Recensie:

http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=1041&kop= Nabucco&waar= Koninklijk Circus Brussel

De Munt bracht een concertante versie van Verdi’s opera Nabucco in het Koninklijk Circus. Een niet alledaagse opstelling voor het orkest, dat plaats nam in de circuspiste. Een ander deel van de muzikanten speelde vanuit de gang. De vocalisten en koor kregen een plek op het podium. Vooral Carlo Colombara als Zacharias, Marianne Cornetti als Abigaïl en het (slaven)koor wisten ons danig te overtuigen. Uiterst moeilijk is Abigaïls partituur trouwens. Verder bracht het orkest het er zeer goed vanaf in een behoorlijk warme zaal. Carlo Guelfi sprong in voor Andrzej Dobber die omwille van gezondheidsredenen voor de rol van Nabucco vervangen moest worden.

Bijna was Nabucco er niet gekomen in 1840, of toch niet in een versie van Verdi. Verdi’s vorige productie “Un giorno di regno” een komische opera werd stevig uitgejoeld ,flopte en de tweede uitvoering werd gewoon geannuleerd. Daarnaast waren er de kopzorgen op privévlak. De componist had net zijn vrouw en kinderen verloren. Dat alles zorgde ervoor dat ie overwoog om te stoppen met muziek. Bartolomeo Merelli, de impresario van La Scala op dat moment kon hem toch overtuigen met het libretto van “Nabucco”. “We wilden die opdracht aan een ander componist geven, maar die weigerde wegens te moeilijk.” met die zin zou Merelli destijds Verdi’s interesse aangewakkerd hebben. De legende wil trouwens dat Verdi het libretto opensloeg en op de pagina van het slavenkoor terechtkwam dat uiteindelijk als “Va pensiero” het meest bekende koorwerk uit deze opera geworden is. Nabucco werd zeer enthousiast onthaald en het luidde een wedergeboorte in van Verdi’s carrière. Het werd zijn doorbraak.

Nabucco gaat om macht, politieke en religieuze macht. Het nationalistische thema zit stevig verweven in deze opera waardoor het werk ook gebruikt werd als propaganda van Mussolini tijdens de Italiaanse invasie van Ethiopië in 1931. Daarnaast, maar veel minder uitgewerkt, is er het liefdesverhaal tussen Fenena (dochter van de Assyrische koning Nabucco) en Ismaël (neef van de koning van Jeruzalem). Abigaïl is ook verliefd op Ismaël. Maar het is niet wederzijds. Een tijdlang werd ie eerder door Nabucco gevangen genomen en bevrijd door Fenena. Met hem vluchtte ze uit Babylon en werd Joodse. Nabucco trekt vervolgens Jeruzalem binnen en wil er de tempel van Salomo veroveren. Hogepriester Zacharias dreigt echter Fenena met een dolk te doden, mocht die de tempel binnendringen. Maar Ismaël redt zijn geliefde, wordt vervolgens verstoten door zijn eigen volk en Nabucco krijgt vrij spel om de tempel te plunderen en in brand te steken.

Abigaïl, hoewel ze eigenlijk een slavendochter is, grijpt de macht in Babylon nadat ze het enige document waarin staat dat ze eigenlijk de dochter van een slavin is, in het bezit heeft en zal vernietigen. Ze krijgt daarvoor de steun van de Assyrische Hogepriester. Ze zal verkondigen dat Nabucco gesneuveld is. Maar die verschijnt op het moment dat ze zich wil kronen. Nabucco laat zich niet onttronen maar roept zichzelf tot god uit, waardoor hij wordt neergebliksemd door een hogere macht. Abigaïl grijpt de macht en Fenena wordt terechtgesteld. Nabucco wil zijn dochter redden. Hij geeft het bevel aan de soldaten die hem trouw bleven om het afgodsbeeld van Baäl te vernietigen maar dat gaat vanzelf stuk. Nabucco bekeert zich en ook het volk ziet door dit gebeuren de macht van God in. Abigaïl drinkt gif en sterft maar zal om vergiffenis vragen. Nabucco wordt opnieuw koning, maar dan ten dienste van God.

Opvallend is Cornetti’s techniek om de moeilijke en hoge passages in haar partituur te halen. Ze trekt met haar armen en handen naar achter, alsof ze in een vliegtuig zit, en de gashendels naar zich toetrekt. Daarbij duwt ze haar middenrif naar voren en wordt haar rug holler. Maar de mezzo-sopraan die onder andere al Aida en La Forza del destino van Verdi op haar teller heeft staan, weet te overtuigen en lijkt weinig hinder te ondervinden van die moeilijke partij die ze vlot en volledig uit het hoofd brengt en zelfs hier en daar ook omzet tot acteren Zo zien we haar een papiertje (het geboortedocument) bovenhalen en verscheuren.

