Ik ben Femke
Ik ben een vrouw en woon in Leuven (België) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 13/11/1998 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhaaltjes maken en paardrijden.
Ik heb ook 2 lieve poesjes, Mari en Kiko.
Druk op de knop onder mij om iets in mijn gastenboek te schrijven.
Al mijn verhaaltjes
- When good turns into bad
- Gedropt
- Het weesmeisje
- Als je ziet wat ik niet zie
Mijn verhaaltjes!
Leuke verhaaltjes die ik schreef. Zeker eens lezen!!!
18-05-2011
When good turns into bad, deel 2
13
"Ja, ze ligt in haar bed, met hoge koorts." zei de moeder droevig. "Oei, dat is niet goed... Ik heb wat schoolspullen voor haar." zei Emily. "Kom verder" zei de moeder. Emily ging de trap op. Ze kende het huis als haar tweede huis, zo vaak was ze hier.Ze klopte op de deur. "Kom binnen!" hoorde ze. Het was een droge, schorre stem. Emily ging naar binnen en zag haar vriendin, ze was helemaal bleek en bezweet. Katrien was net een kop thee aan het drinken. Emily liep naar haar toe. "Hier! Ik heb wat spullen voor je." "Oh, dank je!" zei Katrien. "En? Iets speciaals gebeurd of zo?" "Ja, maar dat weet je natuurlijk al: Luka gaat op date met Jeroen. En het is terug goed tussen mij en Sam." "Fijn." zei de zieke. "Oei, ik moet gaan, het is al laat. En Luka blijft slapen dus ik moet op tijd terug zijn." schrok Emily toen ze de tijd zag. Ze gaf Katrien een knuffel. En... Ze werd opslag minder bleek en veel beter. "Heuh? Ik voel me veel beter. Ik ben niet meer misselijk! Ik ga mijn koorts eens meten." zei Katrien verbaasd. "PIEEEEEEP" deed de thermometer na 2 minuutjes. Er stond: 37,5°C. Heel normaal. "Ik ben beter!! Yes!!! Hoe kan dat?" Emily was geschrokken van zichzelf. Toen herinnerde ze zich dat bij elke ruzie als ze iemand een knuffel gaf, het direct beter werd. "Wow, ik kan denk ik healen." zei Emily na een minuut stilte. "Dat moet je aan Luka vertellen!" Toen Emily thuis kwam was Luka nog lang niet thuis, dus besloot ze te gaan studeren. Ze was nog steeds in de war van wat ze daar juist te weten kwam. Na een paar minuten ging de bel. "Ik kom! Mama doe niet open, ik ga wel!" riep Emily terwijl ze de trap af liep. "Hey Emily. Ik moet je van alles vertellen." Luka kwam super happy binnen. "Ik moet je ook van alles vertellen." Ze liepen alle 2 super snel naar Emily's kamer. "Doe jij maar eerst, Luka!' zei Emily en daarna vertelde Luka precies wat er voor en na de kus gebeurde en wat er voor de kus gebeurde en natuurlijk vertelde ze precies hoe de kus verliep. Eigenlijk interesseerde het Emily niks, maar oké ze hadden gekust. "Amai, zeker je droomavond!" zei Emily toen ze alles verteld had. "Ja, dat was het. Wou jij niks zeggen?" ''Ja! Ik wil je iets zeggen! Euh... ik kan healen." Luka begon kei hard te lachen, ze dacht dat het een grap was. "Echt Luka!!! Ik was bij Katrien die super ziek was en ik gaf haar een knuffel en toen was ze gewoon beter. En ik gaf Sam een knuffel en nu is alles terug goed tussen ons." zei Emily. "Wow, meen je het echt?" zei Luka nog altijd ongelovig. "Ik meen het, kijk maar." Emily sloeg Luka heel hard en toen ze haar een knuffel gaf was er precies niks gebeurt. "Oh my god! Je hebt gelijk." zei Luka heel verbaasd. "Sorry dat ik je moest slaan, maar hoe moet ik het anders tonen?"
14
"Het maakt toch niet uit dat je mij geslagen hebt, het doet niet eens pijn!" zei Luka weer verbaasd, "Wat kun je nog meer?" "Ik weet het niet, misschien is dit het wel..." zei Emily, "En, ik weet niet of ik nog iets meer wil! En ik weet niet waarom IK het heb, of hoe het werkt! Dus, we houden het tot die tijd geheim, hé!" "Oké... Ik wou het zo graag aan Jeroen vertellen." zei Luka droefjes. Waarop Emily zei:"Ik was al van plan het aan Jeroen te vertellen, hoor, het is toch mijn beste vriend!" "Jippie, want ik wil geen geheimen hebben voor Jeroen!" zei Luka met hartjes in haar ogen. Die avond gingen ze nog even fietsen in het park. Het was toch zomer, dus het bleef lang licht. Het waren eindexamens, en daarna vakantie. Dan ging ze op vakantie naar Rome. Ze had zoveel zin. En Katrien mag mee! Het wordt een super vakantie! Als Emily ten minste over gaat naar het vierde, daar vreest ze wel voor, want de laatste tijd heeft ze niet zo goed op wiskunde en Nederlands. Ze waren aan het fietsen en even lette Luka niet op en ze viel met haar fiets over een boomstronk. Haar been was geschaafd en het bloedde. "Aaauuw!" riep Luka uit. Emily gaf Luka een knuffel, en ze spoelden 3 minuten terug in de tijd, zodat het niet kon gebeuren. "Wow, dat was cool!" riep Luka uit, maar nu heel blij. "Ja, let jij nu maar op, dat je niet weer valt, want het lijkt, steeds als ik het doe, dat ik dan wel een beetje moe word, dus ik ga het niet teveel gebruiken. Wow ik ben moe... Gaan we naar huis?" "Ja dat is goed." De meisjes draaiden om en gingen naar huis. Ze keken nog heel even een film op t.v. en gingen dan slapen. Emily droomde dat er brand bij haar thuis was en zij het brand moest knuffelen en daarna was alles weer een beetje terug gegaan in de tijd. Ze werd rustig wakker en Luka was nog diep aan het slapen. Ze keek op haar wekker, amai het is al 11 uur. Ze maakte Luka vlug wakker. "Luka, het is al 11 uur." zei ze. "Wat? 11 uur. Amai wij sliepen lang." antwoordde Luka schokkend. "Ik droomde dat er brand was en dat ik het vuur een knuffel gaf en dat we weer een beetje in het verleden zaten." zei Emily. "Wat een rare droom." en ze schoten alle 2 in de lach. Toen ze uitgelachen waren liepen ze al helemaal omgekleed naar beneden. "Amai, zo laat nog gebabbeld?" vroeg Emily's mama. "Ik denk het." zei Emily snel. "Katrien is langs geweest, maar omdat jullie er niet waren is ze naar huis gegaan. Misschien moeten jullie maar naar haar gaan anders." En dat deden ze. Met de fiets fietste ze naar Katriens huis.
