30

Ze keken alle drie de kant uit waar de stem van kwam. "Angela?!" zei Emily verbaasd. Angela kwam naar hun toe gelopen. "Oh, wat heb ik je zo gemist! Waar was je en wat doe je hier?" Katrien en Emily keken haar verbaasd aan. "Hoe ken jij hem?" vroeg Katrien toen Angela eindelijk bij hun was. "Kom, laten we ergens gaan waar we meer alleen zijn." zei Angela heel blij. Toen ze eindelijk een rustige plek vonden, die zich midden in een mooi park bevond, gaf Angela Angelo een dikke knuffel. "Angelo is mijn tweelings broer en 4 jaar geleden heeft de duivel zijn krachten weg gedaan, waardoor hij een mens zoals jullie blijft voor altijd en daarna deed de duivel hem hier. Ik heb je zo gemist!" "Ik miste je ook! Deze wereld is echt geweldig zus! Waarom kom je niet bij mij wonen? Ik heb hier een prachtige woonst en in België, het land waar zij twee vandaan komen, een groot apartement." zei hij enthousiast. "Luister schat, deze meiden zitten in grote problemen door de duivel. Ik ben hier om hun te helpen. Daarna ga ik terug naar de hemel. Ik wil hier niet blijven Angelo!" Zijn gezicht werd heel triest. "Vind je het hier dan niet zo leuk? Ik vind het hier geweldig! Blijf bij mij! Ik wil je niet nog een keer kwijt geraken." "Ik wil je ook niet kwijtraken, maar mijn krachten wil ik ook niet kwijtraken! Je weet toch dat als je hier wilt blijven, je je krachten moet afgeven..." "Ja... Ik weet het! Maar het is beter als we samen zijn... Niet?" zei Angelo met tranen in zijn ogen. "Ik moet er over nadenken." zei Angela medelijdend. "Heb je de duivel nog vaak gezien?" vroeg Angela om van gedachten te veranderen. "Nee, na dat hij me hier deed niet meer." zie hij redelijk blij. "Door ons contact zou dat snel veranderen hoor." zei Katrien triest. "Hoe ken jij hun eigenlijk?" vroeg Angela. "Ah, in de film en dan nog eens op mijn werk. Hun vriendin vind ik wel het tofst, maar die is er niet bij." Emily voelde tranen prikken in haar ogen. "Hij vind Luka leuker." dacht ze bijna luid op. "Alles goed Emily?" vroeg Katrien. Iedereen keek haar aan. Wat maakte ze zich belachelijk. "Emily? Waarom ween je?" zei Katrien opnieuw. "Ik ween niet. er kwam gewoon een vliegje in mijn oog." Angela en Angelo keken terug naar elkaar, maar Katrien bleef haar aankijken. "Je kan het me zeggen." fluisterde Katrien in Emily's oor. "Ik ben belachelijk! Niemand vind me leuk!" schreeuwde Emily en daarna liep ze weg. Ze hoorde Katrien haar naam roepen, maar ze wou niet naar achter kijken en al helemaal niet naar achter gaan. Heel dat Sam gedoe kwam weer naar boven. Wat zou ze zo graag nog eens verliefd zijn. Of toch dat er iemand op haar verliefd is. Haar gezicht was kletsnat van het wenen. Er stopte een taxi langs haar. "Moet ik je helpen meisje? Ik zal je gratis ergens naar toe brengen." zei een bekende stem, maar Emily wou niet nadenken. Ze stapte gewoon in zonder naar de chauffeur te kijken. Maar toen ze al efjes in de taxi zat merkte ze dat de taxi met haar rond reed zonder dat ze een plaatst had gezegt, dus keek ze in het spiegeltje en daar zag ze de duivel. "Aaaahh!!! Stop nu!!" gilde ze. Ze trok aan de poort maar die zat op het kinderslot. Ze probeerde bij hem te geraken om het slot te stoppen, maar hij duwde haar heel ruw tegen het raam aan en ze had derrekt een dikke bult op haar hoofd. Ze kreunde van de pijn. 

31 

"Zo gemakkelijk geraak je niet van mij af hoor meisie." zei hij boos, maar hij lachte. "Waar breng je mij naar toe? Laat mij vertrekken!" schreeuwde Emily op de hoop dat iemand haar buite hoorde. Maar ze waren al lang uit de stad verdwenen. Emily weende luid op van de pijn, maar hij schonk haar niet veel aandacht. Ze ging goed gebruik maken van dat hij haar niet veel aandacht schonk. Op haar gsm had ze een SOS-toetsje, aan de zijkant. Ze moest er 4 keer op drukken en toen werd er een bericht naar haar vader en de dichtsbijzijnde politie gestuurd. 'Help, I'm in danger. Find me!', stond er. Door radars van de politie konden ze haar vinden. Het duurde 5 minuten of de politie reed achter haar en de duivel. En 10 minuten later zag ze ook haar vader met haar moeder, met de gehuurde auto. De duivel gaf heel veel gas en trok zich niets aan van dat hij heel gevaarlijk reed, hij kon toch niet doodgaan! "Rij toch voorzichtig!", riep Emily, ookal wist ze dat het hem niets kon schelen. Hij lachte: "Haha, ik wil jou toch dood hebben! Dus des te liever dat je snel doodgaat." Maar toen zei ze stoer: "Je hebt toch bloed van een vrouw nodig, mijn moeder?" "Hoe weet je dat?!", riep hij. "Ik weet méér dan je denkt hoor!", probeerde ze nog. "Maar ik ben je al een stapje voor, hoor! Ik heb al bloed van jouw moeder, haha!" "Shit!", dacht Emily, "Nu moet hij mij alleen nog dood hebben en dan kan hij de wereld verwoesten en is alles voor niets geweest!" Plots hoorde ze de stem van Angela in haar hoofd: "Niet schrikken, ik ben hier om jou iets te vertellen: je hoeft nu niet bang te zijn, je gaat nu niet dood. Hij moet je doden met een bepaald ritueel. Hij moet het bloed van jouw moeder op jouw oogleden smeren, vervolgens moet hij jou van een gebouw afduwen, zoals je in je visioen ziet. Maar, je visioen kan altijd veranderen, dus het moet niet per sé gebeuren, hoor! Want zoals je bij een van je eerste visioenen zag: "Alles wat je nu doet heeft effect op je toekomst.'." Emily dacht een paar seconden na en toen had ze een plan. Ze wist dat het heel gevaarlijk was wat ze nu ging doen, maar toch moest ze het doen. Ze maakte haar gordel los en pakte heel voorzichtig een plaat die in de taxi lag. "Hopelijk helpt het." dacht ze. De plaat woog veel, super veel. Ze hield hem even omhoog en... "Boink!!", hij viel op het hoofd van de duivel. Hij was als een mens en ging er niet dood van dus moest het volgens Emily werken. De duivel viel inderdaad om. Snel stopte ze de taxi, maar voor ze de kinderslot kon stoppen voelde ze iets zwaar op haar hoofd vallen. De duivel deed maar alsof hij dood was en had nu hetzelfde als zij bij hem deed bij haar gedaan. "Dacht je dat ik daarvan dood ging?" lachte hij. Emily's zag zwart voor haar ogen en viel flauw van de pijn. De duivel starte de taxi terug en gaf veel gas. Een tijdje daarna werd Emily wakker in de taxi. Ze had super veel pijn, niet alleen aan haar hoofd, maar ook aan haar been en rug. "Auwww..." kreunde ze. Emily opende haar ogen. Heel de auto lag vol glas scherfjes en op zijn kop en de duivel was verdwenen. In haar been zat een groot stuk scherf en pijn dat het deed. Emily schreeuwde en weende, maar er was niemand. Zo snel als ze kon, wat heel traag was van de pijn, pakte ze haar gsm en drukte wel 8 keer op het SOS-toetsje. Emily keek door het raam en zag dat ze midden in een bos was. boven haar zag ze ook een brug, daar was de duivel zeker afgereden omdat hij dacht dat ze daar van dood ging. Normaal zou dat ook zo zijn. Boven haar aan de brug zag ze haar ouders en polities.Juist op dat moment kwamen er polities en dokters naar haar toe. Toen ze zagen dat ze nog levend was haalde ze haar er snel uit. Emily werd in de ambulance geheven en Katrien mocht dit keer mee. Toen ze in de ambulance waren, deden ze onderzoeken naar wat Emily had. Ze had een gebroken been en de wonde van de glasscherf in haar been moest ook nog even worden ontsmet, voor het gips er rond kwam. Emily had ook een lichte hersenschudding door de metershoge val. Na 5 minuutjes kwamen ze aan bij het ziekenhuis, daar ging ze het gips laten zetten. Emily werd in een rolstoel gezet en werd naar buiten gereden door Katrien. Toen ze buiten kwamen, kwamen Emily's ouders, Angelo en Angela en tot Emily's verbazing ook Xander naar hun toegelopen. Het eerste wat Emily zei was: "Xander! Wat doe jij hier?!" "Ik had een visioen gekregen over jou, dat je van een brug viel uit een auto. Ik had meteen het eerste vliegtuig hierheen genomen. Zo hadden ze jou ook gevonden, omdat ik het verteld had." "Kom hier, dat ik je een knuffel kan geven..." zei Emily met tranen in haar ogen. Wat hield ze toch van haar broer. Toen keek ze naar Angelo. Hij was haar niet waard, ze had mensen die meer van haar hielden. Ze moest ook aan Luka denken. Hoe zou het met haar zijn? Want zij was ook in het ziekenhuis. Emily besloot om haar een sms te sturen. 'Hey, hoe ist mjou? kmisje x emii & katii' Ze kreeg direct antwoord: 'super, kmag morge nr huis! weg uit t hospitaal Jippie! x Lukii' Emily was blij dit te horen. En ze kreeg nog goed nieuws hoor: Diabolus is gevonden en opgepakt en zit nu in de gevangenis wegens ontvoering en het bijna vermoorden van Emily. Super! Nu kon haar vakantie niet meer stuk! Ze reden met z'n allen naar het hotel, in het kleine huurautootje. Het was een beetje proppen: Emily's vader achter het stuur, Emily zat op de schoot van haar moeder van voor, wat moeilijk ging door het gips en heel de tijd langs Marleen's been schuurde, Xander, Angelo en Angela zaten op de achterbank en Katrien lag op hun 3. Toen ze aankwamen gingen ze zich allemaal even opfrissen om daarna te gaan uiteten met prachtig uitzicht op het Pantheon, een immens gebouw. Allemaal om te vieren dat de duivel weg was!

