De pietà van Michelangelo Zicht vanop het stadhuis van Montepulciano Bovenkerk van Sint-Fransiscus van ASSISI The man himself onderste kerk Onze koffiezet gedurende 2 weken: een beetje prutsen maar wat een lekkere koffie!! De rit over de Gotthard-pas was heel leuk, tot we op de top in de mist terecht kwamen
Wij zijn samen onderweg ... zwembad bij ons vakantiedomein Panelios Duomo van Orvietto 62 meter diepe waterput in Orvietto Città della Pieve straatje in città della Pieve Perugia
Als ik de datum van de vorige blog bekijk lijkt het alsof we er een halfjaarlijkse verschijning van willen maken. Aangezien mijn oudste broer en dito schoonzus (of toch bijna ) incommunicado zijn skypegewijs, is het misschien nuttig om op deze wijze op de hoogte te worden gehouden van de escapades van de Nazareese tak van de familie Viaene.
Bon, zonder twijfel is iederen die dit leest reeds lang op de hoogte van het onwaarschijnlijke edoch fantastische verhaal van Maarten en z'n tand. Je kunt zo al voorspellen dat, de dag dat hij bij eender wie van de familie binnenwandelt met een lief, zij (of hij, alles opties moeten opengelaten worden) eerst ern vooral te horen zal krijgen dat haar sjoe ooit bijna gestikt is in een tand, dat hij 7 maanden gesukkeld heeft met longontstekingen en andere miserie om uiteindelijk verlost te worden van alle miserie door het simpele verwijderen van een tand uit z'n long.
Overal waar hij nu komt hoort hij "Maarten, steek maar een tandje bij hé", "Maarten, op je tanden bijten hé, maar niet te hard", enzovoort.
Dit weekend was dan ook het eerste "normale" weekend in lange tijd: allebei onze zonen waren heel erg "gungo" om hun kunsten te tonen op de Nazareese en omliggende voetbalvelden. Maarten deed dat met verve door tegen Sparta Peteghem z'n traptechniek te showen middels een aantal héél mooie passen ( bend them like Beckham zouden ze zeggen). De tweede helft hielp hij Andreas, een jongen uit onze straat en een vriend van Maarten, met z'n wens om nog eens te voetballen ipv te keperen: hij stond in het doel. Al heeft onzen kleinsten (sic) nog niet goed begrepen dat een doelman in eerste instantie met z'n handen werkt (vandaar het groot aantal reddingen met de voet), toch deed hij het verre van slecht. Hij begint de nodige vista en goesting te ontwikkelen die hem vroeger nogal eens ontbraken.
's Avonds, na een namidagje shoppen, hadden de gastjes hun beloning voor een mooi rapport verdiend: een bezoekje aan de MacDonalds. Lekker vettig.
Zondag was het de beurt aan Thomas om acte de présence te geven op de velden van KFC Sottegem (da's wel degelijk de jeugd van Zottegem, maar om begrijpelijke redenen vervangen ze de "s" door een "z"). Wat te verwachten viel kwam uit: Thomas heeft nu al aanleg om een nachtbraker te zijn, maar een ochtendmens zal het nooit worden. Tel daarbij die idiote omschakeling tussen zomer - en winteruur en dan weet je het wel: de eerste 10' stond hij te slapen op 't plein, nogal lang als je weet dat een helft bij die mannen 25 min duurt. Na die ietwat mindere periode kwam hij echter beetje bij beetje wakker, net als z'n ploegmaten. Dit resulteerde in een meer dan voortreffelijke 3-3 eindscore.
Daarna ging het richting Nazareth, allez eigenlijk Deinze, want we waren het gezaag van Maarten om "all stars" zo beu dat Nancy hem mee had genomen naar Torfs in Deinze om er hem een paar te kopen. Zot kontent en apetrots (en natuurlijk met z'n nieuwe "schoenen" aan) gingen we naar smuude om er te genieten van al het lekkers dat "moe nestje" ons voorzette. Ondanks een serieus opspelende maag bij Nancy konden we toch min of meer op een deftig uur en met een gevoel van "'t is goed geweest" het weekend afsluiten.
De volgende blog die ik zal posten zal misschien nog ietsje stijver zijn, ietsje voller staan van ambtelijk, oubollig taalgebruik, want dan heeft uw dienaar, paashaas zijnde, een nieuwe voordeur in ontvangst mogen nemen, heeft hij tram 4 genomen, en is hij al lang terug van Barcelona.
Na een redelijk lang intermezzo vond ik het nodig om dit leuke initiatief een beetje nieuw leven in te blazen. Wat we allemaal hebben uitgespookt is teveel om in een blogtekstje te zetten, dus zullen je het moeten stellen met het relaas van dit (lange) weekend.
