Even met de handen in het haar: in de (half-open) keuken moest een hangende betonbalk van 20 cm breed en 50 cm hoog voorzien worden, die aan één zijde zou dragen op een Ytong-lattei boven een raam van 1,8 meter (achtergevel) en aan de andere zijde op een muurtje tussen twee deuren. Zelfs een leek kon zien dat dit een ietwat “kramikkelijke” constructie zou zijn.

Daarom werd er geopteerd voor het meer stevige werk, wat wel wat bekistingsproblemen met zich meebracht: een betonbalk van 4,50 meter boven beide ramen in de achtergevel, een betonbalk bovenop beide deuren, daartussen de “hangende” balk van de keuken. De stevige bewapening van deze constructie werd gelast. De zowat 1,6 m3 noodzakelijke betonmassa werd met emmers ingevoerd en manueel getrild. Opstaand wachtijzer werd ingevoerd om latere integratie met de vloerdag te voorzien.

Vervolgens werd het tijd om aan het plafond van het gelijkvloers (vloer 1^ste verdieping) te denken. Gezien geopteerd werd voor het gieten van een volle betondal, drong enige bekisting zich dus op.

Gewapend met houten balken (juffers 17 x 7 cm) en plankenvloer (planché) werd 200 m2 “uitgevloerd”. Zowat iedere 1,50 meter werd een onderschoorde jufferrij geplaatst, waarop vervolgens dwars een jufferrij gelegd werd zowat iedere 60 cm. Op de juffers werd vervolgens de plankenvloer gelegd, terwijl bekisting werd voorzien voor de twee trappen, de dienstliftkoker en de opening voor afvoerbuizen en schouwen.

In totaal werden zowat 490 lopende meter juffers en 240 m2 plankenvloer gebruikt  en/of verzaagd.

Het totaal werd ondersteund door middel van 220 schoren.

De “uitkom” van 2004 betekende de aanvang van de opbouw van het gelijkvloers.

De eerste oplegger, gevuld met 24 paletten YTONG-blokken, plaatste zijn fel geelgekleurde vracht dichtbij de welfsels van de kelder.

De buitenmuren werden opgetrokken in blokken van 30 cm dikte, de binnenmuren in blokken van 20 cm dikte, uitgezonderd één muur. Deze is opgetrokken in blokken van 15 cm dikte, daar deze later aan één zijde nog wordt voorzien van natuursteen.

De eerste rij van alle blokken werd geplaatst in mortel, waarin ADYTONG werd vermengd om een betere mortel/Ytong-hechting te bekomen. Het mortelbed is gelegd op vochtkerende DIBA-band, aan beide zijden minimum 20 cm breder dan de Ytong-blokken.

Bovenop iedere 3^de rij Ytong werd gegalvaniseerde “murfort” geplaatst (aangepast aan de dikte van het blok), waarbij de hoeken extra werden verstevigd met gegalvaniseerde 90°-hoeken. Op bepaalde “kritische” plaatsen werd extra murfort aangebracht.

Ramen en deuren zijn voorzien van volle Ytong-latteien (linteaux), behoudens op 4 plaatsen. Over de lengte van de twee garagedeuren (voorgevel), de lengte van de drie keukenramen (zijgevel bouwkundig links), de bovenzijde van de zijdeur (zijgevel bouwkundig rechts) en de drie meter opening voor de verandatoegang (achtergevel) werd een Ytong U-lattei (te vergelijken met een holle lange gewapende Ytong-blok) geplaatst. Deze werden extra bewapend en volgegoten met beton. Boven de garagedeuren en de verandatoegang werd opstaand wachtijzer geplaatst om later geïntegreerd te worden in de vloerdal.

Tot slot werd dwars in de garage een metalen poutrelle geplaatst, om later dienst te doen als “brug” voor een verplaatsbare takel zodat zware voorwerpen via de garageval makkelijk op en neer kunnen gelaten worden.

En hiermee zat het bouwjaar 2004 erop.

Begin november 2003 was het zover: tijd om de kelder “dicht te leggen”.

Gezien geopteerd werd voor de creatie van een ruime, open kelderruimte, zijn op bepaalde plaatsen de dragers enkel “aangezet” in betonblokken. Op deze betonblokken werden metalen leggers geplaatst, terwijl een garageval in de welfsels moest voorzien worden.

Volgende metalen leggers werden geplaatst:

• 5,90 meter HEB 280 (2x)
• 6,00 meter HEB 220
• 3,60 meter HEB 220
• 2,10 meter HEA 240

en een dwarsligger (garageval) van 1,20 meter.

Het leggen van de Trilco-welfsels nam een volledige dag in beslag (met kraan uiteraard).

Alle welfsels werden in het midden onderstut door middel van een juffer op zijn kant en schoren.

De dag nadien werden de voren van de welfsels opgevuld met handgemaakte lopende beton en voorzien van bewapening (1 betonbar van 6 mm2).

Het einde van het bouwseizoen voor 2003 zat erop.

De “naakte” en ruime betonplaat van zowat 228 m2 vormde een uitdaging om bebouwd te worden. Aan de slag dus voor het opbouwen van de kelder.

De buitenmuren en de dragende muren zijn opgetrokken in holle betonblokken van 29 cm breed (afmetingen per blok 39 x 19 x 29), twee interne scheidingsmuren in holle betonblokken van 19 cm breed (39 x 19 x 19).

Daar de woning op het gelijkvloers 4 niveau’s heeft, diende daar dus reeds rekening mee gehouden te worden bij het opbouwen van de keldermuren. Vandaar dat, op de scheidingslijn van de niveau’s, de betonblokken van 29 cm verder opgetrokken werden in betonblokken van 14,5 cm.