32

Emily bestelde een grote pizza en Katrien ook. Xander koos voor een goede wijn, want hij had op het vliegveld al iets gegeten. Emily's ouders wouden spaghetti en Angela nam een lasagna. Angelo had niet veel honger dus nam hij maar een slaatje. Het was een super avond. Ze gingen nog even bespreken wat ze de volgende dat gingen doen. Ze hadden nog 5 dagen en ze gingen ervan genieten. De vakantiegenieters gingen de volgende dag met de metro naar de Spaanse Trappen en daar tegenover was een grote winkelstraat, een van de duurste en chikste van de wereld. Daarna gingen ze naar het Sint Pieters-plein en kerk, ook super groot. Wat had Emily veel zin! Toen ze eindelijk in het hotel aan kwamen waren ze bek af. Emily ging direct slapen, ze had alle rust nodig. Katrien was naast haar komen liggen en omhelsde haar vriendin. "Ik ben zo blij dat alles terug goed is." fluisterde ze in Emily's oor. "Ik ben ook blij dat alles goed is. Maar... Als alles voorbij is gaat Angela weg en dat wil ik niet. Ze moet blijven! We moeten haar overhalen." fluisterde Emily een beetje droefjes terug. "Ja, we gaan haar overhalen, maar nu gaan we slapen want ik weet niet hoe het met jou is, maar ik ben moe." En zo vielen ze in slaap, omhelsend. "Wat zijn ze toch wel lief, he, vriendinnen voor het leven.", was het laatste wat Emily hoorde. De wekker ging, jaja, de wekker! "In de vakantie? Wie is er nu zo gek om in de vakantie om 08.00 uur op te staan?" dacht Emily. Haar moeder had de wekker gezet omdat ze per sé alles wou zien wat ze voor die dag gepland had. En misschien gingen ze vandaag ook meer zien, namelijk het Colosseum, dat wou Emily altijd al zien! Katrien ging zich als eerste omkleden in de badkamer, daarna gingen haar ouders en dan Emily. Emily wou als laatste van hun kamer gaan want dan kon ze nog even slapen. Angela en Angelo lagen in een andere kamer die Angelo had gehuurd, en Xander overnachtte in een ander hotel, wel dicht bij. Emily had zin om haar te douchen, maar het ging zo moeilijk met dat gips! Na 15 minuten moeizaam te hebben gedoucht, kwam ze eruit en droogde ze zich af. Het raar was beslagen door de warmte van het douchen. Ze veegde het weg, en droogde haar haar. Ze deed wat mascara op, wat ze normaal nooit deed, maar ze was toch in Rome en volgend jaar ging ze naar 5e jaar, dus werd het tijd. "Wauw," dacht ze, "ik ben eigenlijk wel mooi. Gek dat Angelo mij niet wilt. Hoe zou het eigenlijk met Sam zijn?" Ze ging hem sms'en. 'heey! alles goe? kben in Rome!' Ze duwde op verzenden. Ze kleedde zich om in een prachtig jurkje. Emily kreeg antwoord. 'Heej! Jaja alles super! zeker nu da je mij hebt ge sms't. x' "Heuh?", dacht ze en ze voelde zich terug zo verliefd, "Is hij verliefd op mij?" Ze kon het niet laten en belde hem op. "Hey Sam! 't Is Emily." zei Emily blij. "Hey! Ik dacht wel dat jij het was, maar toch ben ik verrast!" Zijn stem klok als een liedje in haar hoofd. Ze voelde zich echt terug het verliefde meisje van vroeger. "Ik moest je gewoon bellen. Ik mis je Sam!" zei Emily heel verliefd. "Ik mis je ook! Maar vertel eens, hoe is het daar in Rome?" "Goed, maar ook slecht. Ik zit in de gips. Had een auto ongelukje. Maar alles gaat wel goed." loog ze. Emily wou niet dat Sam het allemaal zou weten, het zou hem alleen maar in problemen brengen. "Een auto ongeluk? Hoe is dat gebeurd? Maar ik hoor dat je er precies niet veel over wil vertellen. Hoe is het dan in Rome?" zei Sam. Emily was opgelucht dat hij er niet veel meer over ging vragen. Ze praten nog een paar minuutjes zo door en daarna vertrok Emily Rome in samen met de hele bende, buiten Angela en Angelo die waren samen dingen aan het doen. 

33 

Die 5 dagen nog in Rome gingen snel voorbij. Emily zat nu in het vliegtuig naast Katrien op naar België. Emily en Katrien hadden de dag er na al afgesproken met Luka. Ze verheugde zich er heel hard op, maar toch verheugde ze zich er meer op om Sam terug te zien. "Wanneer zou ik hem eindelijk zien?" dacht Emily. Ze dacht heel de tijd aan Sam. Angela en Angelo waren ook mee met hun. Maar ze bleven wel in Angelo's huis slapen. "Wat ga ik je missen!" zei Emily toen Angela het haar aankondigde. Maar Angela had nog altijd niet beslist of ze hier zou blijven of terug zou gaan. Ze waren aangekomen op het vliegveld, Zaventem, na een rit van bijna 2 uur. Het eerste wat ze zag toen ze naar buiten keek was regen, bakken regen. Het stortte uit de hemel! Emily dacht: "Welkom terug in België..." Ze pakte haar paraplu en zo stapte ze naar de auto. Nu was het nog een uurtje rijden naar huis. Eerst gingen ze Katrien afzetten bij haar thuis. Haar moeder stond buiten in de regen al op haar te wachten. Katrien bedankte Emily en haar ouders en liep naar haar mama. Haar moeder liep ook naar Katrien. Net toen Peter de motor wou starten, kwam Katrien aangehold met een doos vol chocolaatjes. "Super lief!", dacht Emily, "En typisch Katrien, om dit nog te doen, zo in de gietende regen. "Dank je wel, dat hoefde je echt niet te doen!", zei Marleen. Emily kwam thuis. Ze strompelde de trap op. Het meisje wou haar koffer nog pakken maar Xander hield haar tegen. "Ho ho, dame! Ik zal het wel doen, ik wil jou niet belasten!", zei hij. "Dank je!", zei ze terug. Toen ze in haar kamer kwam voelde ze zich echt blij: De duivel was opgepakt, Sam was misschien weer verliefd op haar en morgen ging ze naar Luka. Toen iedereen al wat rustiger was na de reis gingen Marleen en Xander frietjes halen. Ze hadden even nood aan het zalige Belgische eten, ook al was het Italiaanse eten duizend keren lekkerder. Het smaakte hun echt. "Ben blij dat die stomme duizel eindelijk is opgepakt!" zei Emily's moeder tijdens het eten. Emily knikte alleen maar en dacht verder aan Sam. 
Emily wou zo graag aan Sam vertellen dat ze terug op hem is.

34 

Emily zat op haar fiets met Katrien die naast haar fietste op weg naar Luka. Katrien zat van alles te vertellen over Rome, terug thuis zijn en hun bezoek naar Luka. Maar Emily had geen zin  om te luisteren, ze dacht alleen maar aan Sam. De laatste 2 dagen dacht ze alleen maar aan hem. "Emily?! Luister je wel." vroeg Katrien op een bepaald moment toen ze door had dat Emily niet luisterde. "Ach Katrien, ik denk alleen maar aan Sam." zei Emily dromend. Ze had dan ook geen zin om te liegen en iets te bedenken. "Ben je terug op Sam? Sinds wanneer?", vroeg Katrien verbaasd. "Sinds ik een sms van hem heb gekregen in Rome! Hij zei dat hij me erg miste! Lief, hé?", vroeg Emily aan Katrien, helemaal in de wolken. "Ja, super voor jou. Maar wanneer ga je het hem vertellen dat je terug verliefd bent?", vroeg Katrien nog altijd ongelovig. Emily dacht na, waarna ze zei: "Ja, dat is wel het probleem." Heel de dag bleef ze denken hoe en wanneer ze het ging zeggen. Ze stond voor de spiegel allemaal manieren te doen. Uiteindelijk ging ze het gewoon de volgende dag zeggen op een simpele manier. 

35 

Het was een regenachtige dag, en Emily ging weer naar Luka omdat ze haar zo gemist had, dus besloot Marleen Emily naar Luka te brengen met de auto. Ze zeiden niks tegen elkaar. Tot... tot Emily besloot haar te vertellen dat ze terug op Sam was. "Mama." begon Emily. "Ja schat." "Ik moet je iets vertellen: ik ben terug op Sam en ga hem dat vandaag vertellen na Luka's bezoek." zei Emily. Er viel een akelige stilte. "Wow. Dat had ik niet gedacht. Fijn voor je." antwoorden Emily's moeder wat onzeker. Vond ze het wel goed? Was ze wel echt blij voor haar? Waarom zou ze het niet goed vinden? Maar toen dacht Emily: "Ach, wat maakt haar moeder dat nou uit? Het is haar eigen leven en zij beslist wat ze doet, want uiteindelijk is zij degene die met haar beslissingen, hoe raar ze ook zijn, moet leven. Vijf minuten later kwam ze aan bij Luka. Toen ze uitstapte zei Emily: "Dag mama, tot straks, hé!" "Dag lieverd, veel succes met Sam!" riep haar moeder haar na met een glimlach op haar gezicht. Luka stond al in de deuropening, want ze hoorde Emily aanrijden. "Kom binnen, kom binnen!" riep ze. De tijd vloog voorbij en Emily ging naar Sam, te voet. "Veel succes!", zei Luka. Toen ze er was twijfelde de ze niet en drukte gewoon op de bel. Ze hield van die bel, want ze wist dat na dat geluid die lieve Sam voor haar zou openen. Dit keer deed Sam niet open maar zijn moeder. "Hallo Emily, kan ik wat voor je doen?" vroeg ze. "Ja. Is Sam thuis?" vroeg Emily met een vriendelijke stem. "Ja. Sam, kom eens. Je hebt bezoek!" riep ze. Emily hoorden die vertrouwde voetstappen op de trap. "Hey Emily! Alles goed?" vroeg hij verrast toen hij Emily zag. "Ja." zei Emily. En toen keek ze naar Sam's moeder en dan naar Sam. Sam snapte het direct. "Mam. Wil je ons even alleen laten?" vroeg Sam. Zijn moeder ging de gang uit. "Sam, ik moet je iets vertellen." Hij knikte benieuwd. "Onze ruzie was heel fout en dat we het uitmaakte ook, want ik ben terug verliefd op je." zei Emily. Het bleef even stil en Emily was zo bang dat hij niet op haar verliefd zou zijn, maar toen. Ja, toen! Kwam hij dichter naar haar toe en ze kuste elkaar. Toen Emily na een paar uur fun bij Sam naar huis kwam stond haar een verrassing te wachten. Angela ging bij Angelo intrekken! Emily was heel blij en gaf Angela een dikke knuffel. "Alles is zoals ik het wil." dacht ze blij. "Een prachtig einde voor een eng verhaal." 