15
"Hey meiden, kom maar binnen. Katrien is in haar kamer." zei Katriens mama. Snel liepen de 2 meisjes de trap op en klopte op Katrien's deur. "Kom binnen!" riep Katrien. Het rook er naar vuur. Emily snoof het op en kreeg een koude rilling over haar rug. Ze kreeg een soort van visioen. Ze zag allerlei dingen door elkaar: Een maquette, de vader van Katrien, een lucifer, vuur. En een traan. Een beetje haar droom maar dan anders. "Kijk eens!" zei Katrien. Ze liet haar afgebrande p.o. werkstuk zien. "Je weet dat we een maquette moesten maken van een plaats waar we graag zijn, hé, nou, ik heb jouw straat gemaakt, Emily." "Ja, het ziet er nogal... Afgebrand uit..." zei Emily afwezig. "Ik weet niet hoe dat komt!! Gisteren was het nog heel, maar deze ochtend rond 10 uur was het afgebrand..." fluisterde Katrien. Emily was stil en staarde voor zich uit. "Wat is er, Emily?" vroeg Luka ook fluisterend. "Euuhm... Je gaat me heel raar vinden..." zei Emily angstig. Eerst vertelde ze haar droom, dat beaamde Luka. En nu haar visioen. Toen Emily zei dat ze Katrien's vader zag, zei Katrien: "Ja, mijn vader zei dat hij het helemaal niet goed vond! Dus het kan wel kloppen dat hij het heeft gedaan!" "Oh, wat gebeurt er met me? Ik vind het niet leuk!" riep Emily gefrustreerd uit. Ze werd plotseling woedend en ze kon het niet beheersen. Zo gefrustreerd en boos hadden haar vriendinnen haar nog nooit gezien! "Rustig, Emily! Wat is er? Hebben we iets verkeerds gedaan?" "Nee, ik kan er niet aan doen! Wat gebeurd er?!" zei Emily eerst heel rustig, "Oh, wat ben ik boos!" tierde ze het andere moment "Heuh? Emily doe niet zo raar!" zei Luka, "Je bent jezelf niet!" "Dat klopt... Het is hier niet alleen Emily..." zei een stem die wel uit Emily's mond kwam, maar er helemaal niet op leek.
16
De stem leek heel vertrouwbaar, maar toch vertrouwde Luka en Katrien het niet echt. Ze namen Emily mee naar Katriens kamer en toen begon Emily weer raar te doen. "Emily, alles komt goed." zei Katrien maar toen kwam de stem weer "Nee, het komt niet goed!!!" Katrien gilde, maar Luka kon nog juist op tijd haar hand voor Katriens mond houden. "Luister, jullie moeten me vertrouwen. Er gaat iets super ergs gebeuren en alleen Emily kan helpen." zei de stem. "Wie ben je en wat doe je met mijn vriendin?" vroeg Luka heel boos. "Jullie gaan me niet geloven, maar ik ben een engel. Ik ben hier om heel jullie stadje te redden." zei de engel. "Oke, we doen wat je zegt. Hoe moeten we ons stadje red..." Luka werd onderbroken door Katrien. "Dit is geen engel, dit is de duivel. We moeten hem niet vertrouwen!!!" Katrien werd precies ook gek, maar toch zag je dat het niet iemand anders was. "Luister gewoon naar mij, ik ga weer Emily laten, maar eerst moeten jullie haar zeggen dat ze de eerste vlam die komt moet aanraken en dan zijn al jullie zorgen weg." "Wacht!" zei Luka. "Ga nog niet, ik heb nog een paar vraagjes. Wanneer en waar moet ze het doen? En gaat ze pijn hebben?" Katrien zat helemaal in een hoek van haar kamer, ze was duidelijk heel bang. "Overmorgen om 11 uur in Emily's straat, de rest zien jullie zelf wel." antwoordde de engel redelijk snel. "Wacht! Gaat ze pijn hebben? En hoe moeten we weg van school?" zei Luka, maar de engel antwoordde niet meer en Emily begon minder raar te doen. "Wa.....wa....t is er gebeurd?" vroeg Emily nog wat raar. "Emily, er zit een duivel in je!" zei Katrien en knuffelde haar vriendin met tranen in haar ogen. "Ach Katrien toch, het is een engel. Luister Emily, de engel zei dat er maandag iets heel ergs gaat gebeuren in jou straat ergens, iets met vuur en jij moet de eerste vlam aanraken anders gaat de hele stad er aan!" "Wow... Hoe ga ik uit school geraken? We hebben dan wel les, hé!" zei Emily een beetje sufjes."Ja, dat vroeg ik me ook wel af!", zei Luka, "Misschien moet je tegen je mama zeggen dat je ziek bent, en dan blijf je thuis, misschien is dat het beste... Want dan moet je ook niet helemaal naar school fietsen.""Ja, hallo! Het zijn dus wel examens, hoor!" zei Emily al wat beter, "Ik MOET erdoor zijn! En ik ga mijn vakantie niet opofferen." Uit het niets zei Katrien: "Misschien bedoelde de engel om elf uur 's avonds."
17
"Hé, ja! Dat zou kunnen! Oh, dat zou echt perfect zijn!", zei Emily. Luka keek op haar gsm. Het was al drie uur 's middags en ze moest nog leren, ze had haar moeder belooft om om tien na drie thuis te zijn. "Oei, ik moet naar huis! Nog wat leren! Ik ga, hé!" riep Luka een beetje gestrest. "Dan ga ik ook maar eens. Wiskunde is echt mijn slechtste vak, dus ik ga nog eens leren." zei Emily. "Weet je, ik fiets wel met je mee," zei Katrien, "ik moet toch nog even langs de winkel. En dan ben ik zeker dat er niet weer zo iets geks gebeurd!" De meisjes gingen naar buiten. Emily wou snel thuis zijn, en fietste als een gek. Ze vond het heel raar. Ze moest als eerste de vlam aanraken, anders ging de stad eraan, wie anders zou die vlam willen raken, en waarom zij? Emily ging toen ze thuis kwam direct leren. Ze pakte haar wiskunde en ademde eens diep in. Het arme meisjes dat al half gek werd, kreeg weer een koude rilling over haar rug. Ze kreeg weer een visioen. Nu zag ze haar eerst hard studeren en daarna rustig in het park zitten, een examenrapport met haar naam met pracht resultaten, een klein briefje, heel vaagjes met: 'Alles wat je nu doet, heeft effect op de toekomst, dus het kan altijd veranderen.', en een lach. "Wow, ik hoef dus niet meer te studeren! "Yes!" dacht Emily. Ze keek alles heel snel na en deed haar boek dicht. Ze ging naar het park. Rustig. De volgende dag ging ze naar school. Ze was gestrest, maar gek genoeg niet voor wiskunde, maar voor vanavond. Wat zou er gebeuren? De examens werden uitgedeeld. Het ging wel, maar moeilijker dan verwacht, ze kon alles invullen, maar Emily was niet van alles heel zeker. Die avond ging Emily naar buiten. Het was bijna 23 uur. Er was nog niemand anders. De kerktoren sloeg elf uur. Plots zag ze dat de boom voor haar huis lichtjes begon te branden. Een rood vuur. En, wie zag ze daar? Het was een jongemannen figuur. Heuh? Xander, dat had ze nier verwacht! "Xander, wat doe jij hier?" riep Emily vol ongeloof. "Ze zeiden mij dat ik het vuur daar, als eerste moest aanraken." zei hij. "Mij ook!" riep Emily uit. Ze werd weer woedend, plots. En hij ook! Heel vreemd. Hij kreeg ook een andere stem, net als Emily. "Duivel, ga weg! Je weet goed genoeg dat Emily het vuur moet aanraken!" riep de stem die uit Emily kwam. "Nee, ik ga het doen. Ik heb genoeg van deze stad, ze hebben ons bijna ontdekt door die Emily! De stad gaat eraan!" riep de stem die uit Xander kwam. Toen was er een licht flits en een geur van zwavel. Engelen vielen uit de hemel en gingen achter Emily staan, en van de grond kwamen allemaal schimmen die achter Xander gingen staan. "Laat dat joch gaan, duivel!" riep de engel. "Nee!!! Deze stad is afschuwelijk, deze stad moet eraan." riep de duivel heel boos. Toen begonnen alle engelen met pijl een boog te schieten. Een tijdje later was het een echte oorlog geworden.