Met het oog op de creatie van een (later aan te brengen) zijdeur werd op die bepaalde plaats reeds een betonbalk gegoten, net als daar waar de openingen tussen de keldercompartimenteringen (samenvallend met de niveauverschillen) voorzien werden.

Door de niveauverschillen zijn er dus verschillende kelderhoogten: zowat 60% van de kelderruimte heeft een voorziene hoogte van 2,40 m, 15% een hoogte van 1,55 m, 15 % een hoogte van 1,75 m en 10% een hoogte van 1,90 m.

In totaal zijn zowat 3.400 betonblokken verwerkt in de kelder.

In 2003, na de winterperiode, werden de werken hervat. Eerste taak: de vloerplaat.

Op de uitgegraven grond en de reeds aanwezige funderingsvoeten werd plasticfolie aangebracht. De ruimte voor de betonplaat werd bekist aan de zijkanten op een breedte van 18,40 op 12,40  meter, dus zowat 20 cm “overschot” aan iedere zijde van het gebouw.

Vervolgens werd de bewapening manueel aangebracht: twee lagen betonnet, de onderste laag 10/10/10 mm2, de bovenste laag 15/15/10 mm2. Extra bewaping (2 x 12 mm2) werd voorzien onder de dragende keldermuren. Mijn bouwleverancier vroeg me of in de intentie had een bunker te bouwen …

Eens dit geklaard was het tijd om de vloerplaat te volstorten met beton, gemiddeld 18 cm dik.

Eens de beton van de funderingsvoeten voldoende gehard was, werd gestart het aanbrengen van de drainage.

Deze werd geplaatst op het laagste punt van de funderingsvoeten. Enig bijkomend “graafwerk” was daarvoor nodig. De huur van een breekhamer bleek daarbij nuttig.

Voor de funderingsvoeten was een sleuf voorzien van zowat 45 cm breed.

In die sleuf werd vochtdoorlatende doek gelegd (Bidim) waarin tot aan het midden van de sleuf grind werd gekapt.

Op dat grind werd een drainagebuis van 10 cm doormeter gelegd, vervolgens werd de sleuf verder aangevuld met grind tot op de hoogte van de funderingsvoeten en volledig ingepakt met het Bidim-doek. Het doek werd aangevuld met de bodemgrond.

De rond het gebouw lopende drainagebuis komt samen in de hoek (bouwkundig links) van de achterzijde van de woning. Een buisoverlapping van 2 meter werd voorzien. Verdere aansluiting dieper de grond in werd gepland voor een later stadium.

Nu was dus de tijd aangebroken om met het “echte” werk te beginnen.

De aan de randen van de woning uitgegraven funderingsvoeten werden in het midden ervan over een breedte van zowat 10 cm verdiept met een 20-tal extra centimeters. Door de samenstelling van de bodem kon deze voor niet anders dan aangebracht worden met een houweel. In de voor werd tenslotte de aardingslus van 35 mm3 aangebracht (loden omhulsel met koperen kern); terug opgevuld met “goed zand” en aangedamd.

Vervolgens werden de funderingsvoeten, 60 cm diep en zowat 50 cm breed, voorzien van plasticfolie. Daarin kwam bewapening (6x 12 mm2 en 4 x 16 mm2) gebeugeld om de 50 cm. Enig vlechtwerk was dus reeds aan de orde.

Vervolgens werden de voeten volstort met beton.

Bouwen kan nu eenmaal niet zonder graven. In september 2002 werd een aanvang genomen met de graafwerken, weliswaar nadat de juiste bouwplaats was bepaald en afgepaald. De eerste “spadesteek” (uitgevoerd door een uit de kluiten gewassen excavator) gaf enerzijds een ietwat euforisch gevoel, anderzijds betekende het tevens een nieuw litteken in het tot dan toe ongerepte terrein.

Daar de woning volledig onderkelderd is, moest een bouwkuil van 19 op 13 meter voorzien worden. De natuurlijke afkalving maakte daar binnen de korste keren zowat 20 op 14 meter van.

Graven in de streek daar bleek niet zo evident. De bodem is - na een beperkte bovenlaag (zowat 20 cm) van “goede” grond – samengesteld uit leisteen en rots. Om tot de voorziene diepte van 2,60 meter te geraken diende het stevige werktuig héél wat kracht te zetten om de werken tot een goed einde te brengen.

Eens op de voorziene diepte gekomen dienden nog de funderingssleuven uitgegraven worden, voorzien onder iedere keldersteunmuur. Nog eens 60 cm erbij betekent dus een diepte van 3,20 meter.

In totaal werd zowat 700 m3 grond uitgegraven, ettelijke vrachtwagens dus.

De rivier Sûre ontspringt - op circa 10 km verwijderd van Fauvillers - in het gelijknamige dorp, gelegen in de gemeente Vaux-sur-Sûre. De rivier kronkelt zich in de vallei Haute-Sûre een weg doorheen Fauvillers richting grens Groot Hertogdom Luxemburg. De Sûre is gekend als typische forellenrivier en tevens voor het zogenaamde "vliegvissen". Via Ettelbruck (GHL) stroomt hij door naar Wasserbillig (GHL) om daar uit te monden in de rivier Moezel.

Ook al maakt de gemeente geen deel uit van de zogenaamde "Gaume" (omgeving Virton) valt het toch op dat ook het Gaume-microklimaat zijn invloed heeft: merkelijk kouder in de winter, doch merkelijk warmer in de zomer.