22

Het was maar een vriend van Xander. "Eumh... Xander is boven. Ga maar." zei ze heel treurig. "Mama, ik ga even wandelen." zei Emily waarop haar mama andwoorden. "Maar Luka komt je toch dadelijk halen!?" "Ja, ma ik loop haar wel tegemoet." Toen vertrok Emily. Ze liep langs de weg waar Luka langs zou moeten fietsen, ze liep helemaal tot Luka's huis, maar Luka was nergens. Emily vloekte zachtjes en drukte op de bel. Ze hoorde voetstappen richting de deur en toen deed Luka's mama de deur open. "Hallo. Ik ben heel de weg van mijn huis naar hier gelopen. Waar is Luka?" zei Emily. "Is ze nog niet bij jou? Ze ging eerst naar het winkeltje een beetje verderop en daarna ging ze naar jou huis." zei Luka's mama. "Ik zal anders nog tot het winekltje lopen. Waar is het?" Luka's mama legde de weg uit, wat niet zo ver is en toen vertrok Emily te voet naar daar. Ze zag een groepje jongens heel hard wegrennen. Emily versnelde een beetje en toen hoorde ze achter wat bosjes een hele heze stem die om hulp riep. Emily wist niet zeker of het Luka's stem was of iemands anders, maar toch liep ze er naar toe. "Aaaaaaaaaaaa!!! Iemand, help!!!" riep Emily heel luid toen ze een helemaal bebloede Luka vond. Luka's fiets lag er naast een beetje kapot, maar daar keek Emily niet naar, ze had alleen maar oog voor Luka. "Luka, please, please, please! Ga niet dood, blijf bij mij!" riep Emily terwijl ze super hard weende. Luka kreunde niet alleen maar en weende ook. Arme Luka toch! Emily bleef om hulp roepen en na een paar minuutjes kwam er een redelijk oude meneer kijken waarom Emily zich zo kapot roepte. "Help! Alstublieft! Help!" zei Emily voor de laatste keer en toen belde de oude meneer de ambulance die na een minuut er al was. Emily belde Katrien. Ze vertelde alles. "Ik ga direct naar het ziekenhuis." zei Katrien. Daarna belde Emily de moeder van Luka. Zij kwam direct aan gereden. Ze begon heel erg hard te huilen. Na 1 minuut waren ze in het ziekenhuis. 5 minuten later kwam Katrien aan en toen ze Luka zag begon ze ook heel erg hard te huilen. De dokter ging kijken wat er allemaal was gebeurd. "Zo te zien is ze heel hard met haar hoofd op de weg gevallen. De mensen die het hebben gedaan hebben haar, aan de schaafwonden te zien, in de bosjes gesleurd. Zo is haar fiets ook beschadigd. Luka heeft een hersenschudding." "Waarom moet dit bij Luka gebeuren... Ze heeft toch nooit iemand iets misdaan? Weten jullie waarom het is gebeurd?" vroeg de moeder van Luka terwijl ze zich naar Emily en Katrien draaide. "Euuhm... Ja... Ik weet wel waarom..." zei Emily een beetje onzeker, "Ze wou een keer van een paar jongens uit het zesde jaar geen sigaret aannemen. En... een van hen wou... haar kussen, maar, zij wou niet, duwde hem weg en... Toen vonden ze haar kinderachtig. Sindsdien wordt ze gepest door de 6de jaars." De moeder kreeg nog meer tranen in haar ogen. "Arm meisje..." zei ze. De dokter kwam binnen. "Slecht nieuws.", zei hij, "Er is maar 30% overlevingskans. Er moet iets hemels gebeuren om haar 99% overlevingskans te geven." Bij het woord hemels vroeg Emily zich af of ze haar krachten nog kon gebruiken. "Euuhm... Dokter, zou U mij en Luka even alleen willen laten?" "Ja, dat is goed." Iedereen ging weg. Katrien wist wat Emily van plan was. Emily ging bij haar vriendin op bed zitten. Ze raapte haar moed bij een en gaf haar een knuffel. Ze zag op het machientje dat haar hartslag aangaf, iets sneller ging. "Yes, super!", dacht Emily. Ze zag de ogen van haar vriendin bewegen. Gingen ze open? Plots begon er iets te piepen. Alle dokters kwamen binnen. Hun mond viel open! Luka deed haar ogen open! 

23

De mama van Luka kwam ook kijken wat er was gebeurd en toen ze zag dat Lukas ogen open waren begon ze nog harder te huilen, maar dan van geluk. "Hoe deed je dat, meisje?" vroeg een van de dokters aan Emily. "Ik gaf haar gewoon een knuffel." De dokters keken Emily ongelovig aan, maar wat kon Emily eigenlijk anders gedaan hebben? Na een half uur kwamen ook Emily's mama en die van Katrien kijken. "Oh, wat zielig." zei Katriens mama medelijdend. Na een tijdje gingen Emily en haar mama naar huis. Toen Emily thuis kwam keek ze op haar gsm. Ze had een bericht.Een bericht van Katrien."Jeroen was ook ff langgekome, hij begon te wene toen hij haar zag! egt mega sgattig! xxx keb zin in Rome!" Dat stond er. Emily stuurde terug: "Ooh, Kweenie hoe lief! die passe egt bij elkaar he! keb ook zin in Rome :)" Emily ging naar boven en begon alvast wat in te pakken om naar Rome mee te nemen. Een bikini voor als ze naar een zwembad gaan, zonnebrand, zonnebril, haar mooiste zomer kleedjes,... Ze had heel erg veel zin! Ze vertrokken overmorgen met het vliegtuig, maar ze moest dan al om 5 uur opstaan! Want ze moesten Katrien nog gaan halen, helemaal inchekken,... Ze had ook wel een beetje schrik, voor haar visioen natuurlijk... Wat zou er gebeuren? En nee, ze ging het niet aan haar moeder vertellen, ze zou denken dat ze gek is!!! Emily droomde weer het zelfde als elke nacht, maar dit keer werd ze juist voor de duivel te voorscheen kwam wakker gemaak. "Emily, word wakker. Het was maar een naar droompje!" Emily deed haar ogen open en ze zag haar mama naast haar zitten. Emily had het heel warm en haar haren waren kletsnat van het zweten. "Emily je moet je klaar maken, want dadelijk vertrekken we. Wat droomde je schat? Gaat het een beetje?" zei Emily's mama toen ze naar Emily's ongerust gezicht keek. "Eumh... ik droomde dat het vliegtuig neer ging storte." verzon Emily snel. "Oh, dat gebeurt zeker niet mijn schat!" zei haar mama medelijdend. Toen ging haar mama uit haar kamer en Emily maakte zich klaar. Een tijdje daarna kwam Emily beneden aan met haar koffer en handtas. "Amai, is die koffer niet veel te zwaar? Wat deed je daar wel allemaal niet in?" vroeg Xander een beetje plagerig toen hij Emily zag sukkelen. Emily gaf hem een boze blik met een knipoogje er bij. "Ah, Emily. Je ontbijt staat op tafel." zei Emily's mama toen ze haar zag. Emily's papa zat ook aan tafel te eten. "Spek met eiren! Goed voor de vlugt, dan heb je veel kracht." zei hij toen Emily naast hem aan tafel ging zitten. Emily knikte gewoon en begon te eten. Haar papa was vaak niet thuis omdat hij veel zakenreizen moest doen. Emily's papa heeft het zelfde karakter als Xander; lief, grappig, tof en je kan er nooit boos op zijn! Ze houd heel veel van hem en altijd als hij terug thuiskwam van een paar weken gemis deden ze een groot feest. "Misschien vind je wel een vakantielief. Dat zal je goed doen!" zei hij met een knipoogje. Eigenlijk wou Emily super graag een vakantie lief! Het zou haar ook echt goed doen. Maar toch had ze liever een lief voor altijd dan gewoon een vakantie liefje die je daarna nooit meer terug ziet. "Klaar, we moeten dadelijk vertrekken. Ik deed je koffers al in de auto." zei Emily's mama. Na een paar minutjes zei Emily "Klaar." en toen ging ze het huis uit. "Wacht, wacht!!! Mag ik mijn klein zusje niet eerst een knuffel geven?" riep Xander heel lief. Snel liep ze naar hem toe en gaf hem een stevige knuffel. "Ik ga je echt missen Emily! Wees voorzichtig." Ze keek in zijn ogen, hij was precies heel bang voor iets. Misschien heeft hij wel de zelfde droom elke nacht gehad als haar! Toen liep ze de auto in een keek nog een sin de bange ogen van haar broer. "Daag!" riep ze nog uit het raam. 

24

Ze kwamen langs het huis van Katrien. Zij en haar moeder stonden helemaal klaar, net een echte toerist! Dat is echt wel typisch Katrien. Emily zag dat Katrien's moeder haar een dikke knuffel gaf en dat Katrien mega happy in de auto kwam zitten. "Hallo, Katrien, lang geleden, hé!", zei Emily's vader opgewekt. "Ja! Heel lang geleden! Ik heb super veel zin!" zei Katrien. Na 20 minuutjes rijden waren ze aan het vliegveld. Ze gingen zich inchekken en daarna nog even op het vliegveld shoppen. Katrien had 2 zonnebrillen, een rokje en 3 tijdschriften gekocht. Emily had niet zoveel gekocht: 1 zonnebril en 2 tijdschriften, om te lezen in het vliegtuig. Ze waren klaar en ze gingen in de gate zitten. Gate 5 was het. Bijna alle plaatsen in de wachtruimte waren bezet. Nog net 4 plaatsen. Ze gingen zitten. Naast Emily zat een man, een man met een rare, net valse, snor en zwarte kleren. Ze vond de man wel wat aan de vreemde kant... Emily had er ook een slecht gevoel bij. Ze leek hem zo duister. Toen kreeg ze het korte stukje van haar droom even te zien, juist waar het gestopt was toen ze wakker werd gemaakt. Ze zag dat de duivel een ietsjes menselijkere vorm had gekregen. Emily pakte haar gsm beed en schreef een smsje naar Katrien, waarop stond:  "Help!!!!!!!!!!!!!!! De duivel zit naast me."  De duivel had natuurlijk niet door wat ze schreef en naar wie ze schreef. Katriens gsm ging af en snel keek ze naar het sms'je en daarna keek ze naast Emily. Katrien slikte heel hard en ze kreeg tranen in haar ogen en haar gezicht werd helemaal rood. Het was een beetje vals als ze nu ging terug schrijven en Emily's gsm afging. "Waarom gaan we niet daar zitten?" zei Katrien met een trillende stem die ze probeerde te weg te doen. Maar het was te laat, want er gingen juist andere mensen zitten. Katrien keek naar Emily tot dat Emily naar haar keek en toen probeerde ze met haar ogen te zeggen "De politie staat daar, we zijn dus veilig." en Emily snapte het, maar ze schudde nee. Wie is er nu sterkter dan de duivel? Het vliegtuig stond klaar en iedereen moest instappen. Door het wilde volk dat overal rond liep waren de 2 meiden een momentje van de duivel verwijderd en toen begonnen ze pas echt te praten. "Hij gaat ook het vliegtuig in." zei Katrien en toen liep er pas echt een traan over haar wang. "We kunnen ook niet vertrekken en de taxi naar huis nemen." probeerde Emily. "Jij gekkie toch. In een flits is hij terug bij ons. Ik ben bang Emily!" Nu kwam er een tweede traan te zien en toen meer en meer. "Ik ben zo bang!" zei Katrien snikkend. "Ik ook, ik ook!" En toen begon Emily ook te wenen. "Gaat het een beetje?" zei een meneer achter hun geergerd omdat hij door wou. Katrien en Emily besloten toch om te vertrekken en Katrien en Emily liepen richting het vliegtuig. De gang waar ze in moesten lopen om in het vliegtuig te geraken was lang. Ze konden even de duivel niet meer zien. Emily en Katrien waren wel bang. Na een tijdje waren ze in het vliegtuig. Het waren stoelen met 2 plaatsen naast elkaar. Katrien en Emily gingen naast elkaar zitten, de ouders van Emily aan het andere kant van het gangpad. Achter Katrien en Emily zat de duivel, en naast de duivel zat een prachtige vrouw met lang blond haar en witte kleren. "Zou dat dan de engel zijn, die mevrouw naast de duivel?" vroeg Katrien. "Ik hoop het! Want zij zou ons dan kunnen helpen." antwoordde Emily een beetje hoopvoller. *Ping!*, de piloot ging iets zeggen, maar het was zeer onverstaanbaar. Ze hadden wel begrepen dat ze een prettige reis toegewenst kregen en dat ze voor het opstijgen hun gordels aan moesten doen. Dan lieten de stewardesses lieten de nooduitgangen zien en waar de zuurstofmaskertjes zijn. Ze waren opgestegen. "Wow wat is het uitzicht mooi!" dacht Emily, "Wat zou die engel zich hier thuisvoelen!" Emily vergat even dat ze met de duivel aan boord zat.

