Soms luchten tranen op, maar als ze er dagelijks zijn dan is het net alsof je leven uit niets anders meer bestaat. Er zijn dagen dat ik me opbouw maar ik bouw me op om de dagen erna weer afgebroken te worden. Het heeft geen nut om aan je leven te bouwen, laat staan aan je geluk als anderen mensen je kleine stappen in de goede richting alleen maar terug opnieuw afbreken. Veel dingen hebben me tot denken doen zetten, veel dingen hebben me laten doorzetten want het leven bestaat toch niet om op te geven? Maar wanneer je juist de meeste steun nodig hebt, vooral van familie, halen ze je weer neer. Veel mensen betekenen de wereld voor mij en hun lach breidt mijn geluk weer wat uit en andere zeggen woorden die me raken tot diep in mijn hart, zelfs verder. Het is niet fijn wanneer ze je jou situatie/gevoel verwijten terwijl je er zo tegen vecht. Kon ik mijn leven maar kiezen, dan liep alles heel anders. Maar dat lijkt nu juist mijn grootste zwakte, niet alles in mijn leven zal perfect zijn en zo lopen als ik het wel, erger zelfs: NIETS zal ooit perfect zijn. Problemen zijn er om uit te leren, om sterker van te worden, maar hoe verander je een gevoel waar je al langer dan een jaar mee zit. Je beslist zelf niet hoe je leven gaat maar je kan wel kleine dingen veranderen. In situaties als deze, zie je hoe slecht mensen kunnen zijn, maar ook hoe goed. Ik ben veel mensen verloren die me heel nauw aan het hart lagen. Wat wel begrijpelijk is, je zit thuis en vecht tegen jezelf zodat je niet verdrinkt in je eigen tranen terwijl anderen doorgaan met hun leven en sterker blijken te zijn dan jijzelf. Dan vraag je je wel eens af waarom dit alles jou moet overkomen en waarom je de kracht niet kun hebben alles gewoon links te laten liggen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee meer wat dit is, ik heb geen idee meer hoe ik dit moet oplossen. Ik weet enkel dat ik altijd zal blijven proberen maar aan de andere kant zal ik me altijd de verwijten van een ander aantrekken. Het is gewoon door wie ik ben, door wat ik voel en omdat ik niet voldoe aan de eisen die ik mezelf stel. Soms denk ik te weten door wat alles is begonnen, ik kan het alleen niet verwoorden of vertellen tegen anderen. Ze hadden het leven nooit zo complex mogen maken, want problemen laten altijd littekens achter in je persoonlijkheid. Enkel de mensen die dicht bij me staan en stonden, zien hoe hard ik veranderd ben qua persoonlijkheid. Ik verstop me achter iets wat ik eigenlijk niet ben, ik wil niet meer gekwetst worden maar toch blijven ze erin slagen, maar ze realiseren zich niet wat ze van mij maken. In mijn familie, zijn er mensen die ongelofelijk dicht bij me staan, waar ik niet meer mee praat. Mensen die ik heel graag heb gezien maar wie me te veel pijn hebben gedaan of wie me gewoon vergeten zijn. Soms laat je niet zien hoezeer je om iemand geeft maar na een ruzie en harde woorden, lig je altijd in je bed te wenen om de situatie die maar niet betert. En deze komt ook niet meer goed. Het wordt tijd voor beslissingen, denk ik dan.
