|
Deze morgen liep de wekker af. Ik zette de snoeze-functie
uit en maakte de fout om mij nog eventjes om te draaien. Ik zat dus pas na
negen uur aan het ontbijt en stond pas om elf uur aan de receptie om mij uit te
checken. Ik had mij gekleed op een fris weertje en kon na tien minuten al
beginnen met iets uit te doen. En na een uur nog eens want ik had het veel te
warm. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na 33 km staat er een splitsing aangegeven. De ene donau-radweg
gaat over de brug en de andere loopt
rechtdoor. Ik moest rechtdoor volgens de GPS, maar dan moest ik na 7 km een
veerbootje nemen over de Donau. Ik hou niet echt van bootjes en dus probeerde
ik het alternatief over de brug. Ik had in het boekje gelezen dat de beschreven
route niet altijd de echte Donau-radweg volgt en dus zag ik hier ook geen
probleem.
Het ging gestaag bergop, en na een tweetal kilometer stond
er een bord van wegenwerken. Aangezien er bij de fietsroute geen omleiding stond
aangegeven (wat anders wel het geval is) reed ik er gewoon door. Het viel mij
al op dat er echt niemand te zien was. En na nog eens 4 km omhoog en omlaag
kwam ik bij de wegenwerken aan. Ik mocht van een bouwvakker proberen om er door
te komen, maar dan moest ik mijn fiets wel enkele tientallen meters over de
grote rotsblokken heffen. Werkelijk, hier was geen doorkomen aan. De enige
oplossing was terug draaien en het veerbootje nemen. En dat bootje was eigenlijk
gewoon zalig. Dat stond sneller aan de andere kant dan ik het met de fiets kon.
Door de vertraging die ik opgelopen had wilde ik nog even
wachten met eten tot ik ongeveer 60 km gereden had. En iets voor drie was het
zover. De locatie was best te genieten. Vanaf het punt waar ik verkeerd gereden
was, kwamen er 40 prachtige kilometers aan. Bijna vergelijkbaar met de lange,
smalle fjorden in Noorwegen. Bijna zeg ik wel! Want de fjorden evenaren zou
erg moeilijk zijn. Maar het loonde zeker de moeite. Tijdens het eten heb ik
terug al mijn regenspullen aan gedaan. Ik zag de bui al een beetje komen. En
ja, 10 km verder is het echt beginnen regenen. En niet van die sappige regen
voor de sla hé. Nee, ijsregen! Het probleem was niet echt de regen, maar vooral
de koude. De eerste 20 km viel het nog best mee. Maar dan moest ik alweer een
veerbootje nemen en die stond nog aan de andere kant van de Donau. Autootjes
erop, overvaren, autootjes eraf, ik en nog autootjes er terug op. In het
wachthokje gaan zitten. En tegen dat we over waren had ik het berenkoud van
stil te zitten. Ik moest de batterijtjes van mijn GPS vervangen en kreeg hem
nog nauwelijks open. En dan zat ik nog super hard te prutsen om met mijn verkleumde
vingertjes die batterijtjes uit dat apparaat te halen. Ik moest nog 9 km langs
een drukke weg. Iedere vrachtwagen die voorbij kwam dreef een extra wolk vies
regenwater mijn richting uit. Om half zes kwam ik dan eindelijk aan in Linz.
Het toeristenbureau was net een half uurtje gesloten. Even op de GPS een
hotelletje uitpikken. Voilà! Even ernaartoe fietsen en
dat was al enige tijd
buiten gebruik zo te zien. Geen receptie, alles donker en geen gordijnen aan de
ramen. Twee straten verder stop ik bij een drie sterren hotel. Oei, menheer!
Er is hier deze avond iets te doen (ik weet echt niet meer wat het was) en alle
hotels in de stad zijn volgeboekt. Fiets je richting Wenen? Euh, ja? Wel, als je wil zal ik even kijken
wat er verderop nog vrij is. Kijk, ik heb er nog één net buiten het centrum van
de stad, in het haventje. Het Siegenberger hotel. Het kost wel 95 euro per
nacht. Zal ik het voor je reserveren? Dan sta je daar, helemaal verkleumd van
de ijsregen. Zeg dan maar eens neen. Je zou goed gek zijn. Dus belde zij het
hotel, zei dat ik er binnen een half uurtje ging zijn en legde mij uit hoe ik
er kon geraken. En werkelijk. Een half uurtje later mocht ik na 112 km mijn fietsje
parkeren in de garage. De warme douche was heerlijk. En het eten peperduur.
Maar ik had geen zin meer om terug een half uur naar de stad te fietsen. Dus
nam ik een bord soep, een bord spaghetti, pannenkoeken met ijs en een grote
appelschorl voor maar liefst 28,5 euro. Sorry, maar hier vond ik een fooi echt
ongepast. Ik vond het eten wel lekker, maar als het op was moest ik iedere keer
een kwartier wachten voor dat ze mijn bord kwamen afruimen. Er liepen daar drie
obers rond voor minder dan 15 mensen. Dan is dit toch wel erg ongepast.
Voor de nabije toekomst wordt het weer beter. Het doel
morgen is terug 112 km naar Melk. Deze keer zonder ommetjes, want anders ga ik
mijn doelstelling niet halen. Ook dat zou geen ramp zijn, want ik lig nog
steeds twee dagen voor op mijn vooropgestelde schema. Misschien had ik er
vandaag beter één van gebruikt.
Toch wel een rare bedenking. Bij mijn aankomst in het hotel
bij de receptioniste die mijn huidig hotel heeft geregeld, zij die vrouw dat
het wel meeviel, want dat ik maar een half uurtje regen gehad had. Ze schrok
toen ik vertelde dat ik al twee uur door de regen had gefietst. Dus
was ik
niet verkeerd gereden, of had ik mij vanmorgen niet nog eens omgedraaid wanneer
ik de wekker afzette, dan was ik vandaag niet nat geworden en was de toeristendienst
nog open geweest bij mijn aankomst in Linz.
Too sad.
Shit happens. Tomorrow is an other day and than well make things better.
Nog een laatste blik op Passau.
Dit is een prachtig, uit hout gekapt beeld van een
zeemeermin. Er staat echter nergens een naam bij van de beeldhouwer.
Een sfeerbeeld van de route.
Voetveer dieik trachte te vermijden.
Nog een sfeerbeeld van de route.
Daar begint het dan te regenen.
De tweede veerboot 9 km vóór Linz
|