25

Toen ze aan kwamen en ze de duivel naar de uitgang zagen lopen waren ze weer helemaal van streek. Achter de duivel liep de gehaaste en boze engel. Toen ze Emily zag gaf ze een knipoogje en toen liep ze snel achter de duivel aan. "Het is de engel! Ze gaf me een knipoogje, ze is het!" zei de opgeluchte Emily tegen Katrien. Katriens gezicht kreeg ook wat meer kleur. "Kom meiden, uitstappen." zei Emily's mama. Snel gingen ze recht staan en liepen achter Emily's ouders aan. "Amai het is hier zalig warm!" riep Katrien blij voor zich uit. "Dat vind ik ook!" zei Emily's mama. "Kom meiden, hoe sneller we zijn, hoe meer we van de zon kunnen genieten!" zei Emily's papa gehaast. Hij is altijd wat gehaast, maar soms is hij juist alles behalve gehaast. Toen hun koffers al hadden en om een taxi vroegen duwde iemand tegen Emily's mama en haar handtas viel om. Die iemand was niemand anders dan de duivel! "Oei, oei, sorry! Dat was niet mijn bedoeling mooie dame. Laat mij je helpen." zei de duivel en Emily's mama leek er helemaal in de wolken door. Ze bloosde zelfs. "Laten we gaan, we zijn gehaast meneer." zei Emily's vader die de duivel maar een raar mannetje vond. Emily's vader keek hem met afschuw aan en probeerde zijn vrouw weg van hem te krijgen. Maar zijn vrouw wou niet weggaan en de duivel negeerde hem gewoon. "In welk hotel zitten jullie?" zei de duivel heel romantisch. Emily werd heel ongerust. "Laten we gaan mama!" zei ze. "Oh, is dat je dochter. Hoe heet ze? En is die andere ook je dochter?" "Dat is Emily, mijn dochter. En die andere is Katrien haar vriendin en dat is mijn man." Het woord "man" zei Emily's mama heel hatelijk en ze schonk haar man ook geen blik. Wat was er met haar? "Weet je? In Rome is er een toffe pizzeria, die "La pizza perfetto" heet. Kunnen we elkaar daar zien om 19 u?" "Tuurlijk! Ik zal er zijn. Hoe heet jij eigenlijk? Ik heet Marleen." "Wat een prachtige naam. Ik heet Diabolus." Wat een naam," dacht Emily, "maar, hé, ik ken dat woord!" Het is duivel in het Latijns! Spijtig genoeg kend Emily's moeder geen Latijns. "Speciale naam! Heeft het een betekenis?" vroeg Emily's mama, maar voor de duivel een antwoord kun geven riep Emily "Ja! Duivel in het Latijns!" "Da's niet waar! Het betekend 'ware liefde' in het Grieks. Prachtig niet?" zei hij heel liefde vol. Emily's moeder gaf Emily een boze blik en zei: "Heel prachtig!" "Dus, vanavond om 19 uur met mij in 'La pizza perfetto'!", zei de duivel op een geniepig toontje. "Ja, dat is goed!", antwoorde Marleen. "Mama!! Dat mag niet! Wij gingen toch al met z'n vieren ergens heen?" vroeg Emily boos en angstig tegelijk. "Maar schat, we hebben hier nog de hele week voor! En deze man is zo aardig!" zei de moeder. Emily was zo boos op haar moeder! Hoe kon ze dit haar man aandoen? Ze vond het echt verschrikkelijk!

26

Ze waren in het hotel aangekomen. Vader had hun ingechekt en Emily's moeder was wat aan het rondkijken naar de mooie middeleeuwse schilderijen die op de muur. Emily kwam naast haar staan. Ze zag dat er veel schilderijen van duivels en engels waren. En er waren 2 prachtige jonkvrouwen. "Wow, dat is weer toevallig hoor...", dacht Emily sarcastisch,"2 jonkvrouwen, het speelt zich af in een toren, duivels en engels..." Ze ging naar Katrien en liet de schilderijen zien. Emily's moeder deed zo raar sinds ze de duivel was tegengekomen! Echt vreemd! Wat zou er aan de hand zijn? 's Avonds toen Marleen vertrok naar het restaurant wouden Emily en Emily's vader meegaan, maar het mocht niet van haar. Emily's vader was heel ongerust. Hij vertrouwde die rare man voor geen fluit. "Katrien, ik denk dat we mijn papa maar eens alles moeten vertellen." fluisterde Emily toen haar moeder juist de deur dicht gooide. Na dat ze alles hadden uitgelegd werd Emily's vader nog ongeruster dan daarvoor. "We moeten haar nu gaan halen!" zei hij heel ongerust, maar Katrien en Emily hielden hem snel tegen. "Ben je gek of zo? Het is wel de duivel, hé." zei Emily toen ze hem tegen hielden. "Nee, ik ben niet gek. Maar die duivel wel!" Nu had hij wel echt gelijk. Wie vertrouwt er nu een duivel? Niemand! "Maar je zei ook iets van die vrouw die op de engel leek in het vliegtuig. Zou die er ook zijn?" vroeg hij. "Misschien wel! Ze zat de duivel heel de tijd te volgen en zo. Misschien moeten we haar wel zoeken. " zei Katrien. "Maar Katrien toch. Hoe gaan we haar nu vinden? Dat is echt niet makkelijk hoor!" zei Emily terwijl ze haar hoofd schudde. Alle gezichten werden van wat blijer weer wat triestiger en bezorgder. "De naam Diabolus is dan ook echt duivel in het Latijn, he?" vroeg hij voor de stilte te verbreken. "Tuurlijk! Je wist het misschien nog niet, maar ik onthoud van die 2 jaren Latijn wel iets, hoor!""Ja, Emily kon echt super goed Latijn! En ik wist dat woord, ook al deed k geen Latijn. Nu, ja, één jaar, maar toen hadden we dat niet geleerd." zei Katrien. Ze bleven weer even stil en triestig zitten. Tot er plots op de deur werd geklopt. Emily's vader ging snel de deur open doen, maar voor de deur stond niet Marleen zijn vrouw, maar wel een mooie vrouw in een lang mooi wit kleed en ze had lange mooie blonden haren. "Eumhh... Hallo. Wie bent u en wat doet u aan onze deur?" vroeg Emily's vader verlegen, maar ook bang te gelijk. 

27

De vrouw zei: "Hallo, laat me mij even voorstellen, ik ben Angela. Ik heb net gehoord dat de meisjes alles hebben verteld over de duivel en zo. Ik ben dus die engel waar ze het over hadden. Wij engelen en duivels kunnen alle vormen aanemen van levende dingen. Planten, dieren, mensen en we kunnen in mensen hun lichamen kruipen, wat er dus gebeurd was met Emily en Xander in het begin." Emily was zo blij dat ze de engel zag en ze gaf haar een dikke knuffel. "Dus, wat ik hier kom doen...", ging de engel verder toen Emily klaar was met knuffelen,"Ik kom jullie waarschuwen. Marleen is dus gaan uiteten met de duivel, die zich Diabolus noemt, wat een domme naam... Hij verraadt zichzelf zo dom. Maar goed, als Marleen, jouw moeder en jouw vrouw," en ze wees naar Emily en Peter, "van de wijn drinkt die hij haar geeft, dan wordt ze ook slecht. Dat mag niet gebeuren!" Emily's vader werd lijkbleek. "Nee! Dat meent U niet! We pakken nu een taxi en gaan naar haar toe." Waarop Angela zei: "Ik weet wel een snellere manier, meneer." Ze knipte in haar vingers en plots waren ze in het restaurant. "Wow!", Emily's vader was helemaal geschrokken. Emily en Katrien waren niet meer geschrokken, zij waren al meer gewend. "Zie je die mevrouw daar, die ober," fluisterde de engel, "ik ga nu haar lichaam even innemen en ik ga zorgen dat hij geen wijn bestelt, want van zodra hij wijn aanraakt, wordt het vergiftigd." De engel was weg en ze zagen de ober hun een knipoog geven en ze liep met een grote lach naar de tafel. Emily, haar vader en Katrien gingen buiten aan een tafeltje zitten om te verkomen dat Emily's moeder hun zag. Ze bestelde een grote lekkere pizza en hun avond was nog super tof. Plots zag Emily Angela gewoon langs de weg lopen en ze deed alsof ze oude vrienden terug zag en ging er heel normaal bij zitten. Toen zei ze pas: "Marleen is al lang naar huis. Nog niet gemerkt? Ze ging met de duivel de taxi in. Julie moeten naar julie hotelkamer gaan nu!" Ze hadden zoveel fun gehad dat ze Emily's moeder gewoon zijn vergeten. Vlug betaalde ze en toen namen Emily, Katrien, Emily's vader en Angela een taxi. Het was heel krap met ze'n alle in een klein taxietje. Toen ze de hotelkamer deur opende wou de duivel juist een glas wijn aan bieden aan Marleen, maar Emily's vader gooide zich tegen het glas aan en het viel kapot op de vloer. Marleen keek heel boos en sloeg haar man in zijn gezicht. "Een beetje respect voor mijn vrienden!", siste ze boos. "Hij is een duivel! Ik ga je alles vertellen, maar laat eerst die man gaan." "Hij is helemaal geen duivel! Hij is ene knappe en lieve persoon." zei ze en toen kusde ze de duivel. Emily werd lijkbleek en was als aan de grond vastgenageld. Ze keek naast zich en er verschenen tranen in de ogen van haar vader. Toen keek ze eens goed naar haar moeder. Haar ogen waren in plaats van die altijd zo mooi groene ogen rood geworden! Ze dacht: "Heeft ze misschien al een glas wijn gehad?" en even later: "Misschien werken mijn krachten nog!" Net alsof Angela, de engel, haar gedachten hoorde, duwde ze Emily de richting van haar moeder uit en gaf haar een begrijpelijke blik. Emily rende uiteindelijk naar haar moeder en gaf haar een knuffel.