Aangezien Maarten vorige week ziek is geweest (en nog altijd een beetje ziek is) en Thomas pas zondag moest voetballen hadden we zaterdag voor ons: 's voormiddags een beetje boodschappen doen (o.a. de trap halen om ons klein mannen op een deftige manier toegang te geven tot hun toekomstige hobbyruimte), beetje krantje lezen, niet echt a-typisch dus voor een zaterdagvoormiddag. 's Namiddags was het "KSA Stuntdag" in de Brielmeersen voor de KSA verenigingen van de regio Leiestreek, dus tijd genoeg voor pa en ma om nog een beetje boodschappen te doen. 's Avonds hadden we gehoopt om een rustige avond thuis door te brengen met een glaasje wijn, een bordje spaghetti enzo maar dat was buiten die vervelende beestjes gerekend die buikgriep kunnen veroorzaken: ze hadden Nancy als slachtoffer uitgekozen en waren massaal ten aanval getrokken: de gevolgen zal ik niet in geuren en kleuren herhalen, maar geloof me als ik zeg dat de gezellige avond er niet echt is gekomen .
Zondagmorgen mocht Thomas nog eens z'n kunsten tonen op de lokale Nazarese velden en hij deed dat met verve: steeds meer raakt hij overtuigd van z'n eigen kunnen en toont hij het ook op het plein: 2 doelpunten voor z'n rekening genomen, evenveel assists en een rits aan doelpunten van de tegenstrever voorkomen: héél goeie match, alleen was het niet voldoende om een nederlaag te voorkomen: 6-10 was de einduitslag en dat was, gezien de samenstelling van Nazareth (een aantal zieken moesten op het laatste moment verstek laten gaan) te verwachten.
In de namiddag hebben we gevlucht voor het slechte weer en zijn we naar de Decascoop geweest: gewapend met een pot popcorn en een cola genoten we met z'n vieren (jaja, Nancy was ondertussen al fit genoeg om mee te gaan al heeft ze wijselijk niet van de popcorn gegeten) van de Disney-pixar film "UP".
Vandaag stond de zolder op het programma. Als we er een hobbyruimte van willen maken, dan moet wat zal overblijven als echte zolder eerst een beetje geordend worden, een toffe bezigheid waar we deze namiddag mee begonnen zijn. Er is nog werk aan de winkel maar dankzij het organisatorisch talent van m'n betere helft (nee, dat is niet m'n onderste helft!!) is er al licht aan het eind van de tunnel.
Morgen moet den dezen weer gaan travakken (cursus volgen) en kunnen de klein mannen en Nancy verder genieten van de herfstvakantie.
Waarom een Franse titel? Omdat we binnen dit en een goeie week onze zuiderburen vereren met een bezoekje en alvast willen oefenen.
Voor wie het nog niet gehoord had: we zijn vrijdag niet naar Rock Werchter geweest. Bij het overlopen van de planning brak het angstzweet ons al uit en de vrees dat de nu reeds prominent aanwezige wallen onder m'n ogen (waar anders) zich zouden ontwikkelen tot een verbeterde versie van de hangende tuinen van Babylon, werd beslist om onze ticketten op de zwarte markt te gooien. Vooraleer iedereen ons begint te beschuldigen van sluimerende mercantiele bedoelingen: ze werden verkocht aan de originele prijs, verhoogd met de reservatiekosten die wij betaalden. Het "piekt" wel een beetje als je leest hoe goed het wel geweest is, maar there's no use crying over spilled milk.
Wat deden we dan wel? We zijn naar Plosaland geweest met de kids. Ik weet het, het rock-and-roll gehalte ligt stukken lager, maar de pret was er niet minder om!! Ondanks de slechte weersvoorspellingen (zie verder) en mede doordat we op voorhand b-dag trip tickets hadden gekocht bij de NMBS stonden we om 10 u aan de poorten van het vernieuwde plopsaland. Rap rap een paar atracties meepikken vooraleer het begint te regenen, dachten we. Aangezien we dachten dat de massa wat later ging toestromen gingen we in de rij staan voor de vleermuizen en vonden de wachttijd van 15 minuten meevallen. 't Zal straks wel wat anders zijn dachten we. Ik sprak daarnet van slechte weervoorspelling. Dat was geen verkeerde woordkeuze: ze zaten er kilometers naast!! De ganse dag geen spatje regen en overwegend stralende zon! Weinig mensen hadden het er echter op gewaagd om toch naar De Panne af te zakken, met als gevolg dat die 15 minuten wachttijd van daarnet de langste was die we hebben gehad. Nul minuten wachttijd was het gemiddelde. Zodanig dat we 's avonds natelden dat we iets minder dan 30 keer op een attractie hadden gezeten. Super!! Zelfs de annubis moest eraan geloven. Wat is de annubis? Ik citeer: "Neem plaats en hap nog één keer naar adem voor je in 2 seconden een snelheid van 90 km/u bereikt In 2009 kan je voor het eerst overkop in Plopsaland De Panne met Anubis The Ride!"
