Ze rolde met haar ogen naar het onzichtbare publiek...
05-01-2009
Sssht
Geschreven op 5-december-08
Fluisterende stemmen Het geluid van mijn gedachten lijkt harder te klinken dan normaal de beelden sneller als de beelden op tv maar dan onduidelijk
Mijn pen op het papier besluit wat zinnen weg te krassen opgelucht... maar zinloos tegelijk Het is al geschreven Het is er nog steeds Ik kan het horen...
harder dan normaal het geluid van een herrinnering geweest, zoals zo veel verlaat ons... nog voor we er grip op hebben voordat we het begrijpen
Ondanks mijn gedachten me helpt het te begrijpen door het te herhalen als een verhaal verteld steeds opnieuw omdat het mooi was, of het sprak je aan maar dan opeens te vaak gehoord...
Hou op met mij vertellen, wat ik al weet maar niet begrijp verlaat mij... voor dat ik er grip op heb en maak van jou stem een herrinnering...
Daar ga ik weer. Onderweg naar wat moet. Op weg naar school. Alle mensen in deze bus gaan ergens naar toe... Sommigen naar huis. De meeste mensen zijn klaar met hun dagelijkse verplichting(en). Kijkend om me heen. Al die mensen... onderweg. Wat zijn wij toch? Waarom? Waar slaat dit op? Dat iedereen ergens heen moet? We schijnen het nog al druk te hebben. Leuk of niet leuk, we moeten. Dus ik ook...
16:09, te laat... Te laat voor dat wat moet en ik ben er nog lang niet. Ik ben er dus ook nog lang niet weg. Deze weg is nog lang. Deze weg naar school. De hele weg van het leven is lang. Ik sta er midden in... Loop mijn wegen. Mijn gedachtens staan soms even stil, daar midden op die weg. Vragend wat we aan het doen zijn, waarom...? Mijn verstand antwoord "Omdat dat moet". Het simpele antwoord dat voor mijn gedachten nog altijd niet te begrijpen is. Iedereen doet het ook gewoon, zonder hier over na te denken gaan ze naar hun werk of school...
Wij mensen maken het elkaar zo moeilijk. We vechten. Het heeft te maken met macht. Wie heeft de macht? Naar mijn idee staat "de verplichting" nog steeds boven ons, want we doen alles nog elke dag. Ieder op zijn eigen weg met eigen verplichtingen, richtingen... Dat hoort zo, dat moet... Iedereen moet. Dus ik ook...
Wel een half uur te laat inmiddels. Maar wegen hebben richtingen en niet elke richting is de goede. Als we niet aan onze verplichtingen voldoen zijn we zogenaamd de weg kwijt, ontspoort, van het pad af, het spoor bijster... Typisch.
Veranderen kan ik het "moeten" toch niet. Dan maar protesteren. Een half uur te laat voor mijn verplichting van vandaag maar toch op weg... Op de weg die is aangelegd voor deze bus. De weg die er voor zorgt dat ik mijn weg kan gaan en weg kan gaan...
Geschreven op dinsdag 25-November/16:45/bus/lijn-5
Het word al donker, veel te vroeg. Alsof mijn dagen korter duren en niet alles wat ik wil in die tijd past. Altijd weg of onder weg... Net als nu. Vervelend vind ik dat niet. Ik kan er zelfs wel van genieten. Een notitieboek en een mp3. Kan niet beter! Bijna niet... Lantaarns die de straat verlichten. Zelfs al voor 5 uur. Straks weer dansen. Kon ik alle tijd maar besteden aan dansen. Dan zou er niks zijn wat ik zou moeten missen, geen leegte die ik dan moet voelen. Meer zou ik dan niet nodig hebben. Wanneer ik verdwaal in een dans, zou ik mijn weg niet hoeven hervinden. Dan zou ik mijn weg niet ver hoeven zoeken, want dansen zou dan alles zijn. Ik zou niets hoeven voelen en als het dan toch gebeurd, is de uitweg zo simpel... Dan dans ik het eruit, zodra het bij me binnendringt. Dan zou ik niemand horen. Mocht ik toch iets kunnen horen, zet ik mijn muziek wat harder... Ook de rest moet gewoon gebeuren. Dus de twee uur die ik straks dansen mag, zal ik benutten,zo veel mogelijk van leren, van genieten en wachten tot de volgende keer...