18
De prachtige jurken van de engelen waren op sommige plekken rood geworden, maar toch gaf niemand op. Na een paar minuten kwam er een bende jongens die naar een paar bomen gingen en een vuurtje begonnen te maken. Toen ze het gevecht zagen van de engelen en de enge schimmen begonnen ze heel hard weg te lopen en te roepen. Al de gedaantes keken op en Emily en Xander begonnen raar te doen en ze waren terug hun zelf. Emily begon te rennen naar het vuur en Xander ook, maar toen Xander zag dat hij bij de slechte hoorde stopte hij. Maar de schimmen begonnen hem te duwen en te roepen "Ga!!! Snel!!!". Maar Xander snapte dat hij bij de slechte hoorde en weigerde mee te doen. Emily liep zo snel als ze kon, wat heel moeilijk was omdat al die schimmen haar probeerde tegen te houden. Toen plots zag ze Katrien en Luka in de verte en ze zwaaide als een gek, maar ze durfde niet dichter te komen, dus bleef Emily lopen. Toen ze eindelijk bij het vuur was begonnen de schimmen haar te bijten en tegen te houden. Emily had super veel pijn, maar ze bleef in haar gedachten denken "dood of levend? Emily, dood of levend?". Gelukkig waren er nog die engelen die haar probeerde te helpen, maar veel konden ze niet doen. Ze zag Katrien en Luka in de verte heel hard wenen. Luka probeerde te komen, maar Katrien hield haar tegen. En plots voelde Emily zich een beetje losjes, dus gooide ze zich op het vuur. Het vuur doofde en alle zorgen waren weg. Of dat dachten ze toch. De engelen vlogen allemaal naar boven en de schimmen gingen terug de grond in. Xander, Katrien en Luka gingen heel snel naar Emily toe, maar ze bleef levenloos liggen. Xander belde direct in paniek de 112. Binnen de vijf minuten, die als eeuwen voelden, waren ze er. Emily had een grote brandwonde op haar buik. De moeder van Emily kwam naar buiten. Toen ze zag dat haar dochter op de brancard werd geheven, begon ze te huilen. "Wat is er gebeurd?", vroeg ze, zonder zich af te vragen waarom ze zo laat nog buiten waren, "Arme Emily toch!" Voor Xander, Katrien of Luka antwoord konden geven vroeg de ambulancier: "Er kan maar een iemand mee, wie wilt mee in de ambulance?" Zonder na te denken zei Xander: "Ik wil! Het is mijn zus." "Wij gaan wel in de auto..." zei Emily's moeder. De vader van Emily was er ondertussen ook bij gekomen, eigenlijk zo'n beetje de hele straat. Toen Xander in de ambulance was begon hij zo hard te huilen. De tranen vloeiden over zijn wangen. De dokter kwam bij hem staan en zei: "Ze heeft dus een grote brandwonde, 2e graads, op haar buik. Maar het slechtere nieuws is... Ze ligt in een coma.", en toen volgde er een pijnlijke stilte die werd verbroken door Xander's gsm die afging.
19
"Hallo met Xander," zei hij met een bibberende stem, "met wie spreek ik, alsjeblieft?""Ja, met ons, ik bel even." zei Katrien, "En? Weten ze al wat er is?" "Ze weten... dat... euuhm... Ze ligt in een coma." zei Xander. Ook aan de andere kant van de lijn viel een stilte. "Wow... Dat is heel erg..." zei Katrien alsof ze elk moment kon beginnen te wenen. "Euhm... Ik moet hangen, de dokter wilt mij iets vragen. Daag, tot straks in het ziekenhuis." "Ja, daag..." zei Katrien, en toen begon ze te huilen. De dokter vroeg aan Xander: "Hoe is dit gebeurd? Je was er toch bij?" "Ja, ik was erbij." zei hij, nu moest Xander iets verzinnen. "Emily en ik hadden ruzie, en toen is ze even gaan wandelen, ik ging ben haar achteraan gelopen, en ik zag dat zij zag dat bij de boom een vuur was. Ze wou niet dat het verder ging afbranden en ze had niks om te blussen dus is ze erop gaan liggen." "Wow, zo te zien heeft het meisje een goed hart." "Inderdaad..." zei Xander afwezig. Ze kwamen na 5 minuutjes het ziekenhuis binnen. Ook Xander kreeg af en toe visioenen en kreeg er nu weer een. In zijn visioen zag hij Emily met Katrien in Rome helemaal boven in de toren van de basiliek van Santa Maria en de duivel kwam uit de grond en duwde hun eruit. Xander probeerde zijn visioen weg te doen. Wat als dat echt zou gebeuren??? In het ziekenhuis kwam Xander na een paar minuten zijn mama en de twee vriendinnen van zijn zus tegen. "Is alles oké met haar?" vroeg zijn mama heel bezorgd. Hij knikte. "Vertellen jullie mij eens wat er gebeurd is." Xander nam vlug het woord voor dat Katrien of Luka dat deden. "Ik en Emily hadden ruzie en Emily was even gaan wandelen en toen zag ze dat er een boom in brand was, dus ging ze, voor dat het vuur zich uitbreidde, er op liggen." hij keek zijn mama aan, haar ogen waren helemaal rood. "En hoe komt het dan dat jij, Luka en Katrien dat weten, waren jullie bij haar?" vroeg zijn mama. "Wij kwamen juist op bezoek en zagen wat er gebeurde." zei Katrien heel droef. "En jij Xander? Xander?" Xander zat nog altijd aan zijn visioen te denken, Katrien en Emily zouden normaal in de vakantie naar Rome gaan. "Eumh... ik was haar achter na gelopen." zei hij na een tijdje. Toen kwam de dokter en de mama van Emily en Xander ging snel naar hem toe. "En? Nieuws?" "Ja, slecht en goed. Haar brand wonden zullen niet zo erg zijn en het slechte... ze licht in coma." Emily`s mama begon weer heel hard te wenen en Xander probeerde haar te troosten. Emily had, terwijl ze in coma lag, een hele rare droom. Heel vaagjes. Ze stond samen met Katrien op het hoogste verdiep van een of andere toren. Dan zag ze de duivel die hen probeerde te duwen. Toen viel ze en kwam ze terecht in een schoolbank, helemaal in het donker. Ze zag haar moeder als juf met een heel boos gezicht en een mega slecht rapport. Haar moeder was zo boos dat er overal vlammen kwamen. Dan zag ze plots Luka en de engel op het schoolbord. Het was een soort film. Luka was ook een engel geworden, en in de film kwam er een flashback. Luka werd neergeslagen door een paar jongens en kwam heel hard met haar hoofd tegen de grond. Ze bloedde dood. Dan vloog ze naar boven en werd een engel. Dan zag Emily een tunnel en licht. Ze dacht: "Oh, nee? Ik ga toch niet dood?". Ze zag er allemaal bloemen die ze niet kende. Ze waren prachtig! Het meisje voelde even helemaal geen pijn meer, geen zorgen, ze voelde zich zweverig. Toen zag Emily de engel en haar overleden grootouders. Ze riepen naar haar: "Ga niet naar het licht! Keer terug! De mensen op aarde gaan je anders missen! Je verdient het nog niet om te sterven." Dan keek Emily nog even naar de engel en haar grootouders. De vrijheid was daar. Dan keek ze naar de andere kant van de tunnel en daar zag ze haar ouders, Luka en Katrien, Xander, Sam en Jeroen, heel haar klas. Ze keerde langzaam terug naar hun. Ze begon weer pijn te voelen, de zorgen en stress. Ze was terug op aarde en was niet meer zweverig. Ze wou wakker worden uit haar droom. De engel blies over haar gezicht en ze werd wakker. Het eerste wat Emily zag was haar moeder die lag te slapen. Er begon iets te piepen en de dokters kwamen naar haar toe en maakte iedereen wakker.