's Anderendaags was nog hectischer: 's namiddags hadden we een feestje voor Thomas z'n vrienden in een binnenspeeltuin in Deinze tot 17u. Daarna koersten we naar huis, gaven de gastjes nog rap een pizza, verwelkomden de oppas en vertrokken rond half zeven richting Meldert (Hoegaarden) waar vrienden hun 40ste verjaardag vierden door een tuinfeest te organiseren. We slaagden erin om op een redelijk uur thuis te zijn (half twee) want 's anderendaags stond weeral iets op het programma: "De strijd der verenigingen". Watisda? Da's een soort "spel zonder grenzen" binnen de grenzen van Nazareth waar lokale verenigine aan meedoen. Ik dus ook, zij het als coach van een selectie van onze minivoetbalploeg. We eindigden 12de (van de 22) maar hebben vooral ongelooflijk veel plezier gemaakt. De rest van de familie ook, de foto's zijn daarvan het bewijs!
Thomas en z'n beste vriend Ruben op de "Tarzan" . Met z'n drieëen in het Speelbos. Hieronder: ons ploegske. Iedereen nog droog want we hadden de Tarzan nog niet gedaan!
Gisteren is René op bezoek geweest.Zijn nieuwe vriendin was niet mee,ze bleef bij haar familie in Noord-Frankrijk.Na een etentje in de pb en een potje koffie thuis is hij weer vertrokken .Zijn relaas van het laatste halfjaar is voer voor een stationsroman.Buitengezet worden,bedreigingen,verwaarlozing van hun huis en het toppunt is dat René nu bij zijn 65-jarige buurvrouw woont.De drie vrouwen uit zijn leven wonen nu binnen een straal van zo'n 300m. Mina woonde al bij iemand die net 10 jaar bak achter de rug had.Alles verdwijnt uit de woning en René krijgt aanmaningen om de schulden die Mina maakt te betalen. De gemeenschappelijke woning zal waarschijnlijk na een reeks processen verkocht worden. Het bijzonderste is dat René zich goed voelt en blijkbaar de genegenheid vindt die hij al jaren niet meer kreeg.
De blog van de familie bekijkend besef ik plots dat het reeds een hele tijd geleden is dat er nog iets gepost werd en dat de indruk zou kunnen ontstaan dat onze weekends en weken na het wegvallen van het voetbal gewoon grote leegtes zijn geworden. Niet dus.
De eerste communie van Maarten en de voorbereiding ervan werden reeds uitbundig becommentarieerd "face tot face" dus ik zal me niet vermoeien met beknopte verslagen van die of andere geslaagde feesten/weekends en wat heb je daar allemaal.
Het laatste weekend geeft zo'n beetje een idee van hoe onze weekends er nu uitzien!
Zaterdag zijn we afgezakt naar Boezinge om er een handje te helpen met het klaarstomen van huis en tuin voor het communiefeest van Kaat. Na de nodige oooooooh en waaaaaaws aan het adres van de nieuwe keuken (waar blijven de facebook foto's Sophie?) en nadat de kindjes (alle vier, allez, 5 met het dochtertje van Hilde erbij) werden gedeponneerd op de tekenschool van Boezinge vloog ik in Henk z'n tuin en begonnen Nancy en Sophie met het opkuisen binnen.
Man man man, zo'n tuin, daar zou ik een arm en een been voor geven (al zou het onderhoud in dat geval wel wat moeilijker worden, maar je begrijpt me wel). Als je in Henk z'n tuin zegt "ik ga eens in m'n tuin wandelen" dan ben je een halfuur weg. Snoeien, een beetje onkruid trekken, vergast worden op lekkere croque monsieurtjes en in de namiddag op een ijsje met frambozen uit één of andere Nazarethse tuin, beetje babbelen, tuintips vragen aan echte tuiniers: 't leven kan mooi zijn. Ondertussen deden de dames naarstig verder binnen en konden de gastjes hun hart ophalen op de trampoline (de foto's van Maarten in z'n outfit volgen).
Tegen 4 uur werden de gastjes dan gedeponneerd bij Freddy en Nelly en reden wij terug naar Nazareth omdat we 's avonds afgesproken hadden met Jo en Ann om iets te gaan eten op restaurant. Dat iets bleek dan een maaltijd van 5 en een half uur te zijn, overgoten met (veel te veel) wijn en afgesloten met een heerlijek whisky. Ons bed hebben we pas gezien tegen kwart voor 3.
's anderendaags moesten we jammer genoeg op tijd uit bed, want we werden tegen de middag verwacht bij Freddy en Nelly om, met enig uitstel, vadertjesdag te vieren. Uitgebreid aperitieven, bbqtje en op tijd naar huis. Eens we augustus zijn moeten we daar weer voetbal tussen krijgen. Help!!!!!