Dat staat in contrast met Guelfi, die hoewel het de derde en laatste concertante uitvoering is, nog nood heeft aan cues van de dirigent en een partituur op zijn staander. In Nabucco’s waanzinmoment in “chi mi toglie il regio scettro” is zijn vocale prestatie te mager en heeft ie te weinig reserve bij de hoge noten, die wel ontzettend hoog zijn voor een baritonstem. Hier en daar zit de zanger onder de toon. Het moet zijn dat ie wel een zeer korte instudeertijd gehad heeft. Vreemd dat er geen andere bariton beschikbaar was die Nabucco tot zijn repertoire mag rekenen. Het niveaucontrast met zijn opponente werd daardoor te groot.

Onze eigen bas Kurt Gysen zet als Il gran Sacerdote een niet te onderschatten stevige bijrol neer. Hij is het die Abigaïl mag opstoken dat de afvalligen van het Assyrische volk gestraft moeten worden in het derde bedrijf. Ook zijn collega, aan de andere kant, Zacharias (Carlo Colombara), brengt het er uiterst goed vanaf tijdens de “Preghiera” waarbij we een solo voor zes cello’s horen in het tweede bedrijf. Een prachtige tristesse laten de strijkinstrumenten horen. Verder is er het koor dat het overbekende “Va pensiero” van de juiste spanning mag voorzien en het dynamisch mag brengen. Begon het nog ingehouden, dan wordt het passievoller verderop de partituur. Ook het slot, met een stervende Abigaïl die zich alsnog bekeert, is een muzikale parel. Hobo, klarinet en cello begeleiden haar wanneer ze vergiffenis vraagt. De fluitsolo staat daar symbool voor een fladderende duif, de Heilige Geest.

Ik woonde, samen met Mélanie Onnockx, de opera Nabucco van Giuseppe Verdi bij in de Cirque Royal (=Koninklijk Circus) in Brussel. De voorstelling vond plaats 28 april om 20uur.     

We kozen deze opera omdat het verhaal hierachter een boodschap leek te hebben. We hadden nog nooit gehoord van de artiesten. We wisten enkel dat Verdi één van de grootste componisten was van de Italiaanse opera’s en dat zijn werken vroeger zeer geliefd waren en nu nog steeds. We zochten toch wat extra informatie op. We konden lezen dat de opera over vroeger ging. Na zijn overwinning op de Hebreeën heerst Nabuchodonosor, de koning van Babylon, over Israël. Zaccaria, de hogepriester van Jeruzalem, tracht zijn volk te bevrijden. Hij schaakt Fenena, de dochter van Nabucco en vertrouwt haar toe aan Ismaele. Deze stonden voor een verscheurende keuze tussen liefde voor elkaar en hun plichten.  We verwachtten dus dat de grote hartstochten en intieme emoties zouden vertaald worden naar muziek. Dit is een onderwerp dat ons zeker leek te boeien en dit is nog steeds een probleem dat we deze dagen tegen kunnen komen. Het was de eerste keer dat we naar een opera zouden gaan en ik zag er toch wat tegenop omdat ik iets zeer klassiek verwachtte en ik hier niet zo van hou.

Zoals in de recensie vermeld staat, vond ik het koor fantastisch. Er werd prachtig gezongen, maar toch vond ik het orkest er met kop en schouder bovenuit steken. Ik genoot echt van de muziek die ze speelden.  De recensie vertelt ook wat over de technieken die werden gebruikt bij de partituren, maar hier kan ik moeilijk over oordelen omdat ik zeer weinig van muziek ken.

Ik zat hoog in de zaal waardoor de gelaatsuitdrukkingen voor mij niet duidelijk zichtbaar waren. Dit vond ik wel jammer, want zoals ik eerder vermeld heb, verwachtte ik dat de emoties duidelijk overgebracht zouden worden. Zoals de recensie vermeld, werd er een papiertje verscheurd en werd er hier en daar nog wat geacteerd. Maar dit was voor mij het enige moment van ‘acteren’ en dat mocht toch wat meer voorkomen van mij.