20
Emily's moeder gaf Emily een knuffel. Emily vroeg: "Hoe lang heb ik geslapen?" waarop haar moeder antwoordde: "Je sliep niet, je lag in een coma en gisteren ging je nog bijna dood! Ik was zo ongerust. Je lag in een coma voor 3 dagen!" Emily keek naast haar en zag heel veel knuffeltjes en kaartjes. Ze voelde aan haar buik. Au, het deed pijn! "Wat is er gebeurd? Waarom doet mijn buik zo'n pijn?" Xander kwam erbij en vertelde de zo gezegde ruzie. Emily herinnerde zich er niets meer van. Ze moest nog 3 weken in het ziekenhuis blijven. Ondertussen had Xander haar de waarheid al lang verteld en toen herinnerde ze zich alles weer. Emily kreeg heel de tijd de zelfde droom, elke nacht droomde ze het zelfde, maar dan zonder die tunnel en zo. "Kom Emily, probeer maar recht te staan. Moet ik je helpen schat?" zei Emily's mama toen ze naar huis vertrokken. "Ja, liefst wel.'' Emily's buik deed heel veel pijn. Elke beweging deed heel veel pijn voor haar. Normaal zou ze een groot vies rood litteken moeten hebben, maar haar buik was gewoon een klein beetje rood, meer niet. Emily was heel blij dat ze naar huis mocht gaan. De examens waren wel al lang voorbij en binnen 4 dagen was het vakantie. Die 4 dagen moest Emily niet naar school gaan, maar haar leerkrachten gingen wel in de vakantie langs komen en met haar de examens doen. Emily was dus volop aan het studeren in haar bed met warme chocomelk naast haar. Ze kon zich heel goed concentreren zo in haar bed, misschien moet ze dat de volgende examens ook maar zo doen. "Emily, bezoek!" zei haar mama in de middag van de eerste vakantie dag. "Oké." zei Emily. "Hey Emily!" zeiden Luka en Katrien in koor. "Hallo." Emily probeerde recht te komen, maar haar vriendinnen zeiden dat ze beter maar bleef liggen. Wat hield Emily zoveel van hun! "En hoe is het met jullie eigenlijk?" vroeg Emily nadat ze haar helemaal hadden uit gevraagd. "Ik word altijd gepest door zesdejaars." zei Luka heel droef. "Waarom?" vroeg Emily medelijdend, maar tegelijk dacht ze weer aan haar dromen. "Ze vinden me kinderachtig, omdat 1 van hun me een sigaret aanbood en ik nam het niet aan en omdat ze me wouden kussen daarna en hun wegduwde. Toen haalde ik Jeroen er bij en ze begonnen te vechten, nu haten ze me. En ze dreigen dat ze me gaan vermoorden. Als ik in hun buurt kom beginnen ze me ook direct te slaan en te pesten." "Arme, Luka!!! Weet je ik moet jullie iets vertellen..." Emily vertelde heel de droom aan haar 2 vriendinnen en ze vertelde ook dat ze die elke dag droomt. "Wow... Dus er gaat weer iets gebeuren, hé..." zei Katrien vrij kalm omdat ze al zoveel geks had mee gemaakt. Luka werd lijk bleek. "O nee... Dit wil toch niet zeggen dat ik doodga, hé? Met die engel en zo..." "Ik hoop het niet... Maar ik krijg deze droom elke nacht. Echt heel raar!", zei Emily. Katrien beaamde: "Inderdaad, heel raar... Maar, we moeten dus oppassen als we naar Rome gaan!" "Zou je het niet aan je moeder vertellen?" vroeg Luka. Emily draaide met haar ogen. "Wat kan ze doen?" vroeg ze. "Ik weet het niet!" zei Luka, "Maar ze kan alle sinds zorgen dat jullie niet naar een toren gaan." "Ja, dat is waar... Maar hoe moet het dan met jou?" vroeg Emily. "Ik zal zien dat ik niet meer met de 6e jaars omga. Gewoon uit hun buurt blijven." zei Luka zeer angstig.
21
De vier dagen gingen voorbij. Emily ging nu haar examens inhalen. Wiskunde had ze al gedaan. Nu deed ze Frans, een van haar betere vakken. De vragen waren niet zo moeilijk. Ze was al binnen één uur klaar en had ze nog 40 minuten over. Van haar leerkracht mocht ze al aan de volgende beginnen, als ze wou. "Ja, ik zou heel graag willen, dan ben ik er vanaf." Het volgende was scheikunde. "Oh nee, een slecht vak..." dacht ze. Maar, ze maakte het, en het ging vlot. Ze was nog juist aan het nakijken toen ze moest afgeven. "Zo," zei de leekracht, "dat zijn wel genoeg examens voor vandaag. Maak je maar klaar voor morgen, dan gaan we 3 examens doen: fysica, Nederlands en Spaans." Emily deed de richting wetenschappen-moderne talen. Dus ze deed veel wetenschappelijke vakken. En, moderne talen was Spaans en meer uren Frans en Engels. Uit schrik voor haar droom ging ze steeds meer leren, wat ze in het begin niet deed. Ze wou zo graag over naar het vijfde jaar! De dagen gingen voorbij. Vandaag moest ze haar rapport ophalen. Ze zag haar droom weer voor zich. Zij met een slecht rapport. Maar toen herinnerde ze zich een van haar eerste visioenen. Dat er op een briefje 'Alles wat je nu doet heeft effect op je toekomst.' stond. Ze hoopte dat het goed ging! Emily stapte het lokaal binnen. Wat zag ze? Een hele blije moeder en leerkrachten! "Zo, Emily," begon de leerkracht, "ik zie dat je heel hard geleerd hebt! Je hebt prachtresultaten!" Wow, dat had ze nooit verwacht dat meneer Verlaerens dat ooit tegen haar zou zeggen! Emily nam het rapport in handen en zag de resultaten. Geen één buis! Alleen voor fysica 68%, maar voor de rest was alles erboven! Nu kon de vakantie écht beginnen. Emily's pijn was bijna helemaal weg. Ze kon makkelijk lopen, zich goed bukken, alles lukte heel goed. Binne een uur vertrok ze met de fiets naar Katriens huis. Het was de eerste keer dat ze weer mocht fietsen. Luka ging ook gaan, maar ze kwam eerst naar Emily zodat ze samen konden fietsen. "Wat als ze niet komt, omdat ze die jongens toch tegen kwam?'' dacht Emily, maar ze veegde die gedachten snel weg. Een tijdje later ging de bel. Zo snel mogenlijk ging Emily naar de deur.