28

"Wat doe jij nu?!", riep Marleen uit. Plots werd Emily's moeder precies wakker uit een hypnoze. "Heu? Waarom ligt jouw arm zo langs mij?", en ze gaf Diabolus een klap. "Schat?! Waarom huil je zo?", vroeg ze en liep naar haar man toe. "Daarnet huilde ik omdat jij met die freak aan het kussen was, maar nu van geluk dat je terug normaal bent." "Wa... wa... WAT is er gebeurd?!" vroeg Emily's moeder ongelovend. Waarop Katrien antwoordde: "Wij zullen je het wel uitleggen, maar eerst moet die verschrikkelijke vent hier weg!" "Uit mijn hotelkamer! NU!" riep Marleen's man boos. Hij rende weg en zei: "Oh, mijn wraak zal zo zoet zijn!", en verdween in het niets. "Wil iemand mij het nu please uitleggen?", vroeg de moeder van Emily en Angela, Emily, Emily's vader en Katrien begonnen de uitleg. Na de hele uitleg was Marleen helemaal geschrokken. "Wow! Heb ik dat echt gedaan? Ik geloof er niets van! Echt? Nee!" "Ja, echt mama!" zei Emily en gaf haar moeder een knuffel. "Als je hem ooit ziet zeg je het mij, hé!" "Ik laat hem je nooit meer aanraken." zei Emily's vader. Marleen lachte en gaf hem een kus. De rest van de dag bleven ze gewoon in het hotal samen met Angela. Angela bleef bij hun op de zetel slapen, om hun altijd te beschermen. ''Het is te gevaarlijk om jullie hier alleen te laten." zei ze. 's Nachts had Emily de enge droom over het vallen uit de toren weer. Ze besloot om dit aan de engel te vertellen. "Angela...Angela." fluisterde ze en porde in Angela's zij. De engel werd wakker en mompelde halfslapend: "Wa...Wat is er, Emily?" Ze legde heel de droom uit. De engel was plots iets opgewekter. "Maar... Je moet beseffen dat het niet per sé de duivel is, hé! Het kan ook iemand anders zijn." Emily dacht na. Wie zou haar nu willen duwen van de toren? Buiten de duivel natuurlijk? En eigenlijk, waarom zou die duivel haar weg willen hebben? Ze besloot dit aan de engel te vragen. "Waarom zou de duivel mij eigenlijk weg willen? En waarom wilt hij mijn moeder?", vroeg ze. Angela zuchte diep. "Hij wil jou weg hebben omdat jij de enige bent die hem kan stoppen van de Aarde te verwoesten. En hij wilt jouw moeder hebben omdat hij niet alleen de wereld kan verwoesten. Hij heeft iemand nodig, een familielid van jou, jouw moeder dus." "Waarom mijn moeder eigenlijk?" vroeg Emily. "Wel,"antwoorde de engel,"hij heeft vrouwelijk bloed nodig." "En waarom wil hij de Aarde dan verwoesten?" Emily had zoveel vragen voor Angela. "Omdat als alles op de Aarde kapot zou zijn hij de de Aarde zou veroveren en de Aarde maken zoals hij het zelf wil. Maar als we hem echt niet meer kunnen tegen houden zullen wij engelen het veroveren en mooier maken dan het nu is!" zei Angela. Na een tijdje vielen ze samen op de zetel in slaap. "Wakker worden, Emily." Het was Katriens stem die Emily wakker maakte. "Ik ben moe!" zei Emily boos terug. "Please, Emily! Iedereen ging op stap, dus moest ik bij jou blijven. Waarom gaan we niet samen iets leuks doen?" Emily gromde maar kleedde zich toch om en een paar minuten daarna vertrokken ze op stap. Toen ze samen op straat rond liepen zach Emily plots een bekend gezicht. Ze dacht efjes na voor ze wist wie het was. "Kijk Katrien! Dat is die pizzabesteller waar Luka zo smoor op was. Weet je nog? Hij was ook bij de film die we toen keken." Katrien keek even in het rond en toen begonnen ze alle 2 te lachen. "Zou Luka hem leuker vinden dan Jeroen?" vroeg Katrien nog wat giechelig. "Nee, Luka houdt heel veel van Jeroen." Ze bleven even naar hem staan kijken. Wat is hij knap! "Kom, we gaan beter." zei Emily. Maar ze bleef hem toch nog heel lang na kijken. Wat deed hij hier eigenlijk? Maar toen dacht ze: "Mmmm... Hij gaat mij toch niet meer herkennen... Ik zal hem maar laten." Katrien en Emily hadden geld mee, dus wouden ze gaan shoppen. Van Emily's ouders mocht het. Ze gingen naar vele kleine boetiekjes. De meisjes hadden veel kleedjes, hoedjes, zonnenbrillen en ga zo maar door gekocht. Na een uur goed shoppen kregen ze toch wel honger en besloten ze te gaan eten. Ze liepen langs een mooi restaurant en besloten daar te gaan zitten. Het wat een oud restaurantje, Emily dacht een familie restaurant. Er waren niet zo veel tafeltjes, maar het had dan ook wel z'n charmes. Het had prachtig uitzicht op het Colosseum, wat ze nog gingen bezoeken gedurende de week. Emily had haar fototoestel mee en besloot een foto te nemen, natuurlijk, want zo'n kans kon ze niet laten liggen. Het was er zo mooi! Na een paar minuutjes kwam de ober de bestelling opnemen. Emily gebruikte haar beste Engels, en ze kon het best, want op haar examen had ze er 86% voor! "Hello, I want a Pizza from the house, please, a Pizza Procuito and some water for us." "Okay" zei de ober. Ze kregen hun pizza's en het water. En, het was heerlijk!

29

"Emily.", fluisterde Katrien bang," Twee tafels achter jou zit... euuhm... Diabolus..." Waarom moest hij alles altijd toch verpesten? "Zeg toch gewoon de duivel. Dat is volgens Angela niet eens zijn echte naam. Maar oké, laten we gewoon doen alsof we niets merken." zei Emily wat beverig. "Ik ben bang! Waarom gaan we niet gewoon weg?" "Omdat hij niet altijd alles moet verpesten! Kijk hier zijn mensen, normaal gaat hij op dit moment nog niks doen, maar wel pas als we weg gaan uit dit restaurant. Dus laten we rustig eten en gewoon niet naar hem kijken." Katrien deed wat Emily zei, maar het was toch veel minder leuk dan daarvoor geworden. Toen ze klaar waren met eten moesten ze wel vertrekken. Katrien pakte Emily's hand beet en kneep er heel hard in. Ze bibberde als een gek! "Wat bibber je. Hij komt sowieso toch voor mij, dus hij zal niks met je doen! Ik zal je beschermen." Emily rukte de handen los en legde haar arm rond die van Katrien. Dat voelde wat veiliger aan voor haar. "Hij staat op Emily!" zei Katrien bang. "Niet omkijken. Laten we gewoon verder stappen." Emily keek snel in het rond. Waar moesten ze heen? "Hallo!" Emily zakte helemaal in elkaar. Maar het was niet de duivel die haar riep. Het was de pizza jongen! "Hallo. We hebben eigenlijk haast." zei Emily. "Ik zal jullie dan maar laten. En waar is jullie vriendin. Luka of hoe heet ze?" zei hij. "Ja, Luka. Maar ze is dit keer niet mee met ons. Ze ligt in het ziekenhuis. Maar we hebben echt haast. Daag." zei Katrien met een bevende stem. Toen liepen ze alle twee naar een bus die juist stopte. Maar toen ze zagen dat de duivel daar binnen liep gingen ze snel terug naar de pizza jongen. "Hey! Kan je ons helpen? We zitten eigenlijk in grote problemen." riep Emily naar hem. Ze wouden niet heel de waarheid vertellen, want dan zou hij denken dat ze gek waren. Emily vertelde dat ze ruzie hadden met een man. Hij had hun zo gezegd gezegd dat hij hen iets zou aandoen. Ze vertelden ook dat hij nu op die bus was gestapt. "Ik zal bij jullie blijven," zei hij, "ik ken Rome op m'n duimpje!" "Wat is jouw naam eigenlijk?" vroeg Katrien. "Angelo.", zei hij. "Haha!", dacht Emily, "Het is toch geen engel, hé? Nee, dat zal wel niet, want hij wist er niets van. Maar... Hij lacht wel als een engel." Een scheut van verliefdheid schoot door haar buik. "Oh, nee! Ik mag niet verliefd worden, ik ken hem amper!" "Emily? Hallo?" zei Katrien. "We vroegen je iets." ze ze weer. "Eumhh... wat?" Emily wou niet praten, ze was te hard aan het denken. Misschien kon ze die Angelo toch maar niet vertrouwen. "Emily, je luistert weer niet. Wat is er?" zei Katrien boos. "Niks. Wat was je vraag?" "Waar gaan we naar toe?" Dat wist ze ook niet. Maar juist voor ze iets kon voorstellen riep een bekende stem "Angelo!" 

13

"Ja, ze ligt in haar bed, met hoge koorts." zei de moeder droevig. "Oei, dat is niet goed... Ik heb wat schoolspullen voor haar." zei Emily. "Kom verder" zei de moeder. Emily ging de trap op. Ze kende het huis als haar tweede huis, zo vaak was ze hier.Ze klopte op de deur. "Kom binnen!" hoorde ze. Het was een droge, schorre stem. Emily ging naar binnen en zag haar vriendin, ze was helemaal bleek en bezweet. Katrien was net een kop thee aan het drinken. Emily liep naar haar toe. "Hier! Ik heb wat spullen voor je." "Oh, dank je!" zei Katrien. "En? Iets speciaals gebeurd of zo?" "Ja, maar dat weet je natuurlijk al: Luka gaat op date met Jeroen. En het is terug goed tussen mij en Sam." "Fijn." zei de zieke. "Oei, ik moet gaan, het is al laat. En Luka blijft slapen dus ik moet op tijd terug zijn." schrok Emily toen ze de tijd zag. Ze gaf Katrien een knuffel. En... Ze werd opslag minder bleek en veel beter. "Heuh? Ik voel me veel beter. Ik ben niet meer misselijk! Ik ga mijn koorts eens meten." zei Katrien verbaasd. "PIEEEEEEP" deed de thermometer na 2 minuutjes. Er stond: 37,5°C. Heel normaal. "Ik ben beter!! Yes!!! Hoe kan dat?" Emily was geschrokken van zichzelf. Toen herinnerde ze zich dat bij elke ruzie als ze iemand een knuffel gaf, het direct beter werd. "Wow, ik kan denk ik healen." zei Emily na een minuut stilte. "Dat moet je aan Luka vertellen!" Toen Emily thuis kwam was Luka nog lang niet thuis, dus besloot ze te gaan studeren. Ze was nog steeds in de war van wat ze daar juist te weten kwam. Na een paar minuten ging de bel. "Ik kom! Mama doe niet open, ik ga wel!" riep Emily terwijl ze de trap af liep. "Hey Emily. Ik moet je van alles vertellen." Luka kwam super happy binnen. "Ik moet je ook van alles vertellen." Ze liepen alle 2 super snel naar Emily's kamer. "Doe jij maar eerst, Luka!' zei Emily en daarna vertelde Luka precies wat er voor en na de kus gebeurde en wat er voor de kus gebeurde en natuurlijk vertelde ze precies hoe de kus verliep. Eigenlijk interesseerde het Emily niks, maar oké ze hadden gekust. "Amai, zeker je droomavond!" zei Emily toen ze alles verteld had. "Ja, dat was het. Wou jij niks zeggen?" ''Ja! Ik wil je iets zeggen! Euh... ik kan healen." Luka begon kei hard te lachen, ze dacht dat het een grap was. "Echt Luka!!! Ik was bij Katrien die super ziek was en ik gaf haar een knuffel en toen was ze gewoon beter. En ik gaf Sam een knuffel en nu is alles terug goed tussen ons." zei Emily. "Wow, meen je het echt?" zei Luka nog altijd ongelovig. "Ik meen het, kijk maar." Emily sloeg Luka heel hard en toen ze haar een knuffel gaf was er precies niks gebeurt. "Oh my god! Je hebt gelijk." zei Luka heel verbaasd. "Sorry dat ik je moest slaan, maar hoe moet ik het anders tonen?"