Het verhaal was voor mij wel niet helemaal duidelijk, maar ik ben het dan ook niet gewoon om naar een opera te gaan. In grote lijnen begreep ik dat het verhaal van Nabucco eigenlijk een ontroerend liefdesverhaal is tegen de achtergrond van een vrijheidsstrijd en een machtstrijd. Het was heerlijk om te zien hoe vrijheid, liefde en drama kunnen samensmelten in één werk. ‘Daarnaast, maar veel minder uitgewerkt, is er het liefdesverhaal tussen Fenena en Ismaël’, hier ben ik het niet helemaal mee eens. Dit was misschien een van de enige stukken die ik beter begreep en dat ik dus beter vond dan de rest, samen met de heerlijke liefdesmuziek die te horen was in de zaal. Dit lag zeker niet aan de zangers want die deden hun job zeer goed, maar dit is een onderwerp waar wij ons misschien beter konden inleven. Dat de machtstrijd de hoofdrol was in deze opera zoals de recensie vermeld, is zeker waar, maar de rivaliteit en liefdesscènes moesten voor mij zeker niet onderdoen.

Het was wel jammer dat ondertiteling soms haperde en de gevoelens voor mij toch niet altijd even goed duidelijk werden gemaakt, dit had het mij al een stuk makkelijker gemaakt.

Ik vond het wel eens een leuke ervaring om te doen, maar voor mij niet voor herhaling vatbaar. Opera is voor mij niet altijd even duidelijk en klassieke muziek is niet echt mijn ding, maar als ik nog eens een opera zou bezoeken, zal ik mij op voorhand zeker eerst beter informeren.


Foto ticket: http://tinypic.com/r/2vn1bgi/7

01-06-2011, 21:38 Geschreven door Evi  

Recensie Black Swan:

Met dichtgeknepen strot, de zenuwbanen onder hoogspanning, de lichaamstemperatuur verkild tot circa 32 graden Celsius, de armen rond het eigen rillende lijf geslagen en met een onpasselijk gevoel in het middenrif: zo zaten wij te kijken naar het nieuwe meesterstuk van Darren Aronofsky .

U bent gewaarschuwd: 'Black Swan' biedt géén vrolijk entertainment, géén luchtig escapisme. Integendeel, de film zet je gevangen in het hoofd van een wel héél donker personage: Nina Sayers (Natalie Portman ), een extreem geremde ballerina die in een verstikkende atmosfeer samenwoont met haar ultradominante moeder (de beangstigend goeie Barbara Hershey ).

Uitgerekend dít kindvrouwtje - haar roze slaapkamertje lijkt wel een asiel voor knuffeldieren - dingt met fanatieke verbetenheid naar de dubbele hoofdrol in 'Het Zwanenmeer', het legendarische ballet op muziek van Tsjaikovski . Thomas, de even charmante als tirannieke artistieke leider van het dansgezelschap (de heerlijk demonische Vincent Cassel ), pepert Nina in dat ze meer dan genoeg talent heeft om de onbevlekte Witte Zwaan te incarneren, maar dat ze voor de rol van de meer zinnelijke Zwarte Zwaan uit een totaal ander vaatje zal moeten tappen: ze zal zichzelf moeten leren verliezen, in tune moeten komen met haar dark side, vrouwelijk moeten worden. En daar wringt het dansschoentje.

Wie ooit 'The Red Shoes' heeft gezien, het meesterwerk van Michael Powell uit 1948, wist het al: achter de coulissen van een balletvoorstelling hangt soms een onmenselijke sfeer van terreur. Ook Aronofsky schildert de balletwereld af als een regelrechte adderpoel, waar de ballerina's elkaars bloed wel kunnen drinken en waar het bijna even heftig toegaat als in het professionele worstelmilieu (de danseressen gaan mekaar nét niet te lijf met nietjesmachines en stukken prikkeldraad).

De beeldenstroom van afgescheurde teennagels, bloederige voeten en gescheurde pezen stelt je incasseringsvermogen geregeld zwaar op de proef, maar het is toch vooral Nina's psychologische rollercoasterduik in de waanzin die van 'Black Swan' een pijnlijk intense, bijna ondraaglijke trip maakt.

En tóch zit je de hele tijd ook met een gevoel van betovering te kijken, alsof je deelneemt aan een hypnotiserende wals waaruit je je onmogelijk kunt losrukken. En dat is in eerste instantie de verdienste van de werkelijk verbluffende Portman: de porseleinen actrice uit 'Star Wars' en 'V for Vendetta' gaat hier zo diep dat het bijna beangstigend wordt (u weet intussen of ze de Oscar beetheeft).