Ze liet zich op haar bed vallen en barste in de tranen uit. Wat had ze nu gedaan? Ze hield toch heel veel van Sam! Het gewoon uitmaken was geen oplossing voor al die ruzies. Wat voelde ze zich schuldig, ze had het op een stomme manier uitgemaakt. Arme, arme, Sam! Wat moet ze nu zonder hem? Ze hoorde Sam roepen "Neem je gsm op!" dat had hij voor haar ingesproken als telefoon gerinkel. Ze nam snel op, misschien was hij het wel! "Hey Emily! Kom je dadelijk bij mij langs, ik moet je iets tonen." Het is Katrien, haar beste vriendin. "Het is uit met Sam, ik heb je nu echt nodig, Ik wil je alles uitleggen! Kom je please naar mij?" fluisterde Emily stil zodat haar ouders het niet hoorde."Ja, ik kom direct!", fluisterde Katrien terug "Leg me alles uit, ik wil elke detail weten!"Emily snikte kortaf: "Oke, tot straks... "Na vijf minuten, die voor Emily als een eeuwigheid voelde, ging eindelijk de bel. "Emily! Het is voor jou, hier aan de deur, het is Katrien!", riep Emily's altijd even aardige moeder."Ja, stuur haar maar naar boven!", probeerde ze zo min mogelijk droevig te roepen. Katrien kwam naar boven en toen ze haar vriendin zag, in haar kamer met gesloten gordijnen zei ze: "Ooh, Emily, wat zie je er... verschrikkelijk uit!!! Laat eens wat licht binnen, dat zal je goed doen!" "Katrien...", zei Emily "kom je naast me zitten? Ik wil je alles zeggen..." "Inderdaad, vertel me alles! Wie heeft het uitgemaakt? Waarom? Wanneer? En hoe?..." "Rustig, ik zal je alles vertellen", snotterde Emily. Katrien gaf haar aller beste vriendin een knuffel en zei geruststellend: "Het komt allemaal goed... Huil maar lekker uit!" Toen Emily gekalmeerd was, begon ze haar verhaal.
2
"De laatste tijd hadden Sam en ik heel veel ruzie om niks eigenlijk, gewoon om super kleine onozele dingen. En vandaag gingen we samen naar een café en gaf hij me oorbellen om al onze ruzies te vergeten, maar omdat ik ze niet direct aan deed werd hij heel boos en toen sloeg ik hem en ik had hem met mijn nagels per ongeluk gekrabd en heel zijn wang bloedde door mijn nagels en toen zei ik: "Ik heb genoeg van als onze domme ruzies, ik wil jou nooit meer zien! Het is uit, Sam!" en toen liepen we allebei uit het café naar huis. Ik snap niet wat ik heb gedaan, ik hield heel veel van hem!" Emily was opgelucht dat ze al die stomme woorden van die stomme avond aan iemand heeft kunnen vertellen. "Arme, arme, arme Emily toch! Misschien moet je hem even opbellen en sorry zeggen." zei Katrien. "Oke, maar ik wil dat je bij mij blijft." zei Emily terwijl ze haar gsm pakte. Hij nam op en zei: "Hallo, wie is't?". "Eumhh..." Emily durfde niks te zeggen. "Aa, Emily dus. Wat wil je? Het is gedaan tussen ons!" hij legde grof op en Emily barste in tranen uit. "Oooh, Emily, wat is hij gemeen!" riep Katrien woedend uit, "Moet IK eens met hem gaan praten?!" Arme Emily snikte: "Nee, doe maar niet, ik wil niet nog meer ruzie krijgen..." Eigenlijk hoopte Emily dat Katrien bleef doorvragen maar Katrien antwoorde: "Oké, als jij dat niet wilt, hoeft het niet." Emily begon nog harder te huilen. "Ooh, meisje toch! hier een zakdoekje.", zei aardige Katrien en gaf haar vriendin een zakdoek. Opeens hoorden ze: "Katrien, je moet naar huis!". Dat was de broer van Emily, Xander. "Je moeder staat aan de deur!" "Oke, ik kom eraan!" riep Katrien treurig terug omdat ze nog wat langer wou blijven bij haar droevige vriendin. "Nou... tot morgen dan... Is het erg als ik niet mee naar beneden kom? Want ik wil niet dat mijn mama mij zo ziet." vertelde Emily. Katrien antwoordde: "Nee hoor, niet erg, maar ik denk dat je het toch eens moet zeggen. Je moeder kan je altijd helpen." Ze gaf haar vriendin nog een knuffel en vertrok. Emily bleef eenzaam op haar kamer achter. Ze had zin in helemaal niks. Op de muur hing een foto van haar en Sam, wat zagen ze er gelukkig uit! Ze pakte de foto en bekeek hem eens goed. Een grote traan viel op zijn gelukkige gezicht. Waarom? Waarom heeft ze dit gedaan? En de tijd terugspoelen kon ze niet...Oh, wat had ze geen zin om naar school te gaan.
3
Met een kletsnat kussen onder haar kletsnat hoofd viel ze in slaap. Ze droomde dat alles terug goed was tussen haar en Sam, maar plots werd ze uit die mooie droom gewekt door haar broer die haar kamer plots binnen kwam. "Xander, wat doe je hier!!!" ze liep snel naar de deur en gooide hem toe. Haar broer is 2 jaar ouder dan Emily, hij was altijd heel lief voor haar. Emily hoopte dat hij niks aan haar ouders ging vertellen over haar rode ogen. "Xander, antwoord mij! En zeg niet tegen mama en papa dat ik geweend heb!" zei Emily zo boos als ze kan. Ze kon nooit echt boos op hem zijn, maar nu probeerde ze toch en hij schrok er echt van. "Wat is er met jou aan de hand? Ik moest gewoon van mama zeggen dat het eten klaar is! Mama had jou al een paar keer geroepen maar je kwam niet dus moest ik gaan kijken.", zei hij met zijn geschrokken, maar toch een beetje boze stem. "Zeg dan dat ik geen honger heb en niet kom eten." "Oke dan, maar eerst moet jij me zeggen wat er met je is." Ze moest het wel tegen hem zeggen, maar juist voor ze wou uitleggen kwam haar mama binnen. "Emily toch, wat is er?" vroeg mama heel bezorgd. "Eeuuhm... Mama... Ik heb het uitgemaakt met Sam. We hadden al een hele tijd knetterende ruzie, en ik vond het niet meer leuk." "Wow, meisje, dat had ik niet zien aankomen!" zei ze verbaasd. Xander beaamde: "Inderdaad, ik ook niet zus, het ging toch zo goed? Jullie waren al 2 jaar samen!" "Tja, ik weet het... Ik hou nog van hem maar... het gaat gewoon niet meer! We zijn uit elkaar gegroeid." antwoordde Emily. "Ja meisje, dat kan gebeuren hé... Weet je wat? Ga dit weekend maar met Katrien, Luka en Febe naar de film of zo, dat zal je goed doen!" stelde mama voor. Eigenlijk vond Emily Febe helemaal niet zo leuk. Febe was altijd al zo jaloers op Emily omdat zij met Sam was, terwijl Febe al een lange tijd een oogje op Sam had. Maar ze moest wel iets gaan doen om Sam te vergeten. "Oke, dat is goed! Ik zal het hun morgen direct voorstellen." Emily besloot na het eten om direct te gaan slapen. Ze was beck af. De wekker stond op 07.00 uur. "Zo vroeg..." dacht ze. Emily viel langzaam in slaap. Heel de avond vloog door haar hoofd. Eerst op café, heel die toestand. Dan toen Katrien kwam, eigenlijk was ze heel vrolijk, ookal was Emily zo droevig, maar misschien was dat gewoon haar karakter. En dan nog eens de ruzie met haar broer. Dat gebeurt normaal nooit of te nimmer! En, ze dacht echt dat haar moeder boos zou zijn! Gelukkig was dat allemaal niet. Uiteindelijk viel Emily in slaap.