Oef! 't Is voorbij! Geen voetbal meer dit seizoen. Noch voor de gastjes, noch voor uw dienaar. Voor Thomas en Maarten is 't simpel: dit weekend werd het laatste tornooitje afgewerkt: zondag mocht Thomas met z'n blauwe armada om 9u verzamelen om richting Oudenaarde te trekken. Terwijl pa met Thomas richting Oudenaarde trok bleef ma met Maarten in Nazareth om "snoepknutselwerkjes" uit te proberen met Maarten voor de opendeurdag van 't school. 't Voetbal? Heel leuk tornooi, opgefleurd door het zwierige voetbal van die van ons: vlotjes winnen van Volkegem, dito van KVS Oudenaarde (derde klasse nota bene) en van Eine. Thomas deed heel hard z'n best: héél veel transpiratie en bij vlagen inspiratie. De vierde match was tegen Standaard Wetteren, de promovendus van 3de klasse. Resultaat? Een droge 5-0. Ik heb de match niet volledig gezien (ik werd verwacht aan 't station van Oudenaarde om Nancy en Maarten op te pikken) maar blijkbaar hebben de nazareëers zich geweerd als duivels in een wijwatervat, maar 't mocht niet baten. Thomas werd blijkbaar nogal hard aangepakt en kwam onzacht in aanraking met moeder aarde (zie foto). Wat restte was een match voor de derde plaats tegen Diegem. Makkelijke ploeg dachten we, tot die plots twee boomlange spelers inbrachten (+/- 2 koppen groter dan Thomas). Tel daarbij dat twee spelers van VC Eke-Nazareth al naar huis waren wegens moedertjesdag verplichtingen (weeral eens is het bewezen dat voetbal een mannensport is (in de negatieve zin van het woord): wie organiseert nu een tornooi op moedertjesdag??? Shame on you!! ), het biezonder potige spel van Diegem (Thomas werd driemaal vakkundig onder de graszoden gewerkt (hij maakte hierover de pertinente opmerking dat het wel héél makkelijk is om iemand die alleen op weg is naar 't doel omver te schoppen als de enige sanctie een vrije trap is, die dan nog niet eens rechtstreeks mag worden getrapt)) en dan kom je tot de conclusie dat een vroege 2-0 voorsprong omgebogen werd in een nederlaag (we weten niet eens de uitslag, zozeer waren we bezig om onze fel ontgoochelde spelertjes te troosten). Maarten zorgde ondertussen voor een ludiek intermezzo door doodleuk een sprintje te doen rond de piste (zie foto).
Na de obligatoire frietjes en frikandel ging het dan richting Woumen om er moedertjesdag te vieren en een beetje te laat richting "zu hause" te fahren.
En waarom is Tom z'n voetbalseizoen afgelopen? Simpel: vorige week op 't minivoetbal, na bijna anderhalf uur zwoegen en op 4 minuten voor 't einde doet dit soepkieken een verkeerde beweging en verzwikt daarbij z'n enkel. Diagnose van de dokter: een scheur in de ligamenten en een gekneusde enkel: minstens 6 weken geen voetbal en wekelijks naar de dokter voor een nieuwe tape. Voetbal een feest!!
Oh ja, ik vergat de zaterdag nog!! Over de tijdsbesteding van pa en ma kan ik kort zijn: all work no play. Maarten daarentegen mocht als enige jongen het mannelijk geslacht verdedigen op een verjaardagsfeestje en Thomas mocht gaan zwemmen met een vriendje. Terug thuis nog even de nieuwe communiefiets uittesten en een kamp bouwen in 't bos, leuk hé!!
sprintje trekken tijdens de opwarming harde grond, geen vetkussentjes ergo: pijne heup!! aandachtige toeschouwers altijd aan 't glimlachen als hij aan 't lopen is!!
Ik heb het nummer 4 en onderschep net op magistrale wijze de bal van Jens, Thomas z'n trainer Net een bal in hoekschop gekopt. Ik was vergeten hoe leuk "echt" voetbal was!! Dirk, onze doelman, die tijdens deze actie een scheur in z'n miniscus opliep en naar 't spoed mocht worden gebracht. Hieronder zie je Jens aan het werk, achterna gezeten door Steven, papa van Mats en collega mini-voetballer. De jongen die toekijkt is Thibault. Dit gastje speelt bij Deinze en kan dingen met een bal waarvan ik alleen kan dromen.
jawel hoor, niks nieuws onder de vaak aanwezige zon: het voorbije weekend stond weeral eens volledig in het teken van het voetbal. Vrijdag: feest van de arbeid: in de voormiddag was er nog tijd om enige boodschappen te doen, maar het namiddag programma was onverbiddelijk: tornooi voor de U8 (Thomas en co) in Vurst-Semmerzake. Voor de Diksmuidelinge, Boezingnaren en Chinezen onder jullie klinkt dit euh Russisch (Chinees kan ik niet meer gebruiken aangezien Kurt me heeft verzekerd dat vooral Kathleen zelfs Mao onder de tafel zou klappen) voor ons betekent dit: klein fusieploegske aan de overkant van de N60. Saai tornooi: als er niet gespeeld kan worden voor de knikkers (gewoon drie matchkes van 20 min afhaspelen op 4 uur tijd) dan kan je enkel besluiten dat het tornooi tot doel heeft de papa's (en mama's) zoveel mogelijk bier te laten drinken en de kindjes zoveel mogelijk frieten en hamburgers te laten eten. Eens we weer thuis waren was er nog net genoeg tijd om het gras af te rijden want 's anderendaags stond er nog een tornooi op het programma: Jong Zulte organiseerde een duiveltjestornooi waarop het ploegje van Maarten uitgenodigd was. Hier was er wel sprake van een klassement en Maarten z'n ploegje eindigde derde. Goed gespeeld van de volledige ploeg, alleen was het tornooi gepland van 11 uur tot 15 uur. Resultaat? Inderdaad: verplicht op ter plaatse frieten te eten. Enfin, er was nog voldoende tijd om na het voetbal een beetje in de tuin te werken en booschappen te doen.