14

"Het maakt toch niet uit dat je mij geslagen hebt, het doet niet eens pijn!" zei Luka weer verbaasd, "Wat kun je nog meer?" "Ik weet het niet, misschien is dit het wel..." zei Emily, "En, ik weet niet of ik nog iets meer wil! En ik weet niet waarom IK het heb, of hoe het werkt! Dus, we houden het tot die tijd geheim, hé!" "Oké... Ik wou het zo graag aan Jeroen vertellen." zei Luka droefjes. Waarop Emily zei:"Ik was al van plan het aan Jeroen te vertellen, hoor, het is toch mijn beste vriend!" "Jippie, want ik wil geen geheimen hebben voor Jeroen!" zei Luka met hartjes in haar ogen. Die avond gingen ze nog even fietsen in het park. Het was toch zomer, dus het bleef lang licht. Het waren eindexamens, en daarna vakantie. Dan ging ze op vakantie naar Rome. Ze had zoveel zin. En Katrien mag mee! Het wordt een super vakantie! Als Emily ten minste over gaat naar het vierde, daar vreest ze wel voor, want de laatste tijd heeft ze niet zo goed op wiskunde en Nederlands. Ze waren aan het fietsen en even lette Luka niet op en ze viel met haar fiets over een boomstronk. Haar been was geschaafd en het bloedde. "Aaauuw!" riep Luka uit. Emily gaf Luka een knuffel, en ze spoelden 3 minuten terug in de tijd, zodat het niet kon gebeuren. "Wow, dat was cool!" riep Luka uit, maar nu heel blij. "Ja, let jij nu maar op, dat je niet weer valt, want het lijkt, steeds als ik het doe, dat ik dan wel een beetje moe word, dus ik ga het niet teveel gebruiken. Wow ik ben moe... Gaan we naar huis?" "Ja dat is goed." De meisjes draaiden om en gingen naar huis. Ze keken nog heel even een film op t.v. en gingen dan slapen. Emily droomde dat er brand bij haar thuis was en zij het brand moest knuffelen en daarna was alles weer een beetje terug gegaan in de tijd. Ze werd rustig wakker en Luka was nog diep aan het slapen. Ze keek op haar wekker, amai het is al 11 uur. Ze maakte Luka vlug wakker. "Luka, het is al 11 uur." zei ze. "Wat? 11 uur. Amai wij sliepen lang." antwoordde Luka schokkend. "Ik droomde dat er brand was en dat ik het vuur een knuffel gaf en dat we weer een beetje in het verleden zaten." zei Emily. "Wat een rare droom." en ze schoten alle 2 in de lach. Toen ze uitgelachen waren liepen ze al helemaal omgekleed naar beneden. "Amai, zo laat nog gebabbeld?" vroeg Emily's mama. "Ik denk het." zei Emily snel. "Katrien is langs geweest, maar omdat jullie er niet waren is ze naar huis gegaan. Misschien moeten jullie maar naar haar gaan anders." En dat deden ze. Met de fiets fietste ze naar Katriens huis.

15

"Hey meiden, kom maar binnen. Katrien is in haar kamer." zei Katriens mama. Snel liepen de 2 meisjes de trap op en klopte op Katrien's deur. "Kom binnen!" riep Katrien. Het rook er naar vuur. Emily snoof het op en kreeg een koude rilling over haar rug. Ze kreeg een soort van visioen. Ze zag allerlei dingen door elkaar: Een maquette, de vader van Katrien, een lucifer, vuur. En een traan. Een beetje haar droom maar dan anders. "Kijk eens!" zei Katrien. Ze liet haar afgebrande p.o. werkstuk zien. "Je weet dat we een maquette moesten maken van een plaats waar we graag zijn, hé, nou, ik heb jouw straat gemaakt, Emily." "Ja, het ziet er nogal... Afgebrand uit..." zei Emily afwezig. "Ik weet niet hoe dat komt!! Gisteren was het nog heel, maar deze ochtend rond 10 uur was het afgebrand..." fluisterde Katrien. Emily was stil en staarde voor zich uit. "Wat is er, Emily?" vroeg Luka ook fluisterend. "Euuhm... Je gaat me heel raar vinden..." zei Emily angstig. Eerst vertelde ze haar droom, dat beaamde Luka. En nu haar visioen. Toen Emily zei dat ze Katrien's vader zag, zei Katrien: "Ja, mijn vader zei dat hij het helemaal niet goed vond! Dus het kan wel kloppen dat hij het heeft gedaan!" "Oh, wat gebeurt er met me? Ik vind het niet leuk!" riep Emily gefrustreerd uit. Ze werd plotseling woedend en ze kon het niet beheersen. Zo gefrustreerd en boos hadden haar vriendinnen haar nog nooit gezien! "Rustig, Emily! Wat is er? Hebben we iets verkeerds gedaan?" "Nee, ik kan er niet aan doen! Wat gebeurd er?!" zei Emily eerst heel rustig, "Oh, wat ben ik boos!" tierde ze het andere moment "Heuh? Emily doe niet zo raar!" zei Luka, "Je bent jezelf niet!" "Dat klopt... Het is hier niet alleen Emily..." zei een stem die wel uit Emily's mond kwam, maar er helemaal niet op leek.

When good turns into bad

1

Ze liet zich op haar bed vallen en barste in de tranen uit. Wat had ze nu gedaan? Ze hield toch heel veel van Sam! Het gewoon uitmaken was geen oplossing voor al die ruzies. Wat voelde ze zich schuldig, ze had het op een stomme manier uitgemaakt. Arme, arme, Sam! Wat moet ze nu zonder hem? Ze hoorde Sam roepen "Neem je gsm op!" dat had hij voor haar ingesproken als telefoon gerinkel. Ze nam snel op, misschien was hij het wel! "Hey Emily! Kom je dadelijk bij mij langs, ik moet je iets tonen." Het is Katrien, haar beste vriendin. "Het is uit met Sam, ik heb je nu echt nodig, Ik wil je alles uitleggen! Kom je please naar mij?" fluisterde Emily stil zodat haar ouders het niet hoorde."Ja, ik kom direct!", fluisterde Katrien terug "Leg me alles uit, ik wil elke detail weten!"Emily snikte kortaf: "Oke, tot straks... "Na vijf minuten, die voor Emily als een eeuwigheid voelde, ging eindelijk de bel. "Emily! Het is voor jou, hier aan de deur, het is Katrien!", riep Emily's altijd even aardige moeder."Ja, stuur haar maar naar boven!", probeerde ze zo min mogelijk droevig te roepen. Katrien kwam naar boven en toen ze haar vriendin zag, in haar kamer met gesloten gordijnen zei ze: "Ooh, Emily, wat zie je er... verschrikkelijk uit!!! Laat eens wat licht binnen, dat zal je goed doen!" "Katrien...", zei Emily "kom je naast me zitten? Ik wil je alles zeggen..." "Inderdaad, vertel me alles! Wie heeft het uitgemaakt? Waarom? Wanneer? En hoe?..." "Rustig, ik zal je alles vertellen", snotterde Emily. Katrien gaf haar aller beste vriendin een knuffel en zei geruststellend: "Het komt allemaal goed... Huil maar lekker uit!" Toen Emily gekalmeerd was, begon ze haar verhaal.

  2

"De laatste tijd hadden Sam en ik heel veel ruzie om niks eigenlijk, gewoon om super kleine onozele dingen. En vandaag gingen we samen naar een café en gaf hij me oorbellen om al onze ruzies te vergeten, maar omdat ik ze niet direct aan deed werd hij heel boos en toen sloeg ik hem en ik had hem met mijn nagels per ongeluk gekrabd en heel zijn wang bloedde door mijn nagels en toen zei ik: "Ik heb genoeg van als onze domme ruzies, ik wil jou nooit meer zien! Het is uit, Sam!" en toen liepen we allebei uit het café naar huis. Ik snap niet wat ik heb gedaan, ik hield heel veel van hem!" Emily was opgelucht dat ze al die stomme woorden van die stomme avond aan iemand heeft kunnen vertellen. "Arme, arme, arme Emily toch! Misschien moet je hem even opbellen en sorry zeggen." zei Katrien. "Oke, maar ik wil dat je bij mij blijft." zei Emily terwijl ze haar gsm pakte. Hij nam op en zei: "Hallo, wie is't?". "Eumhh..." Emily durfde niks te zeggen. "Aa, Emily dus. Wat wil je? Het is gedaan tussen ons!" hij legde grof op en Emily barste in tranen uit. "Oooh, Emily, wat is hij gemeen!" riep Katrien woedend uit, "Moet IK eens met hem gaan praten?!" Arme Emily snikte: "Nee, doe maar niet, ik wil niet nog meer ruzie krijgen..." Eigenlijk hoopte Emily dat Katrien bleef doorvragen maar Katrien antwoorde: "Oké, als jij dat niet wilt, hoeft het niet." Emily begon nog harder te huilen. "Ooh, meisje toch! hier een zakdoekje.", zei aardige Katrien en gaf haar vriendin een zakdoek. Opeens hoorden ze: "Katrien, je moet naar huis!". Dat was de broer van Emily, Xander. "Je moeder staat aan de deur!" "Oke, ik kom eraan!" riep Katrien treurig terug omdat ze nog wat langer wou blijven bij haar droevige vriendin. "Nou... tot morgen dan... Is het erg als ik niet mee naar beneden kom? Want ik wil niet dat mijn mama mij zo ziet." vertelde Emily. Katrien antwoordde: "Nee hoor, niet erg, maar ik denk dat je het toch eens moet zeggen. Je moeder kan je altijd helpen." Ze gaf haar vriendin nog een knuffel en vertrok. Emily bleef eenzaam op haar kamer achter. Ze had zin in helemaal niks. Op de muur hing een foto van haar en Sam, wat zagen ze er gelukkig uit! Ze pakte de foto en bekeek hem eens goed. Een grote traan viel op zijn gelukkige gezicht. Waarom? Waarom heeft ze dit gedaan? En de tijd terugspoelen kon ze niet...Oh, wat had ze geen zin om naar school te gaan.  

3

Met een kletsnat kussen onder haar kletsnat hoofd viel ze in slaap. Ze droomde dat alles terug goed was tussen haar en Sam, maar plots werd ze uit die mooie droom gewekt door haar broer die haar kamer plots binnen kwam. "Xander, wat doe je hier!!!" ze liep snel naar de deur en gooide hem toe. Haar broer is 2 jaar ouder dan Emily, hij was altijd heel lief voor haar. Emily hoopte dat hij niks aan haar ouders ging vertellen over haar rode ogen. "Xander, antwoord mij! En zeg niet tegen mama en papa dat ik geweend heb!" zei Emily zo boos als ze kan. Ze kon nooit echt boos op hem zijn, maar nu probeerde ze toch en hij schrok er echt van. "Wat is er met jou aan de hand? Ik moest gewoon van mama zeggen dat het eten klaar is! Mama had jou al een paar keer geroepen maar je kwam niet dus moest ik gaan kijken.", zei hij met zijn geschrokken, maar toch een beetje boze stem. "Zeg dan dat ik geen honger heb en niet kom eten." "Oke dan, maar eerst moet jij me zeggen wat er met je is." Ze moest het wel tegen hem zeggen, maar juist voor ze wou uitleggen kwam haar mama binnen. "Emily toch, wat is er?" vroeg mama heel bezorgd. "Eeuuhm... Mama... Ik heb het uitgemaakt met Sam. We hadden al een hele tijd knetterende ruzie, en ik vond het niet meer leuk." "Wow, meisje, dat had ik niet zien aankomen!" zei ze verbaasd. Xander beaamde: "Inderdaad, ik ook niet zus, het ging toch zo goed? Jullie waren al 2 jaar samen!" "Tja, ik weet het... Ik hou nog van hem maar... het gaat gewoon niet meer! We zijn uit elkaar gegroeid." antwoordde Emily. "Ja meisje, dat kan gebeuren hé... Weet je wat? Ga dit weekend maar met Katrien, Luka en Febe naar de film of zo, dat zal je goed doen!" stelde mama voor. Eigenlijk vond Emily Febe helemaal niet zo leuk. Febe was altijd al zo jaloers op Emily omdat zij met Sam was, terwijl Febe al een lange tijd een oogje op Sam had. Maar ze moest wel iets gaan doen om Sam te vergeten. "Oke, dat is goed! Ik zal het hun morgen direct voorstellen." Emily besloot na het eten om direct te gaan slapen. Ze was beck af. De wekker stond op 07.00 uur. "Zo vroeg..." dacht ze. Emily viel langzaam in slaap. Heel de avond vloog door haar hoofd. Eerst op café, heel die toestand. Dan toen Katrien kwam, eigenlijk was ze heel vrolijk, ookal was Emily zo droevig, maar misschien was dat gewoon haar karakter. En dan nog eens de ruzie met haar broer. Dat gebeurt normaal nooit of te nimmer! En, ze dacht echt dat haar moeder boos zou zijn! Gelukkig was dat allemaal niet. Uiteindelijk viel Emily in slaap.