4
"Pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep!!!!!" Emily schoot wakker, oh haar stomme wekker. Waarom maakt die altijd zoveel lawaai? Ze zette het snel af. Het liefst zou ze nu gewoon doorslapen, maar dat was ze niet van plan. Snel trok ze haar mooiste kleedje aan, altijd als ze die aantrok voelt ze zich mooi, knap en vrolijk. Ze liep te trappen af naar de keuken. "Goed geslapen?" vroeg haar lieve mama. "Ja, maar toch ben ik nog moe! Kan je geen school zoeken die om 11 uur pas begint?" "Dat kan ik zeker, maar ik ben er niet zo zeker van dat jij dat wil." Haar mama had gelijk, ze wil niet naar een andere school. Ze wil op deze school blijven waar ze Luka en Katrien had!!! Emily at snel een boterham en toen vertrok ze met de fiets naar school. Normaal gaat ze met de bus, maar van fietsen word ze altijd heel vrolijk. Toen ze eindelijk op school was ging ze snel op een soort muurtje zitten. Zij, Luka en Katrien zitten daar altijd. Ze had echt snel gefietst want haar vriendinnen waren er nog niet. Na een hele tijd wachten zag ze Luka en Katrien heel hard naar haar toe lopen. Katrien had duidelijk alles aan Luka vertelt. Emily sprong snel van het muurtje af en liep naar hun toe. "Arme Emily!!! Katrien heeft me alles vertelt." zei Luka terwijl ze Emily een dikke knuffel gaf. "Ja, Katrien ik heb het dus aan mijn mama verteld, hé! En van haar moest ik met jullie iets gaan doen, dat wil ik wel, maar dan moet Febe ook mee, maar dat wil ik dan weer niet... Jullie weten hoe ik over haar denk hé?" "Ik wil het ook wel graag, echt zo'n meidenavondje, dan gaan we fijn een film kijken en gezichtsmaskers met een lekker smaakje op ons gezicht doen en vette pizza bestellen! Maar inderdaad... Febe vind ik ook niet zo geweldig..." zei Katrien, waarop Luka direct beaamde: "Ja, ik eigenlijk ook niet... Ze is altijd zo... egoïstisch! Oh, ik kan haar echt niet hebben!"Ze moesten een manier vinden waardoor Febe niet mee kon doen aan hun geweldige meidenavond. "Het aan mijn moeder vertellen dat ik haar niet leuk vind is geen optie, maar we moeten echt iets verzinnen!", zei Emily waarop Luka antwoorde: "We kunnen in de eerste plaats best niks vertellen aan Febe." "Zover was ik ook al.", zei Emily met een vette knipoog. "Zeer grappig", zei Luka sarcastisch,"mijn idee was eigenlijk om het dan bij iemand anders thuis te doen. Bijvoorbeeld bij Katrien, zij is ook enig kind en dan hebben we geen last van broers of zussen." "Ja, goed idee! Wat vind jij ervan, Katrien?" vroeg Emily. "Euh, ja uitstekend! Mijn ouders zijn dit weekend ook niet thuis, dus dat komt goed uit, hé!" "Oh, nee, daar is Sam..." zei Emily terwijl haar gezicht ging van blij naar droef. "Wat is het erg dat je er in de klas naast zit!" zei Katrien.
5
Eindelijk, school was voorbij, het was zo'n zware dag! En het maakt het nog af toen meneer Verlaerens, de leerkracht wiskunde, vroeg aan Sam: "Oei Sam, hoe kom je aan die krassen in je gezicht? Je hebt toch geen kat of zo?" Waarop Sam dan antwoordde: "Nee, nee, iemand heeft mij geslagen en heeft me zo gekrabd..." Daarbij keek Sam dan nadrukkelijk naar Emily. Oh, ze was zo boos. Ze legde zich neer in de zetel en luisterde naar muziek op haar iPod, ze zocht naar het droevigste liedje. "Emily! Vijf uur, op naar de film meisje!!!" zei haar mama helemaal op tijd. De stomme schooldagen waren eindelijk gedaan en ze moest nu dus vertrekken naar de film. Tegen haar mama had ze gezegd dat ze eerst (samen met Febe) naar de film gingen en dan bij Katrien bleven slapen. Vlug pakte Emily haar handtas en vertrok met de fiets naar de bioscoop. Gelukkig woonde ze overal dicht bij, want als haar mama haar moest brengen zou ze te weten komen dat Febe niet komt. Het was heel gezellig met hun drieën. Luka zat ook naast een knappe jongen waar ze heel de tijd mee zat te praten, dus eigenlijk was het heel gezellig met hun tweeën want Luka zei niet veel tegen hun. Na de film gingen ze samen naar Katriens huis en bestelde direct een pizza. Ze babbelde even tot dat de pizza aankwam. "Triiiiiing!' dat was de bel dus. Luka liep snel naar de duur. "Pizza Angelo! Eumhh.. Hallo, hier is jullie pizza." Aan de duur stond de knappe jongen van bij de film. "Eumhh... D..d..aa...kje!" Luka was duidelijk smoor op hem, soms is Luka echt een jongens gek! Toen ze de deur dicht trok zei ze: "Ooo, hij is zo hot, net als de pizza!" Nadat ze heel de pizza opaten begonnen ze met de gezichtmaskertjes. En dan nagelak, roddelen en het meest van al LACHEN!
6
De volgende ochtend werd Emily wakker, als laatste. Toen Emily beneden kwam, was de tafel helemaal gedekt en Katrien en Luka nergens te bespeuren. Emily ging dan maar zitten op een van de houten stoelen. Toen kwamen Katrien en Luka binnen gewandeld. "Verassing!" zeiden ze in koor. "Wauw, super lief dat jullie dit doen voor mij, wat een heerlijk ontbijtje!" "Ja er is fruitsap, bacon en eieren, pannenkoeken, boterhammen, echt alles!", zei Luka. "Oh, ik had het echt niet verwacht! Dank je! Kom hier, dan kan ik jullie een knuffel geven!" zei Emily vrolijk. Na het ontbijt gingen ze naar het park dat naast Katrien's huis gelegen was. In het park zagen ze een paar jongens uit hun klas, waaronder Sam. "Shit, wat moet hij nu weer hier?" zei Emily teleurgesteld. "Euh, ja dat zijn we je vergeten te vertellen..." mompelde Luka, waarna Katrien haar aanvulde: "Sam wou nog eens met je praten. En... Luka is verliefd op één van de jongens die erbij staat." "Waarom zeiden jullie niks?" vroeg Emily. "Omdat we dus dachten dat je boos werd, maar hij wou dat je nog eens met hem ging praten." zei Luka. "En op wie ben je trouwens? Oneerlijk dat Katrien het wel mocht weten!" zei Emily weer zo boos mogelijk, maar ze kon nooit echt boos zijn. "Op Jeroen... Maar ik wist dat dat jouw beste vriend is, dus daarom wou ik het niet zeggen." zei Luka blozend. "Ooh, het is best schattig, maar ik vind het niet fijn van jullie dat ik nu met Sam moet gaan praten! Ik hoop dat hij niet te domme vragen stelt of zo." antwoorde Emily. Ze liepen rustig naar de jongens toe, buiten Luka die liep super snel naar hun toe. "Ah, daar zijn ze!" Emily keek naar de grond, maar toch wist ze dat Sam het zei. Luka begon direct met Jeroen te praten en lachen. Katrien ging ook maar bij hun staan maar zei eigenlijk niks. "Hey Emily!!!" Emily wist niet wat te zeggen, Sam klonk zo blij, maar eigenlijk was ze niet blij om hem terug te zien. "Eumhh... Hallo Sam." zei ze na een minuut of 2. "Ik wouw graag met je praten, ik hou nog van jou!" en met die woorden kwam zijn mond dichter bij de hare, maar ze duwde hem snel weg! "Sam! Je wil praten, een kus is niet praten. Luister het is uit tussen ons. Ik was er echt kapot van en je maakt het nog erger. Laten we gewoon eerst praten. Ik wil rustig aan doen!!! Als we gewoon "Hallo" zeggen en daarna is het terug aan dan gaan we zeker terug ruzies maken. We moeten het echt duidelijk uit praten, niet snel snel." Amai eerst kon Emily niks zeggen en plots flapt ze alles er gewoon uit. "Oké, laten we praten. Misschien moeten we even bij mij thuis gaan of naar een café of zo." "Nee! Ik wouw een weekendje samen met mijn vriendinnen alleen zijn om terug bij te komen van wat er allemaal is gebeurt en dan moet jij alles weer moeilijk maken. Ik wil nu gewoon even alleen zijn! Laten we vanavond om 8 uur bij het café afspreken." "Oké dan." En bij die laatste woorden van Sam liep Emily boos naar Katriens huis. Luka en Katrien liepen achter haar en riepen "Emily, wacht toch een minuutje!" maar Emily wou niet wachten, ze was voor de eerste keer echt boos op haar vriendinnen. Toen ze aankwam pakte ze haar spullen en fietste snel naar haar huis.
