Pelgrimeren deden de mensen vroeger om verschillende reden. Sommigen omdat ze het moesten, anderen deden het voor het avontuur en dan waren er nog mensen die gewoon op zoek waren naar een beter leven. Een deel van hen kwam terug als de duifjes, anderen stierven onderweg door ontbering of ziekte. Maar er waren er ook een deel die zich thuis voelde ergens op hun pad en zich elders vestigden. Wel, hier in Bayern zou ik het precies goed kunnen uithouden. Vandaag heb ik hier een wandelingetje gemaakt en het voelt aan alsof ik thuis door mijn huis loop. Wanneer ik de eerste keer naar mijn huis ging kijken, had ik ook een speciaal gevoel. Dat huis was oud, met kleine kamertjes, het toilet was een gat boven de beerput in de stal en een keuken of een badkamer was er niet aanwezig. Water kon je nemen in de kelder of buiten en de elektriciteit was beperkt tot één ballonnetje in iedere kamer met de kabels tegen de muur en er dan over behangen. Tamara, mijn toenmalig vriendinnetje moest er niets van weten. Maar ik voelde mij daar direct thuis. En nog voor ik het gekocht had, wist ik al wel dat ik er hard in moest werken om het naar mijn zin te veranderen. Tegenwoordig is thuis komen van waar dan ook een echte verademing. Ik voel mij daar thuis en kom er ook tot rust. Hier, in Straubing, heb ik dat dus ook. Het voelt aan alsof ik hier al eeuwen kom. En hoe raar het ook is, de foto’s en tekeningen die hier in het museum hangen laten zien dat het centrum hier er al eeuwen hetzelfde uitziet. Toch vind ik hier nauwelijks verloederde huisje die er in Italië en Spanje wel vaak zijn. Als er sprake is van een eeuwenoud kasteel, dan haal ik mij direct zoiets als het kasteel van Horst voor de geest. Maar hier ziet zo een kasteel met een ridderzaal er toch wel enigszins anders uit. Bij ons wordt dat een monument en moet de gemeente ophoesten om de stenen op zijn plaats te houden. Hier staat dat ten diensten van het volk of wonen daar gewoon nog mensen in en wordt er ook nog zorg voor gedragen. Natuurlijk zijn er bij ons ook gemeenten die dat goed doen zoals Westerlo, die het gemeentehuis vestigen in één van hun kastelen. Maar als ik dat van Westmeerbeek bekijk begin ik bijna te huilen. Een mooi kasteel met een prachtige tuin staat daar gewoon weg te kwijnen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat ik een echte rustdag heb gehad. Ik heb gekeken naar de regen en heb mijn oogjes dan nog maar eens toe gedaan. En na een frisse neus en lekker eten kan ik alweer een nachtje gaan rusten. Morgen wil ik op tijd uit de veren (letterlijk en figuurlijk) want dan fiets ik naar Passau. De laatste stad op Duits grondgebied. Daarna komt de beroemde “Donau-radweg” die mij 321 km lang van Passau naar Wenen voert.

Het binnenplein van het plaatselijke kasteel dat een onderdeel is van de stadsmuur.

Naast deze st. Petrusbasiliek uit 1180 staat een klein kapelletje ter ere van Agnes Bernauer. Dit was een boerendochter die Hertog Ernst von Bayern in 1435 als heks liet verdrinken omdat ze met zijn zoon wilde trouwen. Later kreeg de Hertog wroeging en liet hier dus een kapelletje voor haar bouwen. Dit jaar, op 21 oktober, zal Agnes Bernauer door de Paus Heilig worden verklaard.

Ook het hotel waar ik slaap heeft een band met Agnes. De gelagzaal is naar haar genoemd en de muurschildering rond het uitstekende raam is gewijd aan haar. Het kasteel op de eerste foto is één van de plaatsen waar ze de Zoon van de Hertog regelmatig ontmoete.