Ook de muziek snijdt door ziel, vlees en bot: nooit eerder klonk de beroemde finale uit 'Het Zwanenmeer' - ook al te horen in 'Des hommes et des dieux' – zó krachtig, zó dreigend, zó overrompelend.

En dan moeten we natuurlijk nog Aronofsky zelf noemen. Gaf hij 'The Wrestler' nog een tamelijk hoog feelgoodgehalte mee, dan gaat de cineast hier all the way: geen enkele adempauze, geen seconde comic relief, geen milligram balsem is u gegund.

Zijn roodgloeiende vérité-stijl is schatplichtig aan de gebroeders Dardenne , maar 'Black Swan' vertoont ook raakpunten met de slijmige body horror van David Cronenberg en met de claustrofobische paranoia van Polanski.

Aronofsky smeedt al die invloeden samen tot een gitzwart poëtisch kunstwerk dat verontrust, schokt, misselijk maakt, opgeilt, ontroert en je halfgroggy achterlaat. Ach ja, het hoeft niet elke week 'Frits & Freddy' te zijn.

http://www.humo.be/tws/film-reviews/7000/black-swan.html

Ik woonde de film Black Swan bij, samen met mijn buurmeisje, in de Brouckère te Brussel. De voorstelling vond plaats 23 april om 15u20.

We kozen deze film omdat we hier al veel goede reacties over hadden gehoord en de film toch veel sterren had gekregen. Het genre was drama-thriller, maar het ging ook over een ballerina, dans. Dit leek ons de perfecte combinatie omdat we beide veel van deze stijlen houden. We verwachtten veel van deze film en hoopten dat het een topper zou worden. We kwamen nog nooit eerder in contact met één van de actrices/acteurs. Maar de film won een prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol in een drama (Natalie Portman) dit leek ons dus geen probleem. Het bleef wel een raadsel hoe de andere personages het zouden brengen.

Ik vond de film zeker geslaagd. Eindelijk is er eens een ander soort dansfilm met een ander verhaal. Normaal zijn alle dansfilm hetzelfde, maar dit vond ik echt een topper. Het onzekere meisje Nina krijgt de hoofdrol voor de opvoering ‘Het Zwanenmeer’. Ze moet hiervoor zowel de witte als de zwarte zwaan spelen, die elk van een ander kaliber zijn. De dansuitvoeringen waren zeer prachtig uitgevoerd en de emoties werden zeer goed overgebracht. Je werd helemaal meegesleept in het verhaal en op bepaalde momenten was het zeer aangrijpend om te zien hoe het hoofdpersonage op zoek ging naar haar eigen tegenpool. Het was een mooie verfilming van hoe iemand goed en puur toch ook een slechte zijde van zichzelf kan ontdekken. Zoals de recensie ook vermeld waren we op bepaalde momenten verstijfd van de ‘angst’. Het is zeker een film voor mensen met een sterke maag. Er komt nogal veel bloed in voor en door haar eigen waanzin gaat Nina van alles zien. Van een lesbische stoeiscène tot een afgedankte danseres die haar mond een beetje is aan het verbreden met een mes. Sommige scènes vond ik toch wel verwarrend doordat het personage zich zoveel inbeeld dat het voor kijker niet altijd even makkelijk was om een onderscheid te maken tussen realiteit of droom. Volgens de recensie kon je je onmogelijk losrukken uit de hypnotiserende wals, maar door de onduidelijkheid raakte ik het soms toch even kwijt. Dit kan komen doordat ik de onderliggende boodschap pas na de film te horen kreeg. Ik vond het toch zeer leuk om te zien hoe hard Nina voor haar doel ging (vb: het cliché om te vermageren om toch aan de normen te voldoen en hoe haar moeder aan toch blijft pushen), dit is iets wat we in werkelijkheid misschien minder tegenkomen, maar zoals de recensie zegt: ‘achter de coulissen van een balletvoorstelling hangt soms een onmenselijke sfeer van terreur’.

De muziek vond ik ook fantastisch en gaf volgens mij de film toch een grote meerwaarde. Je had het gevoel dat je door de muziek helemaal werd meegesleept met Nina’s ritje opzoek naar haar tegenpool.

Ik ben het ermee eens dat de film zeker verschillende gevoelens nalaat. Je verlaat de cinema niet onbewogen en er werd nog veel over naverteld. Er werd duidelijk dat ware kunst niet zonder passie te verkrijgen is, maar hierbij horen ook geweld, chaos, verdriet en  ondergang. Ik vond dat de film dan ook een zeer passend einde had, want dit is zeker niet makkelijk om te verkrijgen. De ongelofelijke vaart in camerawerk en montage maken vooral van de eindscene een sequentie die als een subtiele mokerslag aankomt.