En is het nu al gedaan? Ba nee gij: zondag stond er een bbq op 't programma: een bbq van ' t voetbal. Gelukkig kwamen er geen voetbalmatchkes bij te kijken (al heette de lokale aperitief "een penalty") en ook de frietjes en het bijhorende vlees en de groentjes waren van een betere kwaliteit. Aangezien het in onze achtertuin was, konden de gastjes rotzooien in het sterrenbos en konden pa en ma genieten van een rustige zondag(na)middag.
Voor wie alle verhalen van 't voetbal beu is: volgend weekend is het laatste tornooi aan de beurt. Wat ik daarna zal doen is me een volstrekt raadsel, het spreekwoordelijke zwarte gat is nu al aan het lonken.
Zoals jullie zullen merken aan de titel van 't berichtje: 't was weeral eens allemaal voetbal dat de klok sloeg in Nazareth. Terwijl Nancy verder ons huis onder handen neemt mochten zowel Thomas, Maarten als mezelf aan de slag op de nazarethse (eigenlijk de eekse) voetbalvelden.
Over Thomas z'n matchke kunnen we kort zijn: als de tegenstrever sterker is moet je dat toegeven: de tegenstrever was te sterk. Vorige week reeds hadden de blauwbloezen een pandoering van jewelste gekregen tegen Drongen (vermaard om z'n gedegen jeugdopleiding en een beetje de kweekvijver voor KAA GENT) en de schrik zat er duidelijk in. Een paar van diegene die hadden meegedaan zeiden op voorhand: we zullen toch verliezen en lieten dan ook van bij de aanvang de kopjes hangen. Resultaat? Aan de rust stond het 0-8. De tweede helft ging het een stuk beter en kon Nazareth 3 tegendoelpunten scoren, de helft van die van Drongen. Eindscore? 3-12, en daarmee is alles gezegd.
Na te hebben gebivakeerd in de kantine en een paar hotdogs te hebben verorberd mocht pa toezien op de prestaties van Maarten. Hij werd voor een keer niet constant uitgespeeld als slot op de deur achteraan maar mocht zich uitleven op links. Ik had hem gezegd dat ik content zou zijn als hij minstens 1 keer een "peetje" zou voorbij gaan en zowaar: hij deed het wel zeker? Z'n eerste goal was nog op z'n Maartens: hard uithalen met de linker, maar de tweede begon hij op de middellijn: hij passeerde een eerste tegenstander, passeerde een tweede (waarbij de bal effen tegen z'n neus karambolde) om daarna de bal kurkdroog in de netten te leggen. De tweede helft vond hij dat hij z'n plicht had gedaan en nam hij z'n plaats in in het doel. Ook daar zorgde hij voor heel wat gevaar: hij heeft namelijk (moet het nog gezegd) een goeie linker en als keeper kon hij telkens vanop de grond de Nazarethse spits lanceren. Resultaat? 12-3.
's Avonds was het dan de beurt aan uw dienaar. De papa's van de U8tjes (Thomas en co) speelden een matchke tegen elkaar om het einde van het seizoen waardig af te sluiten. De ploegen werden aangevuld met een paar broers en met de trainer van Thomas : een jonge gast van 22 die in 4de klasse voetbalt. Funfunfun, daar begint de pret. Ik was echt vergeten hoe leuk voetballen op een groot plein is (allez, op een half plein want we speelden 6 tegen 6). Wij hadden het voordeel dat er twee van onze ploeg vroeger veel op een groot veld hadden gevoetbald waardoor ons positiespel stukken beter was. Resultaat: 3-2 (al moet het gezegd: Jens, de trainer, speelde met de handrem zo goed als helemaal dicht getrokken). Super leuk, behalve het feit dat Dirk naar 't spoed mocht met een scheur in de miniscus. Leuk om te zien ook (en te horen) was de reactie van de talrijke vrouwelijke supporters: kletsen kletsen en nog eens kletsen (Nancy heeft weeral m'n goal NIET gezien) en als er al eens iemand naast de bal trapte (vanwege het slechte veld) steeg er een oorverdovend lachkoor op. Na de douche volgde de aperitief, een videoreportage van de u8tjes, spaghetti en een dessertbuffet. Een waardige afsluiter van een goed seizoen.
