Voltijds werken is niet altijd voor elke patient even evident. Sommige kunnen hun pijn en hun energie goed beheren en ondervinden daardoor minder problemen om voltijds aan de slag te blijven andere daarentegen houden het niet vol en gaan tenslotte noodgedwongen deeltijds werken of stoppen er soms zelfs volledig mee. Mij zijn geen cijfers bekend over hoeveel patienten precies in welke situatie zitten toch wil ik hier proberen een realistisch beeld te vormen.
Zelf werk ik voltijds en ik geef toe dat is niet altijd even makkelijk. Het spreekt voor zicht dat wij wellicht iets vaker een dag in ziekenkas gaan dan de gemiddelde mens, omdat ons gewoon de energie ontbreekt op die dagen. Vaak leidt dit echter tot problemen op de werkvloer. Andere collega's kunnen je het beginnen kwalijk nemen dat je zo vaak afwezig bent en ze dan jouw taken moeten overnemen. Ook de baas heeft natuurlijk liever personeel dat wel steeds fit is en niet zo vaak ziek wordt.
Het is ook zeker niet vanzelfsprekend om je oversten over je problemen te vertellen. Vaak wordt het gewoon verzwegen omdat wat niet weet nu eenmaal niet deert. Iedereen moet op een gegeven moment de keuze maken of je het al dan niet vertelt. Ik heb er voor gekozen het niet te vertellen tegen mijn bazen, ik heb echter wel enkele naaste collega's op de hoogte gesteld. Op die manier kunnen zij, wanneer ze zien dat het eventjes niet gaat, inspringen waar nodig is.
Eén van de redenen dat ik, en vele andere, het op het werk niet durven vermelden is het onbegrip dat jammer genoeg bij de meeste mensen heerst. Je kan dan een standaard-antwoord verwachten in de zin van: Maar je ziet er toch goed uit? Gisteren was je toch nog wel ok? Je loopt toch nog normaal? enzovoort.... Vaak kunnen ze gewoon niet vatten dat een normaal uitziend persoon toch diep vanbinnen erg ziek kan zijn. Wat nog erger is: Soms trekken ze zelf de conclusie dat je dan niet meer voor hen kan werken. Natuurlijk zijn er wetten die je beschermen, wetten waardoor je baas je niet zomaar aan de deur kan zetten, maar we weten ook dat in de realiteit het vaak jouw woord tegen het hunne is en dat bedrijven vaak genoeg achterpoortjes kennen om toch te krijgen wat ze willen, namelijk je vertrek.
Je kan zoals gezegd ook deeltijds werk zoeken. Dit valt vaak veel makkelijker te combineren met het huishouden en de eventuele kinderen. Zo houd je tijd over om jezelf de rust te gunnen die je zo nodig hebt. Als je je tijd beter kan indelen heb je vaak ook minder last van de andere symptomen. Mijn moeder is zo'n patiënte die deeltijds werkt. Ze begint 's ochtends heel erg vroeg, maar is dan lekker vroeg thuis op de middag waardoor ze nog even kan gaan liggen moest ze dat willen. Deze situatie is voor veel patiënten ideaal.
Jammer genoeg gebeurt het ook heel vaak dat je volledig moet stoppen met werken. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Zo kan het dat je niet vaak genoeg energie hebt om zelfs maar deeltijds aan de slag te kunnen. Het kan ook dat je door de pijn zodanig slecht te been bent dat je gewoonweg niet mobiel genoeg bent om een job te houden. Niet vergeten dat naar schatting 10 tot 15 % van de patiënten op een gegeven moment in een rolstoel belandt. Eénzelfde percentage moet na verloop van tijd met een stok lopen. Probeer maar eens te solliciteren met een stok. De meeste bedrijven zouden zo iemand niet aanzien als een productieve werknemer dus vaak is het al gedaan nog voor je kan beginnen. Hebben we natuurlijk nog de wet op de discriminatie, maar helaas, zoals hierboven al eens werd gezegd: bedrijven vinden altijd wel een achterpoortje.
Als je het gevoel hebt dat jij wél een begripvolle baas hebt kan het soms wél beter zijn om over je probleem te praten. Vaak kunnen ze dan kleine aanpassingen doen om je leven wat aangenamer te maken zoals: een comfortabele werk plek die voldoende steun biedt (denk aan speciale muismatten, ergonomische stoelen, etc.), een betere verdeling van taken onderling, iemand die in jou plaats de lange afstanden doet of de zware dingen tilt, enzovoort.
Uiteraard moet ieder het voor zichzelf uitmaken en hangt veel natuurlijk af van de specifieke situatie.