Nu in de bus, pas 5 uur... Al lijkt de dag zo snel te gaan, nu de tijd niet snel genoeg...
Geschreven op maandag 24- November- 08 /23:30/daar...
Perfectie bestaat niet. Toch vormen wij mensen een beeld van de perfecte mensen. Ieder zijn eigen defenitie daarvan. Modellen worden vaak gezien als het soort perfect. Zij spelen een voorbeeldrol voor een grote groep mensen. Een voorbeeld die ik nooit zou willen zijn. Vraag eens om je heen... Wat is belangrijker? Innerlijk of uiterlijk? Een enkeling daar gelaten maar de rest antwoord vastbesloten:"het eerste".... Maar wat is perfectie dan? Waarom willen menen een 10 in plaats van een 9.9? Waarom streven we naar het hoogste? Mede omdat we worden gestimuleerd door onze medemens. "Wauw, een tien?! Dat wil ik ook! Ik ben jaloers!!". En daar hebben we het weer... We willen te veel, te mooi, te goed, te duur, te perfect. Foto's worden niet meer direct van de camera op hyves gegooit zonder eerst eens flink aan de slag te gaan met photoshop. Of zwart-wit te maken, sepia, meer licht of juist minder. Ik beken, ook veel van mij foto's zijn aangepast. Zonder make-up ga ik de deur niet uit! Voel me bijna een beetje bezwaard. Maar he, ik ben ook niet perfect..! Mijn excuus? Sommige dingen kunnen nou eenmaal niet. Een mens kan niet vliegen. Niet zonder enige hulpmiddelen. Dat bestaat nou eenmaal niet. Net als dat perfectie niet bestaat. Zelfs niet MET hulpmiddelen. Niet voor mij...
Geen woorden voor nu. Geen gevoel wat mij beheerst, geen gedachtens. Niets... Niets wat er nu toe doet. Alleen in de kamer. Toch voel het niet als alleen deze avond. Graag zou ik alles eens verlaten. Opnieuw beginnen kan niet. Niemand heeft ooit die kans gekregen. Een nieuw gedeelte beginnen kan wel maar niemand heeft ooit de mogelijkheid gehad om terug te keren in de tijd. Om fouten uit te wissen. Herinneringen weg te krassen als in een geschreven stuk . Gedeeltes overslaan of het verhaal te bewerken. Jouw verhaal, jouw leven... We nemen het mee voor wat komen gaat. Als een schuld voor dingen die nog komen gaan. Komen/gaan... hmm, tegenstrijdig... Bijna alles komt en gaat. Gevoelens, gedachtens... Dat wat er nu niet toe doet. Mensen blijven komen en gaan... blijven/komen/gaan (flauw). Mensen die er nu niet toe doen. Niet op dit moment. Mijn moment... Mijn moment die morgen weg is. Verstoord doot een nachtelijke rust. Morgen is het weg. Morgen, wat er nu niet echt toe doet. Morgen is dit moment alleen nog een herinnering. Niets meer dan dat... Dat wat er niet toe doet, niet vanavond...
Het gevoel wat ik niet beschrijven kan. Mijn blik op haar gerricht. Wazig staart zij in de verte, zonder ergens aan te denken. Ze kijkt me aan en ik kijk weg. Ik hoef het niet te zien, niet meer... Zwelgend in "verdriet". Het doet me niets, niet meer... Waarom dan dat gevoel wanneer mijn ogen naar haar kijken. Opgelaten, irritatie. Ze hoort me niet of wilt het niet horen. Het geeft niet, niet meer... Waar spreken haar gedachtens over? Niet over haar of over mij. Gedachtens zonder inhoud, als ze er al zijn... Vanavond even weg. Geen stil geschreeuw wat mijn aandacht trekt. Ze kijkt me aan en ik kijk weg. Ik wil het niet zien, niet meer...
21-11-08 22:07/ niet daar
Brandende kaarsen deze avond. Geluid van televisie, het omslaan van bladzijdes uit tijdschriften. Alles is rustig. De sfeer, de kaarsen... Zelfs de televisie lijkt rustig. Al staat het volume harder dan daar. Alles is anders. De mensen, het huis, ik zelf... Ja, ik ben anders. De plaats waar ik ben heeft invloed op mij. Niemand praat. Het maakt niet uit, niet hier... Stilte is hier op zijn plaats. Daar zo onnatuurlijk. Hier stralen kaarsen warmte uit. Daar niet, al branden er in het hele huis kaarsen... de rest blijft bevroren. Bevroren gedachtens, bevroren gevoelens, bevroren mensen, ik zelf.... Wel daar, waar ik nu niet aan hoor te denken. Nu eerst ontdooien. Hier waar alles anders is. Waar kaarsen branden deze avond... Niet voor niets, niet hier...
