgen. Steeds raak ik meer en meer zeker van mijn stuk. Ik blijf naast het hek wandelen, van het meertje weg en kom bij een poort met aan beide zijden een stenen muurtje. Ik ga eens tot aan de slagboom. Plots staat er een rare man bij mij. Het enige niet-Hongaase woord dat hij kent is “trainingcenter”. Ik heb het daarnet opgezocht op het internet. “Tatai Edzötábor”. De infrastructuur kan ik mij nog perfect herinneren. Het blijkt dat hier Hongaren zich komen voorbereiden op de olympische spelen. Volgens de receptioniste mogen de mensen die hier wonen geen gebruik maken van deze infrastructuur. Het doet mij toch iets. Verkeerd lopen en vinden wat je nooit verwacht had te vinden. De speld uit de hooiberg die je zelf komt prikken. Er stond echter geen stenen muur rond. Die staat alleen aan het poortje. Maar het hek dat rond dit domein staat is ook niet om even over te springen. Nostalgie die ik ga meenemen tot in Boedapest. Daar zijn we toen op daguitstap geweest. Samen met een andere turnvereniging. Die zelfde zomer ben ik ook de eerste keer op fietsvakantie geweest. Ik was hier achter de trampoline gesprongen en had een barst in mijn hielbeen. Het moest van de dokter in het gips en ik moest zes weken rusten. Ik heb dat geweigerd, want ik zou en moest gaan fietsen in Ierland. Die eerste week heb ik zwaar afgezien. Ik kon mijn twee compagnons niet volgen. Na een bezoekje bij de apotheek en de befaamde “fluorescerende pilletjes” hadden we ruzie want toen konden zij niet meer volgen. Ja, Tim. Ik hoop dat jij vrijdag de piloot bent van mijn terugvlucht. Ik zou het zo leuk vinden. (Tim en Wim waren mijn compagnons in Ierland).

Trouwens, Gert, als je mijn blog leest. Van harte een gelukkige verjaardag.

Dorstig weer.

Waterburcht van Tata

 Nog eens maar iets later.

Poort van het sportcomplex.

Voorgevel van het hotel