Amai, ik lag gisteren avond veel te laat in mijn bed. Ik moest mij deze morgen dan ook erg haasten om tegen 11 uur het hotel uit te zijn. Aan de fietsbroek van vandaag te zien blijkt de vorm ervan toch nog mee te vallen. Ze zat een beetje strakker, maar mijn stem gaat er volgens mij nog niet van naar omhoog. Voor de fleece die gisteren iets minder goed uit de was is gekomen, heb ik vandaag gewoon een nieuwe gekocht. Een dunne die ik in mijn vestje kan ritsen. Ja, Jack Wolfskin winkels vind je hier in het kleinste stadje en naar mijn mening hebben ze daar echt wel leuke kleren. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik reed de stadsport uit om 11h30. Eén ding stond toen al vast. Van de drie opties die ik gisteren had bleef er maar één meer over. Een rustdag was het niet, want ik zat al op de fiets en 145 km fietsen als ik pas ’s middags vertrokken ben, was ook uitgesloten. Het is dus een tochtje geworden van net geen 60 km.

Tijdens de eerste 25 km had ik de wind in de rug. Die gingen dan ook heel erg vlot. Op een kleine onenigheid na. Het was namelijk zo dat ik gisteren gelezen had over de “Walhalla” tempel. Die ligt zo een 10 km buiten Regensburg boven op de Bräuberg (’t is maar 100 meter klimmen). Dan even uit het boekske: deze tempel werd gebouwd tussen 1820 en 1842 in opdracht van koning Ludwig 1 von Bayern ter ere van illustere Germaanse grootheden in zijn gebied, waarvan 126 bustes in de centrale hal bevinden waaronder: Bach, Beethoven, Kant, Mendel, Gutenberg, … Met zijn allen daarheen dus. Wanneer ik ter hoogte van de parking kom zie ik een mobilhome terug draaien. Die moest wellicht te veel betalen om zijn kar daar te mogen parkeren. Voor de parking liep een aarde weg naar links omhoog die afgesloten was met een bareel. En daarop stond dat dit enkel voor de brandweer was. Ik ben bij de brandweer( op het werk toch) en kon er met mijn fiets nog vlot door. Na wat puffen en zweten kom ik dus aan het Walhalla aan. Ik duw mijn fietsje over de structuur die gemaakt is voor rolstoelgebruikers en wande met mijn fiets aan de hand tussen de enorme marmeren zuilen tot aan de ingangN Daar plant ik mijn fiets neer en na het nemen van enkele mooie foto’s ga ik binnen. Moet je weten, gans de expositie is één grote hal met vooraan een kioskje . Het viel mij al direct op dat ze er renovatiewerkzaamheden aan het doen waren, want het stond daar vol met stellingen. Wanneer ik aan het kioskje kom zit daar een madammeke dat mij gewoon direct terug de deur wijst. Ik heb mijn fiets mee tot voor de deur gebracht en dat mag niet. Ik moet hem eerst naar de parking gaan doen en mag dan pas binnen. Die parking is terug een heel eind naar beneden en ik zie het voor geen geld zitten om mijn fiets daar onbeheerd achter te laten. Ik vertel aan dat vrouwtje dat daarbuiten een kapitaaltje staat van 3000 euro en dat ik het niet zie zitten om dat zo ver weg te laten staan. “Een fiets van 3000 euro bestaat niet!” is haar antwoord. Op die moment voel ik mijn bloed op temperatuur komen. Het is spijtig dat de onwetendheid van zulke mensen me niet toelaten om deze tempel, zonder angst voor gestolen goederen, te bezoeken. Maar je zal wel verstaan wat zij kon met haar tempeltje! Tot twee uur heb ik gefietst op adrenaline. Zo begon ik uit te rekenen of ik er niet te veel naast zat met mijn 3000 euro. Eerlijk,… ik durf het bedrag hier niet te vernoemen waar ik aan kom als ik alles bij elkaar tel wat ik hier meesleep. Maar met 3000 euro fiets ik in mijn blootje, want dan heb ik mijn kleren nog niet gerekend.

Ach ja, ook het adrenalinepijl zakte daarna. En tijdens het eten droomde ik zover weg, dat ik nog niet meer wist op welke planeet ik woonde. Een uur vloog voorbij als had ik geslapen. Weer op de fiets werd het alsmaar bewolkter. 6 km vóór de meet ben ik gestopt om mijn regenkleren aan te trekken. En wanneer de bui passeerde die ik had zien hangen, kon ik net gaan schuilen onder een brug. Alweer droog gebleven dus. Hip hip Hoera! (dit is in één keer ook voor mijn petekind Filip die vandaag 14 jaar is geworden. Proficiat! De cadeau komt binnen 2 weken)

Wanneer ik de bewoonde wereld terug binnenkom in Straubing kom ik voorbij een enorme fietsen en moto zaak. Ik stap daar binnen en ga eens vragen aan de man van de herstellingsdienst of hij eens kan kijken naar mijn versnellingsapparaat. Wanneer ik bergop moet of aan een licht optrek begint het soms te kraken of slaat  het over. Ik weet dat dit wijst op een versleten ketting en dito tandwielen, maar met een XT-groep en ketting mag dat volgens mij niet zover zijn na 3000 km. En toch. Hij neemt zijn meetapparaatje en leest de afwijking af. Het vele bergop rijden vorig jaar en dit jaar hebben duidelijk hun tol geëist. 80 euro is het verdict. En waar ik thuis een paar uur aan lig te prullen doet hij op 25 minuten. En zo kan ik al niet meer met mijn “tuut”(enkelvoud) op de baar gaan wanneer er nog eens een heuveltje aankomt of wanneer ik eens stevig optrek aan een op groen springend licht. Ook mijn drinkbussen irriteerde mij al gans de week. De dichtingen lekken als een vergiet waardoor ik meer mors op mijn handen en kleren dan dat ik door mijn keel krijg. Twee mooie nieuwe zijn nu mijn deel.

Ook dan was het leed nog niet helemaal geleden vandaag. Voor mijn verjaardag had ik een mooie Oregon horloge gekregen met een hoogte meter en een barometer. Wanneer ik in mijn hotelkamer kwam stond er plots niets meer op. Ik dus na het douchen enkele winkels afgelopen om te vragen of ze er een nieuwe batterij konden inzetten. Maar noppes hé! Heb ik van armoede maar een nieuwe gekocht. Soms kan een bankkaart wonderen doen. En als ik thuis kom waarschijnlijk een klein hartinfarct als ik naar mijn uittreksels kijk. Maar dat zijn zorgen voor later. Iedere dag gewoon kijken naar wat de dag brengt en voor morgen is dat met de pootjes omhoog kijken naar de regen. Rustdag dus!

Ginder staat hij dus. De “Walhalla” tempel.

De zijgevel van dit mooie marmeren bouwwerk.

Wegdromen op een gele paddenstoel.

Hier rechts mag ik twee nachtjes slapen.