4

"Pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep!!!!!" Emily schoot wakker, oh haar stomme wekker. Waarom maakt die altijd zoveel lawaai? Ze zette het snel af. Het liefst zou ze nu gewoon doorslapen, maar dat was ze niet van plan. Snel trok ze haar mooiste kleedje aan, altijd als ze die aantrok voelt ze zich mooi, knap en vrolijk. Ze liep te trappen af naar de keuken. "Goed geslapen?" vroeg haar lieve mama. "Ja, maar toch ben ik nog moe! Kan je geen school zoeken die om 11 uur pas begint?" "Dat kan ik zeker, maar ik ben er niet zo zeker van dat jij dat wil." Haar mama had gelijk, ze wil niet naar een andere school. Ze wil op deze school blijven waar ze Luka en Katrien had!!! Emily at snel een boterham en toen vertrok ze met de fiets naar school. Normaal gaat ze met de bus, maar van fietsen word ze altijd heel vrolijk. Toen ze eindelijk op school was ging ze snel op een soort muurtje zitten. Zij, Luka en Katrien zitten daar altijd. Ze had echt snel gefietst want haar vriendinnen waren er nog niet. Na een hele tijd wachten zag ze Luka en Katrien heel hard naar haar toe lopen. Katrien had duidelijk alles aan Luka vertelt. Emily sprong snel van het muurtje af en liep naar hun toe. "Arme Emily!!! Katrien heeft me alles vertelt." zei Luka terwijl ze Emily een dikke knuffel gaf. "Ja, Katrien ik heb het dus aan mijn mama verteld, hé! En van haar moest ik met jullie iets gaan doen, dat wil ik wel, maar dan moet Febe ook mee, maar dat wil ik dan weer niet... Jullie weten hoe ik over haar denk hé?" "Ik wil het ook wel graag, echt zo'n meidenavondje, dan gaan we fijn een film kijken en gezichtsmaskers met een lekker smaakje op ons gezicht doen en vette pizza bestellen! Maar inderdaad... Febe vind ik ook niet zo geweldig..." zei Katrien, waarop Luka direct beaamde: "Ja, ik eigenlijk ook niet... Ze is altijd zo... egoïstisch! Oh, ik kan haar echt niet hebben!"Ze moesten een manier vinden waardoor Febe niet mee kon doen aan hun geweldige meidenavond. "Het aan mijn moeder vertellen dat ik haar niet leuk vind is geen optie, maar we moeten echt iets verzinnen!", zei Emily waarop Luka antwoorde: "We kunnen in de eerste plaats best niks vertellen aan Febe." "Zover was ik ook al.", zei Emily met een vette knipoog. "Zeer grappig", zei Luka sarcastisch,"mijn idee was eigenlijk om het dan bij iemand anders thuis te doen. Bijvoorbeeld bij Katrien, zij is ook enig kind en dan hebben we geen last van broers of zussen." "Ja, goed idee! Wat vind jij ervan, Katrien?" vroeg Emily. "Euh, ja uitstekend! Mijn ouders zijn dit weekend ook niet thuis, dus dat komt goed uit, hé!" "Oh, nee, daar is Sam..." zei Emily terwijl haar gezicht ging van blij naar droef. "Wat is het erg dat je er in de klas naast zit!" zei Katrien.

5

Eindelijk, school was voorbij, het was zo'n zware dag! En het maakt het nog af toen meneer Verlaerens, de leerkracht wiskunde, vroeg aan Sam: "Oei Sam, hoe kom je aan die krassen in je gezicht? Je hebt toch geen kat of zo?" Waarop Sam dan antwoordde: "Nee, nee, iemand heeft mij geslagen en heeft me zo gekrabd..." Daarbij keek Sam dan nadrukkelijk naar Emily. Oh, ze was zo boos. Ze legde zich neer in de zetel en luisterde naar muziek op haar iPod, ze zocht naar het droevigste liedje. "Emily! Vijf uur, op naar de film meisje!!!" zei haar mama helemaal op tijd. De stomme schooldagen waren eindelijk gedaan en  ze moest nu dus vertrekken naar de film. Tegen haar mama had ze gezegd dat ze eerst (samen met Febe) naar de film gingen en dan bij Katrien bleven slapen. Vlug pakte Emily haar handtas en vertrok met de fiets naar de bioscoop. Gelukkig woonde ze overal dicht bij, want als haar mama haar moest brengen zou ze te weten komen dat Febe niet komt. Het was heel gezellig met hun drieën. Luka zat ook naast een knappe jongen waar ze heel de tijd mee zat te praten, dus eigenlijk was het heel gezellig met hun tweeën want Luka zei niet veel tegen hun. Na de film gingen ze samen naar Katriens huis en bestelde direct een pizza. Ze babbelde even tot dat de pizza aankwam. "Triiiiiing!' dat was de bel dus. Luka liep snel naar de duur. "Pizza Angelo! Eumhh.. Hallo, hier is jullie pizza." Aan de duur stond de knappe jongen van bij de film. "Eumhh... D..d..aa...kje!" Luka was duidelijk smoor op hem, soms is Luka echt een jongens gek! Toen ze de deur dicht trok zei ze: "Ooo, hij is zo hot, net als de pizza!" Nadat ze heel de pizza opaten begonnen ze met de gezichtmaskertjes. En dan nagelak, roddelen en het meest van al LACHEN!

6

De volgende ochtend werd Emily wakker, als laatste. Toen Emily beneden kwam, was de tafel helemaal gedekt en Katrien en Luka nergens te bespeuren. Emily ging dan maar zitten op een van de houten stoelen. Toen kwamen Katrien en Luka binnen gewandeld. "Verassing!" zeiden ze in koor. "Wauw, super lief dat jullie dit doen voor mij, wat een heerlijk ontbijtje!" "Ja er is fruitsap, bacon en eieren, pannenkoeken, boterhammen, echt alles!", zei Luka. "Oh, ik had het echt niet verwacht! Dank je! Kom hier, dan kan ik jullie een knuffel geven!" zei Emily vrolijk. Na het ontbijt gingen ze naar het park dat naast Katrien's huis gelegen was. In het park zagen ze een paar jongens uit hun klas, waaronder Sam. "Shit, wat moet hij nu weer hier?" zei Emily teleurgesteld. "Euh, ja dat zijn we je vergeten te vertellen..." mompelde Luka, waarna Katrien haar aanvulde: "Sam wou nog eens met je praten. En... Luka is verliefd op één van de jongens die erbij staat." "Waarom zeiden jullie niks?" vroeg Emily. "Omdat we dus dachten dat je boos werd, maar hij wou dat je nog eens met hem ging praten." zei Luka. "En op wie ben je trouwens? Oneerlijk dat Katrien het wel mocht weten!" zei Emily weer zo boos mogelijk, maar ze kon nooit echt boos zijn. "Op Jeroen... Maar ik wist dat dat jouw beste vriend is, dus daarom wou ik het niet zeggen." zei Luka blozend. "Ooh, het is best schattig, maar ik vind het niet fijn van jullie dat ik nu met Sam moet gaan praten! Ik hoop dat hij niet te domme vragen stelt of zo." antwoorde Emily. Ze liepen rustig naar de jongens toe, buiten Luka die liep super snel naar hun toe. "Ah, daar zijn ze!" Emily keek naar de grond, maar toch wist ze dat Sam het zei. Luka begon direct met Jeroen te praten en lachen. Katrien ging ook maar bij hun staan maar zei eigenlijk niks. "Hey Emily!!!" Emily wist niet wat te zeggen, Sam klonk zo blij, maar eigenlijk was ze niet blij om hem terug te zien. "Eumhh... Hallo Sam." zei ze na een minuut of 2. "Ik wouw graag met je praten, ik hou nog van jou!" en met die woorden kwam zijn mond dichter bij de hare, maar ze duwde hem snel weg! "Sam! Je wil praten, een kus is niet praten. Luister het is uit tussen ons. Ik was er echt kapot van en je maakt het nog erger. Laten we gewoon eerst praten. Ik wil rustig aan doen!!! Als we gewoon "Hallo" zeggen en daarna is het terug aan dan gaan we zeker terug ruzies maken. We moeten het echt duidelijk uit praten, niet snel snel." Amai eerst kon Emily niks zeggen en plots flapt ze alles er gewoon uit. "Oké, laten we praten. Misschien moeten we even bij mij thuis gaan of naar een café of zo." "Nee! Ik wouw een weekendje samen met mijn vriendinnen alleen zijn om terug bij te komen van wat er allemaal is gebeurt en dan moet jij alles weer moeilijk maken. Ik wil nu gewoon even alleen zijn! Laten we vanavond om 8 uur bij het café afspreken." "Oké dan." En bij die laatste woorden van Sam liep Emily boos naar Katriens huis. Luka en Katrien liepen achter haar en riepen "Emily, wacht toch een minuutje!" maar Emily wou niet wachten, ze was voor de eerste keer echt boos op haar vriendinnen. Toen ze aankwam pakte ze haar spullen en fietste snel naar haar huis.

 7

"Emily, je bent zo vroeg thuis? Waarom?" vroeg haar moeder direct toen ze thuiskwam. "Geen zin om te praten." zei Emily kortaf, en ze liep boos de trap op recht naar haar kamer en smeet haar tas neer. Ze bekeek even haar gsm en zag dat ze 3 gemiste oproepen had, en 2 sms'en. De gemiste oproepen waren van Luka en Katrien, en de sms'en ook. Eéntje met: 'Waar ben je naartoe gegaan? En waarom? Ben je boos?' en de andere met: 'ANTWOORD!' Emily had even geen zin om die te antwoorden. Ze hoorde haar moeder de trap opstormen en deed snel haar deur op slot.
"Emily! Antwoord mij!!! Wat is er? Ik wil je alleen helpen!" schreeuwde haar moeder bang. "Niks speciaal hoor!" zei Emily. "Jawel, ik zag het aan je, laat me binnen!" antwoordde haar moeder. Emily's moeder hoorde het slot opengaan. Ze kwam rustig de kamer binnen en ging naast Emily op haar bed zitten. "Schat, doe die oortjes uit je oren en luister naar mij." zei ze rustig. Emily luisterde, want ze wou niet nog meer problemen hebben. "Wat is er, schatje van mij? Vertel het eens." probeerde haar moeder haar te kalmeren. "Je weet toch dat je me alles kunt zeggen?" "Oké," zei Emily,"Sam wou met mij praten in het park en ik wist er niks van, Luka en Katrien stuurde mij er zonder dat ik het wist naartoe en toen probeerde hij mij te kussen. Ik wou het niet en nu ben ik boos op Luka en Katrien. En natuurlijk ook op Sam. Het lijkt dat het meidenavondje niet echt heeft geholpen!" Na 2 minuten stilte zei haar moeder: "Je word zo groot... En liefde wordt niet snel makkelijker, hoor!" Ze gaf Emily een dikke knuf. ''Mama, wil je even weggaan? Ik heb nog veel huiswerk. Bedankt voor je hulp, ik hou van je." En ze gaf haar moeder een knuffel terug. Toen ze de deur dicht deed deed ze de oortjes snel terug in begon te wenen. Natuurlijk wist ze zelf dat ze niet naar het café ging gaan, dus ging ze ook niet. Misschien wil ze nu wel naar een andere school gaan. Ja, goed idee dacht ze. Toen begon ze heel rustig aan haar huiswerk tot ze de bel hoorde. Shit, dat zijn zeker Luka en Katrien!!!! Snel deed ze haar deur terug op slot en luisterde goed om te weten wie het was. "Hallo Peter, mogen we even met Emily babbelen en zo. Shit, shit, shit!!!! Emily's papa deed open en die wist natuurlijk van niks. 