De film verdiende zeker het maximum aantal sterren en ik zal in de toekomst zeker nog eens een film van dit genre gaan bekijken.

01-06-2011, 20:55 Geschreven door Evi  

http://www.hortamuseum.be/

Recensie:

Hortamuseum (buiten het centrum)

Victor Horta (1861-1947) is één van de belangrijkste Belgische art nouveau architecten (Jugendstil). Zijn werk heeft collega’s geïnspireerd tot ver buiten de grenzen van de Benelux. Horta wordt onder meer bewonderd voor de wijze waarop hij constructie en decoratie wist te versmelten.

Het Hortamuseum is één van de mooiste en best bewaarde art nouveau huizen van de Benelux. Het museum is ondergebracht in Horta’s voormalige woning en atelier. Dit bouwwerk is tussen 1898 en 1901 gerealiseerd naar zijn ontwerp. Hij heeft het gebouw tweemaal uitgebreid, namelijk in 1906 en 1908. Het Hortamuseum bestaat uit twee smalle met elkaar verbonden panden. Achter de linkergevel bevindt zich de voormalige woning van Horta, rechts zijn voormalig atelier en het documentatiecentrum.

Het interieur is eveneens door Victor Horta ontworpen. Het komt zelden voor dat een art nouveau interieur zo goed behouden is. Muurschilderingen, glas in lood, mozaïeken en meubels zijn zorgvuldig op elkaar en op de architectuur afgestemd. Zelfs kleine onopvallende aspecten als scharnieren ontwierp deze perfectionist bij voorkeur zelf. Het trappenhuis is bijzonder geslaagd. Deze is van boven verlicht door een glas in loodconstructie en afgezet met een zeer elegante leuning. De wintertuin is eveneens adembenemend.

http://www.kunsttrip.nl/steden/brussel/hortamuseum.htm

Samen met enkele andere leerlingen van het Heilig-Hart & College bezochten we het Hortamuseum, in Brussel( Sint-Gillis),  ter gelegenheid van de museumdag op 9 februari.

Victor Horta was voor mij nog een onbekend iemand. Ik wist enkel dat hij een Belgisch architect was en in het Hortamuseum kwam ik te weten dat hij een belangrijke rol had gespeeld in het ontstaan van ‘Art Nouveau’. Mijn verwachtingen lagen dan ook niet echt hoog. Ik hoopte wel een beter inzicht te krijgen van hoe de mensen/kunstenaars vroeger leefden en wat deze kunst juist inhield.

Ik vond het een zeer leuke ervaring om het Hortahuis eens te bezoeken. We zijn er veel leuke weetjes te weten gekomen over Art Nouveau en de technieken: rood was een kleur die veel gebruikt werd omdat rood aangenaam is en aantrekt, in alle kamers was veel licht aanwezig , speciaal gekleurd glas langs beide kanten, de trechtervormige trap die minder lang leek door het effect van de leuning, … Dit lijken voor ons misschien details dus vond ik het leuk om te zien hoe Horta hier toch aandacht aan besteedde om alles tot in detail uit te werken en hoe men kon spelen met licht en ruimte. Alles leek perfect, was zeer mooi uitgevoerd/versierd en de materialen die men gebruikte waren niet zomaar gekozen en van zeer goede kwaliteit. Horta ging in tegen de meeste andere gewoonten van zijn tijd. Zo maakte hij een badkamer wat volgens het katholicisme toen helemaal niet mocht omdat het uiterlijk niet belangrijk was, maar God. Toch werden ook enkele principes behouden: de bedienden werden gescheiden van de rest en hadden hun eigen onderkomen. We kunnen een bepaald gedeelte van dit gedrag toch ook nog terug vinden in onze maatschappij. Mensen proberen hun eigen identiteit te tonen, hoe ze zijn en hoe ze denken, maar in grote lijnen houden ze zich toch aan de wetten, of de huidige stijl. Ik vond het enkel jammer dat de tuin minder verzorgd was, dit is toch ook een belangrijk onderdeel van een huis.

Normaal hou ik niet zo van het bezoeken van museums, maar dit vind ik toch wel een aanrader voor anderen. Art Nouveau heeft mij zeker aangesproken en het was zeker de moeite waard! Als ik ooit nog een huis/museum van deze stijl tegenkom, zal ik zeker eens binnenspringen.

01-06-2011, 20:26 Geschreven door Evi