's Anderendaags hadden we weinig tijd om uit te slapen: we werden 's middags verwacht bij Yves en Debbie, een franstalige collega die een maand of vier ervoor voor de tweede keer papa was geworden. We trokken dus richting Huy (Wanze meerbepaald (en voor de freaks: het gehuchtje heet Moha)) om er hun dochtertjes Garance en Eléonor te bewonderen evenals de verbouwing die ze hadden gedaan. Lekker BBQ, kindjes braaf (tof dat ze als jongens van 8 en 6.5 samenspeelden met een meisje van 3). Tegen de avond terug naar huis en dan met z'n allen vroeg naar bed om fris en monter de nieuwe werkweek in 't gezicht te kijken.
als de ga paast dat de paas an aa paast, paast dan maar iet anders
dag allemaal,
de titel van dit berichtje is wat de gastjes al een week aan een stuk te pas en te onpas uitkramen: pa had eens het lumineus idee opgevat om een grappig zinnetje in een soort Aalsters accent te zeggen (zoek zelf maar uit wat het in feite wil zeggen).
Na twee weken paasvakantie kunnen we niet anders dan concluderen dat 't leuk was.
Eerste week: 5 daags voetbalkamp voor de gastjes: heel fijn maar blijkbaar héél vermoeiend: Maarten is zowel maandag als dinsdag na het thuiskomen (rond kwart voor zes) onmiddellijk in de zetel in slaap gevallen. Geen zin om te eten: gewoon slapen. Donderdagavond was het Thomas z'n beurt: thuisgekomen vroeg hij of hij op z'n bed mocht gaan liggen. Toen ik eens ging kijken lag hij met training en al gewoon onder z'n dekens te slapen.
Gelukkig was het vanaf vrijdagavond voor hen (en voor ons) écht vakantie: zaterdag voormiddag had Maarten een voetbaltornooitje (in de voormiddag): resultaat : 2 van de drie wedstrijden gewonnen dus mocht hij maandagvoormiddag proberen om samen met z'n ploegske een finaleplaats af te dwingen. Thomas mocht in de namiddag naar een verjaardagsfeestje (hij had dat verkozen boven een voetbaltornooi (niet volledig tegen de zin van z'n pa)) zodat pa en ma de grote "spring-cleaning" konden inzetten: de ene helft binnen, de andere helft buiten.
Zondag dan mochten we pasen gaan vieren in Diksmuide. Er was ons gevraagd om op tijd te zijn voor de aperitief en we waren, tegen onze gewoonte in, mooi op schema, ware het niet dat ik tot de conclusie kwam dat onze zafira een platte band had. Shit happens, dus met de nodige vertraging naar pe en me om paaseitjes te rapen en te genieten van een lekkere aperitief met lekker hapjes (super ma, die hapjes) (oh ja kurt: hebben ze daar ook een west-vleteren van 12°? nee, ooooh jammer ). Ook de rest van de menu was niet te versmaden, en als je dan nog Tommeke Boonen op z'n eigen onnavolgbare manier Parijs-Roubaix ziet winnen dan kun je besluiten dat paaszondag goed was.
Het tornooitje dan op maandagmorgen: rap vergeten is hier het codewoord: als je op een tornooitje met overwegend u7-ploegjes (lees: kindjes geboren in 2002) voor de kwalificaties aantreedt met een ploegje bestaande uit voornamelijk u7-spelers maar dan op de "finale" dag besluit om aan te treden met een overwegend u6 ploegje, dan weet je het wel. Als de interim trainer dan nog eens een paar spelers (vooral Maarten dan) volledig demotiveert door hem bij de minste fout van het plein te halen en hem te kleineren voor de rest van de ploeg, dan heb je er als vader rap genoeg van en wil je zo snel mogelijk naar huis.
Dinsdag dan: mooi op tijd aangekomen in Erperheide, ingechecked in ons huisje, koffers uitpakken en gaan zwemmen. Voor de rest die week? Ontbijten, zwemmen (allez, ravotten en onnozel doen is beter), ' s avonds aperitieven ( de kindjes zijn hier dol op: een beetje chips, een glaasje cola en een gezelschapsspelletje: superleuk vinden ze dit!!) en ' s anderendaags dit allemaal nog eens opnieuw en opnieuw. Daartussen nog eens gaan bowlen, naar een binnenspeeltuin (waar we moesten vaststellen dat ze rap groter worden: bij een vorige passage vonden ze dit super, nu was het "wow"-effect volledig weg), pedalo-varen en de week kan niet kapot. Jammer dat de vrijdag grotendeels in het water viel maar op de vierde dag keek hij om en zag dat het goed was.
Het weekend? All work no play!! Ook dat kan echter leuk zijn: de kindjes die de ganse dag buiten spelen met andere kindjes van de straat, pa die z'n tuin verder "fijn-tuned" en nancy die besluit dat het tijd is om tabula rasa te houden in onze kleerkasten: het resultaat? De mensen van de kringloopwinkel vinden vandaag 8 zakken gevuld met kledij en wij hebben weer plaats om nieuwe spullen te hangen.