 8

 Peter is de naam van haar papa en Marleen die van haar mama. "Ja, ze zit op haar kamer, ga maar." Ze hoorde snelle voetstappen op de trap. De klink ging omlaag, maar de deur ging natuurlijk niet open. "Emily! Doe open, wij zijn het! Wat is er met je?" Ze deed heel ruw de deur open en zei "Die avond en dag was om ons te amuseren zodat ik HEM zal vergeten. Niet zodat we weer een ongelukkig koppel worden met altijd ruzie." "Oh, Emily. We dachten dat je het niet erg zou vinden. Hij heeft op zijn blote knieën bij ons zitten smeken, dus zeiden we: 'Oké.' " zei Katrien. "Ja, oké dan. Maar ik wil niet terug samen met hem zijn! En ik vind het echt niet fijn dat jullie plots geheimen voor me hebben! Zo kunnen we geen vriendinnen blijven." Maar natuurlijk konden ze niet boos op elkaar blijven, dus vielen ze wenend in elkaars armen. "Emily, we blijven toch vriendinnen, hé?" vroeg Luka half wenend. "We willen je niet kwijt!" zei Katrien ook half wenend. "Sorry, natuurlijk blijven we vriendinnen. Als jullie twee maar niks meer geheim voor mij houden." "We beloven het!" zeiden haar vriendinnen in koor. De rest van de dag maakte ze fun bij Emily thuis. En uiteindelijk mochten Luka en Katrien ook nog blijven slapen. De volgende dag was het school. Het eerste uur hadden ze wiskunde, Emily haat dat vak, vooral de leerkracht.Hij kwam de klas binnen en zei direct: "Hallo iedereen, het is weer maandag, neem je agenda, jullie krijgen jullie overhoring terug."Iedereen in koor: "Oooh, nee...""Hier," zei meneer Verlaerens, "deel maar uit, Emily."Emily zat helemaal van voor, voor het bureau van de leerkracht.Ze zag van iedereen de punten en vond het dus niet zo erg om uit te delen.Toen ze haar eigen punten zag werd ze nogal bleek. Een vijf op tien.

9 

Nog niet gebuisd, maar als ze dit keer een acht had, mocht ze dit weekend weer bij Katrien gaan slapen. "Shit,"dacht ze, "een hele week niks om naar uit te kijken." Tijdens de speeltijd was het wedstrijd van voetbal van de jongens uit haar klas. Jeroen speelde mee, dus wou Luka perse gaan kijken. Emily had dit liever niet, want Sam speelde mee. De wedstrijd was heel spannend en met 2-1 wonnen de jongens, waarvan Jeroen één had gescoord en Sebas. Nu gingen ze naar de halve finales. Luka was heel blij, en ging direct naar Jeroen om hem te feliciteren. "Goed gespeeld, en mooie goal!" riep Luka blij. "Je hebt het heel goed gedaan, Jeroenie" zei Emily blij met een big smile."Dank je, meisjes. Ik heb een vraagje, zouden jullie samen met mij en Sebas naar de kermis in de stad willen gaan? Woensdag of zo." vroeg Jeroen. "Oh, voor mij is dat super!" zei Luka. "Ja, ik zou wel wat afleiding kunnen gebruiken, maar Katrien mag toch wel mee, hé? En ik moet het eerst nog aan mijn mama en papa vragen." "Katrien mag mee hoor, geen probleem, maar waarom zou je niet mogen van je ouders?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik heb een 5 op tien gehaald bij wiskunde, en ik moest een 8 hebben om in het weekend iets te gaan doen met Katrien, dus ik weet niet of ik naar de kermis mag op woensdag." De schooldag was voorbij en ze ging met de bus naar huis. Sam ook. Normaal stonden ze altijd daar, aan de buspaal, kussend. Nu was Sam nergens te bespeuren. Gelukkig maar. Ze vroeg zich af hoe ze haar moeder ging vertellen dat ze een 5 op tien had, maar toch graag naar de kermis in de stad wou. "Mama, kom eens." zei ze toen ze het huis binnen kwam. "Ja, schat. Wat is er liefje?" "Eumh... Ik heb een vijf voor wiskunde." Ze zat de wachten op de preek die ze nu ging krijgen, maar haar mama zei gewoon "Ja, dat is normaal na al die gebeurtenissen. Misschien moet je wat meer met je vrienden doen, dan vergeet je sneller alles. "Amai! Wat een antwoord was dat, Emily was heel blij. "Ooo, dank je mama!!! Mag ik woensdag naar de kermis in 't stad?" "Natuurlijk schat, vergeet even alles en dan komt alles terug goed." Ze gaf haar mama snel een kus en belde haar vrienden snel op. 

 10

Ze keek op haar horloge. Nog een uur en dan gingen ze allemaal te samen naar de Kermis. De les was super saai, Nederlands. Ze haat school!!!! "Iedereen heeft nu 2 minuten de tijd om een gedicht over liefde te maken." Oh nee, 2 minuten de tijd en dan ook nog over liefde. Ze dacht diep na, maar veel vond ze niet. Het enige wat ze kon bedenken was: 

Kras, kras, kras. 

Ik plas in de klas! 

Ween, ween, ween. 

I don't know what to say! 

Ze moest toch iets bedenken... "Nog één minuut de tijd en snel, want wie niks heeft krijgt extra huiswerk." Uiteindelijk kreeg ze dus extra huiswerk en dat was dat je een gedicht met minstens 15 zinnen moest schrijven. De bel ging, oef, eindelijk is school uit. Ze holde samen met Luka en Katrien de klas uit. "Stomme mevrouw Vansina! Ik begin haar meer en meer te haten!" zei Emily heel boos tegen haar vriendinnen. "Willen jullie me alstublieft helpen met dat stom huiswerk???" "Tuurlijk wil ik je helpen!" zei Katrien en terwijl legde ze haar hoofd op Emily's schouder. "Waar is Jeroen?" vroeg Luka zoekend. De laatste tijd praat Luka alleen maar over hem. Katrien en Emily zijn het een beetje beu, maar ze lachen het weg. "Jeroen!!! Sebas! Hier zijn we!" Luka schreeuwde zo hard dat iedereen in de gang opkeek. In de bus was het super druk, ze zaten helemaal opgepropt tegen elkaar. Maar Jeroen deed super grappig en het was zo'n fun dat het precies niet meer uit maakte dat ze zo opgepropt zaten. 

11

Eerst gingen ze in de botsautootjes, dan in 't spookhuis, dan weer de botsautootjes,..."En meiden, willen jullie geen suikerspin of zo?" vroeg Jeroen op een bepaald moment. "Oh ja, klinkt heerlijk! Maar mijn geld is eigenlijk al op." zei Luka heel slijmerig. Emily en Katrien begonnen weer te giechelen voor de zoveelste keer. "Ik trakteer wel, kom allemaal." Iedereen kreeg van hem een gigantische suikerspin. Toen Emily thuis kwam voelde ze zich goed. Heel goed. Ze was alleen thuis. Haar ouders waren boodschappen gaan doen, en Xander was naar zijn vrienden gegaan. Het waren bijna examens en met die vijf op tien had ze wat in te halen. Meestal wou Emily niet studeren maar nu plots wel, omdat het eindexamens waren en ze wou wel over naar het 5e jaar. Ze besloot al haar fouten op de toets te verbeteren. Het ging vrij makkelijk! Wow, dit had ze niet verwacht! Ze bekeek het nog eens goed en ze had nu alles juist. Nu nog het gedicht van Nederlands. Dat lukte niet zo goed in het begin maar als ze maar lang genoeg bleef denken lukte het! Het moesten 15 regels zijn. Eerst leek het zoveel, maar ze was zo verbaast dat ze het kon!

Ik blaas

in kleurige zeepbellen

de letters

van je naam

door het open raam.

Gedreven door de wind

blaas ik nu

hele zinnen

je kamer binnen.

Ook als er af en toe

een letter openspat,

blijf jij mijn liefste sch...

Verdikke zeg,

dat is pech,

mijn zeepsop is op.

Nu hopen dat mevrouw Vansina het goed vindt. Emily was heel goed aan het studeren toen plots de bel ging. Ze liep de trap af en deed de deur open. En wie stond daar? Sam natuurlijk. "Wat moet je, Sam? Het is over en uit!" riep Emily terwijl ze de deur probeerde dicht te gooien. Maar Sam hielt hem tegen. "Nee, daarom ben ik hier niet." zei hij. Emily keek hem raar aan. "Oh, waarom ben je er dan?" "Nou, ik wou gewoon weten hoe het met je was." antwoordde hij verlegen. "Ja, goed. Heel goed, tot jij kwam, wil je nu alstublieft weggaan? Danku!" riep ze geïrriteerd uit. Plots zag ze tranen in zijn ogen. Dat was nieuw. Misschien moest ze niet zo gemeen zijn. 

12

Wat was dat toch met haar? Het ene moment zo blij, en het andere moment zo gemeen... "Oké, oké, kom dan effe binnen!" Zijn gezicht klaarde direct op. "Waarom was je er zondag niet? Ik wachtte op je!" zei hij toen ze binnen liepen. "Dacht je dan echt dat ik ging komen?" Sam zei niks, maar ze wist het antwoord al. Hij dacht dat! "Luister Emily, ik mis je echt. Waarom kunnen we gewoon niet vrienden blijven?" "Ik mis je ook! En ik zou ook vrienden willen blijven, maar nu is het nog veel te vroeg!!!" "Oké dan, we wachten even." En na dat Sam die woorden zei liep hij blij de deur uit. En Emily ging terug te vrede studeren. De volgende dag was Katrien ziek, dus waren het alleen zij en Luka, maar Luka was heel de tijd Jeroen aan het versieren, dus was het eigenlijk Emily alleen. Emily zat nog altijd naast Sam en omdat ze niks te doen had begon ze net als vroeger te fluisteren, giechelen en briefjes te sturen. Het was echt dikke vette pret met hun 2! Emily was super blij, want ze had geen ruzies meer met Sam, ze waren terug vrienden en ze kon zonder droef te zijn met hem omgaan. De leerkrachten zijn wel al veel boos geweest, maar dat maakte Emily niet echt uit. Mevrouw Vansina was heel blij met Emily's gedicht en heel de dag verliep heel goed. Luka en Jeroen hadden vandaag een date en na de date zou Luka bij Emily komen logeren, omdat haar ouders van niks mochten weten. Normaal zou Katrien ook nog er bij zijn, maar dat gaat niet meer door, dus was Emily van plan om Katrien te gaan bezoeken. Emily fietste na school naar Katrien. Het was toch vrijdag, maar maandag begonnen wel de examens. Ze begon met wiskunde, haar slechtste vak. Na vijf minuutjes was Emily bij haar vriendin. Ze belde aan en de moeder van Katrien deed open. "Hallo, is Katrien thuis?" vroeg Emily beleefd.