7
"Emily, je bent zo vroeg thuis? Waarom?" vroeg haar moeder direct toen ze thuiskwam. "Geen zin om te praten." zei Emily kortaf, en ze liep boos de trap op recht naar haar kamer en smeet haar tas neer. Ze bekeek even haar gsm en zag dat ze 3 gemiste oproepen had, en 2 sms'en. De gemiste oproepen waren van Luka en Katrien, en de sms'en ook. Eéntje met: 'Waar ben je naartoe gegaan? En waarom? Ben je boos?' en de andere met: 'ANTWOORD!' Emily had even geen zin om die te antwoorden. Ze hoorde haar moeder de trap opstormen en deed snel haar deur op slot. "Emily! Antwoord mij!!! Wat is er? Ik wil je alleen helpen!" schreeuwde haar moeder bang. "Niks speciaal hoor!" zei Emily. "Jawel, ik zag het aan je, laat me binnen!" antwoordde haar moeder. Emily's moeder hoorde het slot opengaan. Ze kwam rustig de kamer binnen en ging naast Emily op haar bed zitten. "Schat, doe die oortjes uit je oren en luister naar mij." zei ze rustig. Emily luisterde, want ze wou niet nog meer problemen hebben. "Wat is er, schatje van mij? Vertel het eens." probeerde haar moeder haar te kalmeren. "Je weet toch dat je me alles kunt zeggen?" "Oké," zei Emily,"Sam wou met mij praten in het park en ik wist er niks van, Luka en Katrien stuurde mij er zonder dat ik het wist naartoe en toen probeerde hij mij te kussen. Ik wou het niet en nu ben ik boos op Luka en Katrien. En natuurlijk ook op Sam. Het lijkt dat het meidenavondje niet echt heeft geholpen!" Na 2 minuten stilte zei haar moeder: "Je word zo groot... En liefde wordt niet snel makkelijker, hoor!" Ze gaf Emily een dikke knuf. ''Mama, wil je even weggaan? Ik heb nog veel huiswerk. Bedankt voor je hulp, ik hou van je." En ze gaf haar moeder een knuffel terug. Toen ze de deur dicht deed deed ze de oortjes snel terug in begon te wenen. Natuurlijk wist ze zelf dat ze niet naar het café ging gaan, dus ging ze ook niet. Misschien wil ze nu wel naar een andere school gaan. Ja, goed idee dacht ze. Toen begon ze heel rustig aan haar huiswerk tot ze de bel hoorde. Shit, dat zijn zeker Luka en Katrien!!!! Snel deed ze haar deur terug op slot en luisterde goed om te weten wie het was. "Hallo Peter, mogen we even met Emily babbelen en zo. Shit, shit, shit!!!! Emily's papa deed open en die wist natuurlijk van niks.
8
Peter is de naam van haar papa en Marleen die van haar mama. "Ja, ze zit op haar kamer, ga maar." Ze hoorde snelle voetstappen op de trap. De klink ging omlaag, maar de deur ging natuurlijk niet open. "Emily! Doe open, wij zijn het! Wat is er met je?" Ze deed heel ruw de deur open en zei "Die avond en dag was om ons te amuseren zodat ik HEM zal vergeten. Niet zodat we weer een ongelukkig koppel worden met altijd ruzie." "Oh, Emily. We dachten dat je het niet erg zou vinden. Hij heeft op zijn blote knieën bij ons zitten smeken, dus zeiden we: 'Oké.' " zei Katrien. "Ja, oké dan. Maar ik wil niet terug samen met hem zijn! En ik vind het echt niet fijn dat jullie plots geheimen voor me hebben! Zo kunnen we geen vriendinnen blijven." Maar natuurlijk konden ze niet boos op elkaar blijven, dus vielen ze wenend in elkaars armen. "Emily, we blijven toch vriendinnen, hé?" vroeg Luka half wenend. "We willen je niet kwijt!" zei Katrien ook half wenend. "Sorry, natuurlijk blijven we vriendinnen. Als jullie twee maar niks meer geheim voor mij houden." "We beloven het!" zeiden haar vriendinnen in koor. De rest van de dag maakte ze fun bij Emily thuis. En uiteindelijk mochten Luka en Katrien ook nog blijven slapen. De volgende dag was het school. Het eerste uur hadden ze wiskunde, Emily haat dat vak, vooral de leerkracht.Hij kwam de klas binnen en zei direct: "Hallo iedereen, het is weer maandag, neem je agenda, jullie krijgen jullie overhoring terug."Iedereen in koor: "Oooh, nee...""Hier," zei meneer Verlaerens, "deel maar uit, Emily."Emily zat helemaal van voor, voor het bureau van de leerkracht.Ze zag van iedereen de punten en vond het dus niet zo erg om uit te delen.Toen ze haar eigen punten zag werd ze nogal bleek. Een vijf op tien.
9
Nog niet gebuisd, maar als ze dit keer een acht had, mocht ze dit weekend weer bij Katrien gaan slapen. "Shit,"dacht ze, "een hele week niks om naar uit te kijken." Tijdens de speeltijd was het wedstrijd van voetbal van de jongens uit haar klas. Jeroen speelde mee, dus wou Luka perse gaan kijken. Emily had dit liever niet, want Sam speelde mee. De wedstrijd was heel spannend en met 2-1 wonnen de jongens, waarvan Jeroen één had gescoord en Sebas. Nu gingen ze naar de halve finales. Luka was heel blij, en ging direct naar Jeroen om hem te feliciteren. "Goed gespeeld, en mooie goal!" riep Luka blij. "Je hebt het heel goed gedaan, Jeroenie" zei Emily blij met een big smile."Dank je, meisjes. Ik heb een vraagje, zouden jullie samen met mij en Sebas naar de kermis in de stad willen gaan? Woensdag of zo." vroeg Jeroen. "Oh, voor mij is dat super!" zei Luka. "Ja, ik zou wel wat afleiding kunnen gebruiken, maar Katrien mag toch wel mee, hé? En ik moet het eerst nog aan mijn mama en papa vragen." "Katrien mag mee hoor, geen probleem, maar waarom zou je niet mogen van je ouders?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik heb een 5 op tien gehaald bij wiskunde, en ik moest een 8 hebben om in het weekend iets te gaan doen met Katrien, dus ik weet niet of ik naar de kermis mag op woensdag." De schooldag was voorbij en ze ging met de bus naar huis. Sam ook. Normaal stonden ze altijd daar, aan de buspaal, kussend. Nu was Sam nergens te bespeuren. Gelukkig maar. Ze vroeg zich af hoe ze haar moeder ging vertellen dat ze een 5 op tien had, maar toch graag naar de kermis in de stad wou. "Mama, kom eens." zei ze toen ze het huis binnen kwam. "Ja, schat. Wat is er liefje?" "Eumh... Ik heb een vijf voor wiskunde." Ze zat de wachten op de preek die ze nu ging krijgen, maar haar mama zei gewoon "Ja, dat is normaal na al die gebeurtenissen. Misschien moet je wat meer met je vrienden doen, dan vergeet je sneller alles. "Amai! Wat een antwoord was dat, Emily was heel blij. "Ooo, dank je mama!!! Mag ik woensdag naar de kermis in 't stad?" "Natuurlijk schat, vergeet even alles en dan komt alles terug goed." Ze gaf haar mama snel een kus en belde haar vrienden snel op.
