Hoe raar het ook kan klinken, hoeveel zin je ook kan hebben in school, soms gaat het gewoon niet. Soms ben je er mentaal boven op maar kan je het lichamelijk nog niet volgen. Maar wat moet je doen? Je stelt iedereen teleur als je niet doorbijt, allesinds zo voelt het toch. Of soms heb je het gewoon beide niet mee. Dingen zijn al ver gevorderd maar depressies worden niet gemakkelijk aanvaart als ziekte? Ze sturen je maar naar gesprekken of zien de mogelijkheid om je weg te steken, maar problemen wegsteken helpt toch niet? Volgens mij is de enige manier, de steun van familie en vrienden en je partner, zo geraak je toch het snelst van alles af? Want kom op, hoe hard je je familie ook soms kunt verwijten, het is en blijft je familie en je houd van hen. Het enige probleem is, wat als je niet met je familie kan praten? Ik kan niet praten met de mensen die dicht bij me staan, mijn gevoelens zouden hen te zwaar kwetsen. Soms weet je gewoon niet de juiste manier om iets te verwoorden en dan kunnen gedachten er kwetsend uitkomen. Maar mijn leven gaat vooruit en ik weet zeker dat ik dit op mezelf kan oplossen. Soms moet je andere dingen op de tweede plaats zetten. School is altijd heel belangrijk geweest en ik heb vorig jaar mijn gevoel weggecijferd om mijn jaar te kunnen halen. Maar gezondheid & gevoel op de tweede plaats zetten, is het meest slechte wat je kan doen. Opkroppen geeft een gevoel van frustratie. Je voelt je niet goed en niets kan eruit. Vaak is het alsof niemand wilt inzien waar je doorgaat... Op één of andere manier vecht je tegen jezelf. Je persoonlijkheid is opgesplitst in twee kanten: de ene dag kan je niet meer op van geluk en de andere dag, is er niets wat niet tegensteekt. Weet je wat ik zal mijn leven zelf wel terug rechtzetten en verdergaan. Maar zet er geen druk achter, ik heb nog mijn hele leven.