Geschreven op 17 November, 18:40- Lijn 5, Parkwijk-west
Nu even geen muziek. Dat was geen bewuste keuze hoor. Vergeten... Een beeld van mijn mp3 speler en koptelefoon flitst voorbij. Ze liggen nog op mijn bed. Opgemerkt heb ik al wel de muziek die de buschauffeur aan het luisteren is. Jeniffer Lopez, als ik me niet vergis. Niet mijn muziek maar alles beter dan geen muziek. Mijn oren missen mijn koptelefoon. Zou het gemis wederzijds zijn. Ik ben er heilig van overtuigd dat ook mijn koptelefoon hevig naar mij verlangt... Ik draaf door nu, I know =). Dat krijg je, zo zonder muziek. Nu hoor ik mensen praten. Waar ze het wel allemaal niet over hebben. Achter mij is zit een man te telefoneren."oooh...Oke...Nee, ik ben het niet vergeten...". zegt hij. Ik daar in tegen vergeet wel vaker wat. Muziek... Het mooie van muziek vind ik dat ik het eigenlijk niet eens kan vergeten.Wel mijn mp3-speler inclusief koptelefoon. (of andersom) Maar mijn muziek draag ik altijd bij me...Hier, nu en voor altijd...
(dramatische slotzin, die nou eenmaal hoort bij een dramatisch moment )
Waar hoor ik nu te zijn? Waar wil ik zijn? Bij wie wil ik zijn? Waarom is dat wat ik wil? Een leegte vult al mijn gedachtens. Als een punt die hoort achter elke zin. Waar zit mijn leegte? Wat mis ik? Waarom nu? Wat is er nu? Wat mis ik nu? Iets of iemand? Mezelf misschien? Alles compleet, bijna. Tevreden ben ik met wat ik heb. Alles, behalve leegte... Te laat om weg te gaan. Te vluchten van de plaats waar ik lijk gevangen. Te vluchten voor alles wat ik voel... de leegte... Hoe krijgt leegte het voor elkaar ne ermee te overladen? Hoe kan iets wat mist, zo nadrukkelijk aanwezig zijn? Wat is het wat ik wil? Wat ik wil op dit moment? Verdwijnen, niet voor altijd. Heel even weg van iedereen, verplichtingen, verwachtingen, leegte... en van mezelf misschien... Weg van deze stille kamer, stil maar met muziek. Muziek die niet past bij dit moment. Die niet past bij wat ik voel. Wat is het geluid van iets dat er niet is? Iets wat mist? Een deel wat onbreekt, de leegte... Het lijkt me te beheersen. Niet altijd, maar op sommige momenten. Momenten van alleen. Momenten van de stille kamer. Momenten gaan voorbij. Ook van leegte...
Iedereen danst, ik niet... Toch wil ik hier zijn. Ik ben hier op zijn plaats. Om me heen wordt gedanst. Vanaf hier kan ik de bewegingen zien. Niet letterlijk zien, maar ik weet welke beweging op welk muziekstuk hoort. Waar ik zit is het stil...
De muziek staat uit... Iedereen lacht, ik niet...Toch wil ik hier zijn. Om me heen wordt gelachen. Vanaf hier kan ik dat zien en horen. Niet letterlijk zien, maar ik weet wie er lacht en vorm daar mijn beeld bij. Waar ik zit is het stil... Op twee klokken na die door elkaar heen tikken. Nog iets maakt geluid... Ik kan niet plaatsen wat het is. Ergens anders zou ik mij irriteren aan twee klokken die tikken door elkaar. Aan geluiden die ik niet kan plaatsen. Aan stilte...
Hier niet, want dit is waar ik wil zijn... Niet altijd, maar op dit moment...
(flauw). Mensen die er nu niet toe doen. Niet op dit moment. Mijn moment... Mijn moment die morgen weg is. Verstoord doot een nachtelijke rust. Morgen is het weg. Morgen, wat er nu niet echt toe doet. Morgen is dit moment alleen nog een herinnering. Niets meer dan dat... Dat wat er niet toe doet, niet vanavond... 
)