10
Ze keek op haar horloge. Nog een uur en dan gingen ze allemaal te samen naar de Kermis. De les was super saai, Nederlands. Ze haat school!!!! "Iedereen heeft nu 2 minuten de tijd om een gedicht over liefde te maken." Oh nee, 2 minuten de tijd en dan ook nog over liefde. Ze dacht diep na, maar veel vond ze niet. Het enige wat ze kon bedenken was:
Kras, kras, kras.
Ik plas in de klas!
Ween, ween, ween.
I don't know what to say!
Ze moest toch iets bedenken... "Nog één minuut de tijd en snel, want wie niks heeft krijgt extra huiswerk." Uiteindelijk kreeg ze dus extra huiswerk en dat was dat je een gedicht met minstens 15 zinnen moest schrijven. De bel ging, oef, eindelijk is school uit. Ze holde samen met Luka en Katrien de klas uit. "Stomme mevrouw Vansina! Ik begin haar meer en meer te haten!" zei Emily heel boos tegen haar vriendinnen. "Willen jullie me alstublieft helpen met dat stom huiswerk???" "Tuurlijk wil ik je helpen!" zei Katrien en terwijl legde ze haar hoofd op Emily's schouder. "Waar is Jeroen?" vroeg Luka zoekend. De laatste tijd praat Luka alleen maar over hem. Katrien en Emily zijn het een beetje beu, maar ze lachen het weg. "Jeroen!!! Sebas! Hier zijn we!" Luka schreeuwde zo hard dat iedereen in de gang opkeek. In de bus was het super druk, ze zaten helemaal opgepropt tegen elkaar. Maar Jeroen deed super grappig en het was zo'n fun dat het precies niet meer uit maakte dat ze zo opgepropt zaten.
11
Eerst gingen ze in de botsautootjes, dan in 't spookhuis, dan weer de botsautootjes,..."En meiden, willen jullie geen suikerspin of zo?" vroeg Jeroen op een bepaald moment. "Oh ja, klinkt heerlijk! Maar mijn geld is eigenlijk al op." zei Luka heel slijmerig. Emily en Katrien begonnen weer te giechelen voor de zoveelste keer. "Ik trakteer wel, kom allemaal." Iedereen kreeg van hem een gigantische suikerspin. Toen Emily thuis kwam voelde ze zich goed. Heel goed. Ze was alleen thuis. Haar ouders waren boodschappen gaan doen, en Xander was naar zijn vrienden gegaan. Het waren bijna examens en met die vijf op tien had ze wat in te halen. Meestal wou Emily niet studeren maar nu plots wel, omdat het eindexamens waren en ze wou wel over naar het 5e jaar. Ze besloot al haar fouten op de toets te verbeteren. Het ging vrij makkelijk! Wow, dit had ze niet verwacht! Ze bekeek het nog eens goed en ze had nu alles juist. Nu nog het gedicht van Nederlands. Dat lukte niet zo goed in het begin maar als ze maar lang genoeg bleef denken lukte het! Het moesten 15 regels zijn. Eerst leek het zoveel, maar ze was zo verbaast dat ze het kon!
Ik blaas
in kleurige zeepbellen
de letters
van je naam
door het open raam.
Gedreven door de wind
blaas ik nu
hele zinnen
je kamer binnen.
Ook als er af en toe
een letter openspat,
blijf jij mijn liefste sch...
Verdikke zeg,
dat is pech,
mijn zeepsop is op.
Nu hopen dat mevrouw Vansina het goed vindt. Emily was heel goed aan het studeren toen plots de bel ging. Ze liep de trap af en deed de deur open. En wie stond daar? Sam natuurlijk. "Wat moet je, Sam? Het is over en uit!" riep Emily terwijl ze de deur probeerde dicht te gooien. Maar Sam hielt hem tegen. "Nee, daarom ben ik hier niet." zei hij. Emily keek hem raar aan. "Oh, waarom ben je er dan?" "Nou, ik wou gewoon weten hoe het met je was." antwoordde hij verlegen. "Ja, goed. Heel goed, tot jij kwam, wil je nu alstublieft weggaan? Danku!" riep ze geïrriteerd uit. Plots zag ze tranen in zijn ogen. Dat was nieuw. Misschien moest ze niet zo gemeen zijn.
12
Wat was dat toch met haar? Het ene moment zo blij, en het andere moment zo gemeen... "Oké, oké, kom dan effe binnen!" Zijn gezicht klaarde direct op. "Waarom was je er zondag niet? Ik wachtte op je!" zei hij toen ze binnen liepen. "Dacht je dan echt dat ik ging komen?" Sam zei niks, maar ze wist het antwoord al. Hij dacht dat! "Luister Emily, ik mis je echt. Waarom kunnen we gewoon niet vrienden blijven?" "Ik mis je ook! En ik zou ook vrienden willen blijven, maar nu is het nog veel te vroeg!!!" "Oké dan, we wachten even." En na dat Sam die woorden zei liep hij blij de deur uit. En Emily ging terug te vrede studeren. De volgende dag was Katrien ziek, dus waren het alleen zij en Luka, maar Luka was heel de tijd Jeroen aan het versieren, dus was het eigenlijk Emily alleen. Emily zat nog altijd naast Sam en omdat ze niks te doen had begon ze net als vroeger te fluisteren, giechelen en briefjes te sturen. Het was echt dikke vette pret met hun 2! Emily was super blij, want ze had geen ruzies meer met Sam, ze waren terug vrienden en ze kon zonder droef te zijn met hem omgaan. De leerkrachten zijn wel al veel boos geweest, maar dat maakte Emily niet echt uit. Mevrouw Vansina was heel blij met Emily's gedicht en heel de dag verliep heel goed. Luka en Jeroen hadden vandaag een date en na de date zou Luka bij Emily komen logeren, omdat haar ouders van niks mochten weten. Normaal zou Katrien ook nog er bij zijn, maar dat gaat niet meer door, dus was Emily van plan om Katrien te gaan bezoeken. Emily fietste na school naar Katrien. Het was toch vrijdag, maar maandag begonnen wel de examens. Ze begon met wiskunde, haar slechtste vak. Na vijf minuutjes was Emily bij haar vriendin. Ze belde aan en de moeder van Katrien deed open. "Hallo, is Katrien thuis?" vroeg Emily beleefd.
Mijn verhaaltjes! 