Voor wie er nog aan twijfelde: de Goden zijn mij gunstig gezind: ik ben gezegend met een ravissante vrouw, twee fantastische zoontjes en daarbovenop gunnen Zij mij een droog en aangenaam "verjaardagsweekend". La vita é bella.
Zaterdag stond, ... (vul zelf in), voor een groot deel in het teken van het voetbal. Thomas z'n ploegje moest in de late voormiddag nipt de duimen leggen (5-6), vooral dankzij een heel sterke keeper bij de tegenpartij. Getuige hiervan de fase waarin Thomas z'n tweede doelpoging niet beloond werd door een doelpunt maar door een voet tegen z'n hoofd (jammergenoeg ging er aan die voet nog een schoen ). Ik onthou echter vooral het feit dat Thomas een paar bewegingen maakte waarvan ik dacht "verdomme, dat kon ik nog niet eens toen in junior was". Voor de kenners: hij krijgt de bal op links aangespeeld, ziet een "peetje" voor hem opduiken, kapt hem uit met z'n linkervoet en lanceert dan met z'n rechter een ploegmaat (dat hij daarna boos was omdat die laatste de kans miste was minder fraai maar allez, laat ons niet té veel neuten). Na Thomas was het aan Maarten. Terwijl Nancy Maarten naar 't voetbal bracht, voorzag ze mij van de nodige pistoletjes en nam ze Thomas mee naar huis. Samen sterk door teamwerk heet dat dan! Maarten z'n ploeg had minder moeite om afstand te nemen van de tegenstrever: ze wonnen met 15-1. Daarbij begint echter meer en meer op te vallen dat Maarten een jaartje ouder is dan de meeste van z'n ploegmaatjes (U7 ipv U6). Typerend was de fase waarin hij even z'n verdedigende rol was vergeten en de Merelbeekse spits eventjes alleen op weg leek naar de goal. Maarten zette echter een sprintje in, maakte in no time de ca 15 meter achterstand goed, ontfutselde hem de bal en lanceerde een ploegmaat. Deze laatste diepte doodleuk de score een beetje verder uit.
Na het voetbal mocht ik een beetje aandacht besteden aan m'n tuin, mocht Thomas naar "het leukste verjaardagsfeestje ooit" en mocht Maarten ravotten in de tuin met Andreas, het zoontje van één van onze buren. Tegen de avond was het tijd om te aperitieven voor papa's verjaardag en om cadeautjes te ontvangen (een heerlijke fles wijn van de kindjes en een héél leuk cadeau van Nancy (hey, ik zal niet alles aan jullie neus hangen hé mannekes (en nee, 't is geen jaarabonnement op de plee boy))).
Zondag, gisteren dus, zijn we met z'n vieren nog eens naar de zee geweest: zalig vertoeven in de zon maar een beetje frisser in de schaduw. Tel daarbij een partijtje voetbal op 't strand, een ijsje aan 't nieuw stadhuis en een verwarmende koffie en je kunt niet anders dan concluderen dat we tevreden gezwind naar huis reden. Allez, dat hadden we gehoopt, ware het niet voor die onnozele dagjestoeristen uit 't binnenland die 's avonds gezwind in de file gaan staan . Vertrekken om 19u in Koksijde en iets voor 21u thuiskomen, leuk is anders. Maar zagen doen we niet: het weekend was leuk en we hopen voor jullie hetzelfde.
Oh ja, bedankt voor alle telefoontjes, kaartjes en dies meer.
Juf Sophie is bezig les aan het geven aan de senioren. Vandaag hebben we genoten van de Diksmuidse zon. Lekkere biefstuk en pepersaus met gebakken patatjes en salade en tomaten. Heerlijk zegt Tine. De meisjes hebben wat gevoetbald, tot ergernis van mama Sophie. (met gevolg groene broeken) Na een deugdoende wandeling(huizen bekijken, en speeltuintje voor de meisjes. Na een stuutje met kaas heeft Pé muziekles aan Tine gegeven. En nu zitten we dus hier aan de pc. Nu zullen we nog proberen om foto's toe te voegen. Allé pé, de volgende keer is het aan jou. Groetjes van de Westvlamingen.
't Weekend is weeral eens voorbij gevlogen dus tijd om de goegemeente te laten weten hoe de Nazarethse tak z'n vrije drie dagen heeft doorgebracht. Jaja, jullie lezen goed: DRIE dagen !! Vrijdag was 't Dies Natalis aan de Unief (voor niet ingewijden (waaronder mezelf tot Nancy m'n geest verlichtte): de verjaardag van de UGent) dus collectief verlof voor alle werknemers/studenten. Ambtenaar zijnde (wat een schitterende illustratie van ambtelijk taalgerkruik wederom) maakte ik gebruik van de veel geprezen flexibilitet van ons werkritme (niet lachen!!) om er ook een verlengd weekend van te maken en gezellig een dagje te gaan shoppen. Eerst de kindjes afzetten op school, daarna gaan ontbijten in 't dagelijks brood om vervolgens de winkels van Gent in te duiken, op zoek naar, alweer, vestimentaire hoogstandjes.
Zaterdag stond, opnieuw naar goeie gewoonte (wie de rode draad doorheen onze bijdragen kan ontdekken heeft recht op een diner op donderdag 21 mei) in teken van het voetbal. Thomas en de rest van de blauwe armada namen in de voormiddag de maat van Zingem (7-4) waarbij vooral het bij momenten mooie voetbal van Eke-Nazareth, het kick-and-rush voetbal van Zingem (eigenlijk één speler die zowat dubbel zo groot was als Thomas en die constant aanmoedigingen kreeg van z'n trainer om de zoveelste bal die hij van op z'n eigen helft richting blauw doel te pegelen) en de nogal onsportieve houding van de supporters van Zingem opvielen. 's Namiddags was het de beurt aan Maarten om het opnieuw tegen Zingem op te nemen, maar hier bleek vooral één speler een maatje te groot . Zonder te willen overdrijven (mijn kind schoon kind enzo), maar Maarten speelde een beresterke wedstrijd en zorgde ervoor dat de score niet groter werd dan 1-4. Meest leuke was echter de vaststelling dat hij zich begint te amuseren op 't plein: slidings, duels en soms een beetje aan de noodrem trekken: papa keek en zag dat het goed was.
's Namiddags mocht Thomas naar een feestje, heeft Maarten een beetje geholpen om de mini-petanque-baan-annex-basketbalsplein-annex- zwembadaccomodatie-annex-alternatief-voor-een-verloren-hoekje-met-niks-anders-dan-mos-annex-bbq-plaats aan te leggen terwijl Nancy zorgde voor de orde binnen. Zoals de kindjes zo mooi zeggen: mama is baas binnen, papa is baas buiten .
Zondag, gisteren dus, stond in het teken van de boekenbeurs op school: zaterdagochtend had Nancy reeds helpen alles in gereedheid te brengen en tegen aperitief tijd hebben we kunnen vaststellen dat ze dat, naar goeie gewoonte, goed had gedaan. Op de tonen van "Dakani, dakanwel" genoten we van ons aperitiefje, om daarna rap thuis een ongezonde hap te eten. Om twee uur werden Thomas en Maarten namelijk verwacht op de KSA, Nancy op de boekenbeurs om de dorstigen te laven en de hongerigen te spijzen en had pa een afspraak met z'n sproeier (m'n tuinsproeier Kurt, foei!!) om het opgestapelde stof en vuil van de Zafira te wassen.
Moe na een weeral veel te vol weekend lazen we voor de kindjes nog een bedverhaaltje om even later zelf onder zeil te gaan.
De foto: de gloednieuwe multifunctionele weet-ik-veel-wat van de familie Viaene.
Vandaag zet ik wat foto's van enige tijd geleden. Indien dat lukt zet ik er wel eens van de verbouwing op. (momenteel enkel faience in badkamer) Je moet wel een heleboel stappen ondergaan vooraleer je die foto's eropkrijgt. Ofwel doe ik het nog niet zoals jullie. Kan je verschillende foto's tergelijkertijd aanpassen of moet je foto per foto aanpassen? Tot de volgende keer.
) incommunicado zijn skypegewijs, is het misschien nuttig om op deze wijze op de hoogte te worden gehouden van de escapades van de Nazareese tak van de familie Viaene. 
.
). Ook de rest van de menu was niet te versmaden, en als je dan nog Tommeke Boonen op z'n eigen onnavolgbare manier Parijs-Roubaix ziet winnen dan kun je besluiten dat paaszondag goed was.
Dag allemaal,
!! Vrijdag was 't Dies Natalis aan de Unief (voor niet ingewijden (waaronder mezelf tot Nancy m'n geest verlichtte): de verjaardag van de UGent) dus collectief verlof voor alle werknemers/studenten. Ambtenaar zijnde (wat een schitterende illustratie van ambtelijk taalgerkruik wederom) maakte ik gebruik van de veel geprezen flexibilitet van ons werkritme (niet lachen!!) om er ook een verlengd weekend van te maken en gezellig een dagje te gaan shoppen. Eerst de kindjes afzetten op school, daarna gaan ontbijten in 't dagelijks brood om vervolgens de winkels van Gent in te duiken, op zoek naar, alweer, vestimentaire hoogstandjes. 
. Zonder te willen overdrijven (mijn kind schoon kind enzo), maar Maarten speelde een beresterke wedstrijd en zorgde ervoor dat de score niet groter werd dan 1-4. Meest leuke was echter de vaststelling dat hij zich begint te amuseren op 't plein: slidings, duels en soms een beetje aan de noodrem trekken: papa keek en zag dat het goed was. 
